ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

วาเลนไทน์  ปีไหน  ก็ไร้คู่
ก็เพราะอยู่  คนเดียว  จึงไร้ค่า
วาเลนไทน์   กี่ปี  ที่ผ่านมา
ก็ยังหา รักจริง  ยังไม่เจอ

ก็ต้องเหงา  อย่างนี้  ทุกปีผ่าน
จะเบิกบาน  อย่างไร  ทำได้เหรอ
ก็เพราะฉัน   วันนี้   ไม่มีเธอ
แล้วจะเพ้อ วาเลนไทน์ ไปเพื่อใคร

ดอกกุหลาบ  มีหนาม  ว่างามนัก
ไม่มีรัก  แล้วจะซื้อ  ให้ใครได้
ลองคิดดู  ถ้าซื้อ  ก็ช้ำใจ
เรื่องอะไร  ต้องไปซื้อ  เสียดายเงิน

แล้วต้องครวญ ไปเพื่อใคร  ทำไมเล่า
ในเมื่อเรา  ความรัก  มันขาดเขิน
อยู่เป็นโสด   อย่างนี้   ก็ดีเกิน
คนที่เดิน   เข้ามารัก   ไม่ยักมี

นึกแล้วท้อ  ก็ยัง   ไม่มีโชค
เรื่องโฉลก   ความรัก  มันถอยหนี
จึงต้องอยู่  คนเดียว  มาทุกปี
วาเลนท์   ปีนี้   ก็ช่างมัน....

หมายเหตุ   ไม่มีกลอนไหนที่จะเขียนออกจากใจเท่ากลอนนี้อีกแล้ว
             กลอนนี้แต่งไว้ตั้งแต่เต้นปีใหม่  แต่ว่าไม่กล้าส่งเข้าประกวด ครับ

[แม่ค้าหน้าหวาน]

๏ กุหลาบแดงสีหวานมาผลาญทรวง
เหมือนดั่งบ่วงรักเล่ห์เสน่หา
ยามต้องลมโชยกลิ่นประทิ่นมา
ช่างหวานนักหวานหนาแม้ลาโรย

๏ เมื่อชื่นชมสมจินต์แล้วผินจาก
ทิ้งรอยฝากแผลไว้ร้องไห้โหย
จึ่งรำพันครวญคร่ำน้ำตาโปรย
ดั่งแส้โบยลงปาดแทบขาดใจ

๏ โอ้อกเอ๋ยร้าวรอนเกินซ่อนแล้ว
ดวงขวัญแก้วทรมานอีกนานไหม
เมื่อหมดรักจะยื้อหรืออย่างไร
โปรดปล่อยใจเจียนดับก่อนลับลา

~แม่ค้าหน้าหวาน~

ขอแจมด้วยคนนะค่ะ

[กัลมลี*]

รอดอกไม้หลายปีไม่มีให้
รอคำรักจากใจ...เหมือนในฝัน
วาเลนไทน์ปีนี้...คงอีกวัน
ที่เธอนั้นละเลยทำเฉยชา

ไม่เหมือนตอนแรกคบ...อยากพบนัก
หมั่นบอกรัก...ดูแลและห่วงหา
นับถอยหลังวาเลนไทน์...ใกล้เข้ามา
เชิญบอกลา...แทนดอกไม้...ดีไหมเธอ

มันไม่ต่างกันหรอกจะบอกให้
คนที่รัก...ห่วงใย...กันเสมอ
เอารักห่มหัวใจตอนไม่เจอ
ไม่ไผลเผลอหลงลืม...แอบปลื้มใคร

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

๏ กุหลาบแดงสีหวานมาผลาญทรวง
เหมือนดั่งบ่วงรักเล่ห์เสน่หา
ยามต้องลมโชยกลิ่นประทิ่นมา
ช่างหวานนักหวานหนาแม้ลาโรย

๏ เมื่อชื่นชมสมจินต์แล้วผินจาก
ทิ้งรอยฝากแผลไว้ร้องไห้โหย
จึ่งรำพันครวญคร่ำน้ำตาโปรย
ดั่งแส้โบยลงปาดแทบขาดใจ

๏ โอ้อกเอ๋ยร้าวรอนเกินซ่อนแล้ว
ดวงขวัญแก้วทรมานอีกนานไหม
เมื่อหมดรักจะยื้อหรืออย่างไร
โปรดปล่อยใจเจียนดับก่อนลับลา

