|
29 มกราคม 2011, 05:54:PM |
ไม่รู้ใจ
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 29 มกราคม 2011, 05:54:PM » |
ชุมชน
|
เมื่อความรัก สลาย กลายเป็นช้ำ สุดระกำ จำหม่น ทนเศร้าหมอง ใจเจ้าเอ๋ย เคยอยู่ คู่เคียงครอง ยากใฝ่ปอง มองเธอ เพ้อจากไกล
มาวันนี้ ที่รอ ขอสบหน้า ทำเป็นว่า ยังรัก จักได้ไหม จับมือฉัน อีกครั้ง หวังเก็บไอ อุ่นละไม ที่เคย เผยต่อกัน ไม่รู้ใจ
|
|
|
|
29 มกราคม 2011, 05:56:PM |
ฉันเอง
LV0 ทารก2 (Pls..update E-mail)
คะแนนกลอนของผู้นี้ 182
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 685
เป็นตัวเองดีกว่า..วุ้ย
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 29 มกราคม 2011, 05:56:PM » |
ชุมชน
|
คำร่ำลามาบอกเหมือนยอกอก ไม่ตลกเลยหนาแทบบ้าฉัน แม้รู้จักเธอเพียงไม่กี่วัน แต่ก็นั่นแหละหนาพาชื่นใจ
อาจเว้าวอนอ้อนสาวคราวถึงถิ่น ให้ลืมสิ้นตื่นมาพาสดใส แต่ที่ลืมไม่ได้คือกลอนใจ ที่เธอฝากเอาไว้ได้กลับกลาย
เข้าบ้านมาแวะเวียนเพียรส่องหา ถึงกานดาแสงตะวันไม่พลันฉาย วันทั้งวันนั่งจ้องต้องเสียดาย เธอห่างหายไปไหนไม่กลับมา
หากกลอนพี่ไม่ชื่นเหมือนใครอื่น ก็อย่าฝืนทนอ่านมันหรอกหนา บอกตรงตรงสักหน่อยค่อยมองตา ว่าจะลากันตรงนี้จริงหรือเธอ
ฉันเอง..
|
ขอแต่งโลกสวย ด้วยคำกลอน
|
|
|
29 มกราคม 2011, 06:50:PM |
บ้านริมโขง
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 29 มกราคม 2011, 06:50:PM » |
ชุมชน
|
มองเห็นภาพน้ำตาคราลาจาก ยินเสียงฝากคำลามาเสนอ เสียงเพียงแผ่วแต่สะท้านคำขานเธอ รักเสมอเป็นลาจาก...ต้องพรากกัน
เหมือนพายุบุกพังสั่งสลาย เข้าทำลายไม่ยั้งในฝั่งฝัน ยากจะซุกกายหลบให้จบวัน ใจกายสั่น..พรั่นพรึงตะลึงแล
เมื่อรักมากทุกข์มากจากดวงจิต มีแต่คิดกังวลบนกระแส ความห่วงหาอาลัยใครดูแล ให้ห่วงแท้ยามรัก...มักคำนึง
ยามรักร้างห่างหายกายยิ่งเศร้า ทุกข์รุมเข้ามาเค้นเน้นถามถึง ไม่เว้นแม้นาทีที่ตอกตรึง เหมือนจะขึงกายาท้าแดดลม
โอ้..รักนี้นี่ไฉนให้แต่ทุกข์ รักใครสุขบ้างไหมไม่ขลุกขม บอกมาบ้างอย่างไรไม่ทุกข์ตรม ตะวันฉาย..คล้ายแต่ซม...ระทมรัก
ได้แต่พร่ำเห็นใจในพ่ายแพ้ ได้แต่แค่เศร้าตามยามประจักษ์ ได้แต่ขออวยชัยให้ผ่อนพัก ให้รู้จัก..ปล่อยวาง..ในทางธรรม.
