ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

..~สุดทางรัก~..

เพราะบุพเพสรรค์สร้างเส้นทางรัก
ให้พบพักตร์,พาทีไมตรีเอื้อ
เราทั้งสองสร้างบุญไว้จุนเจือ
ดั่งลงเรือร่วมทางในบางคราว

ระยะทางแสนสั้นวันแสนสุข
ร่วมสนุกปลุกฝันในวันหนาว
ท่ามกลางแสงจันทราดาราพราว
คือเรื่องราวหนหลังจำฝังใจ

ต้องจำพรากจากกันสวรรค์ปิด
ห่างมิ่งมิตรขวัญตาวันฟ้าใส
หัวใจสองคงมั่นแม้วันไกล
ส่งดวงใจถึงกันทุกวันคืน

วันนี้ไม่มีเจ้าที่เฝ้าห่วง
มิกล้าทวงความหลังนั่งขมขื่น
เธอมีเขาสุขล้ำพี่กล้ำกลืน
ถอนสะอื้นอาลัยใจอาวรณ์

คงเพราะเราสร้างบุญร่วมกันน้อย
รักจึ่งลอยจากไกลดั่งใครถอน
ขอเป็นเพื่อนร่วมโลกวันโยกคลอน
แม้เดือดร้อนวันใดไปดูดี

สุขเถิดหนาจอมขวัญสวรรค์เปิด
สิ่งประเสริฐจงสถิตมิ่งมิตรพี่
ให้ร่มเย็นเป็นสุขทุกนาที
ชั่วชีวีอย่าเหงาอย่าเศร้าตรม
(เหมือนพี่เลย..)   

 

"ปรางค์  สามยอด"
 

[ปรางทิพย์]

เมื่อถึงจุดสุดท้ายมิวายเศร้า
เหลือเพียงเราเจ่าจุกด้วยทุกข์ถม
กับน้ำตาบ่าไหลไห้ระทม
ที่ขื่นขมจมโศกวิโยคใจ

แสนเสียดายสายสื่อเคยซื่อสัตย์
ดั่งคลื่นซัดพัดพาความสาไถย
แล้วลวงหลอนซ่อนรักประจักษ์นัย
กักเก็บไว้ไร้ข้อเพื่อต่อรอง

ฤาหลงใหลในเล่ห์เสน่หา
ดุจมนตราคราร่ายคล้ายสนอง
จึงซมซานปานสิ้นยามผินมอง
เพียงเราสองต้องห่างและร้างรา

โปรดเก็บรักพักใจยามไร้ฝัน
ถ้อยปลอบขวัญวันเก่าที่เฝ้าหา
ความทรงจำคำหวานม่านน้ำตา
และศรัทธาค่าควรในส่วนเธอ...

[ฉันเอง]

เมื่อรักมาร้างลา


เมื่อความรักมาสิ้นสุดหยุดทางฝัน
ต้องแยกกันต่างอยู่รู้ความหมาย
ก่อนเคยเป็นเช่นแปลกหน้ามาแฝงกาย
เดี๋ยวนี้หายกลายโดดเดี่ยวเปลี่ยวหัวใจ

ไม่จำเป็นต้องอยู่ทนคนไม่รัก
ให้แตกหักแล้วแยกสองท่องโลกใหม่
ทางชีวิตมีเสมอถ้าเธอไป
อย่าร่ำไห้กับชีวิตที่ปลิดปลง

หนทางมีให้เลือกต้องแยกออก
คนชั่วหลอกมีมากมายไม่หายหลง
ใช้ใจมองตรองใจดูรู้ใจจง
พบแล้วคงร่วมเดินทางไม่ครางใจ


ฉันเอง..

[ปากะญอ]

รักร้างบนทางรอ

มากำสรวลครวญกลอนตอนใจเจ็บ
หวังใช้เย็บแผลหนองที่หมองหม่น
เอาน้ำตาเป็นด้ายถักก่ายปน
เข็มกมลด้นนำกลบคำลวง

ใช่ตัดพ้อต่อว่านะที่รัก
ด้วยเพราะหักตัดไม่ได้...ใจยังหวง
แม้พิษฝังหยั่งรากเป็นซากทรวง
เวลาล่วงมิอาจจบลบจากใจ

บุญกรรมเก่าคงหมดลดลาจาก
จึงมาพรากห่างกันจนหวั่นไหว
กับทางรอทรมานนำจารไป
รักร้างไกลจึงมาสบพบคำลา