~แม่ค้าหน้าหวาน~

ขอแจมด้วยคนนะค่ะ

อ่านกลอนซึ้ง  ตรึงใจ  พาไหววาบ
ขายกุหลาบ  หรือเปล่า  แม่ค้าจ๋า
วาเลนไทน์  ทุกปี   ที่มีมา
กุหลาบหายกแท้...แม้ดอกเดียว

ควักกระเป๋า  จ่ายไป  ก็หลายบาท
ทั่วตลาด  เดินหา   จนหน้าเขียว
ดูหรือช่าง  ยากเย็น  เข็ญใจเชียว
เคยเดินเลี้ยว(ปาก)คลองตลาด แทบขาดใจ

แต่ผมนี้  วาเลนไทน์  ช่างไร้คู
คิดคิดดู  ถึงขาดรัก   ไม่ตักษัย
เมื่อจำอยู่  เป็นโสด  จะโทษใคร
วาเลนไทน์  จึงนั่งเศร้า  เหงาทุกปี...

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

รอดอกไม้หลายปีไม่มีให้
รอคำรักจากใจ...เหมือนในฝัน
วาเลนไทน์ปีนี้...คงอีกวัน
ที่เธอนั้นละเลยทำเฉยชา

ไม่เหมือนตอนแรกคบ...อยากพบนัก
หมั่นบอกรัก...ดูแลและห่วงหา
นับถอยหลังวาเลนไทน์...ใกล้เข้ามา
เชิญบอกลา...แทนดอกไม้...ดีไหมเธอ

มันไม่ต่างกันหรอกจะบอกให้
คนที่รัก...ห่วงใย...กันเสมอ
เอารักห่มหัวใจตอนไม่เจอ
ไม่ไผลเผลอหลงลืม...แอบปลื้มใคร

ฟังคำเหน็บ  เจ็บปลาบ  เข้าวาบจิต
ประตูปิด  รักจบ   สลบไสล
อันที่จริง  ผมนี้   ยังมีใจ
แล้วไฉน  ไยว่า   ตั้งท่าลืม

โอ้..รักเอ๋ย  เคยหมาย  ได้เป็นคู่
ยังคงอยู่   ข้างใน  ใจแสนปลื้ม
รักที่ให้   ให้ไป   ใช่ให้ยืม
ย่อมดูดดื่ม  ครวญหา   ทุกนาที

อย่าตัดพ้อ  ต่อว่า  ให้อาภัพ
แทบจะยับ  ลงแล้ว  รักแจวหนี
ยังคร่ำครวญ  เพ้อหา   ทั้งตาปี
ห้วงฤดี    มีใคร  ไหนเท่าคุณ   

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

วาเลนไทน์ช่างร้ายทำลายรัก
มายาวินท้วงทักตระหนักจิต
อยู่เป็นโสดอย่างนี้ทั้งชีวิต
รอพิชิตหญิงงามตามเวลา

อาจช้าบ้างนานบ้างหากร้างโชค
กิเลสโลกพรหมลิขิตชีวิตหนา
จงรีบสั่งสมคุณและบุญญา
หญิงผ่านมาอาจรักพำนักใจ

หากรอนานหลายปีฤดีหมอง
คงต้องลองมองชายจะอายไหม?
ความรักนั้นอาจมาหาเร็วไว
รีบคว้าไว้สิท่านมายาวิน

 

ปล. แซวเล่นนะครับ หากโกรธต้องขออภัยด้วยนะครับ 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ไม่รู้ใจ]

ไยคิดท้อ รอรัก ทักทายหา
อาจจะมา หน้าหลัง หยั่งทราบได้
ไม่จำเป็น ต้องเน้น วาเลนไทน์
ขอเพียงใช่ แค่นั้น นั่นเรื่องจริง

ถ้าได้เจอ จะรู้ว่า ค่าแห่งรัก
มันประจักษ์ เกินคำ ล้ำค่ายิ่ง
มิได้อ้าง มาหลอก บอกไว้อิง
ว่าทุกสิ่ง ในชีวิต ลิขิตแล้ว

ไม่รู้ใจ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

วาเลนไทน์ช่างร้ายทำลายรัก
มายาวินท้วงทักตระหนักจิต
อยู่เป็นโสดอย่างนี้ทั้งชีวิต
รอพิชิตหญิงงามตามเวลา

