ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

~ น้ำใจมิตร ~


ชีวิตคนเออมัน...ก็พรรณ์นี้
ตอนสุขังมั่งมี...โถดีถม
ตอนเงินถึงมิตรเทียว...โถเกลียวกลม
ได้ครับพี่ดีครับผมนิยมมี

ตอนมีเงินมีทองมันคล่องแท้
พรรคพวกแห่แหนบึ่งมาถึงที่
ยามเรียกหารีบห้อไม่รอรี
แม้ไม่เรียกบางที..ยังรี่มา

จะทำโน่นนี่นั่นมันดีมาก
แค่เอ่ยปากออกงบแห่คบหา
แถมประดังทั้งประเดเจรจา
ขันอาสาสนองเสียว่องไว

มีเงินเหมือนมีบุญ..คุณอเนก
เหมือนเป่ามนตร์ปลุกเสกทำคุณไสย
เมื่อเงินหายคลายมนตร์บันดลใด
บารมีหมดไซร้ในบัดดล

ชีวิตคนเออมันก็พรรณ์นี้
เงินไม่มี..มิตรไหน..ก็ไม่สน
สิ้นไร้เพื่อนเบือนหน้าเข้าตาจน
มิตรสักคนเคยเอื้อ..ไม่เหลือแล

นึกถึงยาม อู้ฟู่..อันซู่ซ่า
คนนับหน้าแถกเหงือกถ่อเถือกแถ
เกาะติดหนึบเหนียวหนับจับแน่นแท้
ยามย่ำแย่แหยงหยามยามยับเยิน

พวกประจบประแจงเลียแข้งขา
พกมารยาพาพลิ้วเพียงผิวเผิน
มองน้ำมิตรทั้งมวลคือส่วนเกิน
มองค่าคนประเมินด้วยเงินตรา

หนอหัวจิตหัวใจ..ใครเคยเอื้อ
คราวแห้งเหือดเลือดเนื้อไม่เหลือค่า
ผลประโยชน์หดหายหลบสายตา
ครึ่งของหมาถึงไหม..น้ำใจมิตร 


จ้อง เจรียงคำ

[(ฟ้า) มารสุรา]

  ที่ทำงาน             มากล้น            คนหมู่มาก
มีหลายหลาก         หากว่าความ      ตามนิสัย
หนึ่งโง่เง่า             เอาแต่งาน        ไม่สนใคร
สองอยู่ไป             ให้พ้นวัน           เป็นสันดาน
   สามเอาหน้า       แย่งผลงาน        ของผองเพื่อน
สี่ไม่เตือน             เพื่อนพี่น้อง        ต้องสังหาร
ห้าฟ้องนาย           บ่ายเย็น             เป็นกิจการ
หกเปิดร้าน           จำหน่าย            ขายเพื่อนกิน
   เจ็ดจู้จี้              ขี้บ่น                 เป็นที่หนึ่ง
แปดหน้าบึ้ง         เก๊กทั้งวัน           รูปปั้นหิน
เก้านินทา            ว่าเจ้านาย          เป็นอาจิณ
สิบมุดดิน             บินหนี               เจ้าหนี้ทวง
   สิบเอ็ดบ้า         อำนาจ              ขาดสติ
สิบสองสิ             ขี้เหนียวจ้อง       ข้าวของหวง
สิบสามเห็น         ผลประโยชน์       รีบตักตวง
สิบสี่กลวง           ไร้สมอง             ต้องสนตะพาย
   สิบห้ามี            เพียงหนึ่งตัว      หัวมีสอง
สิบหกจ้อง           อิจฉา                พาฉิบหาย
สิบเจ็ดบ่าง         ช่างยุแยง           แทงกันตาย
สิบแปดสบาย      นี่ท่าน               วานช่วยที
   สิบเก้าเฝ้า        แต่มอง             จ้องจับผิด
ยี่สิบปิด              ปัดความชั่ว        คอยป้ายสี
ยี่สิบเอ็ด             เมาแล้วลา         ป่วยทุกที
ยี่สิบสอง            เบ่งคับที่            สามีโต
   ยี่สิบสาม         เถรตรง              ไม้บรรทัด
ยี่สิบสี่                คอยพูดขัด         กวนโมโห
ยี่สิบห้า              บ้าแต่งตัว           คอยอวดโชว์
ยี่สิบหก              แต่งตัวโก้           แต่หนี้บาน
   ยี่สิบเจ็ด          มือถือสาก          ปากถือศีล
ยี่สิบแปด            แฉกตรงลิ้น        พลิกโวหาร
ยี่สิบเก้า             จุ้นไปทั่ว            มั่วทุกงาน
สามสิบด้าน        ชอบว่าเขา         อิเหนาเป็น
   สามสิบเอ็ด      ทุจริต                คิดมิชอบ
สามสิบสอง         คอยโกยกอบ      กันเห็นๆ
สามสิบสาม         ขี้เกียจงาน         ใจเย็นๆ
สามสิบสี่             ซีเอ็นๆ              ข่าวกระจาย
   สามสิบห้า        อ้างผู้ใหญ่         ไว้ขู่น้อง
สามสิบหก           เพื่อนพ้อง         ล่องหนหาย
สามสิบเจ็ด         มองต่างมุม        กับทุกราย
สามสิบแปด        ลูกน้องหน่าย      เบื่อพบพาน
   สามสิบแปด     จำพวกนี้            มีแต่แย่
เบื่อเต็มแก่          กับนิสัย             ไม่เอาถ่าน   
ในสังคม             มากล้น              คนทำงาน
ไม่อยากพาน       พบพวกผี           เหล่านี้เลย

