ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[^^Little_Lady^^]

ชื่อบทกลอน : ร่ำลา
ผู้แต่ง : ^^Little_Lady^^


^^ ท่ามกลางความเงียบงัน
เธอขอเวลากับฉันหกสิบวินาที..สุดท้าย
ค่อย ๆ เอ่ยคำร่ำลาเพื่อบอกว่าจะจากไป
เธอต้องการเดินทางใหม่ที่ไม่มี"เรา"
สิบวินาทีแรก
หัวใจฉันแทบแหลกเธอรู้หรือเปล่า
ยี่สิบวินาทีผ่านไป หัวใจมันเริ่มแผ่วเบา
ถ้อยคำที่เธอบอกเล่ามันตอกย้ำเข้าในหัวใจ
สามสิบ..สี่สิบ..ห้าสิบวินาที
พอเถอะคนดี..ฉันเจ็บเกินทานไหว
ไม่อาจรับรู้ ไม่อาจรับฟังต่อไป
หกสิบวินาทีสุดท้าย..ฉันยอมเข้าใจ..ปล่อยมือเธอ ^^

[jk]

ชื่อบทกลอน ...หกสิบวินาที
ชื่อผู้แต่ง...jkทารกน้อย

        หกสิบวิ ที่ให้มา  ค่าเหลือล้น
          อยู่กับคน  ที่เรารัก  จักเข้าใจ
          แม้น้อยกว่า  นี้มาก  สักเพียงใด
          ขอบคุณหลาย  ที่ให้มา  ค่าอนันต์

          ยามจะเสีย  คนที่รัก ไปสักแห่ง
          อยากขอแบ่ง  เวลา  มาอีกหน่อย
          จะได้ต่อ สัมพันธ์ ที่มีน้อย
          เพราะไม่ค่อย  จะพูดกัน  ตอนยังอยู่

          ยามจากกัน  พลันสำนึก  ขึ้นมาได้
          เวลาได้   อยู่ด้วยกัน ไม่ขนขวาย
          มากุลี  กุจอ  ตอนจะตาย
          ได้อะไร  ขึ้นมา  ขอถามหน่อย

           ตอนเราอยู่  ขอเถิด เชิดชูไว้
           บ่มรักให้  สุกงอม  ให้หอมหวาน
           ทำดีเถิด  ทำดีไว้  ให้นานนาน
           ยามจากกัน  จะได้ ไม่พะวง

           หกสิบวิ มีเท่าไร่  ก็ไม่พอ
           ถ้ามัวรอ  เวลา  ฟ้าประทาน
           จงรีบเถิด  ลงมือทำ  อย่าช้านาน
           ทุกสิ่งนั้น  จะสำเร็จ  ถ้าลงมือ
           
            เมื่อเริ่มทำ  ได้ชื่อว่า สำเร็จแล้ว
            ขอให้แน่ว  ใจมั่น  หมั่นทำเถิด
             สักวันหนึ่ง  ของที่ฝัน  พลันบังเกิด
             เชื่อผมเถิด  สำเร็จแน่  แค่ลงมือ

[เอื้องกุหลาบ]

Title : เสี้ยววินาที
Author : อัครสุชาติ

ฉันจะรอเธอไม่ไปไหน

เพียงหกสิบ วินาที ที่ฉันท้อ
ใจมันรอ แสนนาน จะผ่านผัน
เหมือนว่าต้อง เฝ้าคอย หลายร้อยวัน
เป็นอย่างฉัน ไหมเอ่ย เคยไหมเธอ

แต่เมื่อหลาย นาที ที่ฉันสุข
กลับโดนปลุก ให้ตื่น ฟื้นเสมอ
เป็นแบบนี้ บ้างไหม ใครเคยเจอ
คงต้องเพ้อ อยากฝืน ย้อนคืนมา

เพียงหกสิบ วินาที ที่ใจทุกข์
หมดสนุก เพียงนิด จิตค้นหา
กว่าจะผ่าน หนึ่งวิ ชั่วทิวา
เป็นเวลา แสนนาน อยากผ่านไป

