ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

.~รองเท้าคู่สวย~.

เห็นรองเท้าคู่สวยสีสดใส
อยากสวมใส่เดินโชว์คงโก้เก๋
ทั้งแบรนด์เนมเต็มใจใฝ่ทุ่มเท
เพราะอยากเท่ห์อย่างเขารองเท้างาม

จึงลองสวม...หลวมไปไม่เหมาะสม
คู่ชื่นชมอยากได้ใหม่ถอดด้าม
แหม คับไปไม่มีที่ทาบทาม
จะติดตามหาใหม่...ที่ไหนมี?

คงเหมือนกับความรักที่ฝักใฝ่
อยากหาคนรู้ใจไม่จู้จี้
ขอเพียงเข้าใจกันหมั่นดูดี
สื่อสัมพันธ์ไมตรีชั่วชีวา

แต่ยิ่งหายิ่งเหมือนรองเท้าสวย
โชคไม่ช่วยพอดีนี่เลยหนา
คิดว่าคบคนใหม่ถูกนัยน์ตา
ทั้งพูดจาเข้าใจใช่แน่นอน

แต่พอได้สัมผัสยิ่งขัดขืน
มิราบรื่นดั่งคาดมีขาด,ซ่อน
ไปด้วยกันไม่ได้..ใจรอนรอน
แม้อาวรณ์เพียงใด ขอไกลกัน

ดั่งรองเท้าคับไป ไม่แตะต้อง
มันขัดข้องขึ้งเคียดถึงเดียดฉันท์
คู่นี้ก็หลวมไปเม็ดทรายพัน
มินานวันถอดทิ้งอย่างชิงชัง

การจะหาคู่ครองไว้เคียงข้าง
เพื่อนร่วมทางสร้างฝันกันถึงฝั่ง
เคยทำบุญร่วมใจอย่างจริงจัง
สุขสมหวังนั่งมองรองเท้างาม

 

"ปรางค์  สามยอด"

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

รองเท้าเก่าของฉันนั้นยังสวย
หลากสีด้วยคงทนฉันยลอยู่
มีสิ่งเดียวนี้แหละมาแวะดู
รองเท้าหรูคู่ฉันทุกวันวาน

มีบางครั้งมันกัดสาหัสแผล
ทำดวงแดแทบหล่นอลหม่าน
มีบางครั้งมิเข้าใจในดวงมาน
จึงทะเลาะกันนานปานลิ้นฟัน

แต่ก็นะยังไว้ใจคู่เก่า
แม้อับเฉาจืดจางบางสีสัน
แต่ก็พาเราเดินเหินทุกวัน
เราจึงมั่นใจจิตมิคิดทิ้ง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บ้านริมโขง]

ในมุมมองต่างกันฉันไม่ใช่
คิดเปรียบใดใครอื่นไม่ชื่นแสน
มีคนรักเราเชิดชูเป็นคู่แฟน
เห็นเขาแม้นมีค่าเลิศกว่าเรา

อยากจะมองว่าเท้ายาวไปไหม
เท้าเล็กใหญ่ไม่เหมาะเจาะกะเขา
หรือเบี้ยวบิดผิดรูปแสนซูบเซา
ไม่โทษเขาจะโทษเราเอามาวาง

ด้วยมองเห็นใครเด่นเป็นเฉพาะ
ไม่คิดเกาะเลาะเขาเฝ้าถากถาง
เขาอาจดีเกินไปในทุกทาง
ซึ่งเราต่างให้เกียรติไม่เบียดเบียน

ขออภัยในความคิดที่ผิดแปลก
ด้วยจำแนกจากอารมณ์คมขีดเขียน
เคารพในความเห็นเป็นบทเรียน
ใช่จะเกรียนเวียนกล่าวยาววาจา

"บ้านริมโขง"

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ความรักเกิดที่ใจไยจึงเปรียบ
รองเท้าเหยียบสวมใส่ให้กังขา
หากความรักต้อยต่ำดังพร่ำมา
ก็จงอย่ามีรักหยุดพักเลย

ดูรุนแรงความคิดสะกิดหน่อย
มิได้พล่อยปากนี้ที่เอื้อนเอ่ย
ด้วยตระหนักรักแท้แม้ไม่เคย
มิอยากเปรียบเทียบเปรยกับรองเท้า

โดยส่วนตัวความรักพิทักษ์โลก
สลายโศกหม่นไหม้หัวใจเศร้า
ความรักจึงสูงค่าเกินกว่าเย้า
หรือความคิดอาจเขลาเกินเข้าใจ.