[ไพร พนาวัลย์]

น้ำใจมิตรของฉันเมื่อวันก่อน
แสนอาวรณ์ความดีมีล้นเหลือ
ดั่งน้ำนิ่งไหลนองมองเห็นเรือ
คอยเอื้อเฟื้อเจือจานเบิกบานใจ

จะขอจดขอจำน้ำใจเพื่อน
ที่คอยเตือนยามผิดคิดแก้ไข
คอยติดตามถามข่าวคราวห่างไกล
จะมีใครไหนเล่าเฝ้าดูแล

คงเพราะความจริงใจมีให้เพื่อน
ไม่ลบเลือนความหลังที่ฝังแน่
แสนสดชื่นรื่นรมย์ห่มดวงแด
มอบรักแท้ต่อกันนิรันดร

"ปรางค์  สามยอด"
เผอิญว่า เจอเพื่อนที่แสนดีอ่ะนะ
มาร่วมแจม จ้อง เจรียงคำ เน้อ

[ดอกกระเจียว]

เพื่อนแท้...


เกิดมาจนทนรักสมัครจิต
มีมิ่งมิตรเป็นหมาดีกว่าเหวย
มันซื่อสัตย์ทุกสิ่งเสียจริงเอย
และไม่เคยถุ้มเถียงใช้เสียงดัง

ไม่อ้อแอ้แม้ผ่านไปการทั่ว
ไม่ถือตัวยโสคิดโอหัง
ไปสุดหล้าฟ้าดินไม่ชิงชัง
เพื่อนเรายังเข้่าใจไร้แค้นเคือง

ไปกินข้าวข้างทางมันเอาด้วย
มันกินถ้วยเรากินถ้วยด้วยเลี้ยงเชื่อง
พวกเสื้อผ้ามันก็ใช้ไม่สิ้นเปลือง
เที่ยวทั่วเมืองเที่ยวทั่วไทยไม่บ่นเลย

มีใครหนอแสนดีแทนที่ได้
คิดคิดไปคงยากมีอย่างที่เผย
ยอมคบหากับเราคนเชยเชย
ทั้งไม่เคยนินทาดุด่าเรา

เราเลยรักเพื่อนเราไม่เศร้าสร้อย
เพื่อนนั้นคอยกล่อมเกลี้ยงด้วยเสียงเห่า
แม้ใครคิดปองร้ายไม่บรรเทา
เพื่อนของเราคงฝากแผลให้แน่นอน



...........................................