แต่เมื่อหลาย นาที ที่เธอนั้น
คุยกับฉัน ทุกหน จนหวั่นไหว
มันก็เหมือน ฝันหวาน ผ่านเร็วไว
นานแค่ไหน ไม่พอ ก็เร็วเกิน

เพียงหกสิบ วินาที ที่งอนฉัน
เธอโกรธกัน อ้างว้าง กลัวห่างเหิน
เหมือนแสนนาน เป็นปี ที่เธอเมิน
เลยต้องเดิน คนเดียว เปลี่ยวใจกาย

แต่เมื่อหลาย นาที ที่ฉันจ้อง
ที่แอบมอง เธอก่อน เมื่อตอนสาย
เหมือนเวลา น้อยนิด คิดเสียดาย
แล้วสุดท้าย ผ่านไป จนไม่เจอ

เพียงเวลา นิดหน่อย คอยเธอกลับ
เหมือนนอนหลับ เป็นปี บางทีเผลอ
แต่เวลา หลายปี ที่มีเธอ
ใจมันเหม่อ เหมือนผ่านมา เสี้ยววินาที

ขอให้เธอกลับมา

[ณัฐชรี]

Title : "อาจเป็นเพียงหกสิบวินาที"
Author : วรรณศิลป์

ร่ายสุภาพ

หกสิบวินาที  จากชีวิตของฉัน  จากวารวันของโลก  จากความโศกแห่งเศร้า
จากฝุ่นเถ้าธุลีดิน  หลั่งรินเป็นท่วงถ้อย  เรียงร้อยเป็นท่วงท่า 
อานุภาพของร่าย  ถ่ายทอดความรู้สึก สำนึกของมวลชน บนแผ่นดินถิ่นแคว้น
อันแร้นแค้นกันดาร  เหนืออีสานออกใต้  ใกล้ไกลทั่วประเทศ  สุดเขตสยามรัฐ
อัตคัดขัดสน  ยากจนด้วยภัยแล้ง  เหือดแห้งชลประทาน  ฤดูกาลผิดแผก
แรกเริ่มต่างวิงวอน  ขอพรพระยาแถน  ครองแดนสวรรค์ฟ้า  พวกข้าทุกข์กมล
ฟ้าฝนไม่ยอมตก  หมู่นกสัตว์อาสัญ  พืชพันธุ์ไม่งอกเงย  ข้าวเลยบ่มีกิน
แผ่นดินบ่มีน้ำ  ภัยซ้ำนับประการ  เกินประมาณลำบาก  จากเคยมีความหวัง
กำลังเป็นความมืด  ยืดยาวหลายสิบปี  อยู่ดี ดีมีฝน  สายชลโปรยหลั่งใส่
มิใช่ฝนพระยาแถน  ตกมาแสนชุ่มเย็น  เป็นฝนจากร่วมฉัตร  ของกษัตริย์องค์เจ้า
ล้มเกล้าบารมี  ชีวีทุกเขตขัณฑ์  ชีวันทุกเขตแคว้น  มิแร้นแค้นเหมือนก่อน
ห่อนโศกมลายพลัด  ขจัดพิบัติข้าฯ  ใต้หล้าฟ้าห่มดิน  ชีวินสุขทุกช่วง
ล่วงเลยหกสิบปี  แต่เหมือนมีบางอย่าง  ที่เราต่างไม่เห็น  หรืออาจเป็นความรัก
ที่พูนภักดิ์มิละ  ย่นระยะเวลา เหมือนผ่านมาเพียงครู่  อยู่หกสิบวินาที
ข้ามเดือนปีพ้นผ่าน  ป่านหกสิบทศวรรษ  ผลัดเปลี่ยนความหวัง
ยั่งยืนบริบูรณ์  เพิ่มพูนความอุดม 
กราบบรมบาทเจ้า  พระเมตตาล้นเกล้า   เทิดไท้ถวายพระพรฯ



"...อาจเป็นเพียงหกสิบวินาที
-แต่มันคือ หกสิบปีสำหรับเรา..."            

