ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไม่รู้ใจ]

หยดน้ำตา อาลัย ในความรัก
ไยทายทัก แล้วเมิน เกินขัดขืน
ความจริงใจ ถูกส่ง ตรงกลับคืน
นอนสะอื้น ไม่โกรธ หรือโทษเธอ

หยดน้ำตา มานอง ทั้งสองแก้ม
ใจรอนแรม พร้อมจบ หลบเสมอ
มันกล้ำกลืน ฝืนทน บ่นละเมอ
ไม่อยากเจอ ทุกข์เมื่อ อยู่เชื่อวัน

หยดน้ำตา ครานี้ ที่สุดท้าย
จะห่างหาย ลบเลือน เหมือนความฝัน
ทางข้างหน้า มิเหลือ เยื่อใยกัน
ปล่อยให้ฉัน นั้นเศร้า เหงาจากไกล

ไม่รู้ใจ

[กาแฟดำ]

หยดน้ำตา หยดนี้ ที่หลั่งไหล

ขอซับไว้ ด้วยใจน้อง อย่าหมองหม่น

หากว่าเหงา เข้าแทรก เกินแบกทน

ขอเป็นคน แ่บ่งเบา เอามาครอง

[สายลมสีขาว]

สัมผัสแผ่ว แล้วรับ น้ำตาใส
ซึ่งรินออก จากใจ ในห้วงฝัน
"หยุดร้องเถอะ อย่าเลย อย่ารำพัน"
"เขาคนนั้น ไม่มีค่า สำหรับเธอ"

จิตใจเธอ บอกช้ำ ทุกคำชัด
โดนใครเขา ประหัต หยัดเสมอ
เพียงแค่นี้ เข้าใจ เรื่องที่เจอ
เพราะครั้งเผลอ น้ำตา ก็ร่วงลง

"อย่าร้องนะ ฉันยัง อยู่ข้างข้าง"
"ลุกขึ้นเถอะ เส้นทาง ที่เธอหลง"
"จับมือฉัน จะประคอง ให้มั่นคง"
"อย่าพะวง ฉันเลย นะคนดี"

"ยิ้มหน่อยนะ มันเหมาะกับ เธอมากกว่า"
"ซับน้ำตา ซะเถอะนะ อย่าเมินหนี"
"ความอาลัย ในตัวเขา ไม่ควรมี"
"สำหรับเขา ผู้ที่ ทำร้ายเธอ"

[กัลมลี*]

นี่คือรัก...ที่วางไว้ให้เลือก
ไม่มีเปลือกห่อหุ้มความแหลกเหลว
ไม่มีภาพมายาบังความเลว
มีแต่เปลวปรารถนา...และความจริง

และนี่คือตัวแทนแห่งความช้ำ
ที่เธอทำตอบแทนในทุกสิ่ง
ใช่แค่ล้มปราชัย...ตอนเธอทิ้ง
น้ำตาไม่เคยนิ่ง...ยิ่งไหลนอง

[ปรางทิพย์]

กลั้นสะอื้นฝืนยอมและพร้อมรับ
ด้วยอาภัพอับโชคโศกเสมอ
คำว่า "เรา" เขาเมินเกริ่นละเมอ
ดุจคนเพ้อเผลอไผลไร้ร่องรอย

เสมือนบ่วงห่วงคล้องให้หมองหม่น
ยิ่งดิ้นรนค้นหายิ่งคว้าสอย
กลับหลีกหนีตีจากทิ้งซากคอย
ใจดวงน้อยถอยลับสดับฟัง

อนิจจาอาวรณ์ดูร้อนรุ่ม
เพลิงไฟสุมรุมเร้าเถ้ากลบฝัง
รักข้างเดียวเหลียวหาละล้าละลัง
เหมือนกรงขังครั้งก่อนกลับย้อนมา
 
เมื่อตีกรอบครอบจิตชีวิตรัก
ดูหาญหักกักขังให้กังขา
แล้วปล่อยทิ้งนิ่งเฉยก่อนเอ่ยลา
หยดน้ำตาพร่ามัวท่วมหัวใจ

