ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดอกกระเจียว]

ณ แวดล้อมไออุ่นธรรมชาติ
ฟ้าปรอดปร่งอากาสสดใส
ทุ่งนาป่ากว้างมวลพฤกไพร
ยามห่างร้างไกล..เฝ้าคิด..คอยคนึง

มิลืมถิ่นแผ่นดินที่แสนรัก
แต่จากไปอาลัยนัก..เฝ้าคิดถึง
ภาพอดีตเก่าหลังยังคงติดตรึง
เพราะจนจำจากพรากเรือนเหย้า

สุดสายตาฟ้ากั้นไกลนั่น
ดั่งแต่งแต้มเขตุขั้นขุนเขา
แลรูปลักษณ์คลับคล้ายเพียงเงา
ของเจ้าไดโนเสา..สัตว์โลกล้านปี

เจื้อยแจ้วแว่วเสียงมวลหมู่นก
ถลาร้องป้องปกคู่นี้
สะท้อนหนึ่งแห่งห้วงฤดี
ต่างแต่เราที่...ไร้สิ้น..คนผูกพัน

มะม่วงออกดอกช่อเริ่มติดผล
จวนจะพ้นผ่านฤดูสู่คิมหันต์
โอ้ปีลับเดือนลาทีละวัน
สำรวจตัวนั้น..มิเปลี่ยนแท้..ดั่งเดิม

พวกเพื่อนบ้านต่างแต่รวยร่ำ
รายได้เป็นกอบกำพูนเพิ่ม
สร้างเรือนสร้างหอออกต่อเติม
ดูดีกว่าก่อนเดิม..แห่งนี้..เป็นมา

รถรามีไว้ขี่เพียบพร้อม
เราเล่าคงแต่น้อมนึกหา
ต้อยต่ำบ่เทียมคนยามไปมา
ได้พึ่งเพียงสองขา..ลำแข้ง..เคียงเดิน

คงทนคือความจนบ่ห่อนหาย
เหลือละอายไร้สิ้นที่สรรเสริญ
โชคชะตาตกต่ำทางเจริญ
มวลหมู่หมางเมิน..เมื่อคราว..เข็ญใจ

ลมพัดใบไม้ปลิวละลิ่วล่อง
กิ่งก้านครางลมต้องเอนไหวไหว
เหมือนดั่งความซื่อในจิตใจ
มักเกิดอ่อนไหว..เมื่อต้อง..ลมลวง

ผึ้งหึ่งหึ่งบินชมช่อไม้
ซุกตัวเข้าคลั่งไคล้ห่วงหวง
วันวันเทียวหาบุปผาทั้งปวง
เหมือนคนห่วงหน้าที่งานกระทำ

เรานี่นึกนึกน่าอายผึ้ง
บ่มีเลยสักที่หนึ่งเลอล้ำ
อยู่ไหนครองตนจนระกำ
ทุกข์ซ้ำทำเดือดร้อนมิผ่อนคลาย

อยู่ไกลริบหรี่ความใฝ่ฝัน
ยากดั้นด้นไปสู่จุดมุ่งหมาย
ยามเหนื่อยอ่อนล้าทั้งใจกาย
รุมสุมฟูมฟ-าย..ไม่เห็น..แห่งพึ่งพิง

แบบว่าเปลี่ยนฤดูเลยเอากลอนมาให้อ่านครับ  กลอนนี้เขียนเมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2542 ถึงวันนี้ก็ 11 ปีพอดี

หมายเหตุ: พยายามพิมพ์คำว่า ฟ-า-ย แต่เครื่องกับให้ผลลัพย์เป็น ควาย เลยทำเครื่องหมาย- ไว้ ให้เอา ฟ ฟัน ใส่แล้วอ่านเอาก็แล้วกัน