  "กานต์ฑิตา"

๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

[ฉันเอง]

นั่งเหม่อมองรองเท้าคราวแยกฝัน
เท้าคู่นั้นได้ทิ้งร้างทางฉุกเฉิน
เธอทิ้งไปเหลือฉันไว้กับส่วนเกิน
นั่งมองเพลินกับขาเรียวเที่ยวฝ่าฟัน

มันเข้าชุดกับกระโปรงที่เธอใส่
มองคราใดเหมือนนางแบบมาแอบฝัน
ขาเธอเรียวกับรองเท้าช่างเข้ากัน
กระโปรงสั้นหุ่นเพรียวบางนางในใจ

เฮ้ย!!คิดแล้วท้อพ้อกลุ้มละลุ่มหลง
นางบรรจงอิงแอบเคยแนบใส
หวลอดีตกรีดฝ้งยังเจ็บใน
เห็นรองเท้าเธอทีไรแทบวางวาย


ฉันเอง..

[สมนึก นพ]

เจอรองเท้า ของใคร ทิ้งไว้หนา
ขว้างออกมา ข้างทาง สองข้างนั่น
ลองสวมดู รู้ได้ ไม่เท่ากัน
เท้าของฉัน สั้นไป ไม่มากมาย

หันมองซ้าย ดูขวา หาเจ้าของ
กลัวฟ้องร้อง งานเข้า รองเท้าหาย
แต่รูปทรง คุ้นคุ้น หุ่นผู้ชาย
เศษดินทราย ติดเกาะ เคาะออกมา

ใช้ทิสชู ยัดนำ ค้ำปลายนิ้ว
ขมวดคิ้ว คับตึง ปวดถึงขา
ยัดแต่งใหม่ ครานี้ พอดีนา
ร้านน้ำชา เจ้าเก่า เรารีบไป

สั่งกาแฟ เสียงดัง ฟังทั้งร้าน
นั่งหน้าบาน คนจ้อง รองเท้าใหม่
และอาหมวย วันนี้ ดีเหลือใจ
เสิร์ฟทันใด กาแฟดำ ทำสูตรเดิม

ใส่รองเท้า เข้าร้าน ทานกาแฟ
นั่นเถ้าแก่ มองเห็น ทำเป็นเขิน
อาหมวยเข้า มาใกล้ ได้หยอกเอิญ
คุยกันเพลิน เปิดทาง ระหว่างใจ

คงจะปิ๊ง ซิท่า หน้าแดงเรื่อ
เต็มด้วยเหงื่อ หยิบผ้า มาเช็ดให้
สงสัยว่า ครานี้ มีเหตุใด
ไม่โดนไล่ โดนขว้าง อย่างเมื่อวาน

ถูกเสน่ห์ จากรองเท้า เข้าให้แล้ว
ยืนตาแป๋ว อมยิ้ม แก้มอิ่มหวาน
กินขนม กินกาแฟ แส่อยู่นาน
เริ่มทรมาน เหลือล้ำ ค้ำทิสชู

จะถอดมา ยัดใหม่ ก็อายเขา
ใช้ของเก่า ปวดรัด กัดฟันสู้
เดินเขยก ออกมา หน้าประตู
เกี่ยวสายยู ล้มคว่ำ หน้าค้ำดิน

รองเท้าหลุด จากกัน มันเป็นขุย
ดูเปื่อยยุ่ย ทิสชู รู้กันสิ้น
เดินเท้าเปล่า ดีกว่า ว่าเคยชิน
อายแทบดิ้น อยากม้วย หมวยชอบใจ.

