ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เรื่อง พระสุทัศน์กษัตรา
ตอน มณีรุ้งปุระนคร : กาพย์ยานี ๑๑

เมืองทองมณีรุ้ง         กระจ่างฟุ้งรุ่งเรืองรอง
ปุระนครกรอง         กลั่นเกลาจิตชีวิตคน
วังหลวงเฉกสรวงฟ้า         บนนภากลางเวหน
สุขใจในกมล         ประชาชนมีสุขนา
ประมุขนามประพัฒน์         พระสุทัศน์กษัตรา
รักใคร่เหล่าประชา         ทศพิธราชธรรม์
ครองเมืองก็เรืองรุ่ง         อีกพยุงทุกชนชั้น
ทั้งศาสน์สถาบัน         ก็มิหวั่นมั่นบำรุง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน พระสุทัศน์ประพาสป่า

เมื่อนั้น            พระสุทัศน์กษัตริย์ศรี
ถือวโรกาส ประพาสพงพี      ภูมีรับสั่งกำลังพล
เตรียมเสบียงกองทัพให้ครบ      ไปบรรจบปลายทางกลางป่าสน
แล้วค่อยตั้งแนวเดินที่เนินวน      ทหารปนพลม้าพร้อมอาวุธ
พอสายัณห์ตะวันคล้อยค่อยเดินทัพ   ให้ประดับเกราะเงินเดินห้ามหยุด
ว่าแล้วก็รีบเดินเหินรีบรุด      เข้าไปสุดขอบป่าพนาวัน

มาจะกล่าวบทไป         นายเกรียงไกรชาวไพรสัณฑ์
เห็นรี้พลองค์มหิปหลายสิบพัน      ก็ตั้งมั่นตั้งตามากราบทูลฯ
ขอเดชะฝ่าละอองธุลีพระบาท      อย่าประมาทภูวไนยไพรีอสูร
มันเข้าเขตแคว้นเราเอาอาดูร      ข้าพเจ้าจึงทูลฯ พระทรงธรรม์
ข้าแต่องค์ขัตติยะผู้ทรงทศ      ประชาราษฎร์ครวญสลดหมดสุขสันต์
ขอให่ท่านกลับปุระนครพลัน      แล้วตั้งมั่นหมายรบประสบชัยฯ

เมื่อนั้น            องค์มหิศมหิบาลกระจ่างไข
ก็รีบเร่งรีบรุดกลับไป         หวังชัยฯ ไพรีรุกราน
พอถึงธานีก็เตรียมจัด         สมัครคัดชายฉกรรจ์อลหม่าน
จะมีศึกเข้าใกล้อีกไม่นาน      ทหารชาญรีบเร่งเกร็งนคร

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน ศึกประชิดเมือง

บัดนั้น                  ไพรีประชุมเป็นกลุ่มก้อน
รายเรียงนอกวังบวร            ดัสกรหมายฆ่าราวี
รถม้าปืนใหญ่ฟอนไฟรุก         ระดมปลุกขวัญทหารชาญพื้นที่
ธ สังเกตการณ์สะพานบุรี         เวรีโห่ร้องตะโกน
พลธนูยืนแกร่งกำแพงกล้า         รอคำสั่ง หมายฆ่าฟันโน่น
พลทหารขี่ม้ากระโจน            โยนธงโบกสะบัดสัญญาณ
ศัตรูก็ยิงปืนใหญ่            ระดมใส่พารามหาศาล
ผู้คนล้มตายหลายประมาณ         ปะทะกันอยู่นานผลัดต้านกัน

เมื่อนั้น                  พระสุทัศน์ผู้ทรงทศใจหวั่น
สั่งกองพลทุกหนโรมรัน         จิตมั่นตั้งหน้าหมายชัยฯ
ธ เสด็จทรงกุญชรหลวง         เหล่าทหารทั้งปวงก็ล่วงใส่
เข้าประจัญประชิดชีวิตใคร         ก็มิได้มิหวั่นมิเกรงกลัว
พอเห็นแม่ทัพไพรี            ก็เข้าปรี่รี้พลตะรุมมั่ว
ฝุ่นตรลบอบอวลมืดมัว         ฟ้าสลัวกลั้วควันหวั่นเกรง
องค์นเรศหยิบง้าวหมายฆ่า         แม่ทัพบ้าตรงหน้าคนเก่ง
ตัวขาดสะพายแล่งโตงเตง         ตกคชหล่นตะเบงตะบัน
ศึกประชิดก็จบอวสาน         มหิบาลถูกเสริญสรร
ประชาชนร่วมยินดีพลัน         มากอนันต์บารมีพระคุณ

