ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[masapaer]

~แด่เธอ..ผู้ที่อ่อนล้า~


แด่เธอ..ผู้อ่อนล้าเมื่อคราหนึ่ง
ณ จุดดึงหัวใจล้มไหวหวั่น
หกระเหเซล้มขมข้ามวัน
กับสิ่งอันกัดเกาะเซาะภายใน

เมื่อกล้ามเนื้อหัวใจคล้ายใกล้หยุด
ฝันสะดุดหยุดก้าวสาวไม่ไหว
อนาคตเบื้องหน้าเหมือนว่าไกล
น้ำตาแห่งหัวใจเริ่มไหลริน

ทุกขณะเวลาเหมือนตาบอด
แรงถอยถอดมอดไฟใจขาดวิ่น
สุดระโหยโรยราถลาดิน
แทบจะสิ้นวิญญาณ์แล้วครานี้

เหนื่อยใช่ไหมที่รักจงพักเถิด
จินตนาให้เกิดเชิดวิถี
หลับตาลงปล่อยจินต์บินราตรี
ตามแสงสีแห่งธรรมนำเยียวยา

ทิ้งขยะอันรกที่หมกจิต
เสรีแห่งชีวิตทิศเบื้องหน้า
จับมือกันวิ่งไล่ให้กลับมา
เพื่อล้างความอ่อนล้าแสนจาบัลย์

แด่เธอผู้..อ่อนล้านะที่รัก
วางใจลงเพื่อพักรอถักฝัน
หากเธอยังโดดเดี่ยวเปลี่ยวรำพัน
มองตาฉันคนนี้ที่ใกล้เธอ

 

[hort39]

แม้่อ่อนล้าเพียงใดใจยังสู้
ได้รับรู้ว่ามิตรคิดถึงเสมอ
ด้วยภาระทำให้ไม่พบเจอ
ไ่ม่อาจเพ้อเพลงกลอนอ้อนอย่างเคย

ฝากบทกลอนบทนี้คนขี้เหงา
เพื่อบอกเล่าความนัยใคร่เฉลย
ที่เหินห่างบ้านไปใช่เฉยเมย
ทุกคำเอ่ยจากใจไม่ลืมกัน

ขอเพื่อนอย่าร้างหายไปไกลบ้าน
ฝากผลงานไมตรีสร้างสีสรร
ฝากบทกลอนคนไกลใจรำพัน
รอคืนวันพร้อมหน้าประสากลอน 

[บ้านริมโขง]

ไม่อ่อนล้าแต่อ่อนแรงแห่งกายนี้
ข้ามนทีข้ามฟ้ามาเสนอ
ไกลสุดหล้าอยากมาพานพบเจอ
มั่นเสมอคำสั่งพลังใจ

ด้วยเวลานาทีที่เวียนผ่าน
จะเนิ่นนานหากช้าล้าไม่ไหว
ความรักเรียกเพรียกหาอย่าช้าใย
มุ่งมั่นไปหารักสลักครอง

ฝันถึงความ...อุ่นแสนอ้อมแขนรัก
ฝันถึงความ...สมัครรักสนอง
ฝันถึงความ...นุ่มเนื้อเมื่อประคอง
ฝันถึงสอง...พบหน้าสบตากัน

หากจะล้าขอล้าเวลาจาก
ถึงวันพรากหมดสิ้นกลิ่นสวรรค์
ทั้งอ่อนแรงอ่อนล้ามาสัมพันธ์
ถึงวันนั้นฉันจะลามาได้ไง

อยากจะอยู่เคียงข้างนางอย่างนั้น
เริ่มทุกวันห่มรักมิผลักไส
อยากจะลืมวันกลับลาลับไกล
เป็นวันใช่...ฉันล้าพาระทม

โปรดรับรู้..ความห่วงหา..เวลาจาก
โปรดรับรู้...รักเธอมาก...อยากสุขสม
โปรดรับรู้...เธอเป็นหนึ่ง..ซึ่งชื่นชม
โปรดรับรู้...วอนอินทร์พรหม...ให้สมปอง..

