โอ้...ชีวิต เกิดมา ช่างอาภัพ
ถูกเขาจับ ขังคุก ต้องทุกข์เข็ญ
สู้ทนเหงา หนาวเงียบ และเยียบเย็น
ความจำเป็น มันบังคับ สำหรับเรา
มาวันหนึ่ง ได้เจอ กับเธอนั้น
ผู้ปล่อยฉัน ให้ห่าง เส้นทางเหงา
เธอผู้ทำ โศกศัลย์ ให้บรรเทา
เธอผู้เอาใจใส่....ไม่วางมือ
ฉันจึงเฝ้า ติดตาม ด้วยความรัก
มิอาจหัก ใจเพ้อ เมื่อเธอถือ
อยากให้รัก สองเรา ใช่ข่าวลือ
แต่มันคือ เรื่องจริง สิ่งสวยงาม
อยู่ใกล้เธอ ทีไร หัวใจหวั่น
เธอจับฉัน ทุกที ฤดีหวาม
ใจฉันเฝ้า งอนง้อ ขอติดตาม
ด้วยซึ้งความ มีน้ำใจ และไมตรี
อยู่ต่อมา วันหนึ่ง ถึงบางอ้อ
เมื่อเธอขอ ลิ้มรส หวานสดสี
ฉันไม่ห้าม ตามใจ เยื่อใยมี
เธอดูดดื่ม อย่างเต็มที่ ไม่มีคอย
เมื่อเธอลิ้ม รสหวาน จากฉันแล้ว
กลับฉายแวว เล่ห์ฉล เช่นคนถ่อย
ด้วยการทำ ย่ำยี ให้มีรอย
ร่างน้อยๆ ถูกทิ้ง กลิ้งกับดิน
ช่างใจดำ อัมมะหิต ผิดมนุษย์
ช้ำที่สุด ฉันเศร้า เฝ้าติฉิน
เธอทิ้งฉัน ไว้เป็นซาก หลังจากกิน
โปรดได้ยิน น้ำตาลสด! สิ้นรส..ครวญ..!!!
