ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดิษฐา]

พยายามห้ามไว้ กลัวใครรู้
เดี๋ยวจะดูรู้เห็น เป็นเช่นไหน
ยากจริงนะ จะซ่อน กลับอ่อนใจ
กักเก็บไล่ให้มิด สนิทจน

ไม่สบตาหาเรื่อง งานเกลื่อนห้อง
ใจจะฟ้องต้องแกล้ง แย้งไม่สน
ทำหน้าเชิดเดินหนี ไม่มีตัวตน
ปากแข็งบ่น หนไหนขอไม่เจอ

ไม่ยิ้มรับขับสู้ ไม่อยู่ใกล้
ไม่ไว้ใจ ตัวเอง ทำแกล้งเซ่อ
ไม่ร่วมงานพาลทั่ว เพราะกลัวเธอ
ใจชะเง้อเผลอแอบ แผนแยบยล

ด้วยความจริงวิ่งวุ่น ละมุนรัก
ยามเธอทักสั่นไหว ไปทุกหน
เพียงเดินเฉียดเบียดนิด จิตรานรน
โครมครามล้นตึกตัก ว่ารักเกิน

 

[เมฆา...]

พยายามห้ามไว้ กลัวใครรู้
เดี๋ยวจะดูรู้เห็น เป็นเช่นไหน
ยากจริงนะ จะซ่อน กลับอ่อนใจ
กักเก็บไล่ให้มิด สนิทจน

ไม่สบตาหาเรื่อง งานเกลื่อนห้อง
ใจจะฟ้องต้องแกล้ง แย้งไม่สน
ทำหน้าเชิดเดินหนี ไม่มีตัวตน
ปากแข็งบ่น หนไหนขอไม่เจอ

ไม่ยิ้มรับขับสู้ ไม่อยู่ใกล้
ไม่ไว้ใจ ตัวเอง ทำแกล้งเซ่อ
ไม่ร่วมงานพาลทั่ว เพราะกลัวเธอ
ใจชะเง้อเผลอแอบ แผนแยบยล

ด้วยความจริงวิ่งวุ่น ละมุนรัก
ยามเธอทักสั่นไหว ไปทุกหน
เพียงเดินเฉียดเบียดนิด จิตรานรน
โครมครามล้นตึกตัก ว่ารักเกิน

 

…เหมือนเสียงคน บ่นใบ้ ใกล้ใกล้หู
คล้ายทำเข็ญ ทำขู่ ดูเคอะเขิน
สะบัดบิ้ง ยิงฟัน หันหัวเดิน
แถมทำเมิน ยามมอง  จองหองจัง

...เสียงโครมคราม ส้นสูง กระทุ้งตึก
โยนแฟ้มงาน ทั้งปึก เหมือนนึกคลั่ง
อยากจะถาม ความไป ให้ดังดัง
เป็นอิหยัง หนอสาว กลับ..หนาวแทน

...จากที่เคย พบเห็น เป็นนางฟ้า
ไยบัดนี้ พักตร์หน้า ดุจฟ้าแถน
โกรธอะไร ใครอำ จึงทำแคลน
หรืองอนแฟน ในใจ ใช่ไหมคุณ

....แต่พอมอง จ้องไป ใจก็หวั่น
สายตานั้น ปานมนต์ ปนหัวหมุน
คนอะไร ยามโกรธ โคตรละมุน
ปานสาวยุ่น เกาหลี น่าตีจริง

....แก้มก็แดง เรื่อเรื่อ ผิวเนื้อผ่อง
เสื้อลำลอง สวยเริ่ด บวกเชิดหยิ่ง
ผมประบ่า น่าซบ อบอุ่นอิง
ขอเป็นปลิง เกาะใจ ได้ไหมเอย

...เอ๊ะ!หรือว่า มีนัย   ไม่! ไม่อยากคิด
สาวออฟฟิศ คนนี้ มีเรื่องเผย
แอบมีใจ ให้แคร์ แน่แน่เลย
โถ..ทรามเชย บอกมา จงอย่าอาย!......