"บ้านริมโขง"

[สุดสาย]

แด่เธอ..คนของใจ..ที่ไหวหวั่น
แด่เธอ..คนในฝัน..ที่หวั่นไหว
แด่เธอ..ที่ฉันรัก..อย่างปักใจ
แด่เธอ..ที่ฉันห่วงใย..ด้วยใจจริง

อย่าเหงา..นะคนดี..วันนี้หนัก
ซบลง..ตรงที่ตัก..พักบางสิ่ง
มีไหล่..ที่เตรียมพร้อม..ยอม ( ให้ )  พักพิง
มีรัก..ให้..เธอหยุดนิ่ง..แอบอิงใจ

อ่อนล้า..หรือ..อย่างไร..อย่าไปคิด
แค่เธอ..วางชีวิต..เพื่อคิดใหม่
จะ..มีฉันอยู่ข้าง..ข้าง..อย่างห่วงใย
ต่อให้หนัก..สักเท่าไร..ใจก็ยอม


..nara..

[พรายม่าน]

เห็นไหม
ครามฟ้าใสไพรขจีภูสีเข้ม
กับเวิ้งน้ำฉ่ำอิ่มเปี่ยมปริ่มเต็ม
คอยซึมอับซับเค็มที่คุกคาม

หลับตาเถิด
ลืมร้อนลวงบ่วงเชิดอันเลิศหลาม
ลืมสังคมข่มซ้ำที่ต่ำทราม
กลางสงัดนิวัตยาม สงบเย็น

ได้ยินไหม
เสียงแห่งใจใสจ้ากว่าตาเห็น
เป็นคำมั่นที่มีแหละที่เป็น
ยืนหยัดเกินกลเกณฑ์ กาลเวลา

ทิ้งเจ็บปวดแปลบลึกผนึกนั้น
กับคืนวันบั่นสิ้นถวิลหา
ไม่ต้องร่ำคำไห้รอใครมา
รอนหลู่ค่าพร่าล้ำให้ต่ำยับ

ตะวันรอนลงแล้ว
อาบแสงทองทาบแนว แถวประดับ
กระเพื่อมน้ำพรำพริบระยิบระยับ
ก่อนจะลับเหลื่อมลงตรงที่เดิม

นอนเถิดนอนนอนพักบนตักอุ่น
รออรุณอาบอรัญสรรค์สีเสริม
กับพลังหวังเบื้องหน้าที่มาเติม
หนุนใจภักดิ์หักเคลิ้ม ประเดิมคอย

พรายม่าน
สันทราย
๒๒.๐๒.๕๔

[ฉันเอง]

โลกภายนอกแสนวุ่นวายและสับสน
ดูผู้คนมากหลายกลายวิถี
ต่างเร่งรีบเร่าร้อนซอกซอนมี
เลี้ยงชีวีทั้งร่างกายและหัวใจ

บ้างครั้งเหนื่อยแรงกายพอทนสู้
ทั้งที่รู้สู้เพียงหนที่ทนไหว
แต่บางครั้งยังสาหัสจากภายใน
อยากจะได้แรงที่หายหาได้มี

ต้องดิ้นรนค้นหาพาให้เหนื่อย
สู้ทนเรื่อยหน่ายไปใจต้องหนี
สู้อีกหนทนไปนะคนดี
เพราะชีวียังหายใจอย่าได้เกรง


ฉันเอง..