"บ้านริมโขง"
|
|
|
|
29 มกราคม 2011, 07:57:PM |
ปรางทิพย์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 355
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 429
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 29 มกราคม 2011, 07:57:PM » |
ชุมชน
|
เมื่อบรรจบพบกันตะวันฉาย สร้างฝันพรายหลายสิ่งยิ่งถลำ จนลุ่มหลงสงสัยในถ้อยคำ ที่พลอดพร่ำตำนานกาลเวลา
จนตะวันพลันพลบสิ้นสบแสง ฟ้าเรื่อแดงแฝงเล่ห์เสน่หา จึงหงอยเหงาเศร้านักหักอุรา รินน้ำตาอาวรณ์ทอดถอนใจ
นี่หรือรักภักดีที่เคยฝัน ร้อยตะวันจันทร์ดาวสกาวใส มาหมายมอบปลอบขวัญกำนัลใน แล้วผลักไสไกลตาอ่อนล้าแรง
ทิ้งคนเศร้าเฝ้าหม่นกมลหมอง อกกลัดหนองครองช้ำกระหน่ำแฝง ทำหน้าชื่นฝืนยิ้มแม้ทิ่มแทง มิโต้แย้งแสร้งเฉยดั่งเคยเป็น
|
|
|
|
|
29 มกราคม 2011, 09:01:PM |
ตะวันฉาย
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 29 มกราคม 2011, 09:01:PM » |
ชุมชน
|
...อ่านคำพจน์บทกลอนทำนองเสนาะ เข้าเลียบเลาะมองกานท์พานให้เห็น ทุกถ้วนถ้อยร้อยรำนำประเด็น ซ่านกระเซ็นอยู่ในอกตกถึงทรวง
...เมื่อความเจ็บก่อเกิดเปิดนำร่อง เข้ายื่นฟ้องหัวใจให้ใส่บ่วง มัดโซ่ตรวนฝังลงตรงคำลวง สุดท้ายดวงแขเป็นรอยซอยทั้งเป็น
...ขอขอบคุณมิตรกวีวจีปลอบ ผ่าเส้นขอบที่เจ็บเย็บทุกข์เข็ญ กำลังใจส่งมาทาเช้าเย็น แม้จะเห็นจากหน้าจอ...ขอขอบคุณ...
|
ว่างเปล่า
|
|
|
|
|
30 มกราคม 2011, 01:29:AM |
ไพร พนาวัลย์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 2083
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 3,422
นักร้อง
|
|
« ตอบ #9 เมื่อ: 30 มกราคม 2011, 01:29:AM » |
ชุมชน
|
...อ่านคำพจน์บทกลอนทำนองเสนาะ เข้าเลียบเลาะมองกานท์พานให้เห็น ทุกถ้วนถ้อยร้อยรำนำประเด็น ซ่านกระเซ็นอยู่ในอกตกถึงทรวง
...เมื่อความเจ็บก่อเกิดเปิดนำร่อง เข้ายื่นฟ้องหัวใจให้ใส่บ่วง มัดโซ่ตรวนฝังลงตรงคำลวง สุดท้ายดวงแขเป็นรอยซอยทั้งเป็น
...ขอขอบคุณมิตรกวีวจีปลอบ ผ่าเส้นขอบที่เจ็บเย็บทุกข์เค็ญ กำลังใจส่งมาทาเช้าเย็น แม้จะเห็นจากหน้าจอ...ขอขอบคุณ... ไม่ต้องลาได้ไหม?..ใจขอบอก แม้ช้ำชอกเพียงไหนอย่าไปวุ่น มาระบายความเศร้าเราเซซุน เอาน้ำตาอุ่น อุ่นมาลุ้นกัน
ใจเราเจ็บอยู่ไหนมันก็เจ็บ เพราะอักเสบเหลือทน..จนเกินกลั้น อยู่ตรงนี้มีแรงช่วยแบ่งปัน อย่างน้อยฉันยังอยู่เคียงคู่เธอ
เรามาช่วยปลอบใจให้กันเถิด อย่าเตลิดหนีไปใคร่เสนอ ยังมีเพื่อนมากมายใคร่พบเจอ อย่าให้ต้องรอเก้อ...เพราะเธอลา