อาจช้าบ้างนานบ้างหากร้างโชค
กิเลสโลกพรหมลิขิตชีวิตหนา
จงรีบสั่งสมคุณและบุญญา
หญิงผ่านมาอาจรักพำนักใจ

หากรอนานหลายปีฤดีหมอง
คงต้องลองมองชายจะอายไหม?
ความรักนั้นอาจมาหาเร็วไว
รีบคว้าไว้สิท่านมายาวิน

 

ปล. แซวเล่นนะครับ หากโกรธต้องขออภัยด้วยนะครับ 

บัณฑิตเมืองสิงห์

เพราะขาดหญิงหลายปีฤดีหมอง
ให้ร่ำร้องหาชายหมายถวิล
ห้องข้างข้างถมไปถ้าใจจินต์
เขานั้นยินดีนักจักกระทำ

กระเทยหนุ่มหน้าใสถูกใจหรือ ?
ที่เด็ดคือเขานี้ยังมีหำ
ศึกชนช้างโอ้เห็นเป็นเวรกรรม
จะพาช้ำอกหมองนั่งร้องครวญ

ถ้าบัณฑิตเมืองสิงห์ขาดหญิงบ้าง
จะชวนค้างสักคืนให้ชื่นสรวล
นอนซิกซี้ปรี่ล้นกมลซวน
แล้วจับทวนทิ่มผู้ศัตรูไป........


                        โฮะๆๆๆๆ   

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ไยคิดท้อ รอรัก ทักทายหา
อาจจะมา หน้าหลัง หยั่งทราบได้
ไม่จำเป็น ต้องเน้น วาเลนไทน์
ขอเพียงใช่ แค่นั้น นั่นเรื่องจริง

ถ้าได้เจอ จะรู้ว่า ค่าแห่งรัก
มันประจักษ์ เกินคำ ล้ำค่ายิ่ง
มิได้อ้าง มาหลอก บอกไว้อิง
ว่าทุกสิ่ง ในชีวิต ลิขิตแล้ว

ไม่รู้ใจ

พรหมลิขิต  ชักพา  ให้มาโสด
ท่านไม่โปรด ตัวฉัน  นั้นแน่แน่ว
จึงต้องมา   ขาดรัก  ประจักษ์แวว
นั่งกินแห้ว  ทุกหน   ก็ทนไป

เคยสวดมนต์  ภาวนา  เข้าหาพระ
ด้วยหวังจะ  ขอพร  อ้อนท่านให้-
ช่วยบันดาล ประทานคู่  ที่อยู่ไกล
ให้เกิดใหม่  อีกหน  จนค้นเจอ....[/b][/color]

[พรายม่าน]

อีกคราหรือคือวันอันเวิ้งว้าง
กุหลาบหมองต้องวาง ข้างช่อใหญ่
แต่ดอกเดียวเปลี่ยวเฉาใต้เงาใบ
ไม่หลงเหลือเผื่อใจ ให้จดจำ

คงเป็นเศษเหตุสบได้พบบ้าง
เงาเลือนลางกลางยิ้มซึ่งอิ่มหนำ
จะเทียบทองใดทับกับน้ำครำ
มิสมค่ามิสาคร่ำ มิซ้ำควร

เพียงประเดิมเติมหมางอีกครั้งหนึ่ง
บนใจหนักปักตรึงถึงวันหวน
แต่ลมแล้งแกล้งเมินเกินจะทวน
กุหลาบเดี่ยวไยจะชวน ให้ชื่นชม

พรายม่าน
สันทราย
๑๒.๐๒.๕๔

[กัลมลี*]

 

ฟังคำเหน็บ  เจ็บปลาบ  เข้าวาบจิต
ประตูปิด  รักจบ   สลบไสล
อันที่จริง  ผมนี้   ยังมีใจ
แล้วไฉน  ไยว่า   ตั้งท่าลืม

โอ้..รักเอ๋ย  เคยหมาย  ได้เป็นคู่
ยังคงอยู่   ข้างใน  ใจแสนปลื้ม
รักที่ให้   ให้ไป   ใช่ให้ยืม
ย่อมดูดดื่ม  ครวญหา   ทุกนาที

อย่าตัดพ้อ  ต่อว่า  ให้อาภัพ
แทบจะยับ  ลงแล้ว  รักแจวหนี
ยังคร่ำครวญ  เพ้อหา   ทั้งตาปี
ห้วงฤดี    มีใคร  ไหนเท่าคุณ   