[jk]

ถึงอ่อนล้าและอ่อนแรงมิอ่อนแอ
ถึงจะแย่แค่ไหนมิไหวหวั่น
ถึงจะโศกโสกามิช้านาน
ถึงเมื่อนั้นก็จะสู้จนตัวตาย


ขอแค่มีลมหายใจใช่จะท้อ
ขอไว้ต่อชะตาท้าฟ้าฝัน
ขอเถอะนะเรี่ยวแรงมาแบ่งปัน
ขอสักวันมันต้องเป็นของเราบ้าง



ยิ้มเถอะนะยิ้มไว้ให้ใจสู้
ยิ้มเพื่อชูว่าข้าแกร่งสักแค่ไหน
ยิ้มเย้ยเยาะเพราะข้าไม่กลัวใคร
ยิ้มสู้ไว้ไม่แพ้แพ้ไม่เป็น


ถึงชะตาฟ้าจะแกล้งจงยิ้มรับ
ถึงจะยับจงยิ้มไว้อย่าหวั่นไหว
ถึงจะแพ้ใจไม่แพ้ขอแก้ใหม่
ถึงจะได้ชัยชนะอย่างถาวร

[จ้อง เจรียงคำ]

~ ขอบใจนะที่รัก..หมอนตักนุ่ม ~



ขอบใจนะที่รัก..หมอนตักนุ่ม
รองรับความกลัดกลุ้มที่ซุ่มซ่อน
ยามหยดน้ำตาหยาด..แทบขาดรอน
หนึ่งตักน้อยต่างหมอนอาทรกัน

ต่อน้ำตา ออมอด สะกดเก็บ
จากความเจ็บ ออมอัด สกัดกั้น
หลากอิดโรยอ่อนล้า..สารพัน
คอยบีบคั้นซ้ำแล้ว..รอบแก้วตา

จึงทำนบตำแหน่งอันแกร่งสุด
กะเทาะหลุด ทลาย..แล้วชายกล้า
ขอเยื่อใยหมอนตักซับสักครา
เอื้ออรุณ..อุ่นอุรา..อาบอารมณ์

หยัดแผ่นผาหน้าอก..ต่อฟกช้ำ
ล้าเกินพร่ำ รำพึง..เอ่ยถึงขม
รำเพยรับ อับอาย เถิดสายลม
เชิญทับถมศักดิ์ศรี ชายขี้แพ้

เมื่อกมลหม่นมีฤดีมอบ
ปรานีปลอบประจงลงเผื่อแผ่
ผู้ชะตาฟ้าทัณฑ์บั่นลอยแพ
มิสิ้นสายตาแล...ชะตารัก

ขอซบลงตรงนี้...เพียงเท่านั้น
คราพรากขวัญ-เพรียกคืน..ตรงผืนตัก
สัญญาตนข้นเข้มอย่างเต็มภักดิ์
จะเป็นหลักดูแล..นับแต่นี้

เธอกอบกู้ภูผาแผ่นหน้าอก
จากช้ำฟกซอกเฟะเละคาที่
ถูกหมั่นเทียวเยียวยาด้วยปรานี
คือสิ่งเดียวแสนดี..ชีวิตเจอ

ขอบใจนะที่รัก เธอพักบ้าง
อ้อมอกกว้างนี้จะแผ่เสนอ
เต็มสามารถ กมล..จะปรนเปรอ
ตอบแทนเธอ..สุดทรวง ยอดดวงใจ


อาร์ตี้

[masapaer]

~กันและกัน~


เธอคนดีที่รัก..พักให้บ่อย
หนึ่งตักน้อยคอยกันมิหวั่นไหว
ทุกครั้งเมื่ออ่อนล้าลงคราใด
เธอยังมีอุ่นไอใครหนึ่งคน

หลับตาลืมเรื่องปวดอันรวดร้าว
ลืมเรื่องราวเศร้าหมองจนต้องหม่น
สลัดทิ้งชั่วคราวเอาใจตน
เอาทุกข์ทนทิ้งไกลให้เจือจาง

หลับตาลงหนุนตักพักเถอะนะ
เพราะอาจจะ..พบศึกหน้า..เมื่อฟ้าสาง
ฉันจะเดินเคียงไหล่ไปทุกทาง
อยู่เคียงข้างทุกคราอย่ากังวล

