ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าที่เหงาหงอย
ชะเง้อคอยข้อความมาถามไถ่
วันนี้เงียบว่างเปล่าแสนเศร้าใจ
สิ้นเยื่อใยห่วงกันแล้ววันนี้

ไม่คิดว่ามาถึงให้อึ้งนัก
เคยทายทักเร็วจบเธอหลบหนี
แต่อย่างไรขอบคุณเธออยู่ดี
สำหรับช่อไมตรีที่ยื่นมา

นับแต่นี้ต่อไปคงไร้ข่าว
แม้เหน็บหนาวเพียงใดไม่เอ่ยว่า
สะกดกลืนฝืนคำทั้งน้ำตา
คำกล่าวลาไม่มีหรือพี่ชาย

อรุณสวัสดิ์ทานยาทานอาหาร
ข้อความผ่านโทรศัพท์ระงับหาย
นั่งหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ข้างข้างกายโทรศัพท์อับสัญญาณ.

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

[จ้อง เจรียงคำ]

ทีเมื่อก่อนออนปุ๊บข้อความปั๊บ
เข้ากล่องรับเรื่อยไปส่งให้อ่าน
เช้าทักทายสายหยอกล้อ..พอประมาณ
แกล้งชวนทานมื้อเที่ยงเธอเลี้ยงนะ

นี่ส่งไปหาเธอเออหลายรอบ
ได้คำตอบกล่องล้นจนผงะ
คำสุดท้ายระบุยุ่งธุระ
ก่อนเธอผละหายไปได้สักพัก

กล่องขาเข้าเคลียร์คอยคงน้อยค่า
คอยวันเธอออนมาเหมือนอกหัก
คงลืมคนอักษรเขียนกลอนรัก
ลืมทายทักแวะเวียนลืมเขียนกลอน

แล้ววันที่..คอยท่า ก็มาถึง
มีชื่อหนึ่งเข้าเยือนเหมือนเมื่อก่อน
ขยี้ตาแทบแย่เธอแน่นอน
ชื่อเราออนข้างกัน..ฉันดีใจ

เสมือนเธอหวนกลับเพราะรับรู้
ว่ามีผู้เปลี่ยวจิต..รอชิดใกล้
ผู้เขียนคำพร่ำวันเธอผันไป
ผู้ฝักใฝ่เฝ้ารับเธอกลับมา

เธอลงกลอนบนบอร์ดคำออดอ้อน
สำนวนกลอนที่เห็นหวานเป็นบ้า
หัวใจเต้นรัวถี่ตามลีลา
เอาตัวเองแทนค่าคนในนั้น

ตามติดติดอีกบอร์ดสอดประสาน
เป็นทางการผ่านชื่อสื่อสั้นสั้น
แต่เหมือนเป็นคำขาดที่ฟาดฟัน
เชิญเป็นเกียรติสักวัน..งานหมั้นเธอ

ว้า..แห้วอีกละ..(แซวเล่นๆนะครับอาจารย์พี่)..

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

แม่กานต์.....สวัสดีค่ะ
ได้ยินแว่วๆ เห็นบอกว่าเหงา ไม่มีคนโทรหา อย่าได้เหงาไปเลยนะค่ะ
เข้ามาบ้านกลอนก็หายเหงาแล้ว  "ข้างข้างกายโทรศัพท์อับสัญญาณ."
แม่กานต์ ... ที่แม่กานต์อยู่อัพสัญญาณ ต้องไปใกล้เสาติดตั้งสัญญาณจะได้ไม่ขาด
มาแซวเล่น แม่กานต์จะได้ไม่เหงา อิอิ  วันนี้เป็นไรกันลงกลอนกันเศร้า อัดดงเล่นไม่ได้เลย

กำลังหัดจัดคำทำออดอ้อน
เพราะถูกค่อนกระด้างคอคางแข็ง
กอปรกับเหนื่อยเฉื่อยชาอ่อนล้าแรง
หัวใจแกว่งเหงาหงอยแอบน้อยใจ

สัญญาณดีโทรศัพท์กลับเงียบหาย
ข้อความหมายแลเห็นเช่นเคยได้
วันนี้เงียบเยียบเย็นเป็นอะไร
รู้บ้างไหมใครรออ่านข้อความ.

