ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เมฆา...]

!..กุหลาบ..ทับ..หนังสือ..!


....ตู้หนังสือ สีหม่น บนห้องฉัน
ผ่านคืนวัน ผันเปลี่ยน เวียนหลายหน
แต่วันนี้ เหมือนใจ  ใคร มาดล
ให้รื้อค้น ค้นหา ตำราเรียน

...แล้วก็พบ บางสิ่ง อิงแอบซ่อน
ในหนังสือ เล่มอ่อน ตอนอ่านเขียน
เป็นวิชา ฟิสิกส์ พลิกวนเวียน
ความทรงจำ เริ่มเปลี่ยน เนียนเข้ามา

...ดอกกุหลาบ หลากสี ที่หน้าชั้น
เพื่อนแย่งกัน แก่งยื้อ ขอซื้อหา
เตรียมมอบให้ คนลอบ ชอบอุรา
ล้วนเฮฮา สุขสันต์ วันวาเลนไทน์

...เธอ ก็คือ หนึ่งใน กลุ่มใหญ่นั้น
เลือกดอกสี สวยสันต์ อันสดใส
แล้วมาอวด ต่อหน้า เพ้อว่าไป
ด้วยหัวใจ สีชมพู พร่างพรูพราง

...ฉันอกสั่น หวั่นไหว ในเนื้อเนตร
ด้วยเพราะเหตุ แอบรักอยู่ มิรู้สาง
แต่เธอคง ไม่เห็น เป็นนัยทาง
จึงต้องอ้าง เอ่ยเอื้อน แค่เพื่อนกัน

…“ช่วยไรหน่อย ได้ไหม” เธอใช้เอ่ย
“ตามสบาย เชิญเลย” ฉันเปรยผัน
“เอากุหลาบ ดอกนี้” ชี้จำนรรค์
“ไปให้พี่ คนนั้น แทนฉันที!”

...รับกุหลาบ จากมือ แล้วถือมั่น
ทำตามที เธอฝัน วันสุขศรี
เสร็จจากนั้น ฉันมา หาคนดี
พร้อมกุหลาบ หลากสี “พี่ให้เธอ”...

เธอรับไป  ชื่นชม แล้วอมยิ้ม
ฉันยิ้มกริ่ม แอบกรุ้ม ซุ่มแอบเพ้อ
เห็นเธอสุข  ใจฉัน นั้นละเมอ
เกือบจะเผลอ หลุดนิยาม แห่งความใน

แล้วจากวัน วานนั้น ถึงวันนี้
กุหลาบสี สวยเหรอ ที่เธอใช้
มันถูกซ่อน ในหนังสือ ที่ถือไป
เพราะว่าฉัน  เปลี่ยนใจ ทับ!ไว้เอง.....



... ป๊อปปี้เลิฟ....อิอิ


***เมฆา...***

[ปาระ]

วันหวานชื่น รื่นเริง บันเทิงสุข
เขาสนุก สุดแสน แดนหรรษา
เรากลับเหงา เศร้าสร้อย น้อยอุรา
ขาดคุณค่า คนชม ให้สมใจ

ขาดคนเคียง เรียงข้าง ทางแสนสุข
ต้องนั่งทุกข์ ทนฝืน ยืนไม่ไหว
อิจฉาคน มีคู่ ดูสบาย
ฉันคงได้ แค่มอง นองน้ำตา

[my smile]

ทุกครั้ง..ที่ถึงวัน..แห่งความรัก
ไม่มีคำทายทัก..จากความอบอุ่น..หรือสิ่งไหน
กี่ครั้ง..ก็ยังนั่งเหงาเหงาคนเดียว..รอให้มันผ่านพ้นไป
กับหนึ่งวัน..ที่ใครใคร..คิดว่ามีความหมาย..ให้ความสำคัญ


ทุกคู่..เหมือนมีความสุข
แต่ฉันไม่เคยรับรู้ถึงมัน..มีเพียงความทุกข์..เท่านั้น
หลายปีที่ผ่านมา..ฉันเหงา..เหมือนไร้ค่า..ตอนนี้ทำใจรับได้แล้วล่ะ...ทุกอย่างที่มาพร้อมกับมัน
วาเลนไทน์ปีนี้ ..ปีนั้น.. ปีไหนไหน..ก็ช่าง..ช่างมันซิ..วาเลนไทน์


แบบว่าปีนี้หวิวหวิวแปลก ๆ
แอ๊ปปี้วาเลนไทน์ล่วงหน้าค่ะสมาชิกบ้านกลอน..