รักลมปากฝากไว้ให้คิดถึง
คล้อยหลังจึงเห็นฉันเป็นเศษฝุ่น
เฝ้าถวิลมองหาความการุณย์
คุณก็วุ่นสับราง...ว่างไม่มี

รักเก็บอยู่ข้างใน...ไม่กล้าเผย
กลัวสาวใดไหนเลยจะเย้ยพี่
รู้หรอกนะ...เดาดูจากท่าที
วาเลนไทน์ปีนี้หนีตามเคย




*****************

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

อีกคราหรือคือวันอันเวิ้งว้าง
กุหลาบหมองต้องวาง ข้างช่อใหญ่
แต่ดอกเดียวเปลี่ยวเฉาใต้เงาใบ
ไม่หลงเหลือเผื่อใจ ให้จดจำ

คงเป็นเศษเหตุสบได้พบบ้าง
เงาเลือนลางกลางยิ้มซึ่งอิ่มหนำ
จะเทียบทองใดทับกับน้ำครำ
มิสมค่ามิสาคร่ำ มิซ้ำควร

เพียงประเดิมเติมหมางอีกครั้งหนึ่ง
บนใจหนักปักตรึงถึงวันหวน
แต่ลมแล้งแกล้งเมินเกินจะทวน
กุหลาบเดี่ยวไยจะชวน ให้ชื่นชม

พรายม่าน
สันทราย
๑๒.๐๒.๕๔

กุหลาบงามยามนี้ช่างมีน้อย
จะขายต่อช่อละร้อยยังกร่อยขม-
ขื่นจิตใจใครหนาจะกล้าดม
แม้จิตใจใคร่นิยมก็ตรมตรอม

ยิ่งไม่มีใครคบคงจบสิ้น
กุหลาบแดงแหว่งวิ่นถึงกลิ่นหอม
กลับไม่ชวนชื่นใจให้เด็ดดอม
เพราะขาดคนห้อมล้อมถนอมใด

จึงวันนี้มีทุกข์เข้าคลุกเคล้า
ด้วยระคนหม่นเศร้าปัดเป่าไฉน
กุหลาบใดได้มามิสาใจ
  ก็ปล่อยแห้งเหี่ยวไปกระไรมี....

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

รักลมปากฝากไว้ให้คิดถึง
คล้อยหลังจึงเห็นฉันเป็นเศษฝุ่น
เฝ้าถวิลมองหาความการุณย์
คุณก็วุ่นสับราง...ว่างไม่มี

รักเก็บอยู่ข้างใน...ไม่กล้าเผย
กลัวสาวใดไหนเลยจะเย้ยพี่
รู้หรอกนะ...เดาดูจากท่าที
วาเลนไทน์ปีนี้หนีตามเคย




*****************
[/quote]


จะว่าหนี นี่ไฉน   กระไรได้
ก็เจ้านาย  ของพี่  ซีท่านเอ่ย
ว่าลูกสาวคนงามซึ่งทรามเชย
ไม่ประสบรักเลย กับหนุ่มใด

วอนให้พี่นี้อยู่คู่ลูกท่าน
สักหนึ่งวานหนึ่งวัน จะได้ไหม
ปฏิเสธไปหรือก็เกรงใจ
เดี๋ยวท่านให้ซองขาวจะเศร้าซวย

จำต้องห่างขวัญตาสักอาทิตย์
นี่ก็คิดไม่ตกโอ้อกขวย
สู้ทำงานเช้าเย็นไม่เห็นรวย
ถ้าโชคช่วยตกถังก็ยังดี

วอนบอกน้องคนดีพี่ยังรัก
ใจก็ภักดิ์จริงใจ มิใช่หนี
เพียงห่างกันวันเดียวเชียวที่มี
ใช่ย่ำยีที่ทำเพราะจำเป็น....[/size][/color]

[พรายม่าน]

หลังวันนี้ปีกลายคล้ายเพิ่งเกิด
มหิทธิพิไลเพริด แสดงผล
กระจัดกระจายก่ายกร่นอลวน
ขยะเบ่งเข่งล้น กุหลาบโรย

จากสวยแสนแทนค่ามหากาพย์
เป็นเศษซากกากหาบ ราบระโหย
สีแดงเข้มราวกำมะกล่ำโกย
เป็นแดงไหม้ไร้โชย โดยชื่นจาง

