คราถามไถ่ใจเอ๋ยที่เคยเหงา
เหตุใดเล่าเฝ้าตรมระทมหนอ
เสียงตอบกลับขับขานแหลกลาญพอ
น้ำตาคลอขอร้อยเป็นสร้อยกลอน
ความจำเป็นเข็ญใจจึงไกลบ้าน
วันเลยผ่านสารส่งหลงอักษร
เที่ยวเสาะหาปรารมภ์ชื่นชมวอน
มิหลับนอนค่อนคืนยังฝืนคอย
เราต่างช้ำซ้ำซากจึงฝากฝัน
ใต้แสงจันทร์วันเศร้าเคยเหงาหงอย
ยามเมื่อสบพบกานท์ประสานรอย
หมายร่วมร้อยสร้อยรักอีกสักครา
แต่เหมือนเงาเฝ้าหลอนบั่นทอนรัก
เมื่อประจักษ์หนักจิตพิษเสน่หา
ด้วยรักซ้อนซ่อนเงื่อนเกลื่อนน้ำตา
เวทนาสาหัสอึดอัดใจ
อยากหลบลี้หนีหน้าแล้วลาหาย
ก็ดูสายคล้ายหลงอาจสงสัย
ความสัมพันธ์กลั่นกรองหรือรองใคร
แอบร่ำไห้ในวันที่ผันแปร
จึงกอดเงาเหงาหม่นให้พ้นฝัน
สิ้นแสงจันทร์วันคอยเหลือรอยแผล
อยากลืมรักพักใจไร้ดวงแด
ขอยอมแพ้แม้ผิดลิขิตลวง