ด.ช. นพ

[ไพร พนาวัลย์]

ในมุมมองต่างกันฉันไม่ใช่
คิดเปรียบใดใครอื่นไม่ชื่นแสน
มีคนรักเราเชิดชูเป็นคู่แฟน
เห็นเขาแม้นมีค่าเลิศกว่าเรา

อยากจะมองว่าเท้ายาวไปไหม
เท้าเล็กใหญ่ไม่เหมาะเจาะกะเขา
หรือเบี้ยวบิดผิดรูปแสนซูบเซา
ไม่โทษเขาจะโทษเราเอามาวาง

ด้วยมองเห็นใครเด่นเป็นเฉพาะ
ไม่คิดเกาะเลาะเขาเฝ้าถากถาง
เขาอาจดีเกินไปในทุกทาง
ซึ่งเราต่างให้เกียรติไม่เบียดเบียน

ขออภัยในความคิดที่ผิดแปลก
ด้วยจำแนกจากอารมณ์คมขีดเขียน
เคารพในความเห็นเป็นบทเรียน
ใช่จะเกรียนเวียนกล่าวยาววาจา

"บ้านริมโขง"

มาแลกเปลี่ยนมุมมองทั้งสองด้าน
ด้วยกลอนกานท์หวานรื่นยืนยิ้มร่า
ขอบใจจังฟังเห็นให้เป็นยา
ไม่แตกแยกหรอกหนาช่างน่าชม

อันความรักถ้ามองให้ลึกซึ้ง
เปรียบน้ำผึ้งน้ำตาลยังพาลขม
ไม่เคยคิดถากถางต่างระทม
เพียงเปรียบเปรยตามอารมณ์ที่ตรมใน

ไม่ถือสาคุณหรอกเชิญหยอกหยิก
มาหัวเราะต่อกระซิกให้สดใส
เรื่องของกลอนฟ้อนรำระบำไป
ขออภัยถ้าเพี้ยนติเตียนเลย เน้อ

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ไพร พนาวัลย์]

ความรักเกิดที่ใจไยจึงเปรียบ
รองเท้าเหยียบสวมใส่ให้กังขา
หากความรักต้อยต่ำดังพร่ำมา
ก็จงอย่ามีรักหยุดพักเลย

ดูรุนแรงความคิดสะกิดหน่อย
มิได้พล่อยปากนี้ที่เอื้อนเอ่ย
ด้วยตระหนักรักแท้แม้ไม่เคย
มิอยากเปรียบเทียบเปรยกับรองเท้า

โดยส่วนตัวความรักพิทักษ์โลก
สลายโศกหม่นไหม้หัวใจเศร้า
ความรักจึงสูงค่าเกินกว่าเย้า
หรือความคิดอาจเขลาเกินเข้าใจ.

  "กานต์ฑิตา"

๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

ขอโทษนะถ้าทำให้เข้าใจผิด
ขอบใจจังที่สะกิดอย่างชิดใกล้
อันว่าเพชรก็คือเพชรมิเป็นภัย
จะขัดถูอย่างไรใสเหมือนเดิม

อันความรักเปรียบไปได้หลายสิ่ง
เพราะความจริงรักนั้นวันแรกเริ่ม
อาจจะขัดอาจจะข้องอาจต้องเติม
เพื่อจะเสริมรักนั้นให้มั่นคง

จึงขอเปรียบรักเป็นเช่นรองเท้า
เมื่อต้องเข้าป่าหนามตามประสงค์
รักจะคอยปกป้องยามท่องดง
ไม่ต้องบ่งหนามตำให้ร่ำไร

ถ้ารักแท้แน่นอนยามวอนเว้า
ก็จะเข้าใจกันไม่หวั่นไหว
รักเป็นได้ทุกอย่างไม่ต่างใด
อบอุ่นใจยิ่งนักยามรักกัน

 

"ปรางค์  สามยอด"

[สมนึก นพ]

