เวียดนาม
๘/๑/๖๙
กราบเท้าแม่
พิษบาดแผลวันก่อนสั่งสอนฉัน
ให้เหี้ยมโหดเมื่อโหมเข้าโรมรัน
ให้ฆ่าฟัน, ให้ใจดำ,ให้ทำลาย
ฉันมีความชำนาญการเดินป่า
หลบการล่าดุดันเมื่อวันพ่าย
กับ ระเบิด,ม่านดำ, ภาพความตาย,
ความกระหาย,สาหัส,เลือด,ศัตรู
ฉันลืมความเมตตาไว้หน้าค่าย
ดวงตาฉายสัญชาตญาณการต่อสู้
สนามรบสอนให้ฉันได้รู้
การเป็นผู้ฆ่าและกร้านการพิชิต
ฉันโชนไฟในตาพยาบาท
และมิอาจดับไฟได้สนิท
หอมคาวเลือด,การรบ,ศพ, ชีวิต
ใช้ ตี นปิด ปากของเสียงร้องคราง
วีรชนแห่งวงการทหารกล้า
ฉันหวังว่าจะ ถึงวันของฉันบ้าง
เสียงปรบมือ,ดอกไม้,จากรายทาง
อยู่ท่ามกลางวีรกรรม,คำอวยชัย
กับเหรียญตรากล้าหาญ-วันพรุ่งนี้
ฉันคงมีโอกาสสัมผัสได้
แม่อย่าเป็นกังวลจนเกินไป
ฉันปลอดภัย
กราบเท้าด้วยเคารพ.
...วีรชน-เชิญพักบนตักหญ้า
ปิดดวงตาทำใจให้สงบ
เมื่อแดดอ่อนรินอาบลงทาบทบ
คือการพบสั้นสั้นวันสุดท้าย
แล้ว ทุ่งหญ้าสีน้ำตาลจากการรบ
ก็เกลื่อนศพทหารของทั้งสองฝ่าย
สิ่งที่ยังเหลืออยู่ของผู้ตาย
คือ จดหมายหนึ่งฉบับซับเลือดกรัง
ของอ.อดุล จันทรศักดิ์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ปีพุทธศักราช๒๕๕๑
เห็นว่าเข้ากับกระทู้จึงขอนำมาลงครับ
วรรณศิลป์
