ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

   

 

 เจ้ากระต่ายหมายมองจันทร์หวังวันหนึ่ง
     จะมาถึงซึ่งดวงเดือนเลื่อนลงหา
     จะปีนป่ายตะกายฝืนขึ้นนภา
     สะพานฟ้าอยู่ไหนเล่าเฝ้าเมียงมอง

     กระต่ายน้อยคอยมองแล้วก็มองเล่า
     แม้จันทร์เจ้าไม่รักชอบตอบสนอง
     ยังเฝ้าฝันมั่นมาดหมายได้สมปอง
    จงรักรองจากเจ้าจันทร์นั้นไม่มี.....

   
      จะอยู่ไหนหนแห่งใดคงไม่แคล้ว
      ได้กินแห้วทุกที่ไปนั่นแหละหนา
      โอ้!เวรกรรมแต่ปางไหนใยตามมา
      เก็บมันปลาข้าวใหม่ไปไม่ให้กิน.....
         

[กัลมลี*]

ป่ายปีนบันไดฟ้า               ไปจากหล้าไม่ถึงไหน
เหลียวมองเห็นใครใคร          ต่างจงใจให้ร่วงดิน

หมายปองของสูงส่ง             ก็ต้องปลงช้ำชาชิน
ดวงดาวหรือยลยิน               ห่วงถวิลคนท้อใจ

หลบพักใต้เงาฝัน                 มองพระจันทร์บนฟ้าไกล
เดียวดายเหมือนกันไหม      ตอนวันใหม่ย่างกรายมา

เรียนรู้ความช้ำโศก            วันที่โชคโบกมือลา
เพียงฉันกับน้ำตา             ข้ามนิทราไปด้วยกัน   

[ปาระ]

กระต่ายตัวน้อย               เฝ้าคอยจันทร์เจ้า
ทุกคืนค่ำเช้า                 ในคราวครั้งนี้
วอนเอ๋ยวอนจันทร์          คืนวันดีดี
ได้โปรดจงมี                ใจที่รักกัน
จันทร์สูงเกินไขว่           เกินใจเรานั้น
จะเอื้อมถึงกัน               ในวันดีดี
จะมีบ้างไหน             เราได้สุขี
ที่สองเรามี            วันดีต่อไป
           

[กาญจนธโร]

ป่ายปีนบันไดฟ้า               ไปจากหล้าไม่ถึงไหน
เหลียวมองเห็นใครใคร          ต่างจงใจให้ร่วงดิน

หมายปองของสูงส่ง             ก็ต้องปลงช้ำชาชิน
ดวงดาวหรือยลยิน               ห่วงถวิลคนท้อใจ

หลบพักใต้เงาฝัน                 มองพระจันทร์บนฟ้าไกล
เดียวดายเหมือนกันไหม      ตอนวันใหม่ย่างกรายมา

เรียนรู้ความช้ำโศก            วันที่โชคโบกมือลา
เพียงฉันกับน้ำตา             ข้ามนิทราไปด้วยกัน   

 
 

คราใดใจจ่อมเหงา             รานรอนร้าวราวแหลกลง
กาลเลื่อนไม่เลือนลง        เฝ้าพะวงหลงคำนึง     
   
ครางคร่ำร่ำรำพึง                คราคิดถึงจึงครวญมา
มาดนุชดุจชีวา               ไกลเกินคว้าจักยอมทน
                                                       
หมายสิ่งสูงเกินตน           ต้องทุกข์ทนจนชินชา
หวังวาดปราถนา             เพียงขอมาได้ยลยิน
     
เท่านี้ที่ถวิล                   มิหวังปีนป่ายข้ามไป
ชมชื่นระรื่นใจ                 อยู่ไกลไกลก็สุขพอ..... 
 