[ปากะญอ]

กี่ปีแล้วที่อยู่เดียวเปลี่ยวคนรัก
กี่แล้วแล้วที่อกหักปักใจแห้ง
กี่ปีแล้วที่หทัยไร้เรี่ยวแรง
กุหลาบแดงไม่เคยทักปักหลายปี

ปากะญอ

ปล.......คนมีคู่ไม่รู้หรอก.......

ไม่ต้องนับกี่ปี......ที่เดียวดาย
คงไม่ตาย.....ไร้กุหลาบที่หลายสี
หากว่าไร้เรี่ยวแรง.....นับแรมปี
คงไม่ดี......ว่าไหมปากะญอ

อัสดง......ฮาเร็มยังคงว่าง
จะนำทางแสงสว่าง....ปีพ.ศ.(2011)
อยู่ร่วมกันฮาเร็ม"ดง"คงพอ
อย่ามัวรอ......นะจ๊ะ......ให้รีบมา

อัดดง

ปล. ไม่เจอนานขอแซวหน่อยนะค่ะ

มาตอบถ้อยร้อยเรียงเพียงอักษร
ถึงงามงอนคนไกลที่ใฝ่หา
"อัสดง"คนงามยามทิวา
แม่ดารายอดพธูประตูใจ

ขอให้รอหน่อยนะจะไปหา
ข้ามขอบฟ้าแดนทรวงห้วงไสว
ข้ามราตรีขี่ดาวที่พราวไกล
สู่ห้วงในทรวงลึกบันลึกลง

แต่อย่าลวงหลอกล่อพอประสาน
พอเป็นทานคนซื่อสื่อให้หลง
มีคู่แล้วอย่าเข้าลวงให้ทรวงปลง
คนมั่นคงจะช้ำหนักเพราะรักลา

เพียงคำแผ่วคนช้ำนำมาบอก
อกคัดยอกหนองบ่มตรมไห้หา
ภาพอดีตขีดข่วนล้วนผ่านตา
โอ้นงค์ยามาเพื่อหลอกก็ออกไป

ปล...แวะมาแซวครับผม ตามกลอนนะครับอย่าคิดมาก 

[ฉันเอง]

เพราะชีวิตถูกเมินเกินลิขิต
และเป็นสิทธิของโอกาสที่พลาดหวัง
สุดทดท้อรอความรักมาประดัง
มันพลาดพลั้งตรงไหนใคร่อยากเจอ

เป็นชีวิตไม่เคยเต็มแถมยังกร่อย
ทุกข์ไม่น้อยลอยชายสายเสมอ
อยากรู้รสคำว่ารักมากนะเธอ
อย่าให้เพ้อครวญหาเวลาจม

ยอมผิดหวังรักคุดร้ายสุดฤทธิ
ผลักชีวิตสุดห้วงลึกของรักขม
ยังดีกว่าเฝ้าหารักได้ซากซม
คงสาสมกับชีวิตลิขิตมา


ฉันเอง..

