รู้สึกเหงาตัวเราเฝ้ารู้สึก
นั่งตรองตรึกนึกถึงซึ่งเหตุผล
ว่าเหตุใดตัวเราเฝ้ากังวล
มีมัวหม่นบนชีวีนี่เพราะไร
เมื่ออยู่เฉยเอ่ยเดียวเปลี่ยวเหงาแน่
เฝ้าชะแง้แลหาว่าที่ไหน
มีหมู่ชนคนอื่นรื่นเริงใจ
ก็อยากไปแก้เหงาเคล้าอารมณ์
แต่บันเทิงเริงใจไหนไม่เลิก
เอิกเกริกเมื่อลากลับมาขม
ก็กลับเหงาเหมือนเดิมเติมระบม
จิตยังตรมบ่มเหงาเข้าครองใจ
ชี้เพียงวางล้างเหงาที่เราสร้าง
อยู่ที่กลางอกตนบ่นไฉน
ติดกับตัวมัวหลอกบอกใครใคร
ล้างอย่างไรล้างเหงาบอกเราที
เพียงท่านล้างความอยากบากความหวัง
สร้างพลังพึ่งตนบนวิถี
ลดอบายหมายมาดวาดชีวี
อย่าหวังมีหวังมากหากรู้พอ
อาจมีบ้างทางชีวิตจิตมนุษย์
ไม่สิ้นสุดหรอกหนาอย่าวอนขอ
ให้เศร้าจากพรากทุกข์สุขเข้ารอ
ห่างไกลหนอ...อย่าหวัง ..ยังหายใจ.
"บ้านริมโขง"