"ปรางค์ สามยอด"
|
|
|
|
|
30 มกราคม 2011, 09:51:AM |
ตะวันฉาย
|
|
« ตอบ #11 เมื่อ: 30 มกราคม 2011, 09:51:AM » |
ชุมชน
|
คำร่ำลามาบอกเหมือนยอกอก ไม่ตลกเลยหนาแทบบ้าฉัน แม้รู้จักเธอเพียงไม่กี่วัน แต่ก็นั่นแหละหนาพาชื่นใจ
อาจเว้าวอนอ้อนสาวคราวถึงถิ่น ให้ลืมสิ้นตื่นมาพาสดใส แต่ที่ลืมไม่ได้คือกลอนใจ ที่เธอฝากเอาไว้ได้กลับกลาย
เข้าบ้านมาแวะเวียนเพียรส่องหา ถึงกานดาแสงตะวันไม่พลันฉาย วันทั้งวันนั่งจ้องต้องเสียดาย เธอห่างหายไปไหนไม่กลับมา
หากกลอนพี่ไม่ชื่นเหมือนใครอื่น ก็อย่าฝืนทนอ่านมันหรอกหนา บอกตรงตรงสักหน่อยค่อยมองตา ว่าจะลากันตรงนี้จริงหรือเธอ
ฉันเอง.....คำสะท้อนว่ากล่าวส่งข่าวบอก คนช้ำชอกอ่านแล้วแว่วเสนอ เขียนเป็นกลอนนำหน้าว่านะเออ ยังอย่าเจอมากกว่าลาจะว่าไย
...ทุกกานท์เนาว์เช้าเย็นอยากเห็นหน้า ยังตั้งตาพะนอกลอนทอนส่งให้ คำมันด้านบางบทอาจลดไป แต่ส่งใจมาปนคนเขียนคำ
...เรื่องมันเศร้าเผาถางในกลางอก ลามเข้าชกถึงทรวงจ้วงกระหน่ำ เกิดรอยแผลเป็นทางวางกระทำ ใจระกำด้วยคมบาดเขาดาดมา
...ขอสบตาหน้าจอพอมีหวัง ให้ประทังคนเหงาเนาว์ไปหนา จบจากกลอนตอนนี้ใช่หนีลา ขอนำพากลอนคนเศร้าเล่าสู่ฟัง...
|
ว่างเปล่า
|
|
|
30 มกราคม 2011, 08:15:PM |
มหาซัง
|
|
« ตอบ #12 เมื่อ: 30 มกราคม 2011, 08:15:PM » |
ชุมชน
|
"มาเพื่อลา"
สบตากัน วันนี้ รู้ดีหนอ ยากจะง้อ ขอคืน เกินฝืนไหว เมื่อคำรัก หักขาด เข้าบาดใจ น้ำตาใส ไหลหลั่ง ดุจดั่งธาร
มันคับแค้น แน่นไป ข้างในอก ตกนรก หมกไหม้ เหมือนไฟผลาญ เมื่อต้องแยก แตกกัน มันร้าวราน สุดทนทาน ปานมีด กรีดฤทัย
คนเคยคู่ อยู่เคียง ร่วมเรียงฝัน บอกเลิกกัน ปั้นช้ำ กระหน่ำใส่ คำว่ารัก ภักดี ที่มอบไป เธอทิ้งไว้ ไกลร่าง ห่างเหลือเกิน
เธอบอกมา ลาก่อน ถึงตอนเหงา สิ้นบุญเก่า เราทำ จำห่างเหิน หรือคำสาป บาปสร้าง เส้นทางเดิน จึงเผชิญ โชคร้าย ตายทั้งเป็น
สบตากัน ฝันดี พี่ลาก่อน คือละคร ตอนจบ พึ่งพบเห็น บทพระนาง หมางใจ ให้ลำเค็ญ จะเช้าเย็น ย่ำโศก บนโลกลวง
มหาซัง...
|
|
|
|
|
30 มกราคม 2011, 09:43:PM |
Lจ้าVojกaoนบทนี้*
|
|
« ตอบ #14 เมื่อ: 30 มกราคม 2011, 09:43:PM » |
ชุมชน
|
"จะจากเจ้าทรามวัยเพื่อไปรบ คงไม่พบเนื้อนวลเจ้าชวนฝัน ไปสู้ศึกครั้งนี้หลายวี่วัน หวังเจ้านั้นรอรับพี่กลับมา
จะเป็นตายวันไหนยังไม่รู้ ต้องไปสู้เพื่อชาติศาสนา อีกเอกองค์กษัตริย์และประชา มาร่ำลานวลน้องพี่ต้องไป"
|
|
|
|
|
|
06 กุมภาพันธ์ 2011, 11:39:PM |
|
|
|