มหาสมุทร สุดธารา แผ่นฟ้ากว้าง
หมอกเบาบาง จบทางฝัน หวั่นและไหว
กระโจนลง ตรงผิวน้ำ ซ้ำตรงใจ
วนเวียนว่าย ในนที ที่เงียบงัน
..
มองผืนฟ้า ผ่านผืนน้ำ แล้วดำดิ่ง
ให้สายชล กลืนความจริง สิงสู่ฝัน
ปล่อยร่างกาย ปล่อยหัวใจ ไปด้วยกัน
ความเจ็บปวด กี่ร้อยพัน ให้ผ่านไป
..
กระแสน้ำ อาจจะพัด ซัดไกลฝั่ง
ไม่เคยยื้อ ไม่เคยรั้ง ระวังไว้
ทำเป็นลืม เรื่องบางอย่าง ที่หมางใจ
สู่ทะเล ที่เหมือนใกล้ แต่ไกลกัน
..
บ้างดิ้นรน บ้างสับสน บ้างเสาะหา
คล้ายว่าผ่าน ช่วงเวลา ที่แสนสั้น
แต่พานพบ จบและเริ่ม เติมคืนวัน
เหมือนเนิ่นนาน จนผูกพัน กับธารา
..
ใจหนึ่งอยาก จมลงสู่ ทะเลลึก
อีกใจหนึ่ง คล้ายรู้สึก หวาดผวา
ทะเลใหญ่ ที่กว้างไกล สุดสายตา
จะกลืนกิน ชีวา ให้สิ้นไป