[รพีกาญจน์]

รูปตัวดำต่ำต้อหน้างอหงิก
ผมหยองหยิกสาบสางท่าทางเฉิ่ม
หอบหมอนหมากหยากยุ่งเหมือนลุงเติม
เธอก็เริ่มหันหน้ามามองเรา

ว่าจนยิ่งจริงใจไม่หลอนหลอก
คนบางกอกโกหกทำโศกเศร้า
ขอเป็นยาสามัญพอบรรเทา
ช่วยขัดเกลาความช้ำซับน้ำตา

ครั้งแรกรักรักเช่นทะเล้นรัก
มิตระหนักตนเต่าตุ่นไร้คุณค่า
เธอยืนร่างสร่างโศกโบกมือลา
ปล่อยคนบ้าน้ำตาร่วงกัดทรวงใน

ทุกวันนี้ไม่มีแน่แม้ความรัก
ไม่ชอบสักคนเอยเพราะเคยให้
ความเจ็บช้ำระทมตรมหัวใจ
วาเลนไทน์วันใดใดไม่สนเลย

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เพราะชีวิตถูกเมินเกินลิขิต
และเป็นสิทธิของโอกาสที่พลาดหวัง
สุดทดท้อรอความรักมาประดัง
มันพลาดพลั้งตรงไหนใคร่อยากเจอ

เป็นชีวิตไม่เคยเต็มแถมยังกร่อย
ทุกข์ไม่น้อยลอยชายสายเสมอ
อยากรู้รสคำว่ารักมากนะเธอ
อย่าให้เพ้อครวญหาเวลาจม

ยอมผิดหวังรักคุดร้ายสุดฤทธิ
ผลักชีวิตสุดห้วงลึกของรักขม
ยังดีกว่าเฝ้าหารักได้ซากซม
คงสาสมกับชีวิตลิขิตมา


ฉันเอง..

๐๐ฟังกวีนี่แล้ว      คราวใด  พ่อเอย
ใจล่องลอยไปไกล     เมื่อนั้น
เคลิ้มองค์แอบหลงใหล  ในจิต  นาพ่อ
เพราะเสนาะสุดจะกลั้น  แอบปลื้มลืมหลงฯ

[ไพร พนาวัลย์]

 

  วาเลนไทน์หรือไม่ ก็พ่ายวันยังค่ำ..!!

โอ้ชีวิตคนเราเอาไรแน่
  มีเกิดแก่เจ็บตายมากรายกล้ำ
    พอมีรักก็ช้ำอกตกระกำ
      สุดชอกช้ำทุกวันคืนสะอื้นทรวง

คงเพราะเราชาติก่อนคงย้อนยอก
  คงไปหลอกใครเขาให้ห่วงหวง
    คงไม่เคยจริงใจใช้คำลวง
      ต้องช้ำทรวงชาตินี้มีแต่ตรม

เอาเถิดขอก้มหน้าใช้กรรมเก่า
  หลงรักเขาทำไมให้ขื่นขม
    ก็จะขอรักไปเพียงลมลม
      ถึงจะตรมเพียงใดไม่ขอลืม

จะเก็บรักครั้งสุดท้ายไว้แนบอก
  ไม่หนักอกหนักใจคงได้ปลื้ม
     คงสักวันเขาเมตตามายืนซึม
       คงได้ดื่มความหวานซ่านอุรา..... มั่ง อ่ะนะ 

เฮ้อ....วาเลนไทน์หรือไม่ ก็เหมือนเดิม.....
 สมมุติว่า เป็นเมือสามสิบปีที่แล้ว ก็แล้วกัน เนาะ

 
"ปรางค์  สามยอด" 

[พรายม่าน]

วันความรัก ปักความหลง ปลงความหลัง พลังหลาย
วันที่โลก โศกละลาย สายระเริง  เถลิงทั่ว
กุหลาบแดง แรงกระหน่ำ ล้ำกนก อกระรัว
พะเนินทบ กลบดอกบัว กลัวดอกบาน เต็มลานราย

จาตุรงค์ สงฆ์สังวรณ์ สอนสำนึก กร่อนสึกร้าง
โลกไร้ธรรม ต่ำกระด้าง ต่างกระเดื่อง รุ่งเรืองหาย
หลงตัณหา ล่าอุดม ล้มอดิ สติมลาย
ลืมทะนง พะวงกลาย ภวังค์กรุ่น หมกมุ่นวน

ขอให้รัก เป็นหลักเห็น เป็นแหล่งให้ ประไพพริ้ม
ไม่ครอบครอง ปองกระหยิ่ม ปริ่มกระหยับ ไม่รับผล
เป็นรักงาม ตามอภัย ไต่อภิญญ์ ปิ่นผจญ
ไม่แล้งไร้ ไม่ดิ้นหล่น ไม่ด้นรั้น ไม่ดันดึง