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

[ฉันเอง]

ในเช้านี้เก้าอี้เปล่าเราเคยข้าง
แสนเวิ้งว้างห่างหายต้องใจเหงา
สายลมผ่านนกขานร้องก้องบางเบา
สุดทนเฝ้าเหงาใจหาใดเปรย

เคยกระซิกอ้อล้อคลอเคียงฉัน
ที่มุมนั้นทำกันอย่างเปิดเผย
จิบน้ำชากาแฟกันเหมือนอย่างเคย
ได้ละเลยไม่เหมือนเก่าเฝ้าคอยนาน

เป็นมุมร้างอ้างว้างแสนโดดเดี่ยว
เธอคนเดียวมาเปลี่ยนไปไม่สงสาร
เปลี่ยนสวรรค์ผันนรกชั่วกัปกาล
ทรมานกับเช้านี้ที่ปวดใจ


ฉันเอง..

[ไพร พนาวัลย์]

เช้านี้ฝนตกพรำจนฉ่ำแฉะ
ตกเปาะแปะคืนก่อนจนนอนสั่น
เมื่อวานนี้ก็ตกแล้วทั้งวัน
ทำไงกันดีหนอท้อเดินทาง

ตัดสินใจเบี้ยวงานอยู่บ้านเถอะ
มันเลอะเทอะทุกที่วิถีย่าง
ลุยดงโคลนโผนเผ่นเป็นลำราง
มันอ้างว้างไม่เว้นอยากเร้นกาย

ที่ทำงานสัญญาณอับไม่รับรู้
จึงต้องอยู่อย่างเหงาเราแพ้พ่าย
อดทนอยู่สู้นะซังกะตาย
ต้องเดียวดายดั้นด้นดั่งโดนเกณฑ์

จะเจ็บไข้ได้ป่วยใครช่วยเล่า
ตัวของเราพึ่งตนไม่บ่น,เต้น
เกิดมาใช้กรรมเก่าเจ้านายเวร
จึงต้องเผ่นต้องโผนกระโจนไป

ไม่ทำงานจึงเหงาเข้าโจมจู่
ไม่อยากอู้แต่มันดันไม่ไหว
ไม่อยากเหงาไม่รู้ทำไง
เพราะหัวใจด้านชาจนล้าแล้ว

ยังดีนะที่มีหัวใจอยู่
จึงรับรู้ยลยินได้กินแห้ว
คนที่ไร้หัวใจไร้วี่แวว
มันจะจอดหรือจะแจวแล้วแต่กรรม

 
"ปรางค์  สามยอด"

เหงาพอไหม? 

[bpmoon]

ในเช้านี้เก้าอี้เปล่าเราเคยข้าง
แสนเวิ้งว้างห่างหายต้องใจเหงา
สายลมผ่านนกขานร้องก้องบางเบา
สุดทนเฝ้าเหงาใจหาใดเปรย

เคยกระซิกอ้อล้อคลอเคียงฉัน
ที่มุมนั้นทำกันอย่างเปิดเผย
จิบน้ำชากาแฟกันเหมือนอย่างเคย
ได้ละเลยไม่เหมือนเก่าเฝ้าคอยนาน

เป็นมุมร้างอ้างว้างแสนโดดเดี่ยว
เธอคนเดียวมาเปลี่ยนไปไม่สงสาร
เปลี่ยนสวรรค์ผันนรกชั่วกัปกาล
ทรมานกับเช้านี้ที่ปวดใจ


ฉันเอง..

ดูเวิ้งว้างว่างเปล่านะเช้านี้
ไม่มีเธอคนดีเคียงชิดใกล้
เก็บความเหงาอ่อนล้ามากับใจ
ไม่มีใครคอยส่ง..ข้อความ..

