ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แม่ค้าหน้าหวาน]

๏ เมื่อล้ำล่วงบ่วงเหงาเข้าปักอก
ยากหยิบยกออกไปดั่งใจฝัน
ฤาชะตาแห่งรักทักทายกัน
ยิ่งพัวพันยิ่งต้องนองน้ำตา

๏ ไม่อยากตกลงบ่วงห้วงใจแล้ว
ส่งเสียงแผ่วเจ็บคราวรักร้าวหนา
ขออยู่อย่าง”เหงาเหงา”เศร้าอุรา
ความเหว่ว้าแห่งเงาเข้าเทียบทาม

๏ ความรู้สึกนึกคิดในจิตเห็น
ดั่งเหมือนเช่นความเหงาคอยเฝ้าถาม
ยามเยื้องกายหมายชิดคอยติดตาม
ให้ครั่นคร้ามเคว้งคว้างกลางราตรี

๏ แม้บางช่วงล่วงกาลอยากขานไข
ลึกลึกอยู่ภายในใจอยากหนี
โดนความเหงารินรดหยดฤดี
ราวกับมีตัวเขาเชื่อมเงากาย

๏ เศร้าซึมลึกนึกท้อไม่ขอเอ่ย
ว่าใจเอยอ้างว้างร้างจุดหมาย
สดับเศร้าเฝ้าเห็นมิเว้นวาย
ให้เดียวดายเคียงเงาเฝ้ารำพัน

~แม่ค้าหน้าหวาน~

[masapaer]

“หนึ่งเสี้ยวของความเจ็บ”

เหงาที่บาดฟาดใจให้สะท้าน
ฤาเท่ากร้านหัวใจใฝ่กระสัน
ของคนชื่อว่ารักกักใจกัน
เหนี่ยวรั้งฝันอันมีให้หรี่ลง

เหงาคือเพื่อนเฉือนใจไว้เพียงน้อย
เจ็บคือรอยบาดลึกผนึกส่ง
จาบจ้วงแทงแช่งไสเกินใจปลง
ให้คนหลงลมลวงถ่วงหัวใจ

รักที่ขังรั้งใจให้ผวา
ร้อนรุ่มกว่าความเหงาที่เผาไหม้
เธอจะรั้งขังเหยื่อเพื่ออะไร
ทั้งที่ไม่เคยแลแม้หางตา

ทิ้งฉันไว้ให้เหงาเผาทิ้งเถอะ
ดีกว่าเลอะรักรั้งเพียงบังหน้า
ปล่อยหัวใจทาสรักที่อยากลา
หากสิ้นใยใจล้าลากันที

หนึ่งเสี้ยวของความเจ็บที่เหน็บล้า
สะอึกกลืนน้ำตาแทบปร่าหนี
มิอาจหลุดพ้นบ่วงทุกช่วงมี
คือเจ็บที่แทบม้วยใจรวยริน

 

[ฉันเอง]

เห็นสาวสาวนั่งเหงาฉันเฝ้ากลุ้ม
เดินดุ่มดุ่มเข้าหาพาเที่ยวไหม
พี่ว่างว่างชวนนางท่องทั่วไทย
น้องนางใดใคร่สนใจไปด้วยกัน

ขอสัญญาลูกผู้ชายไม่ก้าวก่าย
ถึงที่หมายเข้าเทคแคร์ดูแลนั่น
เที่ยวน้ำตกดูนกในไพรวัลย์
นั่งมองจันทร์บนเขาเคล้าราตรี

ก่อกองไฟตั้งแค้มป์แกล้มปิ้งย่าง
ชวนน้องนางร้องเพลงรักอย่างเสียดสี
พี่ช่วยเล่นกีต้าร์ถ้อยวาที
เปลี่ยนคืนนี้ที่เคยเศร้าหายเหงาพลัน

ถ้าไม่พอขออะไรพี่จะให้
แม้หัวใจให้ได้โดยไม่หัน
แม้ชีวิตยังให้ได้น้องดวงจันทร์
ไปเที่ยวกันเถิดหนาอย่ารอรี

 
ฉันเอง..

