ลุงปรางค์ขาอย่าค่ะ อย่าพูดงั้น
ไม่เช่นนั้นหนูคงต้องสับสน
เพราะเมื่อวานส่องจกดูชอบกล
เอ๊ะไงคนหน้าจกดูตกใจ
ก็ตัวเราเฝ้ามองหน้ากระจก
ต้องคอตกอกแตกแปลกไปไหม
หน้าคุ้นคุ้นดูสินั้นคือใคร
หน้าเปลื่ยนไปไม่เอาเฝ้าคร่ำครวญ
นึกขึ้นได้พอกหน้าดันลืมล้าง
แตกเป็นทางขวางหน้าเหมือนโดนข่วน
คงต้องไปล้างหน้านะนางนวล
รีบล้างด่วนจวนรับไม่ได้เลย
อัดดง
ผ่านมาเห็น เขาจ้อง มองกระจก
ต้องงนงก ถอยร่าง ออกห่างเฉย
มองมุมเฉียง ได้ยล คนคุ้นเคย
เหลือจะเอ่ย สมงาม ตามทรวดทรง
หน้าสวยใส ผิวนวล ล้วนผ่องผุด
ไร้ไฝจุด เสริมแซง ฝุ่นแป้งผง
คงล้างหน้า มาใหม่ ใจมั่นคง
โฉมอนงค์ ธรรมชาติ คงวาดมา
ได้แค่มอง ภาพเขา เงาสะท้อน
อยากจะย้อน มองใหม่ ให้ตรงหน้า
ลังเลใจ กลัวขึ้ง เกิดปึ่งชา
แล้วนานนา ได้พบ ประสบเธอ
อยากให้ภาพ ติดอยู่ คู่กระจก
จะแอบยก แอบหาม ยามเธอเผลอ
เก็บมิดชิด ที่ใหม่ ไม่ใครเจอ
ไม่เพ้อเจ้อ ทอดน่อง แอบย่องเบา
ผ่านกระจก บานใหญ่ ใจหายแว็ป
ปวดใจแปล๊บ ภาพนั่น นั้นแฟนเขา
รูปร่างโปร่ง สูงใหญ่ คล้ายตัวเรา
คงต้องเศร้า ปวดแสน แฟนเธอมี.
ด.ช. นพ