       

     

[กาญจนธโร]

กระต่ายตัวน้อย               เฝ้าคอยจันทร์เจ้า
ทุกคืนค่ำเช้า                 ในคราวครั้งนี้
วอนเอ๋ยวอนจันทร์          คืนวันดีๆ
ได้โปรดจงมี                ใจที่รักกัน
จันทร์สูงเกินไขว่           เกินใจเรานั้น
จะเอื้อมถึงกัน               ในวันดีๆ
จะมีบ้างไหน             เราได้สุขี
ที่สองเรามี            วันดีต่อไป
           

   
   
   

  จันทร์หม่นมัว   สลัวราง      เมฆพรางแสง
สายลมแรง       แทงเข่นใจ    ให้งมเหงา
เรไรหรีด          กรีดขรม      ระงมเงา
ม่านหมอกเคล้า  ร้าวลมเหน็บ  เจ็บยิ่งจม
  ปมหัวใจ       ไม่คลายเงื่อน  กลับเลื่อนรัด
ขมวดอัด         มัดตรึงใว้      ในขื่นขม
คนแอบรัก        มักเจ็บเหงา   เศร้าระทม
อกระบม         หน้าชมชื่น    ต้องฝืนทน.....
 

[ปรางทิพย์]

ยามเดือนดับอับแสงสิ้นแรงฝัน
ไร้เงาจันทร์หวั่นไหวให้สับสน
แว่วหริ่งหรีดหวีดรับจับกมล
ทั่วไพรสณฑ์หม่นหมองรักสองเรา

ดั่งกระต่ายหมายจันทร์รำพันถึง
แสนคำนึงตรึงตราพาอับเฉา
ยิ่งไขว่คว้าปร่าแปลบปวดแสบเนา
โอบใจเหงาเศร้านักจำหักลา

มิอาจเอื้อมเชื่อมรักแนบตักหนุน
อ้อมกอดกรุ่นอุ่นใจที่ใฝ่หา
เหลือเพียงรอยคอยเตือนเกลื่อนน้ำตา
แม้ไร้ค่าอาลัยจากใจจริง

[กาญจนธโร]

ยามเดือนดับอับแสงสิ้นแรงฝัน
ไร้เงาจันทร์หวั่นไหวให้สับสน
แว่วหริ่งหรีดหวีดรับจับกมล
ทั่วไพรสณฑ์หม่นหมองรักสองเรา

ดั่งกระต่ายหมายจันทร์รำพันถึง
แสนคำนึงตรึงตราพาอับเฉา
ยิ่งไขว่คว้าปร่าแปลบปวดแสบเนา
โอบใจเหงาเศร้านักจำหักลา

มิอาจเอื้อมเชื่อมรักแนบตักหนุน
อ้อมกอดกรุ่นอุ่นใจที่ใฝ่หา
เหลือเพียงรอยคอยเตือนเกลื่อนน้ำตา
แม้ไร้ค่าอาลัยจากใจจริง

 

  นอนชมดาววาววับวิบ     พริบปลายฟ้า
จันทร์เจิดจ้ากล้าแสงนวล  มาชวนฝัน
เรไรหรีดกรีดระงม           ขรมไพรวัลย์
วาบหวิวหวั่นเกินสรรเสก    วิเวกไพร
  หากมีใครสักคน           มานอนข้าง
ชมฟ้ากว้างมองจันทร์ดาว  สกาวใส
ฟังหริ่งหรีดกรีดลำนำ       ทำนองไพร
สองดวงใจใด้ซึ้งสุข          ทุกราตรี..... 
 

[ปรางทิพย์]

นั่งอิงแอบแนบข้างแล้วต่างฝัน
ไร้นวลจันทร์พลันจ้ารดาสี
ยามส่งแสงแฝงคำพร่ำวจี
เสมือนคลี่พลีกานท์ซาบซ่านทรวง

จึงชี้ชวนนวลน้องเฝ้ามองฟ้า
แสงเจิดจ้าพาฝันสุดชั้นสรวง
ต่างกระพริบวิบฉายคล้ายบำบวง
ดูโชติช่วงห้วงหาวเหมือนดาวใจ

หมายเอื้อมซับจับดาวที่พราวพร่าง
แล้วเก็บวางข้างจิตพิศไสว
ก็หวาดกลัวมัวหม่นกมลใคร
ที่ซ่อนไว้ใคร่เร้นดั่งเช่นเดือน...

