ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[hort39]

เคยเหงากันหรือเปล่าคราวไกลห่าง
คิดถึงบ้างอย่าเลือนเหมือนหน่ายหนี
ใจดวงน้อยยังซึ้งถึงไมตรี
รักที่มีมอบให้ไม่เสื่อมคลาย

จำต้องห่างร้างไกลแต่ใจห่วง
คิดถึงดวงชีวันหวังมั่นหมาย
ถึงไกลตาฟ้ากั้นนั้นเพียงกาย
ฝากพระพายพรมพริ้วเชยผิวนวล

เรไรร้องระงมผสมเสียง
ส่งสำเนียงเหมือนใจที่ไห้หวน
มองจันทราพักตร์พริ้มช่างยิ้มยวน
ยิ่งคร่ำครวญถึงเจ้าเหงาจับใจ..

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เคยอ้างว้างเหงาทรวงติดบ่วงเล่ห์
ต้องเสน่ห์หญิงงามทรามสงวน
ติดบ่วงรักหักห้ามกามรัญจวน
หลงใหลนวลน้องนุ่มปทุมปราง

บัดนี้น้องต้องหายอยู่ปลายฟ้า
กลุ่มเมฆาบดบังเมื่อครั้งสาง
ยากเหลือเกินเดินหาธิดานาง
ดาวนำทางอย่างไรก็ไม่เจอ

จึงต้องทนทุกข์หนักเพราะรักหลง
เจตจำนงคงไว้มิให้เผลอ
จักคิดถึงนวลนางบนทางเฌอ
ขอละเมอเหม่อไปในค่ำคืน

แสงหิ่งห้อยระยิบวิบวิบไหว
ชวนคิดไปครวญคร่ำกล้ำกลืนฝืน
สายน้ำตาที่หลั่งล้มทั้งยืน
มิอาจฟื้นคืนเหงาบรรเทากาย

เพียงแต่คิดจิตวุ่นหมกมุ่นหนัก
เพราะความรักฆาตไว้ใจสลาย
ความหงอยเหงาเข้าตรึงซึ้งมิวาย
เกือบมลายวายปราณบนม่านทรวง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[สายใย]

 

 
เคยนะเหงา แท้แท้ แม้พาร์ตี้
ทั้งทั้งที่ มีเพื่อน อยู่เกลื่อนกล่น
แต่ขาดที่ ซึ้งซึ้ง เพียงหนึ่งคน
ก็หมองหม่น เศร้าเศร้า แสนเหงานัก
 
อยากให้รู้ รู้ไหม ใครคิดถึง
วันหนึ่งหนึ่ง กว่าผ่าน ร้าวรานหนัก
ถึงเขาไม่ไ ยดี ที่เราภักดิ์
แม้จะรัก รักเรา เหงาจับใจ

..

[ปรางทิพย์]

แว่วเรไรไพรก้องร่ำร้องหา
หยาดน้ำตาพารินยามสิ้นหวัง
เคยอิงแอบแนบข้างสร้างพลัง
กลับชิงชังฟังดูอดสูใจ

เฝ้าชะแง้แลหาจวบฟ้าสาง
แสงเจือจางทางฝันยิ่งหวั่นไหว
ถอนสะอื้นกลืนกล้ำจำจากไกล
ลืมหรือไรไยเร้นดั่งเช่นลวง

ต่อแต่นี้ที่เก่าคงเหงาหงอย
ไร้ร่องรอยคอยรักแนบตักหวง
ต่อแต่นี้ที่ฝันกลับบั่นทรวง
เสมือนห้วงบ่วงเล่ห์เพทุบาย

จึงกอดตัวหัวใจยามไร้เขา
มองฟ้าเทาเหงานักเมื่อรักหาย
แม้น้ำตาอาวรณ์ที่ซ่อนพราย
สิ่งสุดท้ายสายสวาทมาขาดกัน

[บ้านริมโขง]