[bpmoon]

หยดน้ำตาพร่าหม่นในวันนี้
รักริบหรี่ปรี่ลงคงอ่อนล้า
ไม่อาจฝืนกล้ำกลืนหยดน้ำตา
ที่ล้นมาปริแก้มแย้มใจช้ำ

เขาห่างเหินเดินห่างทางสะบั้น
ไม่อาจกลั้นความรู้สึกนึกตอกย้ำ
เขาพูดมาชัดเจนในถ้อยคำ
คอยตอกตำนับหยดกดน้ำตา

[ไพร พนาวัลย์]

ร้องไห้เถิดอยากร้องจนนองหน้า
หยดน้ำตาหลั่งไหลใครจะเห็น
ร้องให้สมปมช้ำที่ลำเค็ญ
ดั่งจะเซ่นรักซ่อนให้ผ่อนคลาย

หยาดน้ำตาล้างตาหายพร่าแล้ว
ใสดั่งแก้วแวววาวพราวเฉิดฉาย
จงปล่อยวางความเศร้ายามเปล่าดาย
เมื่อแพ้พ่ายจงยอมรับไปกับมัน

อย่าเสียใจอยู่เลยเฉยเสียบ้าง
เรื่องลาร้างเล็กน้อยค่อยแบ่งขั้น
เขาไม่ใช่ของเราต่างเผ่าพันธ์
คนละชาติคนละชั้นไม่ทันเทียม

เรื่องเนื้อคู่อยู่ไหนใครรู้บ้าง?
โปรดนำทางเถิดหนาเชิญมาเยี่ยม
ล้างน้ำตาสวยใสไว้คอยเตรียม
ด้วยใจเปี่ยมรักแท้ชะแง้คอย

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ปากะญอ]

เสียงสะอื้นสั่นเครือเหลือเพียงแผ่ว
ไร้เขตแนวเราสองครองรักฝัน
เก็บเศษซากแผลเก่าเป็นเงาควัน
กรุ่นทุกวันมิเคยจางบนทางใจ

หยดน้ำตาไหลรินวันเธอจาก
มันลำบากหากจะลืมลบเรื่องไหน
ภาพอดีตขีดข่วนจวนอาลัย
มิเหลือไยให้เอื้อเผื่อชำเลือง

อยากจะกอดร่างซบก่อนจบจาก
อยากจะฝากว่ารักเป็นหลักเรื่อง
กลัวน้ำตาไหลครองนองหน้าเนือง
แหละกลัวเคืองไม่อยากฟังก่อนสั่งลา

ขอให้รู้ว่า " รัก" สักพักหนึ่ง
มิอาจดึงเธอหวนทวนกลับหา
ภาพอดีตติดเชื้อเป็นเยื่อตา
คงพัดพาย่ำใจอยู่มิรู้ลืม

[ฉันเอง]

ในหยดน้ำตาหนึ่งหยาดที่ปาดออก
ความช้ำชอกผิดหวังประดังโถม
ซัดกระหน่ำย้ำใจให้ทรุดโทรม
ไม่หยุดโหมจนกว่าล้าใจไป

ไม่เคยคิดรับมือพายุร้าย
เพราะมิคลายหายรักจากเธอได้
มันพอกพูนขึ้นทุกวันฉันรู้ใจ
เจ็บเท่าไหร่ก็ทนได้ใจรักเธอ


ฉันเอง..