หากมีบุญหนุนส่งคงได้พบ
หวังบรรจบที่เดิมเติมห่วงหา
แม้วันนี้จำจากฝากอุรา
ไปรอท่าทางช้างเผือกที่เลือกเจอ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

รักสะดุดหยุดลงที่ตรงช้ำ
ความเจ็บย้ำเมื่อคนดีมีเจ้าของ
ตัดใจลาจากกันไม่หันมอง
ใจร่ำร้องต้องข่มระทมมาน

ด้วยพี่มีบุญน้อยอีกด้อยศักดิ์
โถมใจปักรักเอ๋ยไม่เคยหวาน
วันพี่ช้ำสิ้นแรงน้องแต่งงาน
กับคนที่เธอต้องการเขาบ้านโต

พี่มันคนเดินดินถูกหมิ่นหยัน
ไม่ควรคู่เจ้านั้นพี่มันโหล
ก็ไปตามยถากรรมซ้ำอดโซ
รักคนโก้ก็ช้ำ...เป็นธรรมดา
 

[bpmoon]

คงมาถึงสิ้นสุดจุดทางรัก
เธอท้วงทักความสัมพันธ์ในวันเก่า
ไม่เคยมีคำว่าเราเป็นเรา
ฉันคงเฝ้าปลอบใจ...ใจตัวเอง

เผลอไปแปบแวบเดียวก็เหลียวหาย
ใยเธอกลายเป็นอื่นไม่หวั่นเกรง
ในวันนี้ประจักษ์ใจไม่ครื้นเครง
ร้องเป็นเพลงเศร้าเศร้าทั้งวี่วัน

น้องบุญน้อยคิดหนักจะรักพี่
ใจดวงนี้ดื้อด้านไม่ฟังกัน
คำตอบเธอทิ่มแทงใจให้โศกศัลย์
เธอเปลี่ยนผันรักสิ้นลงฉันปลงใจ

เจ็บตรงนี้เจ็บที่กล่องหทัย
ว้าวุ่นใจให้เศร้าเราหวั่นไหว
ตัวเธอเองไม่มีเหลือเพียงเสี้ยวใจ
สุดทางใครทางมัน สุดทางรัก(เรา)

[ดอกกระเจียว]

สุดสายทางเกินกล้าเข้าคว้าไขว่
ยอมดวงใจบอบช้ำรักร่ำหา
ขอโชคดีเถิดนั่นนะขวัญตา
อย่าโศกาอาลัยกระไรเลย

ทั้งที่รักจำหักจิตจบคิดหวัง
เมื่อเขานั่งขวางปิดเช่นคิดเผย
แต่คำรักที่ตอกย้ำชัำสุดเปรย
ดั่งจำเลยในคุมขัง"คุกรักเธอ"



 

[ไม่รู้ใจ]

สุดทางรัก หักจิต เลิกคิดฝัน
อย่าผูกพัน กันอีก หวังหลีกหนี
สุดทางรัก ปักอก หมกวจี
ทั้งท่าที มีเหน็บ เจ็บทรวงใน

สุดทางรัก มักเศร้า ช่างเหงาหงอย
ถูกพัดลอย เคว้งคว้าง อยู่ทางไหน
สุดทางรัก จักถ่วง ดวงใจใคร
คงจะใช่ เรานี้ ที่ถูกเมิน

ไม่รู้ใจ

[ไพร พนาวัลย์]

สุดทางรัก หักจิต เลิกคิดฝัน
อย่าผูกพัน กันอีก หวังหลีกหนี
สุดทางรัก ปักอก หมกวจี
ทั้งท่าที มีเหน็บ เจ็บทรวงใน

สุดทางรัก มักเศร้า ช่างเหงาหงอย
ถูกพัดลอย เคว้งคว้าง อยู่ทางไหน
สุดทางรัก จักถ่วง ดวงใจใคร
คงจะใช่ เรานี้ ที่ถูกเมิน

ไม่รู้ใจ

เพราะทางรักถูกปิดหมดสิทธิ์ร้อง
จึงจำต้องจากไปใจเก้อเขิน
เธอมิใช่คนเก่าเราส่วนเกิน
ดั่งถูกเชิญส่งแขกใจแหลกราน

เมื่อทางรักมันสุดสะดุดแล้ว
เมื่อน้องแก้วพบแดนที่แสนหวาน
จะไม่มัวรั้งรอให้ทรมาน
ขอซมซานจากไปไม่รบกวน

 

"ปรางค์  สามยอด"
 

[พรายม่าน]