***เมฆา...***

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~แอบร้ากก~


แอบรักเธอตอนแร๊พเตอร์มาใหม่ใหม่
จนกล์อฟไมค์วางแผงยังแกล้งเฉย
ก็แน่ละ..ฟร์อมดี อย่างที่เคย
แม้นอยากเอ่ยแทบตายลายมันบัง

รู้จักเธอมานานผ่านทางเพื่อน
แต่กลบเกลื่อนซ่อนไว้เดี๋ยวไม่ขลัง
มันคอยซัก..นี่เอ็งรักกันหรือยัง?
เห็นชอบนั่งจู๋จี๋แทบขี่คอ

หึ หึ หึ

วันนี้ล่ะ!!..วันดี..ดิถีฤกษ์
พร้อมจะเบิกรักบูด พูดไปหนอ
หลังจากบ่มจนเหี่ยวมันเคี่ยวพอ
จึงขอก่อรักกรอบมอบให้กิน

เดินเข้าหาหน้าเข้มไม่เม้มแล้ว
กลัวมันแผ่วลับล่องต้องสับลิ้น
เธอคล้ายรู้ บอกอย่า!!ถ้าไม่ชิน
หากอยากสิ้น ไฟเพ้อ ขอเธอแจง   

รักฉันมั้ย?..ไม่รัก!! พูดหนักแน่น
มันสุดแค้นเจ็บใจไอ้ปากแข็ง
ชอบฉันมั้ย?...ไม่ชอบ!!ตอบรุนแรง
อยากจะแยงหัวอกแล้วชกรัว

ฟร์อมเหนือฟ้าท่าเหนือเมฆ..มะเหงกนี่!!
อดทั้งปียังมีหน้ามาพูดมั่ว
เธออุตส่าห์ยื่นมือไม่ถือตัว
ยังจะรั่วทำเท่..ทุกเวลา


งั้นรอกล์อฟไมค์อัลบั้ม15 แล้วกัน ใจเย็นๆ



ปากแข็งแบบ คุณบอม ซอง ดุ๊ก

[ฉันเอง]

พยายามห้ามไว้ กลัวใครรู้
เดี๋ยวจะดูรู้เห็น เป็นเช่นไหน
ยากจริงนะ จะซ่อน กลับอ่อนใจ
กักเก็บไล่ให้มิด สนิทจน

ไม่สบตาหาเรื่อง งานเกลื่อนห้อง
ใจจะฟ้องต้องแกล้ง แย้งไม่สน
ทำหน้าเชิดเดินหนี ไม่มีตัวตน
ปากแข็งบ่น หนไหนขอไม่เจอ

ไม่ยิ้มรับขับสู้ ไม่อยู่ใกล้
ไม่ไว้ใจ ตัวเอง ทำแกล้งเซ่อ
ไม่ร่วมงานพาลทั่ว เพราะกลัวเธอ
ใจชะเง้อเผลอแอบ แผนแยบยล

ด้วยความจริงวิ่งวุ่น ละมุนรัก
ยามเธอทักสั่นไหว ไปทุกหน
เพียงเดินเฉียดเบียดนิด จิตรานรน
โครมครามล้นตึกตัก ว่ารักเกิน

 

เฝ้าแอบมองลองถามใจตัวนั่น
เป็นเหมือนกันใจสั่นมันไม่เฉย
ต้องรุกลี้หนีร่นคนไม่เคย
ไฉนเลยยามเจอเพ้อรัญจวน

ยามเธอมาพาหลบอยู่ในซอก
อยากไปบอกว่าน่ารักผลักใจหวล
เราเด็กใหม่บอกไปมันไม่ควร
เดี๋ยวจะหาว่ามาป่วนที่ห้องกลอน

กลัวฤดีไม่มีใจให้แหนงหน่าย
แล้วหนีหายเสียใจไร้ครูสอน
สอนให้รักปักใจได้อาทร
เช้าเย็นอ้อนส่งกลอนใจให้แบ่งปัน


ฉันเอง..