[ไพร พนาวัลย์]

อย่าเหงาเลย

อย่าเหงาใจไปเลยคนเคยรัก
แม้อกหักเป็นแผลแทบแดดิ้น
จนน้ำตาท่วมใจเป็นอาจิณ
มันหลั่งรินไหลนองดั่งต้องมนต์

หลงรักเขาข้างเดียวเปลี่ยวใจนัก
เขาไม่รักจึงเหงาจึงเศร้าหม่น
มันปวดแสบแปลบใจใครร้อนรน
เขาไม่สนเราหมดแสงสิ้นแรงใจ

ปลอบใจตนก่นโศกวิโยคแสน
ใครจะแทนเขาหนอพอแค่ไหน
คงไม่มีใครเขาเศร้าทรวงใน
ดั่งหนึ่งเงารำไรเข้าไชชอน

เช็ดน้ำตาตัวเองให้เก่งกล้า
จะไม่ล้าไม่โรยไม่โหยอ่อน
รักษาใจตัวเองไม่เคลงคลอน
ขอพักผ่อนใจกายให้หายเพลีย

มีประโยชน์อะไรกับความเหงา
นั่งกอดเข่าเศร้าไปจนใจเสีย
ถึงไม่มีใครเขามาเคล้าเคลีย
ขอโลมเลียความหวานที่ผ่านมา

 

“ปรางค์  สามยอด”

โดน ฉันเอง แซงโค้ง ซะแล้ว

[ปรางทิพย์]

อีกซีกเสี้ยวเดียวดายดั่งคล้ายม่าน
ปิดทบกาลวานวันเคยฝันหา
เหมือนพรหมแกล้งแสร้งโศกโชคชะตา
ให้พบพาลาจากทิ้งซากตรม

เมื่อแรกพบสบรักประจักษ์จิต
มอบชีวิตคิดสร้างอย่างสุขสม
พอเลยผ่านซ่านทรวงดั่งบ่วงปม
กลับขื่นขมจมทุกข์ที่รุกราน

เพราะได้รู้อยู่เพื่อเพียงเกื้อเขา
ส่วนตัวเราเฝ้าคอยรอยประหาร
ที่หยิบยื่นคืนวันเพียงคั่นกาล
เหมือนทางผ่านผลาญพร่าแทบจาบัลย์

จึงกอดตัวมัวหม่นดั่งคนทุกข์
ดุจหลงยุคจุกจมระทมขวัญ
ยอมหดหู่อยู่อย่างเคว้งคว้างครัน
แล้วปิดกั้นสัญญาแอบยาใจ

[bpmoon]

นี่คงป็นเศษเสี้ยวของความเหงา
ใจจับเจ่าความเหงาเศร้าหมองหม่น
ใจรอคอยใครคลายเหงาเพียงสักคน
ให้หลุดพ้นความเหงา ณ คราวนี้

ไม่อยากซึมเศร้าใจเพราะไร้รัก
เพื่อได้พักผ่อนใจให้หายดี
กับความช้ำที่ถ่าโถมในครานี้
สักวันมีคนคลายเหงามาเข้าใจ
(หวังว่าคงเป็นอย่างนั้น)

[ฉันเอง]

โชคชะตาเล่นตลกให้ผกผัน
เคยเลิกกันกลับคืนดีฤดีถอน
เฝ้าถนอมกล่อมรักจากอาวรณ์
กลัวจากจรเหมือเก่าให้เศร้าใจ

ไม่เคยคิดเผื่อใจไว้สักนิด
รักปะติดอีกครั้งย้ำรักใส
คนเคยเคยรักเดิมเสริมเข้าไป
แสนยิ่งใหญ่ในรักที่ศรัทธา

เหมือนชานอ้อยบดหวานแล้วพาลขื่น
มันไม่ชื่นหวานน้อยไร้คอยหา
จากอีกครั้งเจ็บแสบแนบอุรา
รินไหลมาน้ำตาท่วมชีวี

กินชีวิตไปกว่าครึ่งพึงทิ้งได้
เหลือเศษใจทำอย่างไรในวิถี
เปลียนชีวิตติดนรกหมกฤดี
ทุกนาทีเปลี่ยวเหงาเศร้าถึงทรวง


ฉันเอง..