 

[เพลิงคำ]

เช้าวันนี้ที่บ้านช่างหงอยเหงา
มีเพียงเราเฝ้าอยู่มิรู้หาย
มองซ้ายขวาหน้าหลังช่างเดียวดาย
นอนทอดกายบ่ายคล้อยด้อยค่าจัง

จะมีไหมใครหนึ่งซึ่งสงสาร
รอแสนนานผ่านวันเหมือนถูกขัง
รอแล้วรอต่อรักชักเอวัง
รอจนชังชั่งประไรน้ำใจคน

อัดดง

จะรอใครทำไมให้เหนื่อยเปล่า
หากแม้นเหงามองฟ้าสักห้าหน
มองพื้นดินกินน้ำตามสายชล
ไม่ต้องสนน้ำคลำหรือน้ำคลอง

นั่งบนดินกินข้าวกับหมูปิ้ง
สุขใจยิ่งอย่างนี้มีฉลอง
คนเดินผ่านพานพบสบตามอง
ไยเปล่าร้องหงอยเหงาไร้เขาแล

ก้านกล้วย

ป.ล. คนมองตั้งเยอะแยะ  อิอิ 

[เพลิงคำ]

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าที่เหงาหงอย
ชะเง้อคอยข้อความมาถามไถ่
วันนี้เงียบว่างเปล่าแสนเศร้าใจ
สิ้นเยื่อใยห่วงกันแล้ววันนี้

ไม่คิดว่ามาถึงให้อึ้งนัก
เคยทายทักเร็วจบเธอหลบหนี
แต่อย่างไรขอบคุณเธออยู่ดี
สำหรับช่อไมตรีที่ยื่นมา

นับแต่นี้ต่อไปคงไร้ข่าว
แม้เหน็บหนาวเพียงใดไม่เอ่ยว่า
สะกดกลืนฝืนคำทั้งน้ำตา
คำกล่าวลาไม่มีหรือพี่ชาย

อรุณสวัสดิ์ทานยาทานอาหาร
ข้อความผ่านโทรศัพท์ระงับหาย
นั่งหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ข้างข้างกายโทรศัพท์อับสัญญาณ.

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

อหังการก้านกล้วยแม้ห่วยถ้อย
คำพูดกร่อยเพียงใดใจห้าวหาญ
เรื่องจะหนีไม่มีลี้ภัยพาน
เรื่องวันวานเคืองขุ่นแค่ฝุ่นดิน

อันน้ำใจไมตรียังมีมอบ
แค่ไม่ตอบใช่แปลว่าแพ้สิ้น
ตายังมองสองหูรู้ได้ยิน
น้ำตารินอยากซับระงับไป

อยากโทรฯถามความครูอยู่ทุกเมื่อ
แต่น่าเบื่อติดต่อก็ไม่ได้
ช่างมันเถอะเยอะอย่างช่างปะไร
เอาหัวใจส่งเสียงก็เพียงพอ

ก้านกล้วย

ป.ล.ฮะโหลฮะเหล ครูกานต์ได้ยินมั๊ยครับ.."ขออภัยค่ะกรุณาเติมเงินก่อนโทรค่ะ"...(ป๊าดดด ลืมไป..ตังค์หมด อิอิ)

[สมนึก นพ]

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าที่เหงาหงอย
ชะเง้อคอยข้อความมาถามไถ่
วันนี้เงียบว่างเปล่าแสนเศร้าใจ
สิ้นเยื่อใยห่วงกันแล้ววันนี้

ไม่คิดว่ามาถึงให้อึ้งนัก
เคยทายทักเร็วจบเธอหลบหนี
แต่อย่างไรขอบคุณเธออยู่ดี
สำหรับช่อไมตรีที่ยื่นมา

นับแต่นี้ต่อไปคงไร้ข่าว
แม้เหน็บหนาวเพียงใดไม่เอ่ยว่า
สะกดกลืนฝืนคำทั้งน้ำตา
คำกล่าวลาไม่มีหรือพี่ชาย

อรุณสวัสดิ์ทานยาทานอาหาร
ข้อความผ่านโทรศัพท์ระงับหาย
นั่งหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ข้างข้างกายโทรศัพท์อับสัญญาณ.