[จ้อง เจรียงคำ]

~ นี่แหละเสี้ยวเบี้ยวบิด...โลกมนุษย์ ~


ก็มีบ้างบางคราวเราดุด่า
รำคาญหมาของเราชอบเห่าหอน
มันชม้อยสร้อยเศร้าแกมเว้าวอน
สักพักอ้อนประจบก็ลบเลือน

มันจะแค้นเคืองไหม?..ก็ไม่รู้
แต่.ยังนอนคุดคู้อยู่เป็นเพื่อน
ในยามทุกข์ยามยากไม่จากเรือน
น้ำใจมันไม่เหมือน...คนบางคน-

ที่แม้เลี้ยงอย่างไรก็ไม่เชื่อง
ติ! ก็เคืองขุ่นใจเก็บไปบ่น
ประโยชน์คิดประมวล..แค่ส่วนตน
คราวอับจนถีบส่ง..ลืมหลงแล้ว-

ว่าตนมาจากไหนในวันก่อน
จากกรวดก้อนเคี่ยวเข็ญกลายเป็นแก้ว
ลืมสิ้นเบ้าเตาหลอมผู้ย้อมแวว
จนเพริศแพร้ว ไฉไลในวันนี้

มันจะแค้นเคืองไหม!?...ก็ไม่รู้
ไม่มาดูสักหน ตอนป่นปี้
ไม่เยี่ยมหน้ารับรู้  ดูดำดูดี
โถน้ำใจไม่มี..แม้สักนิด

เอาอะไร..มากมายมาแน่นอน
บทละคร..คงฟ้าประกาศิต
เอาแน่นอนอะไรในชีวิต
หรือ!นี่เสี้ยวเบี้ยวบิด...โลกมนุษย์


จ้อง เจรียงคำ

[รพีกาญจน์]

๐ยกจอกบอกดื่มให้       ลืมเลือน
ความชอกช้ำคอยเตือน   เพื่อนไว้
บ่หันกลับมาเยือน         เหมือนก่อน
เคยวิ่งวนลูบไล้           ทะเล้นเช่นลิง

๐เดิมดวดขวดหนึ่งร้อย   ประจำ (เปเปอร์)
จับหน่อยค่อยค่อยคลำ   เปิดช้า
กับแกล้มไก่หมูยำ         สะเด็ด
หยิบหย่อนลงปากอ้า      ล่าลิ้นลืมเลย

๐เย็นลงตรงร่วมดริ้งค์     ร่วมริน
พอหมดดังรถบิน           แล่นลี้
เคยร้องเรียกยอยิน         ลูกพี่
เหมือนลูกหมาครานี้       ไม่เม้าท์มามอง

๐โซดาจากฝากช้ำ        น้ำจาง แทนนา
ฮันเดรดเล็ดเลือนลาง    ห่างสิ้น
ยกสุราตราค่าง            ขึ้นถอก
เกลี้ยงจอกแทบแดดิ้น    ไม่ค้างยาดอง

๐หมดแล้วหนอต่อนี้      ใครเอื้อ
เมาสร่างร่างกายเมื่อ      สั่นเทิ้ม
ตะคริวจับยับเยื่อ          ใยอยู่ ยังฤา
ชีพขาดเน่าหยาดเยิ้ม     ปล่อยให้เผาฝัง

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ขอลาเลยเรื่องเหล้า    เมินหมาง
กินกับแกล้มพุงกาง     แหละได้
เมระยะมัชชะวาง         ถอยก่อน  นาพ่อ
กลัวตับแข็งแรงไว้       ก่อนเข้าโลงผี   

ดีกรีเขาว่าแม้น            เผาผลาญ
ใครหมั่นรินมาทาน       บอกด้วย
เมาเป๋อย่าขับยาน        พาห นะนา
ขืนขับไปอาจม้วย        ไม่ใกล้ปลายทาง