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน พรานป่าถวายช้างเผือก : โคลงสี่สุภาพ

ราตรีจันทรมาศจ้า           จอมเดือน
นวลผ่องละอองเหมือน      เพชรพร้อย
เมฆาล่องลอยเยือน          ไป่ปิด เดือนเฮย
มิบดบังแต่น้อย               เมื่อคล้อยเวหน ฯ

ยลคชเผือกย่างเท้า         กลางไพร
เยาะย่างเหยาะแหยะไป      ทิศซ้าย
ประจิมทิศเกรียงไกร          ปุระ นครแฮ
พรานป่าหมายจับย้าย        ยกให้นเรศูร ฯ

จรูญตะวันรุ่งขึ้น               ฉายแสง
พรานป่าเข้าแจกแจง         จัดจ้าน
คชาเผือกสำแดง             บาร-มีนา
ข้าฯจึ่งมิเกียจคร้าน           ครบไซร้ถวาย ฯ

ฝ่ายพระสุทัศน์เจ้า           กษัตรา
ทรงรับสั่งบัญชา             ชอบไซร้
จักเลี้ยงคชให้นา             ชื่นชอบ ใจเอย
บำเหน็จรางวัลให้            มากไว้ประมาณ ฯ

แล้วประทานชื่อช้าง         พลายชัย- ฤกษ์เอย
เรือนหลวงสุราลัย            เก็บช้าง
จนกว่าพระหฤทัย            จะชอบ
รับสั่งว่าให้สร้าง              เปลี่ยนแก้ตามสมัย ฯ

บัณฑิตเมืองสิงห์

               

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน พระสุทัศน์ชมไพร : สาลินีฉันท์ ๑๑

องค์ราชาเหนือเกล้า              สุทัศน์เจ้ากษัตรา
รับสั่งอำมาตย์มา                  เสด็จสู่พนาวัน

คิดชอบอยากชมไม้               ก็สั่งไป ณ ไพรสัณฑ์
ขวากหนามฤๅเถาวัลย์            ธ บอกมั่นมิบั่นทอน

สังเกตภูเบศหา                   กระดังงาฤขี้หนอน
ดูเหล่าเจ้าภมมร                  กระจายพักประสักแดง

มังตานใบบานใหญ่              กะกล้วยไม้มิได้แสง
ฟักทองพองอินแตง              ประดับปรก กนกเรือง

หว้านารักปานั้น                  ก็แกมกันกะใบเหลือง
ไม่มีอยู่ที่เมือง                   พระสั่งพาเพาะธานินทร์

เดินสบสิงขรแล                   จรดแม้กระแสสินธุ์
สุขใจได้สมจินต์                  ประพาสป่าพนาลี

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน ปุระนคร อมรเมืองพุทธ : กาพย์ห่อโคลง

ปุระนครเพริศแพร้ว         พบธรรม์
พระพุทธศาสน์แต่บรรพ์            บุพพร้อม
แหล่งรวมพระอรหันต์           ห่มจิต ใจแล
พุทธศาสนิกชนน้อม          นบไหว้ตามรอย ฯ

 

ปุระเมืองเพริศแพร้ว            แหล่งรวมแก้วสามประการ
ถือธรรม์แต่บรรพ์นาน           นบน้อมดุจพุทธวิสัย

มีพระอรหันต์                 โสดาบันชั้นคาลัย
ห่มล้อมอกอ้อมใจ            ชนนบไหว้ไว้ตามรอย

วัดวาอารามเด่น             กุฏิเว้นสับเพชรพลอย
ปวงชนด้นทยอย            อนุรักษ์ประเพณี

ระฆังดังตอนเช้า             ความหมองเศร้ามิเข้าศรี
เริงรื่นชื่นชีวี                พุทธกิจประดิษฐ์ธรรม

ตักบาตรสงฆ์วาดมนต์         ให้กมลดลใจนำ
ละทิ้ง ณ บาปกรรม           จิตใจนั้นพลันชื่นบาน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน ทหารเอกประลองฝีมือ : กลอนสุภาพ

แรมสองค่ำนมนานเมื่อกาลก่อน
ปุระนครเริงรื่นชื่นสุขสันต์
ประเพณีวัฒนธรรมที่สำคัญ
จากบุพบรรพ์สานมาถึงครานี้