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

เมื่อเช้าตรู่ วันนี้ มีผู้เหงา
คงคอยเฝ้า ทักทาย หมายขับขาน
ยาแก้ปวด แก้ไข้ ไม่ได้ทาน
ทั้งอาหาร ฝืดฝืน กลืนไม่ลง

ขออภัย ด้วยนา สารภาพ
เพิ่งจะทราบ โทรหาย ได้ลืมหลง
สติฟั่น เฟือนไป ไม่มั่นคง
เพื่อนประสงค์ ยืมรถ กำหนดมา

เขาออกไป ไกลลับ กลับนึกได้
โทรชาร์ทไฟ อยู่ด้วย ซวยแล้วหนา
จึงหยอดตู้ ตามไป ได้เวลา
ขอร้องว่า โทรนั้น ปิดทันที

จะเข้าเน็ต ไม่ได้ ไร้โทรศัพท์
ต้องต่อกับ เน็ตบุ๊ค บุกทุกที่
เข้ามาใหม่ ให้ผ่าน อ่านดูดี
ไวเล็ทมี รับถึง จึงลงกลอน

แล้วอาการ วันนี้ ดีขึ้นไหม
หากมีไข้ เชื้ออำ มันนำหลอน
จะแผลงฤทธิ์ รู้ทัน ตะวันรอน
มีหนาวร้อน หลอกให้ ได้ไฝ่ดู

จะหลงผิด คิดไป ได้หลายหนา
แค่พารา ทานไป ไร้ทางสู้
แต่อาการ จริงนั้น มันหลบอยู่
กว่าจะรู้ เกินไกล รับไม่ทัน.

ด.ช. นพ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

อยู่ลำพัง  ช่างเหงา  เราขาดเพื่อน
ผู้ยลเยือน  หาสู่  ขาดคู่หมาย
อยู่ในห้อง เหมือนถูกขัง  ซังกะตาย
วิธีคลาย ผ่อนเหงา  เข้าเว็บกลอน

นั่งหน้าจอ  รออ่าน  คำหวานแต่ง
หลายหลากแหล่ง มวลมิตร  คิดอักษร
ใช้ถ้อยคำ  พร่ำหา   ว่าอาวรณ์
ใจรอนรอน  เมื่อได้อ่าน พาลติดลม

ก็ชีวิต  ชายโสด  ไม่โชติช่วง
เพราะขาดดวง  คู่แท้  ที่แลสม
ขาดสาวผู้  รู้ใจ  ไว้ชื่นชม
ดับระทม  ด้วยกลอน ออดอ้อนคำ

จะดึกดื่น  ตื่นเช้า  ก็เหงาได้
ด้วยรอบกาย เงียบงัน  วันยังค่ำ
จะอีกนาน  แค่ไหน ใจถามย้ำ
หาคนทำ  เหงาให้คลาย ได้สักที

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

อหังการก้านกล้วยแม้ห่วยถ้อย
คำพูดกร่อยเพียงใดใจห้าวหาญ
เรื่องจะหนีไม่มีลี้ภัยพาน
เรื่องวันวานเคืองขุ่นแค่ฝุ่นดิน

อันน้ำใจไมตรียังมีมอบ
แค่ไม่ตอบใช่แปลว่าแพ้สิ้น
ตายังมองสองหูรู้ได้ยิน
น้ำตารินอยากซับระงับไป

อยากโทรฯถามความครูอยู่ทุกเมื่อ
แต่น่าเบื่อติดต่อก็ไม่ได้
ช่างมันเถอะเยอะอย่างช่างปะไร
เอาหัวใจส่งเสียงก็เพียงพอ

ก้านกล้วย

ป.ล.ฮะโหลฮะเหล ครูกานต์ได้ยินมั๊ยครับ.."ขออภัยค่ะกรุณาเติมเงินก่อนโทรค่ะ"...(ป๊าดดด ลืมไป..ตังค์หมด อิอิ)

เอาหัวใจส่งเสียงสำเนียงซึ้ง
คงจะถึงอยู่หรอกล่ะนะพ่อ
โทรศัพท์ตังค์หมดน่าทดท้อ
หากครูรอคงแกร่วได้แห้วทาน