[กาญจนธโร]

นั่งอิงแอบแนบข้างแล้วต่างฝัน
ไร้นวลจันทร์พลันจ้ารดาสี
ยามส่งแสงแฝงคำพร่ำวจี
เสมือนคลี่พลีกานท์ซาบซ่านทรวง

จึงชี้ชวนนวลน้องเฝ้ามองฟ้า
แสงเจิดจ้าพาฝันสุดชั้นสรวง
ต่างกระพริบวิบฉายคล้ายบำบวง
ดูโชติช่วงห้วงหาวเหมือนดาวใจ

หมายเอื้อมซับจับดาวที่พราวพร่าง
แล้วเก็บวางข้างจิตพิศไสว
ก็หวาดกลัวมัวหม่นกมลใคร
ที่ซ่อนไว้ใคร่เร้นดั่งเช่นเดือน...

 
หมู่ดาวเคลื่อน เดือนลอยเรี่ย เคลียยอดไม้
ลำนำไพร เรไรหรีด กรีดสร้อยเสียง
ขับขานคร่ำ ร่ำร้องแข่ง แต่งสำเนียง
เขม้นเมียง เคียงข้างกาย ไม่ร้างเงา

เอนหลังแนบ แอบเรียง เคียงเสาไม้
ละล่องไกล ไหลอารมณ์ จมจ่อมเหงา
สะพานฝัน บันใดหวัง ยังซบเซา
คอยคู่เคล้า เร้าหัวใจ ให้โชติโชน

[กาญจนธโร]

  
       
                       วิ่งวนวก ผกเผ่นโผน กระโจนบ้า
                   ทั่วราวป่า มองฟ้ากว้าง ไม่ร้างหนี
                   เมฆาเคลื่อน เลือนจันทรา ล้าฤดี
                   พิไรรี้ พิร่ำพ้อ ขอเมฆคลาย
                        ซมซบเหงา เฝ้ามองเดือน เลือนแสงไร้
                    ด้วยดวงใจ หวิวหวามหวั่น รอจันทร์ฉาย
                    เถิดเมฆา ข้าระทม ตรมเดียวดาย
                    วอนโยกย้าย กระจายห่าง อย่าพรางจันทร์.....
         

[กาญจนธโร]

              
               

เจ้ากระต่าย หมายมองจันทร์ หวังวันหนึ่ง
จะมาถึง ซึ่งดวงเดือน เลื่อนลงหา
จะปีนป่าย ตะกายฝืน ขึ้นนภา
สะพานฟ้า อยู่ใหนเล่า เฝ้าเมียงมอง

กระต่ายน้อย คอยมองแล้ว ก็มองเล่า
แม้จันทร์เจ้า ไม่รักชอบ ตอบสนอง
ยังเฝ้าฝัน มั่นมาดหมาย ได้สมปอง
จงรักรอง จากเจ้าจันทร์ นั้นไม่มี

วิ่งวนวก ผกเผ่นโผน กระโจนบ้า
ทั่วราวป่า มองฟ้ากว้าง ไม่ร้างหนี
เมฆาเคลื่อน เลือนจันทรา ล้าฤดี
พิไรรี้ พิร่ำพ้อ ขอเมฆคลาย

ซมซบเหงา เฝ้ามองเดือน เลือนแสงไร้
ด้วยดวงใจ ไหวหวามหวั่น รอจันทร์ฉาย
เถิดเมฆา ข้าระทม ตรมเดียวดาย
วอนโยกย้าย กระจายห่าง อย่าพรางจันทร์

เพ็ญเพียงขวัญ กว่าผันผ่าน เนิ่นนานนัก
ขืนข่มรัก หักห้ามจิต ลิลิตฝัน
หมายสูงมาก ยากสนอง ครองคู่กัน
สลักมั่น ไม่หวั่นท้อ ทรมาน
 
เจ้าหูตั้ง ยังยองย่อ คอตั้งบ่า
แหงนมองฟ้า คราจันทร์เจิด เฉิดฉายฉาน
เพียงชมชื่น ระรื่นรมย์ โหมดวงมาน
กี่เนิ่นผ่าน รสซ่านซึ้ง ตรึงให้คอย

             

   แม้สูงเกินไขว่     ถึงไกลเกินคว้า
                 แต่ไม่เกินกว่า        ข้าจักชื่นชม