พรายม่าน
สันทราย
๑๓.๐๒.๕๔

ป.ล. ลองกลอนสิบสอง อย่างที่ท่านมานิตว่าไว้

[สมนึก นพ]

สิบสี่ กุมภาพันธ์ เป็นวันเริ่ม
มีเฉลิม ฉลองของ โรมสมัย
เด็กหนุ่มสาว ก่อนนั้น วันถึงวัย
มีความนัย ต่อกัน เกินพรรณนา

แต่ประเพณี ของเขา อันเก่าก่อน
เป็นบทสอน มีดู รู้ถ้วนหน้า
ให้เขียนชื่อ ในเศษ กระดาษมา
และไปหา เหยือกหนึ่งใบ นำใส่ลง

มอบเด็กหนุ่ม แต่ละคน วนหยิบได้
ชื่อสาวใด ถือไว้ อย่าให้หลง
จัดพิธี สมรสหมู่ ดูมั่นคง
มียืนยง อยู่นั้น พลันเปลี่ยนไป

ด้วยกรุงโรม สงคราม ตามหลายครั้ง
ขาดกำลัง รบพุ่ง มุ่งงานใหญ่
ห่วงครอบครัว ที่รัก ยามจากไกล
กำลังใจ ทดท้อ จะต่อตี

จักรพรรดิ์คลอติอุส ที่สอง ตรองเห็นอยู่
ทหารตรู ขาดวินัย ไร้ศักดิ์ศรี
จึงประกาศ ยกเลิก ไปทันที
ประเพณี แต่งงาน โบราณกาล

แต่นักบุญ ใจดี มีชื่อว่า
นักบุญวา-เลนไทน์ ใจอาจหาญ
แอบจัดตั้ง องค์กร ซ่อนอยู่นาน
เพื่อลูกหลาน งานแต่งนี้ มีคู่เชย

จักรพรรดิ์ ทราบเรื่อง ได้เคืองโกรธ
ได้กล่าวโทษ ทันที มิอยู่เฉย
ด้วยนักบุญ ทำไป ให้เกินเลย
พระองค์เอ่ย ประหาร ท่านนักบุญ

ในสิบสี่ กุมภาพันธ์ บั่นศีรษะ
เนิ่นนานนะ คศ. สองเจ็ดศูนย์
หลายท่านต่าง อาลัย ใจอาดูร
ความเกื้อกูล ของท่าน สุดบรรยาย

ผมได้หยิบ แผ่นกระดาษ ผ่านจากเหยือก
ไม่ได้เลือก หยิบมา ว่ามั่นหมาย
คิดมีคู่ ไม่เปลี่ยว ไม่เดียวดาย
ให้อยากตาย กระดาษใคร ชื่อไม่มี.

ด.ช. นพ

ในกระดาษ แผ่นนั้น หวั่นใจอยู่
รอยยับยู่ เลือนลาง มีด่างสี
เหมือนจะเขียน ลงไป หมึกไม่ดี
วงโค้งรี มองได้ คล้ายตัวกอ

อักษรย่อ นามใคร ให้สับสน
มีหลายคน ด้วยนะ จะร้องขอ
เฉลยได้ แล้วนี่ อย่ารีรอ
จะมอบช่อ ดอกไม้ ให้แทนใจ

เมื่อปีกลาย ผ่านพ้น สับสนหนัก
จะมีรัก กลับทุกข์ ถูกผลักไส
รอทนครบ รอบมา วาเลนไทน์
ดันหยิบได้ กระดาษ ขาดลายเซ็นต์

จะได้หวัง สักหน บนกระดาษ
แม้จะขาด ไปบ้าง ก็ยังเห็น
คือตัวกอ ชัดมาก ไม่ยากเย็น
แต่จะเน้น คือใคร ไขให้ที.