[jennie]

เรื่อง วินาทีแห่งความฝันสู่ความทรงจำ
ผู้แต่ง คนหน้ารำคานในสายตาเธอ                                         
                    วินาทีแห่งความฝันสู่ความทรงจำ
         หนึ่งวิแรกเธอเข้ามาในชีวิต                                วิสองคิดติดใจอยู่เรื่อยมา
วิที่สามมองเธออยู่ทุกเวลา                                            วิที่สี่ที่ห้าตามเธอไป
          วิที่หกเข้าสู่โลกแห่งความฝัน                               วิที่เจ็ดแปดนั้นฝันคลั่งไคล้
วิที่เก้าหัวใจตามเธอไป                                                วิที่สิบนั้นไซร้อยู่ใกล้เธอ
          ผ่ามมาแล้วสิบเอ็ดวิที่ได้พบ                                อยากจะคบพบเจอเธอแต่ดันเซ่อ
ปล่อยให้หัวใจนั้นเริ่มเพ้อเจ้อ                                         อยากแกล้งเก้ออยู่กับเธอทุกเวลา
          เผลอนิดเดียวตอนนี้ห้าสิบวิ                                กลับมาคิดตริตรองดูทุกครา
อยากบรรยายทุกสุขทุกพรรณนา                                     อยากจะมาอยู่ใกล้เธอไม่ลืมเลือน
         ห้าเก้าวิที่ผ่านมาเร็วจริงหนา                                เริ่มอยากหยุดเวลาไม่ให้เคลื่อน
ใจที่คิดถึงเธอเริ่มละเลือน                                            เริ่มบิดเบือนจางหายไกลจะตาม
        หกสิบวิคิดเป็นหนึ่งนาที                                      รู้สึกมีความหมายน่าเกรงขาม
รู้สึกเหมือนแบกสิ่งของที่ต้องห้าม                                    ไม่อยากข้ามวินาทีที่เจอกัน...                       

[กรกฎสิบหก]

ก่อนหน้านั้นที่ฉันเคยเพ้อฝัน                ว่าสักวันฉันจะไปขอเธอ
เเต่วันนี้เป็นได้เเค่เรื่องเพ้อ                 เพราะตัวเธอนั้นหนาขอจากลา
หกสิบวินาทีก่อนนั้นฉันครุ่นคิด            ว่าชีวิตฉันนี้เเสนโศกา
เพราะมีเธอเป็นคู่อยู่ทุกเวลา              ฉันจึงคิดว่าฉันนะโชคดี
หกสิบวินาทีผ่านเลยไป                  สุดเเสนเสียใจเป็นได้เช่นนี้
ตลอดห้วงหกสิบวินาที                   ที่เธอนี้กล่าวคำว่าลา   

                      

[คนแบกไมค์]

เรื่อง   วินาทีของความมั่นใจ
ผู้แต่ง  mercury

  วินาทีที่ฉันได้สัมผัส
ความรู้สึกลึกลับที่พรื้วไหว
หนทางสู่ทางเดินที่ยาวไกล
จับมือเธอเอาไว้ใจมั่นคง
 
แล้วก้าวเดินพร้อมกันที่ตรงนี้
วินาทีที่เราร่วมสร้างฝัน
สองเท้าก้าวตามทางที่ร่วมกัน
เพื่อสร้างฝันความสุขทุกนาที
 
แม้เส้นทางที่เราต้องก้าวย่าง
ขรุขระบ้างหลุมบ้างไม่พิสมัย
เราจะประคองกันไปด้วยมั่นใจ
สู่เส้นชัยของชีวิตที่มั่นคง

 




     

[นพตุลาทิตย์]