เก็บแรงใจให้ดีนะที่รัก
คอยเป็นหลักกอบกู้สู้ทุกหน
“ชายขี้แพ้” ห่างไกลไร้ตัวตน
เธอคือคน”ยิ่งใหญ่”ในดวงมาน

เพียงอ่อนล้าครานี้อาจมีท้อ
ก่อนเดินต่อมีฉันหมั่นสมาน
แผลจะหายคลายลงปลงตามกาล
แค่ไม่นานข้ามคืนจะฟื้นใจ

รอคอยซบอกแข็งที่แกร่งกล้า
คราวฉันล้าพ่ายแพ้และหมองไหม้
กันและกันมอบกอดอุ่นปลอดภัย
ด้วยห่วงใยเสมอ..เธอที่รัก

 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

แด่...ทุกลมหายใจ

แด่เธอ...ผู้อ่อนไหว..ในโลกวุ่น
แด่คุณ...ผู้อ้างว้าง...กลางโลกเหงา
แด่ใจ...ผู้เศร้าโศก...ใต้โลกเทา
แด่เรา...ผู้อดทน...บนโลกา

จากหัวใจ...อันแข็งแกร่ง...ด้วยแรงกล้า
สู่ชะตา...อันวกวน...เฝ้าค้นหา
ขอพลัง...อันวิเศษ...จงเมตตา
มอบเวลา...อันงดงาม...ท่ามวุ่นวาย

เปิดสองตา...พาสองเท้า...เข้าพิชิต
เปิดห้วงจิต...ติดห้วงหาว...ก้าวมุ่งหมาย
เปิดปัญญา...ตรองปัญหา...อันท้าทาย
เปิดอ้อมกาย...คลายอ้อมกอด...ทอดถึงกัน


แผ่อารี...พลีอาทร...ผู้ร้อนทุกข์
คายมวลสุข...ปลุกมวลชน...บนความฝัน
คิดสมดุลย์...คุณสมสร้าง...ทางสัมพันธ์
เพื่อเธอนั้น...จากฉันนี้...ที่เฝ้ามอง

จงเป็นสุข...เป็นสุข...ทุกท่านเถิด
ขอพรเลิศ...ประเสริฐงาม..ล้างความหมอง
หมดราคี...มีราคา...ค่าดั่งทอง
พร่างผาดผ่อง...พร้อมเผื่อแผ่...แก่เพื่อนเรา

O


ขอจงสู้ แล้วก็สู้ อย่างสู้สู้ ตามด้วยสู้ จากใจสู้ นะคนสู้


จาก..คนแถวนี้ที่ซุ่มดู

[ไพร พนาวัลย์]

                                               

                                                                ถ้าเธอเป็น  เช่นดั่งไฟ ใกล้สิ้นเชื้อ
                                                               หากไม่เหลือ  ฟืนเติมไฟ ให้ลุกโหม
                                                              จะขอเป็น  ซากเศษไม้  เติมไฟโทรม
                                                               เป็นสายลม  กระพือโบก  โยกแรงไฟ
                                                                   
                                                                 ถ้าแรงใจ   เคยฮึกเหิม  เริ่มถดถอย
                                                              หมดสิ้นรอย  ความฝัน  อย่าหวั่นไหว
                                                              หากสิ้นหวัง  จะเติมหวัง กำลังใจ
                                                              เพียงหมายให้ ไจเข้มแข็ง แกร่งดังเดิม 
             

 

กลอนไพเราะดีมาก แต่อ่านยากจัง จึงขออนุญาต
จัดให้ใหม่ เพื่อผู้ที่สนใจอ่านจะได้อ่านง่ายๆ เน้อ
                        "ปรางค์  สามยอด"   

                                                        

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อเหนื่อยนักพักผ่อนก่อนเถิดหนา
ยามที่ล้าหาใครมอบใจเสริม
เป็นพลังหลั่งไหลได้ต่อเติม
เพื่อจะเพิ่มแรงใจให้แก่กัน