โทรศัพท์หาครูบอกตังค์หมด
ทีสาวสาวยอมอดทั้งคาวหวาน
พออกหักรักลาหาครูกานต์
ยามชื่นบานมองเห็นแค่เป็นเงา

ก็อย่างนี้แหละหนาไม่ว่าหรอก
แกล้งมาหยอกเย้าเล่นด้วยเห็นเหงา
ขอขอบใจก้านกล้วยช่วยบรรเทา
ใจที่เศร้าเหงาหงอยค่อยลดลง.

 

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

[พรายม่าน]

เหมือนความเหงาเข้ามาง้อพอแก้ง่วง
หลอกให้ห่วงห้วงหวง ห่วงโหยหา
พอจ็อกแจ็กจอแจแจ๋นแจ๋ลา
ก็เหลือเค็มเข้มปร่าน้ำตาคน

ไม่เหงาหรอกบอกเขาเราไม่เหงา
ให้มืดปิดมิดเงา เราไม่หม่น
แม้ต้องแอบแปลบเจ็บเก็บกังวล
ก็ขอขืนฝืนตน คงไม่ตาย

เถอะความเงียบวันนี้พอมีค่า
ยิ่งห้ามหักผลักหา ยิ่งใจหาย
จะยอมเด็ดเข็ดเดี่ยวแต่เดียวดาย
คงไม่ล้มล่มละลาย ครารุ่งลาง

เชื่ออรุณอุ่นหวังยังมาหา
จะเก็บคร่ำน้ำตารอฟ้าสาง
เมื่อแสงทองส่องทาบอาบจางจาง
จะได้วางใจสู้รู้อีกวัน

พรายม่าน
สันทราย
๒๖.๐๑.๕๔

[คนเผาถ่าน]

เจอเข้าแล้วกับวันนี้ที่เงียบเหงา
เข้าบ้านเราเช้านี้มีเพียงฉัน
สมาชิกเงียบหายไปไหนกัน
หรือหลับฝันจนเพลินเกินเข้าใจ

จะนั่งรอขออยู่ดูอีกนิด
เพื่อนอาจติดธุระจะไปไหน
กลับมาแล้วอย่าลืมบ้านกลอนไทย
ศูนย์ร่วมใหญ่นักกลอนอักษรกวี.....

มีเราคนเดียวเลยอ่ะ....เหงาจัง
คนไม่เอาถ่าน
9.25 น. 27/1/2554

[สุดสาย]

ฝากดวงใจคนเหงาเขาทิ้งขว้าง
เอามาวางแนบลงคงได้อยู่
เผื่อว่ามีใครหนึ่งซึ่งรับรู้
จะมาดูให้เห็นว่าเป็นจริง



วันที่มีท้องฟ้าทาแก้มใส
วันที่แดดรำไรเป็นใจยิ่ง
แต่ฉันมีแค่ความร้าวเข้าแอบอิง
เกินจะนิ่งแล้วรู้ไหมใจเจ้าเอย

..nara..

[สมนึก นพ]

เจอเข้าแล้วกับวันนี้ที่เงียบเหงา
เข้าบ้านเราเช้านี้มีเพียงฉัน
สมาชิกเงียบหายไปไหนกัน
หรือหลับฝันจนเพลินเกินเข้าใจ

จะนั่งรอขออยู่ดูอีกนิด
เพื่อนอาจติดธุระจะไปไหน
กลับมาแล้วอย่าลืมบ้านกลอนไทย
ศูนย์ร่วมใหญ่นักกลอนอักษรกวี.....