ชื่อบทกลอน : 60 วินาที...ปริญญา...ชีวิต
ผู้แต่ง : ตุลาทิตย์

หกปีเพลินเจริญใจวัยเด็กน้อย
หกปีค่อยประถมสมถวิล
หกปีมัธยมอุดมจินต์
บรรลุสิ้นขุมทรัพย์ลับวิชา

เพียงสี่วันพากเพียรเรียนหนังสือ
อีกสี่เดือนฝึกปรือการศึกษา
ครบสี่ปีเชี่ยวชาญวิทยา
แม้นเหนื่อยล้าก็ถึงฝั่งดังตั้งใจ

หกสิบวินาทีที่ผ่านพ้น
หกสิบเดือนอดทนจนผ่านไหว
หกสิบปีข้างหน้าต้องฝ่าไป
สำเร็จได้ถ้ามุ่งมั่นกับมันพอ

เพดานบินปริญญาว่าเบ็ดเสร็จ
ใช่สำเร็จชีวิตลิขิตขอ
เร่งเครื่องพุ่งมุ่งไปใจอย่ารอ
แม้นก้าวเดียวเป็นต่อค่อยพอใจ

ปีหน้ารับปริญญาแล้วครับ

[GreenMonkey]

ชื่อบทกลอน : ประสบการณ์เพียงเสี้ยวนาที
ผู้แต่ง : GreenMonkey

เมื่อเข็มยาว ก้าวเดิน เผชิญโลก
ขาค่อยโยก บอกเวลา ตรงหน้าปัด
ในหนึ่งรอบ ตอบตรง ความคงชัด
ช่วยจำกัด เวลา ค่าของคน

"เคยได้เห็น กีฬา คราแข่งขัน
ผู้เล่นนั้น เตรียมซ้อม พร้อมฝึกฝน
การวิ่งแข่ง ทรหด และอดทน
ประสบผล ด้วยเวลา เสี้ยวนาที"

"เคยได้อ่าน พาดหัวข่าว วิ่งราวกระเป๋า
อีกเรื่องเล่า เหยื่อโจร ถูกปล้นจี้
ตัวประกัน สั่นไหว ไม่เหลือดี
ทั้งชีวี เป็นตาย ได้เท่ากัน"

"เคยได้ฟัง เรื่องเล่า ของเฒ่าแก่
ผ่านเรื่องแย่ เรื่องดี มีสุขสันต์
แม้เรื่องเล่า เจ้าผ่าน มานานวัน
ก็เหมือนสั้น เพียงรอบ ขอบเวลา"

ได้ทั้งเห็น ทั้งฟัง และทั้งอ่าน
จึงประสาน ข้อคิด ปริศนา
หนึ่งชีวิต แสนประเสริฐ ได้เกิดมา
มีคุณค่า ในรอบ กรอบเข็มเดิน

มีเวลา กำหนด เป็นกฎตั้ง
อย่ารอรั้ง ทิ้งขว้าง ให้ห่างเหิน
นาฬิกา เข็มยาว ก้าวเผชิญ
อย่าหมางเมิน รีบก้าวตาม ความเป็นไป

 

[ดาวระดา]

ชื่อบทกลอน:ทุกหกสิบวินาที  ขอใช้หนี้คืนแผ่นดิน
ชื่อผู้แต่ง:ดาวระดา

เมื่อฉันเกิดเปิดตามาดูโลก
ได้รับโชคเติบใหญ่ในสยาม
เมืองสงบอบอุ่นกุลนาม
เป็นนิยามคามเขตประเทศทอง

สังคมมวลส่วนใหญ่น้ำใจเลิศ
รอยยิ้มเปิดปากแย้มบนแก้มผ่อง
ใต้ร่มโพธิสมภารผู้ทรงครอง
นำเหล่าผองปวงประชาผาสุกชัย

ฉันฝึกเขียนเรียนคัดจากรัฐเอื้อ
กระดาษเยื่อเนื้อเต็มด้วยเล่มใหญ่
หนังสือเรียนเพียรอ่านจารจดไว้
แผ่นดินไทยเท่านั้นให้ฉันมา