เอาความรัก ถักทอก่อความหมาย
เอาผืนทราย กลั่นกรองประคองขวัญ
เอาดวงดาว พราวฟ้ามาแบ่งปัน
มีเธอฉัน สองเราเฝ้าดูแล

ยามอ่อนล้าอย่าหมองจงมองฉัน
ทุกคืนวันมั่นวางดุจร่างแห
นอนหนุนตักพักก่อนยามอ่อนแอ
ขอเพียงแต่อย่าท้อต่อมรรคา

เราสองคนร่วมใจให้เข้มแข็ง
ร่วมสองแรงแห่งรักปักตรงหน้า
ประคองคู่เคียงข้างอย่างเคยมา
ร่วมฟันฝ่าอุปสรรคคงหักราน

 

"ปรางค์  สามยอด"

[bpmoon]

ความอ่อนล้าก้าวข้ามมาถ่าโถม
ใจอ่อนโน้มด้วยอ่อนใจให้ไหวหวั่น
เมื่อเหนื่อยล้ามาจับจองห้องใจฉัน
คือใครกันเติมแรงใจไม่ไหวอ่อน...

[จ้อง เจรียงคำ]

~กันและกัน~


เธอคนดีที่รัก..พักให้บ่อย
หนึ่งตักน้อยคอยกันมิหวั่นไหว
ทุกครั้งเมื่ออ่อนล้าลงคราใด
เธอยังมีอุ่นไอใครหนึ่งคน

หลับตาลืมเรื่องปวดอันรวดร้าว
ลืมเรื่องราวเศร้าหมองจนต้องหม่น
สลัดทิ้งชั่วคราวเอาใจตน
เอาทุกข์ทนทิ้งไกลให้เจือจาง

หลับตาลงหนุนตักพักเถอะนะ
เพราะอาจจะ..พบศึกหน้า..เมื่อฟ้าสาง
ฉันจะเดินเคียงไหล่ไปทุกทาง
อยู่เคียงข้างทุกคราอย่ากังวล

เก็บแรงใจให้ดีนะที่รัก
คอยเป็นหลักกอบกู้สู้ทุกหน
“ชายขี้แพ้” ห่างไกลไร้ตัวตน
เธอคือคน”ยิ่งใหญ่”ในดวงมาน

เพียงอ่อนล้าครานี้อาจมีท้อ
ก่อนเดินต่อมีฉันหมั่นสมาน
แผลจะหายคลายลงปลงตามกาล
แค่ไม่นานข้ามคืนจะฟื้นใจ

รอคอยซบอกแข็งที่แกร่งกล้า
คราวฉันล้าพ่ายแพ้และหมองไหม้
กันและกันมอบกอดอุ่นปลอดภัย
ด้วยห่วงใยเสมอ..เธอที่รัก

 

สร้างอ้อมกอดไว้อยู่คู่อ้อมตัก


จะเก็บกำลังใจ..ไปต่อยอด
สร้างอ้อมกอด..ไว้อยู่ คู่อ้อมตัก
กันและกันแอบอิงผลัดพิงพัก
เพื่อเป็นหลัก..มิไร้..เมื่อใจล้า

มีอ้อมอกอ้อมหนึ่งแม้พึ่งผ่าน
เรื่องร้าวรานวานวันพ่ายปัญหา
แต่กร้าวแกร่งแรงฟื้นกลับคืนมา
เพราะอ้อมตักเยียวยา..จากจาบัลย์

บัดนี้พร้อมทั่วแผ่นเพื่อแอ่นอก
ออกป้องปกเธอบ้างมิห่างหัน
ขอแบ่งเศร้าเบาโศกทุกสากรรจ์
ตราบชีวิตนิจนิรันดร์..แห่งฉันเธอ

หมอนรูปตักพักลาน้ำตาเช็ด
จากเหนื่อยเหน็ดเจิ่งนองจากหมองเหม่อ
จากนี้จงประจักษ์อ้อมตักเจอ
ยิ้มละมุนอุ่นละเมอเสมอไป

