ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มหาซัง]

"รักแท้แพ้ความจริง"

เสียงเธอยัง กังวาน สะท้านหู     
ทุกอณู ในจิต ยังคิดถึง
ภาพดวงหน้า พาให้ ใจรำพึง   
ยังตราตรึง จึงห่วง ทุกช่วงวัน

แม้นเนิ่นนาน ผ่านเลย ไม่เคยลบ   
ครั้งแรกพบ สบตา จนพาฝัน
เฝ้าแอบมอง จ้องตา เหลียวหากัน   
เรียนร่วมชั้น หมั่นเติม เสริมแรงใจ         

บ้างเย้าหยอก หลอกล้อ ทั้งต่อเถียง   
ส่งสำเนียง เสียงอ้อน จนอ่อนไหว 
จึงแอบหวัง พลั้งเผลอ ละเมอไป     
ด้วยห่วงใย ให้เขา ทั้งเช้าเย็น

ภาษาอื่น หมื่นพัน นั้นรู้จัก   
ภาษารัก หนักใจ เมื่อใครเห็น
รักข้างเดียว เปลี่ยวกาย ตายทั้งเป็น   
สุดลำเค็ญ ขมขื่น กลืนน้ำตา

รวมพลัง หวังใหม่ เติมใส่หัว   
ลบความกลัว กลบทิ้ง แล้ววิ่งหา
บอกรักมิตร สิทธิ์เพื่อน ขอเลือนลา 
เพื่อนตอบมา ว่าเป็นทอม แทบตรอมใจ

มหาซัง....เผื่อจะจบได้งง....

[บ้านกลอนไทย]

๏ หากรักแท้แพ้พ่ายรูปภายนอก
รักคงหลอกออกห่างของทางใส
โอ๋หลวงพ่อขอโทษโปรดอภัย
แซวมากไปไม่ดีเสียดสีเกิน

๏ ท่านอยู่วัดตัดโลกเป็นโชคแล้ว
อย่าเป็นแมวมองหนูเขารู้เขิน
ท่านมหาอย่างงเดี๋ยวหลงเพลิน
จะก้าวเดินเกินเส้น....เคยเห็นมา





แบบว่า....ขอแซวท่านมหาชังสักหน่อย  รักไปทั่ว  ฮ่าๆ 


   

[ฉันเอง]

เหมือนเพื่อนเยอะแต่ก็เหงาหรือเปล่าหนอ
ดั่งเฝ้ารอใครบางคนอยู่หนไหน
เฝ้าต่อกลอนใครเขาอยู่ร่ำไป
แต่กลอนใจใฝ่เธอกลับเผลอกัน

เก็บคำพร่ำรักมากมายมาไขขาน
กล่อมดวงมานด้วยวจีที่มีฉัน
บอกกับเธอผ่านกลอนทุกวี่วัน
ว่ารักนั้นยังคงอยู่คู่กับเธอ


ฉันเอง..

[กัลมลี*]

ที่โทรหาเพราะว่าฉันคิดถึง
พูดอ้ำอึ้งติดขัดเพราะว่าเขิน
ก็รู้หรอก...ฐานะแค่ส่วนเกิน
ไม่หวังเดินเคียงคู่อย่างรู้ใจ


และก็รู้ดีว่าเธอรักเขา
อาจมากเท่าที่เธอจะรักได้
รักจนไม่เหลือรัก...เพื่อรักใคร
ฉันรู้ในความจริงข้อนี้ดี

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

หลายหลายคู่ดูหวานน้ำตาลอ้อย
ตาละห้อยคอยหวงเพราะห่วงหา
รักนิดนิดสนิทหน่อยบ่อยชินชา
แอบดูมาทุกวันก็มันดี

เห็นเขากอดพรอดพร่ำรำพันรัก
อิจฉานักหวานกันนั้นทุกที่
ส่วนตัวเรานั่งมองนั่งจ้องซี
เพราะไม่มีคนควงคล้องดวงมาน

หลายวันผ่านกาลเคลื่อนดวงเดือนหมุน
น้องนอนหนุนแนบคลุกสนุกสนาน
ผู้ชายลูบจูบแก้มแฉล้มปาน
ปะลำธารไหลรินจินตนาฯ

ชายผู้หนึ่งหน้านวลชวนหลงใหล
เดินเข้าไปทักทวงท้วงอักษรา
เอ่ยความไปในพจน์รจนา
นั่นผัวข้าฯ อย่าแย่ง เดี๋ยวแข้งลอย!!