[ไพร พนาวัลย์]

เจ้ากลบเกลื่อนความรักจนหนักอก
ดั่งจะหมกดวงใจมิให้เห็น
มาวันนี้ตอกย้ำอย่างใจเย็น
จึงจำเป็นเปิดใจให้เรารู้

เพราะเจ้าเป็นเช่นนี้มานานแล้ว
ไม่รู้แกวเก็บกดจนเกินกู้
เคยถามรักพี่ไหมใจพธู?
เจ้าโฉมตรูตอบไม่รักไม่พักใจ

ชอบกลบเกลื่อนเลือนลับจับไม่ติด
เดาความคิดเจ้ายากแม้อยากได้
แต่พอเผลอเธอทำให้ช้ำใน
ว่ามีคนชิดใกล้ไปต้นปี

 
"ปรางค์  สามยอด"

[ดิษฐา]

พยายามห้ามไว้ กลัวใครรู้
เดี๋ยวจะดูรู้เห็น เป็นเช่นไหน
ยากจริงนะ จะซ่อน กลับอ่อนใจ
กักเก็บไล่ให้มิด สนิทจน

ไม่สบตาหาเรื่อง งานเกลื่อนห้อง
ใจจะฟ้องต้องแกล้ง แย้งไม่สน
ทำหน้าเชิดเดินหนี ไม่มีตัวตน
ปากแข็งบ่น หนไหนขอไม่เจอ

ไม่ยิ้มรับขับสู้ ไม่อยู่ใกล้
ไม่ไว้ใจ ตัวเอง ทำแกล้งเซ่อ
ไม่ร่วมงานพาลทั่ว เพราะกลัวเธอ
ใจชะเง้อเผลอแอบ แผนแยบยล

ด้วยความจริงวิ่งวุ่น ละมุนรัก
ยามเธอทักสั่นไหว ไปทุกหน
เพียงเดินเฉียดเบียดนิด จิตรานรน
โครมครามล้นตึกตัก ว่ารักเกิน

 

…เหมือนเสียงคน บ่นใบ้ ใกล้ใกล้หู
คล้ายทำเข็ญ ทำขู่ ดูเคอะเขิน
สะบัดบิ้ง ยิงฟัน หันหัวเดิน
แถมทำเมิน ยามมอง  จองหองจัง

...เสียงโครมคราม ส้นสูง กระทุ้งตึก
โยนแฟ้มงาน ทั้งปึก เหมือนนึกคลั่ง
อยากจะถาม ความไป ให้ดังดัง
เป็นอิหยัง หนอสาว กลับ..หนาวแทน

...จากที่เคย พบเห็น เป็นนางฟ้า
ไยบัดนี้ พักตร์หน้า ดุจฟ้าแถน
โกรธอะไร ใครอำ จึงทำแคลน
หรืองอนแฟน ในใจ ใช่ไหมคุณ

....แต่พอมอง จ้องไป ใจก็หวั่น
สายตานั้น ปานมนต์ ปนหัวหมุน
คนอะไร ยามโกรธ โคตรละมุน
ปานสาวยุ่น เกาหลี น่าตีจริง

....แก้มก็แดง เรื่อเรื่อ ผิวเนื้อผ่อง
เสื้อลำลอง สวยเริ่ด บวกเชิดหยิ่ง
ผมประบ่า น่าซบ อบอุ่นอิง
ขอเป็นปลิง เกาะใจ ได้ไหมเอย

...เอ๊ะ!หรือว่า มีนัย   ไม่! ไม่อยากคิด
สาวออฟฟิศ คนนี้ มีเรื่องเผย
แอบมีใจ ให้แคร์ แน่แน่เลย
โถ..ทรามเชย บอกมา จงอย่าอาย!......



***เมฆา...***

โถ!!  หมดกันดันเผย เอยออกหมด
ว่าจะงดออกนาม ตามความหมาย
เค้ารู้แกวแล้วเนี้ย เพลียใจกาย
ด่วนขอย้ายอ้ายรู้ ดูออกกัน

ตั้งใจเก็บเหน็บซ่อน ไม่ป้อนถึง
หน้าแดงอี้งกึ่งหนาว ถึงคราวสั่น
กล้ากลัวกลัวตัวร้อน ย้อนโดยพลัน
ที่อัดอั้นกลั้นอก โดนฉกไป

ต่อจากนี้วิถี ชีวีเปลี่ยน
ต้องรีบเขียนกลอนลา เร่งลาไล่
พระเอกกลอนตอนนี้ มีเจ้า(ของ)ใจ
ต้องรีบไต่ย่องเงียบ (เดี๋ยว)มีดเสียบพุง