เหตุใดหนอความเหงาเข้าเร้าจิต
เคยครุ่นคิดติดตามถามใจฉัน
ยังขาดเหลืออะไรสิ่งใดกัน
ใยบางวันจึงเหงาซึมเศร้าใจ

ตอบกี่ครั้งกี่คราหากลายเปลี่ยน
ยังวนเวียนตอบถามหวามหวั่นไหว
เพราะขาดเธอผู้เป็นเช่นแสงไฟ
ส่องนำไปสู่ทางห่างระทม

เหงาจึงอยู่คู่เรือนเป็นเพื่อนฉัน
ประโลมกันยามว่างอย่างขมขม
ปรับทุกข์บอกซอกใจในอารมณ์
เหงา..ยังชมตัวฉัน...มั่นรักเธอ..

"บ้านริมโขง"

[ตะวันฉาย]

...เมื่อความเหงา  ผูกเงื่อนปม  ห่มใจฉัน
ร้าวร้อยพัน  ก็ก่อเกิด มาเฉิดฉาย
คราบน้ำตา  ยังอุ่นอุ่น กรุ่นมิคลาย
เข้าทักทาย  ทุกราตรี  มิมีจาง

...แม้แต่ดาว  ยังหลบหน้า  พาเมฆหนี
เดือนฉิมพลี  ก็ไร้แสง  ยังแฝงห่าง
คืนนี้เหลือ  เพียงความเศร้า  คอยเฝ้าทาง
สิงสู่นาง  คนอกหัก  รักมลาย

...เสียงสะอื้น  ก็บรรเลง  เป็นเพลงเศร้า
คลุกความเหงา  ที่โดดเดี่ยว พันเกลียวสาย
รอยอาลัย  ตัดไม่ขาด  ยังบาดกาย
หรือต้องพ่าย  แพ้แก่เหงา  เป็นเงาใจ...

[เมฆา...]

...เมื่อความเหงา  ผูกเงื่อนปม  ห่มใจฉัน
ร้าวร้อยพัน  ก็ก่อเกิด มาเฉิดฉาย
คราบน้ำตา  ยังอุ่นอุ่น กรุ่นมิคลาย
เข้าทักทาย  ทุกราตรี  มิมีจาง

...แม้แต่ดาว  ยังหลบหน้า  พาเมฆหนี
เดือนฉิมพลี  ก็ไร้แสง  ยังแฝงห่าง
คืนนี้เหลือ  เพียงความเศร้า  คอยเฝ้าทาง
สิงสู่นาง  คนอกหัก  รักมลาย

...เสียงสะอื้น  ก็บรรเลง  เป็นเพลงเศร้า
คลุกความเหงา  ที่โดดเดี่ยว พันเกลียวสาย
รอยอาลัย  ตัดไม่ขาด  ยังบาดกาย
หรือต้องพ่าย  แพ้แก่เหงา  เป็นเงาใจ...


ตะวันฉาย...





...เสียงสะอื้น บรรเลง เป็นเพลงแว่ว
น้ำเสียงแผ่ว เผยพร่ำ คำโหยไห้
ลอยละล่อง ต้องลม พรมพัดไป
จากทรวงใน ใครหนอ เหมือนท้อจัง

...คล้ายผสม ขมขื่น ดุจคลื่นซัด
ดั่งถูกมัด รัดตรึง ถึงความหลัง
ที่คงปวด รวดร้าว หนาวประดัง
สุดกำลัง จะกลั้น อั้นอุรา

...ดึงน้ำตา คนฟัง ให้หลั่งไหล
ท่ามแสงไหว แห่งหวั่น อันห่วงหา
ที่มิต่าง จากเสียง จำเรียงมา
ก็เพราะว่า ทรวงมลาย คล้ายคล้ายกัน

...ยิ่งเพิ่มโศก เพิ่มเศร้า เหงาจับจิต
ยามชีวิต ติดหล่ม จมความฝัน
ได้เพียงนับ วันคอย รอยจาบัลย์
ที่เหมือนมัน ยืดยาว จนร้าวราน