ตายไปยังดื่มน้ำ           ทองแดง
พระเทศน์ท่านชี้แจง     ท่องไว้
มันดุจดั่งแสลง             ใจอยู่  นาพ่อ
เมามากเหมือนรื้อไข้     อีกสิ้นเงินตรา

เราดื่มน้ำเปล่านั้น         ดีหลาย
มันถูกกว่ามากมาย        นักแล้ว
ดื่มเหล้าลูกผู้ชาย         เคยปลูก ฝังนา
มาบัดนี้ไม่แคล้ว          ถูกเย้ยถากถาง

ไม่ดื่มอาจเท่ได้            ดังจินต์
หาใช่เท่เพราะกิน          แต่เหล้า
คนเท่อยู่ในศิล            ในสัตย์
คือเท่ไม่กลับเศร้า        เท่นี้ยืนยง

รณรงค์ลดเลิกล้าง      อบาย
ทำก่อนชีพจักวาย        เลิศล้ำ
ญาติมิตรอีกสหาย       ชวนเลิก  เสียนา
คำพระท่านก็ย้ำ         เพื่อชี้ทางสวรรค์ฯ   

[bpmoon]

น้ำใจมิตรนั้นดูเมื่อยามทุกข์
ยามมีสุขมีเศร้าเราเหงาทรวง
มีน้ำใจไม่เคยจะคิดลวง
คอยเป็นห่วงเป็นใยอภัยกัน

เมื่อมีสุขก็คอยสันต์ปันยินดี
ใจเปรมปรีที่มีมิตรไม่คิดหวั่น
จะบุกน้ำลุยโคลนโหนประจัญ
มุ่งหมายมั่นเรามีมิตรติดตามไป

ตัวจะไกลใจไม่ห่างยังไม่ท้อ
ใจยังรอดูฉันดั่งฝันใฝ่
แม้ทุกข์ยากขวากหนามยังอีกไกล
กำลังใจจากเธอนั้นมากมี
 

[ตะวันฉาย]

...เพื่อนของฉันในวันนี้ที่ได้พบ
ที่ได้คบเป็นมิตรสนิทสนม
หลายปีแล้ววันผ่านมานานนม
น้ำใจห่ม บ่มขวัญฉัน ปันหลายปี

...แม้ไม่เห็นดวงหน้าเวลาเหงา
แต่ก็คอยแบ่งเบาความในที่-
เคยเจ็บช้ำดำด่างต่างก็มี
เฝ้าพัดวีปลอบขวัญวันร้าวราน

...เสียงตามสายยังแว่วเป็นแนวส่ง
ยังมั่นตรงคือใจใส่ประสาน
น้ำฤทัยไหลรดเป็นบทจาร
ลงสู่ลานบนทรวงด้วยดวงใจ...

ปล...ขอบคุณคำว่า "เพื่อน" ที่คอยเป็นกำลังใจ ที่คอยปลอบใจ
ที่คอยอยู่เคียงข้าง เพื่อน ไม่ได้คบกันที่หน้าตา สูง ต่ำ ดำ ขาว ยากดี มีจน
แต่เพื่อน คบกันที่ใจ และใช้ "ใจ" มอง มากกว่าใช้ "ตา" มอง...

ขอบคุณสำหรับคำกล่าวที่ว่า "ยินดีที่ไม่รู้จัก" ที่อย่างน้อยก็ได้คบหา ถามข่าวคราว
คอยเป็นห่วงเป็นใยเสมือนมิตร และพี่ชายที่แสนดี...และ ยินดีที่ไม่รู้จักเช่นกัน..