มีสังสรรค์ลั่นกลองฉลองภพ
คืนสงบคบไฟปลิวไหวหรี่
งานประลองขวัญปลุกประเพณี
องค์ภูมีจัดไว้ในนคร

ทหารเอกเข้าที่เวทีใหญ่
น้ำเงินแดงออกไปให้แยกก่อน
รอระฆังสัญญาณค่อยราญรอน
เข้าสั่งสอนสู้กันลั่นฝีมือ

ฝ่ายน้ำเงินเข้าฟาดฟันไม่ยั้ง
แดงเข้ารั้งหลีกหลบสบดาบถือ
ส่วนน้ำเงินปราดเปรื่องนามเลื่องลือ
หมายทำลายซึ่งชื่อฝ่ายสีแดง

ประจัญหน้าจาบจ้วงทะลวงจิ้ม
คิดจะทิ่มแทงเกราะเสาะแสวง
หาจุดอ่อนตามรูสู้ระแวง
ติดกำแพงโล่เหล็กลนลานมอง

เจ้าสีแดงเงื้อดาบหมายทาบหน้า
ส่วนน้ำเงินฟาดท้าปะทะสอง
ดาบแลกดาบแลกกันมันหักกอง
เหงื่อไหลนองพระสุทัศน์เข้าจัดการ

ธ ประกาศทั้งสองประลองกล้า
ถูกใจข้าฯยิ่งนัก องค์รักษ์หาญ
โน่นดาบทองแสงสาดพระราชทาน
ข้าฯให้เจ้าใช้งานตามใจครอง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน : บำรุงราษฎร์

ขอเดชะภูวเนศรอบเขตขันธ์
ประชาชนคนธรรม์ประหวั่นหมอง
ไข้ประทุอุบาทว์มิอาจลอง
ธ โปรดตรองไตร่ช่วยอำนวยความ

ทรพิษแพร่ย้ายกระจายทั่ว
ประชาราษฎร์หวั่นกลัวมัวอกหวาม
ธ เหนือเกล้าโปรดสั่งยับยั้งปราม
ประเดี๋ยวลามลุกช่วงโปรดห่วงใย

มรึงจงสั่งพวกทหารชาญปุระ
ว่ากูจะประพาสนครใหญ่
เตรียมรถม้าแพทย์พลระคนไป
สองยามใกล้ฤกษ์ดีจรลีวาง

ออกจากวังยามค่ำถลำเข้า
ชานเมืองเอาวันพรุ่งตอนรุ่งสาง
ปวงประชามารับประดับราง
ดอกไม้ปางปนด้วยใบสวยพรรณ

ธ สั่งแพทย์แยกย้ายจำหน่ายเรื่อง
เตรียมยาเครื่องครบสรรพ ระงับหวั่น
นรชนก้มเกล้าเข้ากราบพลัน
คุณอนันต์พันภพมิลบเลือน

ครั้นแล้วจึงขึ้นม้ากล่าวลาราษฎร์
กูมิอาจอยู่นานพาลวันเคลื่อน
ณ เมืองหลวงห่วงงานการบ้านเรือน
รอดวงเดือนขึ้นฟ้าแล้วคลาไคล

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอน เลือกมเหสี : สาลินีฉันท์ ๑๑

องค์ภูมินทร์ปิ่นเกล้า     สุทัศน์เจ้ากษัตริย์เรือง
รับสั่งกงการเมือง     จะเลือกนาง ณ เทวี

บุตรสาวพราวเลื่องชื่อ     มโนคือมเหสี
สู่ขอนางบุตรี     นเรศราชนโรดม

ใคร่ขอจักเลือกคัด     พระเตชทัตประพัฒน์สม
มีบุตรหากชื่นชม     ธ จงเลือกพธูงาม

สาดส่องทำนองเนตร     ฤภูเบศ ณ นงราม
ชื่นชมสมสวยตาม     พิสุทธิ์ผ่องวิสุทธา

งามเอยงามผิวผ่อง     วิจักษณ์ส่องนวียา
ใคร่ปรองดองกัญญา     อนงค์นุชยุพาพิน

จึงเลือกนางผู้นี้     มเหสี ธ ภูมินทร์
รับกลับสู่ธานินทร์     ธ ครองราชเถลิงชนม์

บัณฑิตเมืองสิงห์