ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

นั่งงอเข่า เท้าคาง จวนสางเช้า
ความซึมเศร้า เผาใจ ไม่รู้หาย
วันสิ้นเดือน เคลื่อนมา ชีวาวาย
เจ้าทั้งหลาย หมายตัว ตามทั่วไป

ครับจำแม่น แล่นมา ห้าคนแล้ว
ขืนเดินแกร่ว แถวหน้าบ้าน ต้านไม่ไหว
จึงปิดนอก ล็อคประตู อยู่ข้างใน
คิดถึงหนี้ ที่ไร ไม่สุขเอย

ด้วยความจน ข้นแค้น แสนสาหัส
เป็นสมบัติ เทพให้ แต่ไหนเอ่ย
หายตัวไป ไม่กด โพสต์กลอนเลย
ขอเฉลย เผยคำ มัวทำงาน
 

[รพีกาญจน์]

เสร็จไหว้พระกะนอนเอาตอนเที่ยง
เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องวุ่นทำขุ่นหมอง
ยังมากวนชวนนึกตามตรึกตรอง
ย่ำตีสองกระส่ายสับไม่หลับเอย..

คิดหลายครั้งยังคงงงงงอยู่
ก็ไม่รู้กลอนหายไปเฉยเฉย
จำต้องปล่อยคอยพล่ามเลยตามเลย
ขอร้องเถอะ เฉลยหน่อยเป็นไร

กุมขมับจับทั่วปวดหัวแท้
หิวกาแฟเถ้าแก่อู้อยู่ที่ไหน
ขออาหมวยช่วยเสิร์ฟออเดิร์ฟไป
ไม่รู้ใจไม่อร่อยรสกร่อยนา

ถึงยามพระอาทิตย์อัสดง
จะนั่งก๊งล้างผลาญกับมารฟ้า
ฟังเรื่องเก่าเล่าเรื่องอื่นชื่นอุรา
แสร้งมายา..รักกันใช่ฉันเอง
 

[ฉันเอง]

กระทู้แบนแฟนไม่มีพี่ไม่รัก
เลยอกหักรักคุดไม่ไปไหน
เห็นคนดีลงกลอนอ้อนหัวใจ
อาหมวยใยไม่นอนวอนบอกดง

ว่าแล้วเขียวว่าหมวยต้องคิดถึง
มารำพึงถึงเช้าว่ารักหลง
แต่รักนี้เค้าว่าคงต้องปลง
นวลอนงค์ดงว่าบอกลาไกล

เมื่อคืนเมาได้ที่มีทีเด็ด
ส้มตำเผ็ดเข็ดฟันกว่าวันไหน
ตากี่ร้าดื่มด่ำช่ำหัวใจ
ต่อด้วยไวน์สักแก้วแล้วหลับลง

อัดดง

อาจเป็นเช้าที่เหงาหงอยยามคอยค่ำ
ไม่ดื่มด่ำฉ่ำรักด้วยคำหลง
เหมือนคอยใครด้วยใจใฝ่พะวง
ยามอาทิตย์อัสดงเราคงเจอ

มีสักวันในนิยามคำขานรัก
คงประจักษ์รักที่มอบตอบตอนเผลอ
แล้วจะรู้เป็นเช่นไรใช่ไหมเธอ
กับคำเพ้อ  ห่วงหา  แลอาทร

อยากจะมีชีวิตที่เรียบง่าย
ดั่งผืนทราย ท้องน้ำ ธรรมสั่งสอน
ธรรมชาติสร้างสรรปันบทกลอน
แล้วออดอ้อนคำรักจักลืมฤา

ฉันเอง...

[ทอฝัน]

[/color][/size]

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าที่เหงาหงอย
ชะเง้อคอยข้อความมาถามไถ่
วันนี้เงียบว่างเปล่าแสนเศร้าใจ
สิ้นเยื่อใยห่วงกันแล้ววันนี้

ไม่คิดว่ามาถึงให้อึ้งนัก
เคยทายทักเร็วจบเธอหลบหนี
แต่อย่างไรขอบคุณเธออยู่ดี
สำหรับช่อไมตรีที่ยื่นมา

นับแต่นี้ต่อไปคงไร้ข่าว
แม้เหน็บหนาวเพียงใดไม่เอ่ยว่า
สะกดกลืนฝืนคำทั้งน้ำตา
คำกล่าวลาไม่มีหรือพี่ชาย

อรุณสวัสดิ์ทานยาทานอาหาร
ข้อความผ่านโทรศัพท์ระงับหาย
นั่งหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ข้างข้างกายโทรศัพท์อับสัญญาณ.