[ไม่รู้ใจ]

หยดน้ำตา ยังคง บรรจงไหล
ถึงแม้ใจ จะเพิ่ม เริ่มเข้มแข็ง
บางสิ่งนั้น มันยาก หากแสดง
หวังเพียงแรง ที่สร้าง ทางเดินไป

จะไม่ท้อ ยอมรับ กับชีวิต
ถูกลิขิต วนเวียน เปลี่ยนทางไหน
อาจต้องช้ำ มากหน่อย นะกลอยใจ
ตัวเราไง เลือกเอง ไยเกรงกลัว

ไม่รู้ใจ

ขอขอบคุณ ทุกๆท่าน ที่มาร่วมแจมทู้ นะคะ

[บ้านริมโขง]

หยดน้ำตา ยังคง บรรจงไหล
ถึงแม้ใจ จะเพิ่ม เริ่มเข้มแข็ง
บางสิ่งนั้น มันยาก หากแสดง
หวังเพียงแรง ที่สร้าง ทางเดินไป

จะไม่ท้อ ยอมรับ กับชีวิต
ถูกลิขิต วนเวียน เปลี่ยนทางไหน
อาจต้องช้ำ มากหน่อย นะกลอยใจ
ตัวเราไง เลือกเอง ไยเกรงกลัว

ไม่รู้ใจ

ขอขอบคุณ ทุกๆท่าน ที่มาร่วมแจมทู้ นะคะ

น้ำตาซึมไหลรวมท่วมเป็นหยด
โศกกำสรดฟ้าหม่นคนสลัว
ยากจะฝันเกินจะใฝ่ใจสั่นรัว
น้ำตาตัวกลั้วขื่นกลืนลงคอ

เค็ม,ขม,ปร่า ราคาแห่งผิดหวัง
เป้าหมายพังฝังช้ำกรรมเราหนอ
ใช้น้ำตาล้างลบจบขอพอ
ไร้คู่คลอขออยู่เพียงผู้เดียว..

"บ้านริมโขง"

ขอต่ออีกนิด..ขอรับ เพื่อให้รู้ว่าหยดน้ำตาของผมนั้น..เกิดจากอะไร...

[เศษเหล็ก//]

ที่หยดย้อย คอยไหล บนใบหน้า
หยาดน้ำตา หลั่งริน เป็นน้ำใส
ความรู้สึก ของห้วงลึก ภายใน
กลั่นออกไป ช้าๆ ค่อยผ่อนคลาย

พร่ำแต่อดีต คอยคิด แต่เรื่องทุกข์
มิอยู่สุข คับแค้น และเหนื่อยหน่าย
เมื่อไหร่หนอ จะถึงคราสบาย
ใจวุ่นวาย สุดแสนจะ ลำเค็ญ

................เศษเหล็ก.

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~หยุดมันเสียเถิด~


เก็บน้ำตาของเธอเอาไว้เถิด
หากมันเกิดเศร้าแท้ค่อยแผ่ไหล
เธอรู้ดีวันนี้มันสายไป
ความซึ้งซาบใดใด..ฉันไม่มี

ฉันมองเห็นแววค้านใต้ม่านทุกข์
ฟ้องความสุขผ่านเศร้าด้วยเงาสี
มันขัดแย้งฉากเอ่อที่เธอพลี
อย่ามัวตีบททรุด..หยุดเถิดเธอ

ความภักดีมีให้ไม่เคยหยุด
แต่เธอฉุดมันลงอยู่เสมอ
เมื่อความรักจริงแท้แค่ละเมอ
หากต้องเจอเพียงท้อ..ต้องขอลา

บทปวดร้าวร่ำร้องต้องเป็นฉัน
คนที่มันอ่อนไหวในปัญหา
แต่ต้องแลกหยดหนึ่งซึ่งน้ำตา
กับอีกหยด"ไร้ค่า..ฉันไม่เอา

ฉันยอมเจ็บอีกร้อยเท่าถ้าเรานั้น
เดินจากกันด้วยใจอาลัยเศร้า
ถ้าเธอยังพรั่งพรูอยู่แค่เงา
จบเรื่องเราเงาทรงจำ..จากนี้ไป

กลั่นรอยยิ้มแทนน้ำตาคราสุดท้าย
สิ้นเสียดายรอยฝันอันสิ้นไร้
หยดน้ำตาความดีมีข้างใน
แต่จะไม่ไหลล้น..เพราะคนลวง

O


บอม ซอง ดุ๊ก