สิคนดีที่รัก..พักอ้อมอก
กระซิบถกถามเรื่อย..เธอเหนื่อยไหม
จะเติมฝัน..เติมฟืน..และเติมไฟ
ด้วยรักให้โชติช่วงทั้งดวงมาน

มาสลายสายฝนฝ้าหม่นหมอง
นะเราสองลองสวมใจร่วมสาน
เผด็จรุ้งผดุงเริ่มเผดิมลาน
ดอกฝันบานดอกรักบุกดอกสุขโบย


อาร์ตี้

[masapaer]

สร้างอ้อมกอดไว้อยู่คู่อ้อมตัก


จะเก็บกำลังใจ..ไปต่อยอด
สร้างอ้อมกอด..ไว้อยู่ คู่อ้อมตัก
กันและกันแอบอิงผลัดพิงพัก
เพื่อเป็นหลัก..มิไร้..เมื่อใจล้า

มีอ้อมอกอ้อมหนึ่งแม้พึ่งผ่าน
เรื่องร้าวรานวานวันพ่ายปัญหา
แต่กร้าวแกร่งแรงฟื้นกลับคืนมา
เพราะอ้อมตักเยียวยา..จากจาบัลย์

บัดนี้พร้อมทั่วแผ่นเพื่อแอ่นอก
ออกป้องปกเธอบ้างมิห่างหัน
ขอแบ่งเศร้าเบาโศกทุกสากรรจ์
ตราบชีวิตนิจนิรันดร์..แห่งฉันเธอ

หมอนรูปตักพักลาน้ำตาเช็ด
จากเหนื่อยเหน็ดเจิ่งนองจากหมองเหม่อ
จากนี้จงประจักษ์อ้อมตักเจอ
ยิ้มละมุนอุ่นละเมอเสมอไป

สิคนดีที่รัก..พักอ้อมอก
กระซิบถกถามเรื่อย..เธอเหนื่อยไหม
จะเติมฝัน..เติมฟืน..และเติมไฟ
ด้วยรักให้โชติช่วงทั้งดวงมาน

มาสลายสายฝนฝ้าหม่นหมอง
นะเราสองลองสวมใจร่วมสาน
เผด็จรุ้งผดุงเริ่มเผดิมลาน
ดอกฝันบานดอกรักบุกดอกสุขโบย


อาร์ตี้

"เพียงอย่าลืมว่ามีใคร..ไว้อีกคน"


มีอ้อมอกอ้อมหนึ่งซึ่งได้ผ่าน
เรื่องร้าวรานผ่านคืนขื่นระโหย
ความอ่อนล้าฆ่าทรวงหลุดร่วงโรย
กลิ่นความช้ำพร่ำโชยโปรยข่มมาน

ความประหวั่นพรั่นพรึงซึ่งหมดหวัง
ทะลุพังวิญญาณ์ผู้กล้าหาญ
จวบสิ้นแรงสู้ได้ไม่อาจทาน
พายุต้านเกินไหว..ใจมืดมน

ยังมีอีกหนึ่งผู้อยู่เคียงข้าง
ตลอดทางทุกเมื่อเหนือเหตุผล
คือพิสุทธิ์จากใจให้เธอยล
พร้อมยืนตนยินดีพลีตามกัน

หากตักอุ่นไม่พอขออ้อมกอด
และถ่ายทอดเรื่องราวร้าวไหวหวั่น
เถิดที่รักแบ่งมาความจาบัลย์
พร้อมประจัญร่วมใจไปทุกทาง


อยากขอบคุณเสมอเธอผู้มอบ
ประโลมปลอบใจป่วยช่วยสะสาง
ซับความหมองความเจ็บเหน็บใจนาง
และร่วมสร้างทางเราอย่างเข้าใจ

ขอแบ่งปันความเศร้าเข้ารับรู้
ร่วมต่อสู้กู้ทางสร้างโลกใหม่
หากอ่อนล้าสิ้นหวังลงครั้งใด
เพียงอย่าลืม..ว่ามีใคร..ไว้อีกคน

..ข้างเธอ
 

"มะสะแป  ไงหล่ะ"


  สระโอย..ประจำเลยคนนี้ 
 

[เมฆา...]