เห็นรองเท้า คู่ใหม่ ที่ในร้าน
ป้ายบอกอ่าน ราคา ว่าสู้ได้
เป็นหนังแก้ว แวววับ งามจับใจ
พื้นนุ่มใน สบาย ผ่อนคลายดี

ขอต่อรอง ราคา ต่ำมาหน่อย
ต่างก็ถ้อย อาศัย ให้ลดนี่
นำกลับบ้าน เช็ดใหม่ ได้เปรมปรีดิ์
สวมทันที วันนี้ มีทำงาน

อนิจจา ความหวัง ต้องพังยับ
รองเท้าคับ เล็กไป ไม่ประสาน
เพราะความสวย นั่นหนา มาต้องการ
จึงมองผ่าน ทุกอย่าง ดังอ้างมา

มีสติ ตริตรอง ลองดูก่อน
อย่ารีบร้อน รวบรัด การจัดหา
ลองไม่ได้ คะเนดู รู้สายตา
เข้าตำรา รีบไป อดได้การ.

ด.ช. นพ

[ไพร พนาวัลย์]

  เกิบ(รองเท้า)ใหม่

พอได้เกิบคู่ใหม่ดีใจหลาย
พาเดินฉายโชว์เริดอย่างเปิดเผย
แม้จะคับไปนิดจิตเสบย
พอคุ้นเคยหายคับกลับพอดี

เหมือนกับมีแฟนใหม่ที่ใจชอบ
ต่างรักตอบเต็มใจใส่เต็มที่
แสนชื่นฉ่ำดวงมานหวานชีวี
จะร้อยวันพันปีเรามีกัน

แต่พอนานไปหน่อยรักลอยล่อง
ดั่งหาช่องแชเชือนไม่เหมือนฝัน
เปรียบดังเกิบคู่เก่าไม่เท่าทัน
หาว่ามันหลวมไปใส่บ่ดี   

ทั้งส้นสึกสายขาดอนาถนัก
ใครเห็นทักอายเขาเกิบเรานี่
ดั่งแฟนเก่าเขาหน่ายมันหลายปี
บ่นจุกจิกจู้จี้เดี๋ยวตีตาย... เลย   

หวังจะหาเกิบใหม่ใส่แทนเก่า
ไม่มีแม้แต่เงาเราใจหาย
ทางขรุขระแก้วขวดทั้งกรวดทราย
มันคงบาดเท้าลาย ตายแล้วเรา

ต้องทนใส่เกิบเก่าไปเสียก่อน
คืดถึงตอนลุยหนาม ใครงามเท่า
จงพอใจในรัก เว้นวรรคเอา
รักแฟนเก่าคนดี นี้คนเดียว

 

"ปรางค์  สามยอด" 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ช้างดาวร้าวทรวง~


สวมช้างดาวก้าวย่างอย่างมาดมั่น
เธอบอกฉันเถื่อนดีแบบนี้ใช่
ดำหัวหยิกมาดจิ๊กโก๋โก้โดนใจ
แถมสไตล์น่ากรี๊ดจี๊ดถึงทรวง

ฟังคำชมลมชื่นด้วยรื่นเหลิง
จนกระเจิงเริงล่องท่องแดนสรวง
เหมาว่าเธออยากได้เราเอาไว้ควง
สมองกลวงบวกกล้า..พาเศร้าตรม

ควบอีแตะแวะบ้านเพื่อสานฝัน
พร้อมรำพันความนัยว่าได้สม
ไม่ผิดหวังหรอกหนาแม่ตากลม
แม้นไม่สมพี่หนอ..ก็มิชัง

หวังเซอร์ไพรส์ให้น้องผู้ปองรัก
ด้วยคำหนักมาดเท่เทมนต์ขลัง
"เอ่อ..รักนั้น ที่ขอ เฝ้ารอฟัง"
"อยากบอกว่า พี่จริงจัง และพร้อมใจ"