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ปรางทิพย์]

เมื่อรักแท้แพ้พ่ายทำลายฝัน
ทิ้งคืนวันผันเวียนเปลี่ยนวิถี
จากเว้าวอนอ้อนถึงซึ้งวจี
กลับหลบลี้หนีหน้าไม่มามอง

จริตหวานกานท์ส่งคราหลงใหล
หลากเงื่อนไขนัยข้อรอสนอง
พอเริงร่ายก่ายกอดสอดทำนอง
จนมัวหมองครองช้ำกลับซ้ำเติม

คำว่าเพื่อนเหมือนแยกเข้าแทรกขวาง
ปิดหนทางหว่างเราดั่งเข้าเสริม
ดุจกำแพงแห่งจิตลิขิตเดิม
ยากจะเพิ่มเริ่มก่อสุดท้อใจ

ฤาความจริงยิ่งรู้อดสูนัก
เมื่อประจักษ์รักลวงบ่วงสาไถย
ทิ้งรอยแผลแพ้หม่นหลีกพ้นไกล
เหมือนพิษไฟไหม้ลามเราสามคน...

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~รักแท้แพ้......!!~


รักแท้แท้แพ้ทรัพย์พอรับไหว
นี่อะไร..แพ้บีบี!!พี่อดสู
เห็นเธอพิมพ์ยิ้มอ้อนดันนอนดู
พอมารู้ทีหลัง..ล้มทั้งยืน

ทุบกระปุกคุณกิมตือซื้อมาให้
เห็นอยากได้มากมากไม่อยากฝืน
พอได้แล้วแชทกลางวันยันเที่ยงคืน
เช้ารีบตื่นกดยิก..คลิกเมามันส์

เห็นเธอสุขแบบนี้พี่เลยโล่ง
เพราะชั่วโมงนาทีมีเธอฉัน
แม้นแก้มยุ้ยบุ๊ยบุ่ยไม่คุยกัน
ด้วยขมันขมีสีหน้าจอ

คนชอบเที่ยวเดี๋ยวนี้อยู่ติดบ้าน
เลยสำราญใจครึ้มคนทึ่มหนอ
แถมนวดนิ้วยามคลิกจนหงิกงอ
มีคลึงคอคลายเมื่อย..กลัวเหนื่อยจัง

ในคืนนั้นฝันว่า..เธอโดนดูด!!
บีบีซู๊ดกลืนร่างอย่างกับหนัง
ฉันสโลว์ ไม่..นะ!! ซะเสียงดัง
ก่อนสะดุ้งผุดนั่งเหงื่อท่วมกาย

เหลือบข้างตัว อ้าว!เธอหาย..ไปซะงั้น
ตู้ทั้งชั้นมันแว๊บเธอแอบย้าย
เหลือบีบีหยิบขึ้นมา..จะบ้าตาย
ข้อความร่าย..ฝากหน้าจอ..ขอลาทุย

O

ปล.ทุกเหตุการณ์เป็นเพียงเรื่องสมมุติ แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้นจ้า

บอม ซอง ดุ๊ก

[ไพร พนาวัลย์]

อันความจริงสิ่งผจญที่ด้นดั้น
ทุกคืนวันปัญหาเข้ามาใกล้
พาปวดหัวมัวเกล้าเศร้าทรวงใน
จึงต้องใฝ่หาคนช่วยยลยิน

แล้ววันหนึ่งจึ่งพบประสบหน้า
ทั้งท่วงท่าน่ามองปองถวิล
ทั้งอบอุ่นกรุ่นไอชื่นในจินต์
รักเคยบิ่นไหลบ่าล้วนบ้าบอ

จึงขอฝากกายใจหวังให้ช่วย
ใจที่ป่วยปล่อยวางบ้างละหนอ
เอาใจใส่ดูแลแค่นั้นพอ
ไม่รีรอขอรับกับความจริง

เพราะรักแท้แน่ใจใช่แน่หรือ?
ดั่งจะยื้อจะยุดให้หยุดนิ่ง
ประคับประคองดวงใจไม่ประวิง
จะเกรงกริ่งสิ่งใดในทุกวัน

จึงต้องเอาความจริงมาจดจ่อ
ใช่มาล่อหลอกอำพร่ำเสกสรรค์
ขอเพียงใจรักแน่แท้ต่อกัน
แม้นรกสวรรค์ไม่หวั่นเลย

 

"ปรางค์  สามยอด"

[~..ผู้ได้รับบาดเจ็บ..~]

แม้ความจริง..จะห่างจากความฝัน

ฉันเข้าใจทุกอย่างที่ผ่านมา

อาจจะมีบางครั้ง เรื่องเก่าย้อนเข้ามา

ฉันเลยไม่ตอกย้ำ..ความเดิมให้เจ็บช้ำ

เวลายิ่งผ่านยิ่งชัดเจนในความรู้สึก

ยิ่งลึก ยิ่งซึ้ง..รับรู้ว่าในใจเธอมีแต่เค้า

เจ็บช้ำ ซ้ำซากก็ชั่งมัน..ในวันนั้น

เค้าคงแค่เก็บไว้ในความทรงจำเท่านั้นเอง

แต่สุดท้ายความหวังดีเริ่มหดหาย

ยิ่งเวลาผ่านไปใจฉันยิ่งทรมาน

เพราะสุดท้ายคนที่อยู่ในความเป็นจริง คนในหัวใจ

เป็นใครที่เธอรักและฉันก็รู้ดีว่าควรทำอย่างไร..