ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไม่รู้ใจ]

ไม่เหลือแล้ว ความดี ที่เคยสร้าง
เมื่อเธอหมาง เมินจาก มาพรากหาย
ต้องหนาวเหน็บ เจ็บช้ำ ย้ำใจกาย
ให้เดียวดาย หมองหม่น ทนเศร้าทรวง
ห่วงหรือไม่ ใครเคย เอ่ยออกปาก
แค่นำฝาก มานี้ มิใช่หวง
ฉันถูกมัด ผูกไว้ ในคำลวง
พยายามถ่วง ดิ้นหลุด สุดชีวี

ไม่วอนขอ ให้เธอ มาเพ้อพร่ำ
ความทรงจำ ไหวหวั่น พลันเลือนหนี
ต้องคอยบอก ตัวเอง เกรงสักที
ก่อนจะมี บ่วงใหม่ มาใส่คอ
ห่วงนะเออ เมื่อก่อน ตอนรักแรก
ไยมันแปลก เปลี่ยนได้ ดั่งใจขอ
ฉันเริ่มชิน กับจิต มิคิดรอ
คงจะพอ กับการ เดินผ่านไกล

ไม่รู้ใจ

[สมนึก นพ]

ไม่แปลกใจ เลยเรา ฟังเขาบ่น
ต้องยืนทน ฟังความ ดังตามอ้าง
ห่วงใยรู้ เรื่องนี้ มีบอบบาง
ฉันก้าวย่าง พลาดผิด สิ้นคิดไง

ไม่รู้ค่า ของเพ็ชร เม็ดหนึ่งนั้น
ต้องปล่อยมัน หายจาก พรากไปไหน
ห่วงขึ้นมา หาค้น อยู่หนใด
ฉันโง่ไป จึงได้ หายจากมือ

ไม่เคยส่อง ประกาย ให้เห็นค่า
ต้องทนมา คราบดำ ไม่ช้ำหรือ
ห่วงหวงแน่ แต่ทำ อำอออือ
ฉันมันคือ แม่ไก่ ได้พบพลอย.

ด.ช. นพ

[masapaer]

"อย่าได้แกล้งห่วงกัน"


เลือดที่ไหลในกายคล้ายพลุ่งพล่าน
ประดุจปานเพลิงกรดบดมอดไหม้
หยาดน้ำตาแห้งเหือดเพราะเดือดไฟ
สะอื้นในไหม้ลามกระหน่ำมาน

รักสะดุดสุดช้ำความสาหัส
มิอาจขัดใจตนทนหน้าด้าน
เป็นกาฝากหัวใจให้รำคาญ
เธอสงสารใช่ไหมให้บอกมา

เป็นตัวรองของใจให้เธอเลือก
รักหมดเปลือกทั้งใจยังไร้ค่า
เป็นแค่คนเมื่อวานผ่านสายตา
สิ้นรักจางร้างลาถลาไกล

อย่าแสดงแสร้งท่าหน้าอย่างนั้น
เหมือนรักยังสำคัญนั้นเพียงไหน
หากรักเลือนเคลื่อนคล้อยรีบถอยไป
อย่าอาลัยเสแสร้งอย่าแกล้งทำ!

สิ้นรู้สึกอันเดิมเธอเริ่มจาก
อย่าความมากถามไถ่ให้กลืนกล้ำ
อย่าให้ใจนางรองถูกจองจำ
กับน้ำคำ “ว่ารัก” กักขังกัน

อย่ายืดเยื้อเพื่อลวงถ่วงความรัก
แค่ปฏักปักใจอย่าไหวหวั่น
คงเลิกรักเธอได้ในสักวัน
อย่าได้แกล้งห่วงฉัน..ให้หวั่นเลย

~มะสะแป~
 

[ตะวันฉาย]

...เมื่อเธอปล่อย มือฉัน ในวันหนึ่ง
ฝากคำซึ้ง จากลา มาเสนอ
แสนอาลัย ใจสลาย มิหมายเจอ
ฤทัยเซ่อ กับคำฝาก ฉากรักครวญ

...ขอสวมกอด อ้อมแขน แฟนก่อนจาก
เมื่อรักมาก จึงซ้ำหนัก หักใจหวน
น้ำตาหล่น บนหน้า มาทบทวน
สุดรัญจวน รอยร้าว ซอยก้าวรอ

...เมื่อจะไป ไม่ต้องห่วง ฉันหรอกหนา
เสียน้ำตา ไม่กี่หยด ก็หมดหนอ
เสียเวลา  กับฉากรัก ที่พักทอ
จะไม่ขอ  รอเธอกลับ ประดับใจ...

[ฉันเอง]

แม้หัวใจยับเยินสะเทิ้นอก
เปรียบนรกในใจกระไรนั่น
ถึงไม่เคยลดน้อยคอยทุกวัน
ขออย่าได้ห่วงฉันที่มันเป็น

ให้มันแสบเกินเจ็บจะเหน็บได้
ให้มอดไหม้เป็นธุลีที่แสนเข็น
ให้มันปวดรวดร้าวทุกเช้าเย็น
ให้ลำเค็ญเข็นใจไร้หนทาง

ไร้ทางออกบอกไปให้ขมขื่น
ปั้นหน้าชื่นอกตรมสมเมื่อสาง
รู้ว่าเจ็บเหน็บนี้ไม่มีจาง
แม้จะห่างอย่างไรเหมือนใกล้ตัว


ฉันเอง..

[กัลมลี*]

                       ก่อนดอกไม้โปรยปรายพลิ้วพรายร่วง
                    เคยชูดอกดั่งดวงดาวไสว-
                    เคียงใบเขียวสดขจี...อวดตาใคร
                    ผ่านพายุโหมใส่...ไปด้วยกัน

                    เหมือนก่อนนั้นฉันเคียงเธอตลอด
                    ต่างพร่ำพรอดอนาคต...สดใสฝัน
                    วอนขอได้หนึ่งข้อ...ขอให้กัน
                    วอนขอจันทร์ดูแล...แม้ยามไกล

                    จันทร์ยังเหลียวมองฉันยามหวั่นหวาด
                    วันที่ขาดมาลี...บานไสว
                    ถ้าเป็นความต้องการจากหัวใจ
                    ขอเชิญไปไม่ต้องห่วงฉันเลย

[ไพร พนาวัลย์]

ไม่ ขอร้องให้รอเพื่อขอพบ
รักเราจบเพียงนี้ที่ ...ไม่ใช่
ต้อง ลาร้างห่างรักเพราะหนักใจ
คนอยู่ไกลหลีกทางปล่อยวางกัน

ห่วง ทำไมให้จิตคิดวิตก
รักถูกหมกฝังแน่นแกนจึ่งสั้น
ฉัน ขออยู่เดียวดายไม่ตายพลัน
คนเทียมทันของเธอคงเจอแล้ว

ไม่ หมกมุ่นครุ่นคิดเพราะผิดคู่
ไตร่ตรองดูรู้จริงใช่กิ่งแก้ว
ต้อง จำจากพรากไปไม่เหลือแวว
มิใช่แนวทางรักจึงหักกลาง

ห่วง นะหรือคือโซ่ความโง่เขลา
เธอมิใช่ของเรา "เขา"เคียงข้าง
ฉัน รู้ตัวดีว่าไม่น่าวาง
เชิญร่วมทางสร้างสรรค์รักมั่นคง
 

"ปรางค์  สามยอด"