[ดิษฐา]

พยายามห้ามไว้ กลัวใครรู้
เดี๋ยวจะดูรู้เห็น เป็นเช่นไหน
ยากจริงนะ จะซ่อน กลับอ่อนใจ
กักเก็บไล่ให้มิด สนิทจน

ไม่สบตาหาเรื่อง งานเกลื่อนห้อง
ใจจะฟ้องต้องแกล้ง แย้งไม่สน
ทำหน้าเชิดเดินหนี ไม่มีตัวตน
ปากแข็งบ่น หนไหนขอไม่เจอ

ไม่ยิ้มรับขับสู้ ไม่อยู่ใกล้
ไม่ไว้ใจ ตัวเอง ทำแกล้งเซ่อ
ไม่ร่วมงานพาลทั่ว เพราะกลัวเธอ
ใจชะเง้อเผลอแอบ แผนแยบยล

ด้วยความจริงวิ่งวุ่น ละมุนรัก
ยามเธอทักสั่นไหว ไปทุกหน
เพียงเดินเฉียดเบียดนิด จิตรานรน
โครมครามล้นตึกตัก ว่ารักเกิน

 

เฝ้าแอบมองลองถามใจตัวนั่น
เป็นเหมือนกันใจสั่นมันไม่เฉย
ต้องรุกลี้หนีร่นคนไม่เคย
ไฉนเลยยามเจอเพ้อรัญจวน

ยามเธอมาพาหลบอยู่ในซอก
อยากไปบอกว่าน่ารักผลักใจหวล
เราเด็กใหม่บอกไปมันไม่ควร
เดี๋ยวจะหาว่ามาป่วนที่ห้องกลอน

กลัวฤดีไม่มีใจให้แหนงหน่าย
แล้วหนีหายเสียใจไร้ครูสอน
สอนให้รักปักใจได้อาทร
เช้าเย็นอ้อนส่งกลอนใจให้แบ่งปัน


ฉันเอง..

เห็นแจกจ่ายง่ายดาย คล้ายของแถม
ใคร่ขอแจมแถมให้ ได้ไหมนั้น
ทำหลบซ่อนออนซุก  รุกตอบพลัน
หน้าบ้านหันเอียงแอบ ตัวแสบเลย

เก่งทางอ้อนวอนสาว พร่างพราวอยู่
ใครก็รู้สู้เงียบ ทำเรียบเฉย
ฉันเองแกล้งแคลงใจ ไม่เหมือนเคย
กลอนเฉลยเคยเห็น ทำเป็นครวญ

[ฉันเอง]

เพียงแค่อยากระบายรักล้นปรี่
ที่เคยมีมากมายแล้วหายสอย
ดั่งทำนบเกินกั้นฝันที่คอย
ไหลทะยอยหลั่งไปคล้ายธารา

กลัวสักวันเขื่อนแตกที่แบกอยู่
มันคงไหลร่วงพรูกรูเข้าหา
รักล้นใจเกินใฝ่ในเวลา
ก่อเกิดมาเพราะเธอที่เผลอรัก

อยากให้รู้ว่ารักมากแค่ไหน
ใฝ่เกินใครที่ไหนจะมาหัก
ก่อในจิตจินตนาการมากมายนัก
ขอเพียงผลักใส่ลงตรงคำวอน

เพราะรู้ดีชาตินี้ไม่มีหวัง
พอประทังได้ระบายเป็นคำสอน
เขียนนิยายขายรักเป็นตอนตอน
ใส่ในกลอนแต่ละคนที่ด้นมา


ฉันเอง..

[บ้านริมโขง]

ในตอนจบพบว่าตัวข้านี้
ยังจะมีใดเหลือเผื่อสร้างฝัน
จะพูดไรใครเขาก็รู้ทัน
เขาขำกันขี้แตกแหวกอารมณ์

จะแกล้งเด็กเล็กอยู่ก็ดูหย่อน
จะแกล้งอ้อนเสียไอใยขมขม
จะแกล้งอายขายหน้าใครมาชม
แกล้งเป็นลมดีมั้ย...ตามวัยจริง.

"บ้านริมโขง"