หรือเช่นนี้มีอยู่คอยสู่สิง
หลังความรักปักกิ่ง ก็ทิ้งขว้าง
พอหยิบชมสมคะเนของเล่ห์ลาง
เหลือแต่รอยคอยร้าง แต่รำไร

ประคบน้ำค้ำปลูกเพื่อถูกทิ้ง
ค่าของจริงวิ่งกรูไปอยู่ไหน
น้ำตาหวังหลั่งเศร้าสักเท่าใด
จึงพอทดรดใกล้ กุหลาบกอง

พรายม่าน
สันทราย
๑๒.๐๒.๕๔

[ปากะญอ]

พร่ำรำพันคำพจน์ขอจดแต้ม
สะท้อนแย้มความโศกที่โยกศัลย์
ฤทัยคล้ายล่มสลายมลายพลัน
สุดจะกลั้นน้ำตามาบรรยาย

วานเลนไทน์วันแล้วร้อยวันเล่า
ก็ยังเศร้าฤดีไม่มีหาย
เธอหนีจากฝากรักเข้าทักทาย
แล้วกลับกลายเป็นแผลแผ่เฝ้าทรวง

ร้อยวันรักพันวันลืมยังดื่มด่ำ
กับน้ำคำที่แสนหวานพานให้หวง
พอตกหลุมรักเธอก็เจอลวง
หลงติดบ่วงมารยามาแสดง

กี่ปีแล้วที่อยู่เดียวเปลี่ยวคนรัก
กี่แล้วแล้วที่อกหักปักใจแห้ง
กี่ปีแล้วที่หทัยไร้เรี่ยวแรง
กุหลาบแดงไม่เคยทักปักหลายปี

ปล.......คนมีคู่ไม่รู้หรอก.......

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

วาเลนไทน์ปีนี้.....ที่ยังว่าง
ใจบางบาง.....ทางนี้มีสับสน
คอยมองหาหัวใจ.....ใครบางคน
ที่จะทน......บนทางที่ห่างไกล

หากเจ้าของกระทู้......อยู่ว่างว่าง
ใจน้องนาง.....ดวงนี้จะเอาไหม
แค่ถามดูว่าพี่......หากมีใจ
มาเอาไป......ได้เลยคนเคยเคย..

พระอาทิตย์อัสดง

ปล.แวะมาแซวพี่ชายซะหน่อยกลัวว่าจะลืมน้องไปแล้ว
ชักจะมั่วแล้วไม่ได้แต่งนานเอาเถอะ อัดดงชอบมั่ว ก๊ากกกก

[สมนึก นพ]

สิบสี่ กุมภาพันธ์ เป็นวันเริ่ม
มีเฉลิม ฉลองของ โรมสมัย
เด็กหนุ่มสาว ก่อนนั้น วันถึงวัย
มีความนัย ต่อกัน เกินพรรณนา

แต่ประเพณี ของเขา อันเก่าก่อน
เป็นบทสอน มีดู รู้ถ้วนหน้า
ให้เขียนชื่อ ในเศษ กระดาษมา
และไปหา เหยือกหนึ่งใบ นำใส่ลง

มอบเด็กหนุ่ม แต่ละคน วนหยิบได้
ชื่อสาวใด ถือไว้ อย่าให้หลง
จัดพิธี สมรสหมู่ ดูมั่นคง
มียืนยง อยู่นั้น พลันเปลี่ยนไป

ด้วยกรุงโรม สงคราม ตามหลายครั้ง
ขาดกำลัง รบพุ่ง มุ่งงานใหญ่
ห่วงครอบครัว ที่รัก ยามจากไกล
กำลังใจ ทดท้อ จะต่อตี

จักรพรรดิ์คลอติอุส ที่สอง ตรองเห็นอยู่
ทหารตรู ขาดวินัย ไร้ศักดิ์ศรี
จึงประกาศ ยกเลิก ไปทันที
ประเพณี แต่งงาน โบราณกาล

แต่นักบุญ ใจดี มีชื่อว่า
นักบุญวา-เลนไทน์ ใจอาจหาญ
แอบจัดตั้ง องค์กร ซ่อนอยู่นาน
เพื่อลูกหลาน งานแต่งนี้ มีคู่เชย