สุดทางรัก

แม้เรืองรุ้งรุ่งรางยังห่างลิบ
แหละภาพหมายดายดิบเกินจิบจรด
แต่จรุงฟุ้งเฟื่องกระเดื่องยศ
เธอมีสิทธิ์ปลิดปลด มาปรุงใจ

ผกาโรยโปรยหลังกุหลาบกลีบ
จำปาจีบปีบป่าทาบฟ้าใส
จะอยู่หวังฟังฝันกับวันใด
เมื่อเทียบไหม้หม่นม่านที่ผ่านมา

หากมองทอดมอดหมางบนทางเก่า
ก็จางรสหมดเงา ให้งมหา
ระหกระเหิน เกินกลั้นพรรณา
เกินยืนหยัดกลัดกล้า เกินฝ่าฟัน

บนสองแพร่งแย้งเยื้องอยู่เบื้องหน้า
ณ. อาทิตย์ปิดหล้า จากฟ้านั้น
เหมือนดิ่งดำด่ำดับลงฉับพลัน
แห่งวิกฤติบิดผันของวันลา

เถิดจงมุ่งจูงมั่นสู่ฝันใหม่
มีงามงดสดใส ให้รอฝ่า
อย่าเหลียวหลังลังเลเวทนา
เพื่อหยิบค่าแห่งควรอย่างใครใคร

ถึงเหลือแพร่งแห่งพรากเพื่อจากพ้น
คงไม่เลือกเกลือกบนหนทางใหม่
ขอย้อนกลับนับเหลือเศษเยื่อใย
หากพอพบจะกลบไว้ ในใจเดิม

รอยอดีตกรีดผ่านบนนานเนิ่น
รอยทางเดินเพลินลึกหลงฮึกเหิม
อาจเจอเลศเหตุพ้นประจญเจิม
ใดมาเติมเริ่มจุด สุดทางรัก

พรายม่าน
สันทราย
๐๑.๐๒.๕๔

[ตะวันฉาย]

...ฉากสุดท้าย...

...เรียงร้อยพันสรรค์หาคำมาเล่า
เพื่อแบ่งเบาขมขื่นยืนในอก
พรรณนาเหมือนคนบ้ามาเพ้อพก
หวังหยิบยกมาบรรยายลงลายกลอน

...เมื่อความรักถึงทางตันสะบั้นขาด
ภาพเคยวาดก็พร่าเบลอเจอเพียงหลอน
เสียงสะอื้นสั่นเครือเจืออาวรณ์
ลอยสะท้อนงามเด่นเส้นหัวใจ

...ขอเก็บฝันวันเก่ามาเล่าหน่อย
แล้วจึงค่อยย่อยสลายจะได้ไหม
แม้นเก็บจำนำล่องเข้าท่องไป
แม้ฤทัยจะเจ็บปวดร้าวรวดนาน

...เมื่อความจริงไม่ปรานีมีแต่เฉือน
คอยเข้าเยือนสิงสู่อยู่เพื่อฉาน
หัวใจช้ำด้วยแผลแล่อกราน
สั่นสะท้านทั้งตัวกลั้วน้ำตา

...กาลเวลาเปิดฉากฝากรักให้
ร่ำร้องไปคร่ำครวญรัญจวนหา
สองมือนี้ขอปิดฉากฝากคำลา
สิ้นศรัทธาคำว่า "รัก" ขอพักลืม...



"ตะวันฉาย"

[yotaga]

ทางชีวิตเราเป็นเส้นขนาน
ไม่อาจพานพบกันดั่งฝันใฝ่
แม้จะรักเธอจนล้นหัวใจ
คงทำได้แค่ละเมอเพ้อเป็นกลอน

แม้อยากตามหัวใจไปให้พบ
เพื่อประสบพบกันเช่นวันก่อน
คงทำได้แค่ห่วงหาและอาทร
ไม่อาจย้อนวันชื่นคืนกลับมา

สุดทางรักของเราที่เฝ้าฝัน
ไม่มีวันบรรจบกันได้หรอกหนา
เหมือนสายน้ำไหลลงแม่คงคา
เหมือนดาราอยู่บนฟากฟ้าไกล

แต่ว่าใจดวงนี้ยังมีรัก
เป็นแรงผลักให้เห็นโลกสดใส
เพียงแค่มีเธออยู่ในหัวใจ
ก็ทำให้หฤทัยไร้ทุกข์ตรม

แม้เส้นทางรักเราจะเหินห่าง
จะคอยดูอยู่ข้างข้างอย่างสุขสม
แค่เห็นเธอสุขสดชื่นรื่นอารมณ์
ความระทมจมหายมลายพลัน