[รพีกาญจน์]

๐น้ำใจมิตรผิดพลั้ง        คอยเตือน
เช่นว่านี้เสมือน          เพื่อนได้
เพื่อนกินร่นลางเลือน   ใช่เพื่อน
นำพระธรรมกล่าวไซร้   แน่แล้วเพื่อนตาย

๐ขอขอบคุณ Lจ้าVojกaoนบทนี้
ท่านช่วยชี้ หนทาง สว่างให้
ขอเวลา สักนิด หน่อยเป็นไร
ตัดสินใจ ลดละ เลิกอบาย
ตอนนี้ขอ กลับลำ ทำงานก่อน
ค่อยคืนย้อน มาชม สุขสมหมาย
มีเรื่องดี เรื่องจริง บอกหญิงชาย
อีกสักครู่ จะกราย มาโพสต์กลอน

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

 

การทำดีเทิดไท้แด่ในหลวง
คนทั้งปวงควรชื่นชมดังใจหมาย
ละ,เลิก,ลด,ทางทราม ห้ามใจกาย
เพื่อถวายองค์ราชัน  เป็นมั่นคง

การทำดีถวายพ่อก็ดีเลิศ
ย่อมบังเกิดผลดีราศรีส่ง
เกิดสมัครสมานฉันท์อันยืนยง
ด้วยซื่อตรงคงธรรมประจำใจ

มาฆมาสประกาศไปให้โลกรู้
เป็นวันบูรณาวันพระใหญ่
พุทธองค์ทรงธรรมนำหลักชัย
ประกาศไว้ละชั่ว,ทำดี,มีใจงาม,

คนหนุ่มสาวสมัยนี้รู้ปีใหม่
วาเลนไทน์,รู้ตรุษจีน,ถิ่นสยาม
แทบลืมหลงมาฆบูณรมีนาม
หนึ่งในสามวันสำคัญอันควรจำ

 

[ฉันเอง]

ขอตั้งจิตอธิษฐานสาบานพระ
ว่าลูกจะละเลิกบุหรี่เหล้า
ไม่อาจงดลดสูบลงเบาเบา
ไม่อาจเมาเหล้าดื่มเพียงบางบาง

ให้เวลาลูกรักอีกสักนิด
จะพิชิตปลิดปลงลงทุกอย่าง
ให้โลกรู้ผู้เอาจริงทุกสิ่งทาง
ไม่พึ่งลางพึ่งพรหมง้อก้มใคร

เพื่อชีวิตเรืองรุ่งมุ่งสร้างสรรค์
มินานวันอนาคตคงสดใส
ถึงเจ็บปวดรวดร้าวหิวคราวใด
จะยืนหยัดตัดใจไม่เหลียวแล

อนิจจากว่าปีที่พ้นผ่าน
เคยสาบานอย่างไรไม่แยแส
ยังหมกมุ่นถุนยาเหล้ากาแฟ
ยอมพ่ายแพ้ย่อยยับน่าสับฟัน

ใกล้วันมาฆบูชาอีกคราแล้ว
ขอแน่แน่วแก้ไขมิไหวหวั่น
น้อมถวายหมายบูชาองค์ราชัน
สิ่งเสพติด เลิกมัน จนวันตาย

ขอน้อมเรียนเชิญ มิตรบ้านกลอนให้กำลังใจ และร่วมอนุโมทนาด้วยครับ

อันว่าเหล้าเข้าปากแล้วมากเรื่อง
อีกสิ้นเปลืองเงินทองให้หมองหมาย
นำปัญหาพาครอบครัวอยู่เดียวดาย
เหมือนดั่งคล้ายนรกใจที่ใฝ่ปอง

เป็นกำลังใจเล็กๆให้ครับ

ฉันเอง..

[(ฟ้า) มารสุรา]

ฝากบทกลอนตอนสดับรับคราก่อน
ลองนับย้อนค่อนไปในวัยหวาน
เป็นบทกลอนสอนรสในบทกานท์
กล่าววิจารณ์เรื่องมิตรติดอุรา

เมื่อมั่งมีมากมายมิตรหมายมอง
เมื่อมัวหมองมิตรมองเหมือนหมูหมา
เมื่อไม่มีมิตรเมินไม่มองมา
เมื่อมอดม้วยแม้หมูหมาไม่มามอง