ความรู้เคียงข้างกายได้ด้วยชาติ
จึงได้อาจวาดฝันฝ่าควันหนา
หมอกความเขลาเบาบางสร้างวิชา
สร้างปัญญาสามารถชาติอุ้มชู

คุณแผ่นดินไม่สิ้นเสื่อมยังเหลื่อมล้น
ทั้งยังท้นล้นทรวงทุกช่วงอยู่
แม้วันวารผ่านผันคอยหันดู
มีความรู้อยู่ได้....ไทยปรานี

จึงตั้งจิตคิดคืนผืนดินเหยียบ
สร้างสรรค์เทียบแทนคุณหนุนส่งศรี
เตือนตนปลุกทุกหกสิบวินาที
ขอใช้หนี้คืนแผ่นดินจนสิ้นลม

[กามนิต]

ชื่อบทกลอน: แว้นบอย สก๊อยเกิร์ล
ผู้แต่ง: กามนิต

๑
แสงเหลืองเปลี่ยนเป็นแดงย่อมแสงสิทธิ์
เลขดิจิต' เรืองลอยนับถอยหลัง
หกสิบวิ' เร่งรุดในหยุดยั้ง
ต่างคนตั้งตาเตรียมตามเหลี่ยมตน
เสียงกระหึ่มแผดสู้แทบหูไหม้
มอเตอร์ไซค์สองคันหันสู่หน
ทางข้างหน้าเหยียดยืดในมืดมน
รอสัญญาณผ่านพ้นจะชิงชัย
ร่างที่คร่อมยานลออสองล้อนั่น
ตามุ่งมั่นมือแน่นแนวแกนไหล่
เพื่อชนะคะเนทุ่มเทใจ
กรุ่นกลิ่นไอเอวน้อยสก๊อยเกิร์ล
เธอซ้อนท้ายเกาะแน่นหนุ่มแว้นหล่อ
ชวนเข้าหอกำดัดไม่ขัดเขิน
คืนนี้ใครครองเธอ รถ และเงิน
ณ นาทีนี้เผชิญในพิชิต

๒
พลันแดงเปลี่ยนเป็นเขียวในเสี้ยวผ่าน
สองทะยานยื้อแย่งควบแข่งติด
ครองถนนคล้ายสนามมิคร้ามคิด
สองนักบิดเบียดกันสนั่นเมือง

๓
ดอกช่อล้นผลไม้หลายกระเช้า
ผู้คนเข้าเยี่ยมเยียนในห้องเขื่อง
กล่าวเสียใจในเหตุอาเภทเคือง
ชีพรองเรืองร่วงไร้ในพิการ
เขานึกย้อนตอนระหว่างหกสิบวิ'
หากสติตรองเหิมไม่เติมหาญ
คงหยุดยั้งชั่งใจในวันวาร
คงมิพานพบร้ายราวตายนี้

กามนิต
๒๖ ก.พ.๕๔

[โบ้ พรหมราช]

ชื่อเรื่อง.....หกสิบวินาที่ ....ที่ห่างเธอ
ผู้แต่ง...โบ้  พรหมราช

หก วันที่เธอห่างร้างดวงจิต
สิบ สองเดือนพี่คิดถวิลหวัง
วิ ลาศปราชญ์ชมสมประดัง
นาที่ เดียวพี่หลั่งน้ำอาลัย
ที่ ต้องไกลกันแสนต้องแค้นโชค
ห่าง จากเธอพี่โศกสุดห้ามไหว
เธอ  อยู่ไหนพี่ตามหาแก้วดวงใจ
อยากร้องให้สะท้านฟ้าสะเทือนดิน
จิตเฝ้ามองสองเราในวันก่อน
เธอแสนอ่อนโยนไหวใจถวิล
สองเราเดินคู่กันฉันยุพิน
วันนี้สิ้นคนคู่หดหู่เกิน
อยากให้เธอกลับมานะนวลน้อง
พี่จะครองเธอไว้ไม่ห่างเหิน
จะรักเธอตราบยมมาเผชิญ
จะรักเกินแผ่นฟ้าสุราลัย

