ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

ใครบัญชา?

มองเห็นภาพความหลังนั่งเคียงคู่
เมื่อครั้งอยู่ใกล้กันวันไปเที่ยว
สุขสดชื่นรื่นรมย์อย่างกลมเกลียว
ยามอยู่เดียวเหลียวมองดั่งต้องมนต์

ที่รักเอ๋ย เคยรักสมัครสมาน
เคยฉ่ำหวานพาลลับจึงสับสน
คงอยู่อย่างเลื่อนลอยพลอยกังวล
ฤทัยหม่นมองเหม่อเจอทางตัน

พอมี"เขา"เข้ามาอุรารื่น
จิตชื่นมื่นแจ่มใสจนใจสั่น
คงหอมกรุ่นอุ่นไอยามใกล้กัน
จิตสุขสันต์วัน"เขา"เข้าเคลียคลอ

จึงต้องโทษตัวเองไม่เร่งรีบ
ทางรักตีบตันไปดั่งไร้ท่อ
ต้องนั่งเศร้าเจ่าจุกทุกข์บ้าบอ
สะดุดตอรักตำจนช้ำทรวง

ไม่อยากเห็นภาพรักแห่งความหลัง
ไม่อยากฝังใจจำคำห่วงหวง
ไม่อยากมองดาวเดือนที่เกลื่อนดวง
น้ำตาร่วงหลั่งรินแทบสิ้นใจ

ไม่อยากจะร้องไห้ไยต้องเจ็บ
ไม่อยากจะกดเก็บอักเสบ,ไข้
เพราะความดีของเธอจึ่งเพ้อไป
เพราะรักมากใช่ไหม?...ใครบัญชา?

 
"ปรางค์  สามยอด"

[ปรางทิพย์]

ดุจเพลงพรหมจ่มแกล้งสาปแช่งพี่
นวลฉวีที่รักจึงหักเห
พบคนใหม่ในฝันพลันทุ่มเท
เหมือนทะเลเห่คลื่นคืนระทม

ที่โหมพัดซัดทรายเข้าชายฝั่ง
แล้วกลบฝังบังบดเหลือรสขม
หลายระรอกออกฤทธิ์ดั่งติดตม
บ้างถาถมจมทับก่อนลับลา

เสียงคลื่นสาดกราวเกรี้ยวยิ่งเปลี่ยวเหงา
ใจคนเศร้าเฝ้ามองร่ำร้องหา
ต่อแต่นี้มีไหมในสัจจา
คำสัญญาว่าเรานั้นเปล่าดาย

จึงกอดตัวมัวหม่นจำทนรับ
นิ่งสดับกับวันฝันสลาย
ด้วยยังรักภักดิ์อยู่มิรู้คลาย
เหลือเพียงกายหายใจ...ยามไร้เธอ

[บ้านริมโขง]

เป็นโชคร้ายปลายทางไม่สร้างต่อ
มองแล้วพอเดินข้ามตามเสาะหา
แต่พอใกล้พึ่งทราบภาพลวงตา
ต้องเหว่ว้ายืนงงตรงปลายทาง

เพราะเหตุใดภาพหลอนจึงย้อนนัก
พบแต่ปลักหลักลวงบ่วงมาขวาง
ด้วยเผลอไผลไม่ซึ้งถึงคนวาง
เงาไม่จางยังฝ่าระอาใจ

เพราะต้องการมากเกินเลยเดินพลาด
ช้ำมิอาจแก้คืนฝืนหวั่นไหว
สุดสงสารตัวเราเขลาเกินไป
หวังยาวไกลแต่จบพบทางตัน

ใครบัญชา...ฟ้าหรือเรา...เขลาหรือเซ่อ
ต้องมองเหม่อ...เพ้อพรอดพร่ำ...ค่ำคืนฝัน
ต้องโทษว่า...น่าอดสู...รู้ไม่ทัน
ที่เห็นนั่น...ภาพลวงตา...เราพร่าเอง.

"บ้านริมโขง"

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เสียงดนตรีกังวานแถวชานป่า
ตามคันนาเพลงพิณได้ยินเสียง
บรรเลงกานท์งานร้อยถ้อยสำเนียง
หยุดฟังเพียงเสียงลมผสมคลอ

กสิกร์เฒ่าเฝ้าควายอย่างหมายมั่น
ข้างหลังนั้นคันไถใจจดจ่อ
ลากก้อนดินหินทรายตามลายล้อ
ดำเนินต่อหลักเกวียนเพียรทำนา

จูงจมูกเจ้าทุยลุยแปลงทุ่ง
หอมกลิ้นฟุ้งหน้าดินถวิลหา
แปลงข้าวเจ้าเคล้าคลุกสุขคณา
ไม่รอช้าหว่านเมล็ดสำเร็จงาน

หวังพอเพียงเลี้ยงชีพประทีปส่อง
ตามครรลองคลองธรรมนำผสาน
ด้วยมีน้อยใช้น้อยมิด้อยมาน
ดูเชี่ยวชาญผู้ใดใครบัญชา?

บัณฑิตเมืองสิงห์