ด.ช. นพ

[palmfa]

รักวาเลน์ไทน์ ไม่ใช่ ที่หลงผิด
สิ่งที่คิด ผิดผัน ทำปันหัว
ที่จริงแล้ว คือรัก ของครอบครัว
ไม่รักทั่ว มั่วคน อย่างทุกวัน
หรือง่ายง่าย เรียกรัก สามัคคี
นี้แหละ ที่ผุ้คน ทำผิดกัน
ที่จริงแล้ว คือรัก ที่สุขสัน
แต่ชั่งมัน ผิดมาแล้ว ก็ผิดไป
แต่ก็ดี รักแบบนี้ ก็มีบ้าง
แต่เสียอย่าง หนุ่มสาว ทำตามใจ
ทำให้เรื่อง บานปลาย เกินแก้ไข้
หนุ่มสาวไทย ระวัง ไว้ให้ดี

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~วาเลนไทน์คืออิหยัง ข้อยบ่ฮู้จักเด้อ?~


วาเลนไทน์-ศอกเลนไทน์ใช่ว่าเปลี่ยน
ยังคงเขียนกลอนเดิมมิเสริมแต่ง
ยังกินข้าวร้านเดิมมิเพิ่มแกง
ยังเหี่ยวแห้งเหมือนเดิมมิเติมใจ

ยังขี้เหร่คงตัวหัวยันเท้า
ยังขี้เหงามั่นคงมิสงสัย
ยังทรัพย์จางอย่างข้าทุกคราไป
ยังคงใช้แปรงเก่าแม้นเน่าพัง

ยังตามติดละครตอนสามทุ่ม
ยังคงกลุ้มการเมืองเรื่องภายหลัง
ยังร้องไห้ตามซีรี่ส์เกาหลีดัง
ยังคงสั่งหมี่น้ำป้าลำยอง

ยังต้องไส่รองเท้าแบบเก่าก่อน
ยังคงร่อนคลองถมชมมือสอง
ยังแอบลุ้นพรีเมียร์เชียร์หงส์ทอง
ยังคงร้องเพลงห่วยอยู่เหมือนเดิม

ยังคงลืมวันนี้หลายปีแล้ว
ยังนั่งแกร่วแห้วไปไร้รักเสริม
ยังชอบอั้มพัชราว่าเหมือนเดิม
ยังเหิมเกริมป้อนหวานผ่านทีวี

ยังยิ้มแฉ่งแต่งตัวมั่วเข้าไว้
ยังคงใช้โทร'ศัพท์จออับสี
ยังเจียวไข่ไหม้เหม็นเช่นทุกที
ยังรักมี๊รักป๊าตลอดกาล

ยังจะอยู่สู้ทนบนโลกร้อน
ยังมีกลอนซึ้งใสแต่ไม่หวาน
ยังเขียนกลอนหวั่นไหวได้เบิกบาน
ยังมีท่านเราเธอ..เสมอไป

O


บอมแหละ

[ดอกกระเจียว]

ไม่อยากแสร้งแกล้งเฉยเพราะเคยรู้
จึงมองดูอย่างอิจฉาวันมาถึง
ในวาเลนไทน์นี้หรือคงอื้ออึง
คู่รักซึ้งวาบหวานซ่านฤทัย

สุดจะเมินคุณค่าว่าเช่นนั้น
อย่างแบ่งกั้นก็เพราะจิตคิดฝันใฝ่
มีครั้งหนึ่งเมื่อถึงวันวาเลนไทน์
หวังจะซ่านซึ้งใจ..กับใครสักคน

 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

วาเลนไทน์ใครซึ้งคะนึงหา
เชิญเถิดหนาถ้าใจรักใคร่เขา
จะรักใครให้ยั้งระวังเรา
หากรักเผาจะได้ไม่ท้อแท้

วาเลนไทน์ไม่คิดให้จิตวุ่น
รักตัวเองเป็นทุนถ่วงดุลแก้
ไม่มีรักปักใจใช่จะแคร์
วาเลนไทน์นั้นแค่วันธรรมดา.

  "กานต์ฑิตา"

๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