...หวังจะพึ่ง แสงสี มณีฟ้า
เป็นเพื่อนยา ยามหมอง สองประสาน
ก็ด่วนดับ ลับลา นิทรากาล
จึงเหลือเพียง ดวงมาน ซ่านเดียวดาย

...แต่ยังดี ที่ยิน รินเสียงแว่ว
แม้จะแผ่ว ผิวพาด มิขาดสาย
พอให้รู้ ว่า!มีคน ทนกล้ำกราย
ใช่ทุราย เพียงเรา ที่เหงาจินต์....


***เมฆา...***

[ไพร พนาวัลย์]

ต่อแต่นี้ตัวเราไม่เหงาแล้ว
มีน้องแก้วเป็นเพื่อนเยือนชิดใกล้
เราต่างคนต่างเหงาเศร้าอยู่ไย
มาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหมเออ

คนรักเก่าคลายรัดสลัดทิ้ง
ไม่รักจริงจากใจให้คอยเก้อ
ปล่อยให้ต้องนอนเหงาเศร้า,ละเมอ
ขอเสนอดูใจคนใหม่ซี

 

"ปรางค์ สามยอด"

[ฉันเอง]

...เมื่อความเหงา  ผูกเงื่อนปม  ห่มใจฉัน
ร้าวร้อยพัน  ก็ก่อเกิด มาเฉิดฉาย
คราบน้ำตา  ยังอุ่นอุ่น กรุ่นมิคลาย
เข้าทักทาย  ทุกราตรี  มิมีจาง

...แม้แต่ดาว  ยังหลบหน้า  พาเมฆหนี
เดือนฉิมพลี  ก็ไร้แสง  ยังแฝงห่าง
คืนนี้เหลือ  เพียงความเศร้า  คอยเฝ้าทาง
สิงสู่นาง  คนอกหัก  รักมลาย

...เสียงสะอื้น  ก็บรรเลง  เป็นเพลงเศร้า
คลุกความเหงา  ที่โดดเดี่ยว พันเกลียวสาย
รอยอาลัย  ตัดไม่ขาด  ยังบาดกาย
หรือต้องพ่าย  แพ้แก่เหงา  เป็นเงาใจ...

ก่อนเฉยเฉยเชยเชยในรู้สึก
ไม่เคยนึกห่วงหาตาคู่ใส
แค่เพียงพบสบตาพาเหงาไกล
ปลดปล่อยให้ใจหวลคิดติดยั่งยืน

เมื่อความเหงามันคิดถึงบึ่งมาหา
หลังสบตาเพียงไม่นานก็พาลฝืน
สุดจะเหงาเฝ้าคิดถึงตรึงใจกลืน
ต้องกล้ำขืนเกินทนหนอคนเรา

หรือเป็นเพราะรักมากจึงฝากบอก
ให้ช้ำชอกเกินคนต้องทนเศร้า
อยากพบหน้าถลากอดอ้อนเบาเบา
ว่ารักเจ้านะแก้วตาอย่าหมางเมิน

อยากรับขวัญแก้วตาคราคืนค่ำ
แล้วดื่มด่ำชุ่มรักอย่าพักเขิน
ใต้ท้องฟ้าดวงดาราที่พาเชิญ
รักมากเกินกว่าสิ่งใด..ให้จดจำ


ฉันเอง..

[ส่วนเกิน ที่ไร้ค่า]

ค่ำคืนนี้เฝ้าเหม่อมองท้องฟ้า
ทั้งน้ำตาที่รินไหลดังสายฝน
ด้วยความเหงาปนเศร้าในใจตน
ที่ไร้คนรู้ใจเคียงคู่กาย

ช่างเจ็บปวดเพราะความเหงากัดกร่อนจิต
ดังยาพิษที่ทำให้ใจสลาย
อยากมีคนรู้ใจเคียงคู่กาย
มาช่วยคลายความเหงาจากฉันที