!!..สิ้นคำกล่าวราวมืดไปทั้งโลก..!!
เพราะโดนโบกเต็มหัวจนตัวไถ
"กล้าลวนลาม แฟนฉัน มั่นเกินไป"
"แกเป็นใคร คิดหม้อ เดี๋ยวพ่อยำ"

นอนจมร่างข้างคัทชูว์คู่วาววับ
แว่วเสียงขับฟังดูรู้เธอขำ
"พวกคนจน ไม่เจียม แถมเมี่ยมดำ"
"ไม่รู้จัก พวกต้อยต่ำ ใส่ช้างดาว"


 

บอม ซอง ดุ๊ก

[รพีกาญจน์]

๐รองเท้าเก่าสึกทิ้ง         คราใด
แสนปวดรวดร้าวใจ         เมื่อนั้น
ออกเดินเที่ยวหาไป        จนทั่ว
ห้างใหญ่เล็กทุกชั้น         ส่องแล้วไม่เจอ

๐ดูแบบบอกรุ่นไซ้ส์         มากมี
ดำด่างลายหลากสี          รอบล้อม
ผ้าใบแตะหนังดี             ลองเลือก
ของนอกไทยเพรียบพร้อม  พรั่งพร้อยลานตา

๐ค่าถูกแพงต่ำร้อย          เกินพัน
หาใช่สิ่งสำคัญ              บ่งชี้
ยังมีเรื่องหนักนัน            ขอบอก
เบอร์ขนาดเท้านี้            แน่แท้ปัญหา

๐เกิดมาขวาคู่ซ้าย          เท่ากัน
พอผ่านนานเนาวัน         ต่างได้
ซ้ายสวมสิบสองอัน        เบอร์ใหญ่
ขวาสิบเอ็ดเล็กไซร้        ใส่แล้วแสนงาม

๐เขาวางขายที่ห้าง        แห่งไหน พี่เฮย
ช่วยบอกหน่อยรีบไว      จ่ายซื้อ
เอาทิสชู่ยัดใน             เดินเตาะ แตะนา
ถูกเพื่อนล้อเลียนลื้อ       แชปปิ้นชาลี

[masapaer]

~ตัดเสื้อใส่ตัว หรือตัดตัวใส่เสื้อ~


หากรักคือรองเท้าที่เราเลือก
อาจแค่เปลือกการคัดจัดสนอง
ให้พอดีที่เป็นเช่นครรลอง
กับสิ่งผองโดยนัยให้สมกัน

เท้าของเรายิ่งใหญ่ในบทหนัก
รับรองรักจากใครคล้ายเพียงสั้น
ใครจะมองเห็นใจในสำคัญ
ทาโลชั่นแค่พักตร์ชักน้อยใจ

เหมือนครั้งหนึ่งพึงรู้สู่การเลือก
คัดเอาเปลือกป้องแดดความแผดไหม้
เราตัดเสื้อเพื่อคลุมกลุ่มแดดไอ
จงพอดีพอไหวให้สมกาย

มิใช่เลือกตัดกายเพื่อใส่เสื้อ
แม้งามเหลือเพื่อใดในสิ่งหมาย
จะตัดเสื้อเพื่อใส่ได้สบาย
หรือยอมตายตัดตนเพื่อยลแพร

เหตุผลใดให้เจ็บเหน็บน้อยสุด
เราคงหยุดเลือกได้ห่างไกลแผล
เลือกให้เหมาะกระบวนสมควรแล
เอาให้แน่นอนที่สุดจุดควรเป็น

เลือกไม่เหมาะเพราะใดใคร่ศึกษา
ทำเหวี่ยงขาหน้าแพรก็แค่เห็น
ย้ายมาเปลี่ยนเวียนปรับจับประเด็น
ด้วยใจเย็นเห็นต้นลองค้นดู

เย็บแต่งหน่อยค่อยตัดจัดมุมเสื้อ
ตกแต่งเพิ่มเสริมเอื้อได้เสื้อหรู
เหมือนความรักภิรมย์ไงโฉมตรู
น่าชื่นชูขึ้นมากหากปรับใจ