<a href="http://www.youtube.com/v/iHTo5gTxVbU&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/iHTo5gTxVbU&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

๐ จากคนไกลใจห่วงล้นดวงจิต
แค่คนคิดเพียงข้างมิห่างหาย
อยากรับรู้ข่าวคราวร้อนหนาวกาย
สุขสบายเยี่ยงไรใคร่บอกที
๐ ฉันเห็นฝนหล่นพัดกลัวหวัดไข้
เข้าโถมใส่แทรกซบเกินหลบหนี
ห่มผ้าอุ่นแนบร่างบ้างคนดี
ฉันคนนี้เป็นห่วงทุกห้วงใจ
๐ กลัวเธอจะปวดเมื่อยเหนื่อยจนท้อ
หวั่นว่าเธอหน้างอ..หาหมอไหม
งานหนักหนักพักบ้างอย่างห่วงใย
จากคนไกลใจห่างแค่หางตา
๐ นั่งฟังต่าย อรทัยชุดใหม่ร้อง
คลอทำนองฟ้องเรียกยิ่งเพรียกหา
อย่าให้จบแค่พบสบพักตรา
ยิ่งนำพาใจพ่วงถึงดวงมาน
๐ หากว่าเธอแว่วเสียงสำเนียงนี้
รู้ไว้น่ะคนดีที่เพลงขาน
แนบหัวใจดวงหนึ่งซึ่งกังวาล
คือทรวงในชายบ้านๆผ่านถึงเธอ....

๐ กลอนไม่เพราะ..เพราะฉันยังสั่นไหว
เพลงนำใจ..ใจซึ้งถึงเสมอ
เธอรู้ไหม..ไหมเล่าทุกคราวเจอ
ฉันเกือบเผลอ..เผลอใจถอดให้..เลย....


ปล.กลอนไม่เพราะแต่เสียงเพลง..เสนาะหูเด้อคับบ..

 

[masapaer]

คราวอ่อนแอแพ้พ่ายคล้ายครั้งนี้
ของวิถีคนสู้อาจดูเฉย
สายใจแผ่วเลือนบางมิอย่างเคย
จะเปิดเผยความในใครรับฟัง

ถอดกำลังฟังเพลงบรรเลงโศก
คล้ายทั้งโลกโยกเวียนเปลี่ยนความหลัง
รอยอดีตขีดเส้นเค้นใจพัง
อาจแหลกทั้งยังอยู่ฤาสู้ทน

แต่ในความแพ้พ่ายคล้ายมองเห็น
ธารไหลเย็นส่งผ่านมานที่หม่น
เปลี่ยนกระแสแปรหยดรดกมล
ของจากใจอีกคนบนฟากทาง

ทุกหยาดรินไอฝนล้นหนาวเหน็บ
เฝ้ากอดเก็บอาทรแทนหมอนข้าง
เสียงพิรุณพรำสายคล้ายสื่อกลาง
กระซิบต่างสำเนียงส่งเคียงใจ

ฉันไม่เห็นเช่นใดในอีกฟาก
ความเธอฝากส่งซึ้งถึงที่ไหน
แววตาคอยห่วงหาว่าอย่างไร
แต่รับถึงหทัยในทุกวัน

ส่งสำนวนห้วนห้วนสวนทางฝน
จากใจคนคล้ายแพ้แก่โศกศัลย์
ยังสะเออะส่งใจกลับให้กัน
เธอรับมันได้ไหมโปรดไขมา

ยินสำเนียงเสียงใจหวามไหวแว่ว
ได้รับแล้วรู้สึกระลึกหา
ชายบ้านบ้านผ่านถึงซึ่งกานดา
สู่แนวป่า..สาวบ้านตรึง..ซึ้งบ่จาง