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

...แดดยามสาย...เรื่อแสง...เริ่มแรงร้อน
สายลมอ่อน...ผาดผิว...เป็นริ้วผ่าน
คลื่นหัวใจ...คล้ายปรับ...รับสัญญาญ
ยินถ้อยกานท์...หวานเหงา...ช่างเศร้านัก

...ส่งไมตรี...ไปตรึง...ถึงหน้าบ้าน
ดอกไม้บาน...มีมอบ...หอบมาหนัก
ยื่นให้เธอ...คนดี...ที่แสนรัก
แล้วทายทัก...ด้วยยิ้ม...อุ่นอิ่มนี้

...โทรศัพท์...ติดต่อ...พอรู้ข่าว
ไม่เหมือนเห็น...หน้าสาว...หรอกน้องพี่
ที่เงียบหาย...หลายครั้ง...หวังจะมี
เซอร์ไพรซ์กัน...วันที่...เจอตัวจริง

...เอียงแก้มมา...สิครับ...จะรับขวัญ
ซับน้ำตา...แห้งพลัน...แล้วแนบนิ่ง
คิดถึงจัง...หวังควง...จึงช่วงชิง
ฝันว่าอิง...แอบนวล...ก็ครวญแล้ว...

............คือว่าฝันไปฮะครู...อย่าดุ อย่าตีน้าาาา... //ดรีม

[รพีกาญจน์]

  อากาศวิปริต             เมฆบังปิดอาทิตย์เจ้า
เจ็ดวันมิบางเบา           ความหมองเศร้าเข้ามาเยือน
  ฝนตกมิสร่างซา         เปรียบน้ำตาข้าไหลเลื่อน
ลมจัดพัดมาเตือน         เหมือนหนาวเหน็บเจ็บทรวงใน
  หลายวันที่ว่างงาน      ข้าวอาหารกักตุนไว้
กระเทียมหอมพริกไทย    ปลาร้าไข่ไม่เหลือเลย
  ชีวิตคิดอนาถ            เกิดหนึ่งชาติทุกข์เกินเอ่ย
กายใจไม่เสบย             แต่ไม่เคยง้อขอกิน
  ก่นกร่างกลางสภา       นิ้วชี้ด่าว่ากังฉิน
พวกมรึงจงยลยิน          กรูจะสิ้นแล้วชีวัน
  จัดซื้อหรือจัดจ้าง        รีบจัดสร้างจ่ายเงินผัน
ให้คนทำงานกัน           จะได้ทันวันเวลา
  ลูกข้าเริ่มหิวโหย         ร้องโอดโอยเสียงแตกพร่า
ช่วยเหลือเอื้อเยียวยา      หรือให้ข้าอาชญากรรม
  เช้านี้ที่หงอยเหงา        ออกร่อนเตาเอาจอกผำ
เก็บผักได้สักกำ             จิ้มพริกดำยำกินไป  เฮ่อ...

        (เตา ผำ - สาหร่ายเขียว)

[ทอฝัน]

...สละยอดลงทอดท่าม     เพื่อนอย่าคร้ามแม้หนามไหน่
ยังกรุ่นอุ่นรอยไฟ     อีกกำใหญ่ผักบุ้งนา

...เบียดเบียนนั่นช่างเขา     วิถีเราคือชาวป่า
พงไพรแลไร่นา     ภูมิปัญญาวิชามี

...ไม่มีก็ไม่ใช้     เมื่อไม่ให้ไม่เซ้าซี้
โลกเปลี่ยนวนเวียนมี     มิอาจหนีกฏแห่งกรรม

...เช้านี้ที่เหงาหนัก     ฝากคำรักมาทักพร่ำ
ผักเคียงเพียงหนึ่งกำ    อาจอิ่มหนำสักหนึ่งใคร...


...............//ผักบุ้งนาหน้าฝนค่ะ

[LyLy]

ตื่นขึ้นมาตอนเช้ามันช่างเหงา
มันช่างเศร้าเมื่อไม่มีใครเคียงข้าง
ดูเหมือนว่าเธอมีใครแล้วยิ่งห่าง
ฉันเริ่มเลือนลางไปจากใจเธอ
กลับไปเป็นอย่างเดิมจะได้ไหม
กลับมาเป็นคนเดิมเป็นเพื่อนใจ
ไม่อยากให้ตื่นมาเหงาคนเดียว
อยากมีเธอข้างเคียงเข้าใจกัน
เมื่อมีเธอมาอยู่คอยเป็นเพื่อน
คงไม่มีอีกแล้วเวลาเหงา
มีคนปลอบเข้าใจเวลาเศร้า
ให้ความรักห่วงใยนานเท่านาน



พอแล้วๆวันเวลาที่ต้องตื่นมาเหงาคนเดียว
มีเธอข้างๆก็หายเหงา
ก็เพราะเธอคอยเข้าใจกัน
ทำให้ฉันหัวเราะพลันสุขใจ