โบ้  พรหมราช

๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

[/color][/size][/font][/b]

[KungDekZa]

ชื่อบทกลอน: 60 วินาทีสุดท้ายของลมหายใจ
ผู้แต่ง: KungDekZa

เมื่อก้าวเท้ากวัดแกว่งเดินจากบ้าน
ก็เสียวซ่านคิดแปลกเหตุไฉน
เหมือนว่าอาจหมดสิทธิ์ได้กลับไป
เศร้ารำไรคิดเหมือนลาจากเมืองนอน

เปล่าฉันเปล่า เปล่าจาก จากไปไหน
แค่เตรียมใจบัญญัติสลักษร
ก้มลงกราบไหว้เทพาอมร
ปิดล็อกกลอนรักษาทรัพย์ส่วนบ้านตน

ฉันก้าวเดินวกวนริมรั้วบ้าน
ตรงกิ่งก้านใบเขียวแลต้นสน
ใจลังเลฉุกคิดดวงกมล
แล้วเลิกวนตรงสู่โลกกว้างไกล

ถึงถนนสี่เลนส์รถวิ่งฉิว
ถูกชนปลิวเลือดแดงโลหิตไหล
เสียงดังเปรี้ยงตกดังปังดังทันใด
อย่าสงสัยฉันถูกชนชีวีวาย

หกสิบวินาทีจึงมีค่า
เพียงประมาทถึงคราต้องฉิบหาย
หากว่าเธอและท่านไม่อยากตาย
รักษากายก่อนลมหายใจสุดท้าย....จะหมดลง

[ปาระ]

ชื่อบทกลอน: นาที.....ธรรม
ผู้แต่ง: ภุชงประยุต

หนึ่งนาทีมีค่าควรมาขบ
ใจกระทบอารมณ์ผสมสาน
จงเพ่งพิศคิดธรรมไปตามกาล
อย่าปล่อยผ่านเพลิงหลงไม่สงกา

เมื่อจิตคิดอิจฉาพาร้อนรุ่ม
ดั่งไฟสุมสู่จิตริษยา
คล้ายกองฟอนตอนเผาเศร้าอุรา
มรณาม้วยไหม้ด้วยไฟตน

เมื่อโลภโมโทสันกระสันอยาก
จนยุ่งยากจับจิตเกินคิดผล
เหนื่อยใจกายวายวุ่นขุ่นกมล
ต้องสับสนสิ้นสุขได้ทุกข์นาน

บ้างหลงกาลพานคิดติดอดีต
บ้างเขียนขีดอนาคตบทไขขาน
ปัจจุบันพลันหลงลงกับกาล
ต้องร้าวราญด้วยจิตคิดไม่เป็น

จงตั้งจิตพิศธรรมนำชีวิต
ดั่งเข็มทิศชี้ทางสว่างเห็น
นิพพานังรังสรรค์พลันสุขเย็น
ดุจจันทร์เพ็ญเย็นหล้าทั่วฟ้าไกล

มีสติตรึกตรองลองขบคิด
จับจ้องจิตใจตนจนผ่องใส
ดูความเคลื่อนเลื่อนลนบนหัวใจ
เห็นทันใดความไม่เที่ยงเพียงนั้นเอง

[jame]

ชื่อบทกลอน : รักกันในเสี่ยววินาที (เธอกับเขาเรารักกันได้ไหม)
ผู้แต่ง : มายด์มิ้น---------------------------------
   

    หนึ่งในหกสิบวินาทีอันมีค่า
มิใช่ว่าเวลานี้แต่ยังใด
มีสบตาให้เธอเป็นหัวใจ
เธอก็ใช่คนที่ฉันนั้นรอเกล่อเกิน
   