จักรพรรดิ์ ทราบเรื่อง ได้เคืองโกรธ
ได้กล่าวโทษ ทันที มิอยู่เฉย
ด้วยนักบุญ ทำไป ให้เกินเลย
พระองค์เอ่ย ประหาร ท่านนักบุญ

ในสิบสี่ กุมภาพันธ์ บั่นศีรษะ
เนิ่นนานนะ คศ. สองเจ็ดศูนย์
หลายท่านต่าง อาลัย ใจอาดูร
ความเกื้อกูล ของท่าน สุดบรรยาย

ผมได้หยิบ แผ่นกระดาษ ผ่านจากเหยือก
ไม่ได้เลือก หยิบมา ว่ามั่นหมาย
คิดมีคู่ ไม่เปลี่ยว ไม่เดียวดาย
ให้อยากตาย กระดาษใคร ชื่อไม่มี.

ด.ช. นพ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

วันแห่งรัก คือวันที่  เรามีรัก
ได้ประจักษ์ แก่ใจ  ข้างในสอง-
ใจรักมั่น  หมั่นเข้า  ประคับประคอง
ให้เกี่ยวดอง ดวงเดียว  มิเหี่ยวใด

หากว่าเป็น  เช่นนี้  ย่อมมีโชค
ทั่วทั้งโลก เกิดรัก  สว่างไสว
วันแห่งรัก  ที่แท้  แค่มีใจ
มั่นคงไว้  ในรัก    ประจักษ์นิรันดร์

วาเลนไทน์ ถ้าใจ  กลับไร้รัก
ไม่สมัคร สม่ำเสมอ  สมานฉันท์
วาเลนไทน์ ย่อมเป็นได้ แค่เพียงวัน
ที่เรานั้น  สมมติไป ใช่รักจริง

เพราะเหตุนั้น วันไหน เมื่อใจรู้
ว่าใจยัง  คงอยู่  สู้สุงสิง
ใจยังคงคอยแอบ คอยแนบอิง
ยังพักพิง  ยังซึ้ง  จึงใช่วันแห่งรัก............    [/size][/b]
                   
                                 วรรคสุดท้ายนี่แหละใช่กลอน ๑๐...

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

กี่ปีแล้วที่อยู่เดียวเปลี่ยวคนรัก
กี่แล้วแล้วที่อกหักปักใจแห้ง
กี่ปีแล้วที่หทัยไร้เรี่ยวแรง
กุหลาบแดงไม่เคยทักปักหลายปี

ปากะญอ

ปล.......คนมีคู่ไม่รู้หรอก.......

ไม่ต้องนับกี่ปี......ที่เดียวดาย
คงไม่ตาย.....ไร้กุหลาบที่หลายสี
หากว่าไร้เรี่ยวแรง.....นับแรมปี
คงไม่ดี......ว่าไหมปากะญอ

อัสดง......ฮาเร็มยังคงว่าง
จะนำทางแสงสว่าง....ปีพ.ศ.(2011)
อยู่ร่วมกันฮาเร็ม"ดง"คงพอ
อย่ามัวรอ......นะจ๊ะ......ให้รีบมา

อัดดง

ปล. ไม่เจอนานขอแซวหน่อยนะค่ะ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ปล.ต้องขอขอบคุณมิตรรักแฟนกลอนทุกท่านที่ให้ความสนใจกระทูนี้แบบถล่มทลาย   

บอกตามตรงเลยว่ากลอนนี้(กระทู้ตั้ง)เป็นกลอนที่เขียนจากใจเลย และเขียนด้วยความสะใจ

มีหลายๆประโยคในกลอนนี้ที่อ่านแล้วต้องหัวเราะทุกครั้งเพราะมันสะใจดีจริงๆ  แสดงถึงความรู้สึก

ของคนโสดที่มีต่อประเพณีวันวาเลนไทน์ได้อย่างชัดเจนมากๆ  เช่น

            ดอกกุหลาบ  มีหนาม  ว่างามนัก
             ไม่มีรัก   แล้วจะซื้อ   ให้ใครได้
            ลองคิดดู   ถ้าซื้อ       ก็ช้ำใจ
             เรื่องอะไร ต้องไปซื้อ เสียดายเงิน

กลอนนี้ไม่ได้เน้นที่สัมผัสในครับ เน้นที่ความสะใจ  อ่านทุกครั้งก็รู้สึกสะใจทุกที จริงๆนะไม่ได้โม้


                       เจ้าของกลอนบทนี้