   สองมือเธอจับมือฉันชั่งอุ่นใจ
มิไฉนอันอบอุ่บของเธอไหม
ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมือใคร
อย่าให้ใครรอจนเกล่อเผลอทิ้งไป
   
    มีเวลาอันใฝ่คว้าหาฝึกฝน
แค่มีคนอดใจไว่หาย
เธอคือชายไม่ว่าหญิงมีงมงาย
จะชอบไหมถ้ารักเธอเสี่ยวนาที

    รักครั้งนี้มีแต่เธอเอ่อแล้วเรา
เขาไม่เศร้าไม่เหงาเหมือนเราหน่อย
แค่คิดน้อยค่อยคิดมีถมไป
มีแต่ใช่คนที่รอตลอดนิรัน
----------------------------------

[jame]

ชื่อบทกลอน : แค่วิเดียวก็มีค่า (รักเธอจึงยอมใส่ใจ)
ผู้แต่ง : มายด์มิ้น

---------------------------------
   

    วินาทีอันมีค่าจงปลดปล่อย
มิใช่น้อยในที่นี้อีดถมไป
แต่ก็ใช่ใจเธอเผล่อฝันไป
มียิ่งใหญ่อีกหว่านี้แค่วิเดียว

   แค่หนึ่งวิบอกรักมันหายาก
แต่อยากหาคนรักหากรอเกล่อ
จะเอาใจใส่กันและใจเธอ
จะเก็บไว้ไม่ให้เผล่อหยิบทิ้งไป

   มีหัวใจใส่ห่วงควงรักแท้
เทียมหรือแท้ก็จะรักเป็นเช่นไร
เห็นใช่ไหมรักกันสามัคคี
มีนาทีรักกันแค่เสี่ยวเดียว

  รักกันนานทิ้งนานไม่ว่านะ
แค่น้องจะให้รักมากคิดน้อยลง
ไม่อยากหลงรักใครนอกจากกัน
มีแต่เธอและกับฉันควงห่วงกันตลอดไป

----------------------------------

[GreenMonkey]

ชื่อบทกลอน : สายน้ำแห่งเวลา
ผู้แต่ง : GreenMonkey

สายตามอง ริมชาย สายน้ำใส
ที่รินไหล หล่อเลี้ยง เคียงพืชผล
ฤดูกาล ผ่านเลือน เหมือนเวียนวน
บ้างแค้นข้น ขาดน้ำ ที่จำเป็น

บ้างท่วมเอ่อ ออกท้น แทบล้นฝั่ง
แต่ทุกครั้ง สร้างสุข สร่างทุกข์เข็ญ
มองสายน้ำ นานไป ได้ประเด็น
ให้มองเห็น คุณค่า เวลามอง

แม้จะแล้ง หรือล้น บนสายนี้
ล้วนยังมี น้ำหล่อ ต่อพืชผอง
เพราะเวลา หาใคร ได้จับจอง
จำเยื้องย่อง ออกย่าง บนทางมัน

จับเวลา หกสิบ วินาที
ดูให้ดี มันเดินไป ไม่หุนหัน
บางคนว่า ช้าไป อาจไม่ทัน
บางคนนั้น ว่าเร็วไป ไม่พอดี

ในหกสิบ วินาที อันมีค่า
ควรรักษา ตรึกตรอง มองถ้วนถี่
เหมือนสายน้ำ ไหลไป ไม่รอรี
เรานั้นมี เวลา ค่าเท่ากัน

เมื่อน้ำมา ใครตักมาก หลากประโยชน์
บ้างครวญโอด ขาดนิยาม ความขยัน
เหมือนเวลา เสี้ยวนาที มีค่านั้น
ควรมุ่งมั่น ตักตวง ห้วงเวลา

ก่อนที่กาล ผ่านไหล ไปตามเส้น
ควรกะเกณฑ์ ก่อผล ล้นคุณค่า
เหมือนสายน้ำ รินไหล ไปช้าช้า
เพียงเสี้ยวนา ทีทอง ตรึกตรองคุณ