มีเราคนเดียวเลยอ่ะ....เหงาจัง
คนไม่เอาถ่าน
9.25 น. 27/1/2554

ด้วยตั้งใจ ผ่านมา จะเข้าบ้าน
คนเผาถ่าน นั่งเด่น เห็นตรงนี่
ดูท่าทาง เบื่อหน่าย ให้เต็มที
เหงามาซี หลบเดี่ยว เปลี่ยวเอกา

ว่าจะขอ นั่งบ้าง ตรงข้างนั่น
เพื่อแบ่งป้น ความเศร้า เล่ากันหนา
อนุญาต หรือไม่ ให้บอกมา
หากตอบช้า หาใหม่ จะไกลเกิน

จะปรับทุกข์ ให้ฟัง นั่งกันห่าง
ได้ยินบ้าง บางเบา เราก็เขิน
แต่ปีใหม่ ผ่านมา ดูว่าเพลิน
ความสุขเมิน หลบหาย ไม่เคยเจอ

คิดตั้งใจ ไปรัก กับเขาด้วย
กลายกลับซวย หดหู่ อยู่เสมอ
เข้าใจยาก ยิ่งนัก ความรักเธอ
แล้วเพื่อนเกลอ นั้นเฝ้า เศร้าเรื่องใด.

ด.ช. นพ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

โอ้..เช้านี้    คิดกลอน  ไม่ค่อยออก
จะขอบอก  หากไม่เพราะ  อย่าต่อว่า
มันต้องมี  กันบ้าง  เป็นธรรมดา
โปรดเมตตา  สักครั้ง  หวังคะแนน 

หากไม่ให้  ไม่เป็นไร  หร็อกนะครับ
แต่จะนับ   วันคอย  น้อยใจแสน
เห็นเฝ้าหวง ห่วงหา  ยิ่งกว่าแฟน
แม้ยากแค้น  จะขอรอ  อยู่ต่อไป

แต่งกลอนมา ตามประสา  คนเงียบเหงา
เมื่อตื่นเช้า  อากาศ  ยังสดใส
พอสายหน่อย แดดอุ่น  ให้อุ่นไอ
เช้าวันใหม  ของคนเหงา  มาเม้าส์กลอน

ก็มันตื้อ  แบบนี้   ทำไงได้
แม้แต่งไป  ไม่น่ารัก  สักอักษร
ไม่ได้มีอะไรมาก  แค่อยากวอน
ว่าช้าก่อน  อ่านให้ครบ จนจบนะ   [/i]     คล้ายๆออกคำสั่งยังไงก็ไม่รู้  (อย่าว่ากันนะขี้เกียจแต่ง
                                                                 -ให้เพราะ เพราะมันแต่งยาก)

[สมนึก นพ]

โอ้..เช้านี้    คิดกลอน  ไม่ค่อยออก
จะขอบอก  หากไม่เพราะ  อย่าต่อว่า
มันต้องมี  กันบ้าง  เป็นธรรมดา
โปรดเมตตา  สักครั้ง  หวังคะแนน 

หากไม่ให้  ไม่เป็นไร  หร็อกนะครับ
แต่จะนับ   วันคอย  น้อยใจแสน
เห็นเฝ้าหวง ห่วงหา  ยิ่งกว่าแฟน
แม้ยากแค้น  จะขอรอ  อยู่ต่อไป

แต่งกลอนมา ตามประสา  คนเงียบเหงา
เมื่อตื่นเช้า  อากาศ  ยังสดใส
พอสายหน่อย แดดอุ่น  ให้อุ่นไอ
เช้าวันใหม  ของคนเหงา  มาเม้าส์กลอน

ก็มันตื้อ  แบบนี้   ทำไงได้
แม้แต่งไป  ไม่น่ารัก  สักอักษร
ไม่ได้มีอะไรมาก  แค่อยากวอน
ว่าช้าก่อน  อ่านให้ครบ จนจบนะ   [/i]     คล้ายๆออกคำสั่งยังไงก็ไม่รู้  (อย่าว่ากันนะขี้เกียจแต่ง
                                                                 -ให้เพราะ เพราะมันแต่งยาก)

กดไปแล้ว หนึ่งคะแนน ให้แฟนคลับ
จำนวนนับ เพิ่มแน่ ไม่แปรผัน
มาเข้ากลอน รู้ซึ้ง ถึงความมันส์
มีขบขัน อยู่บ้าง เคยวางมา

จะน้อยใจ ใยเล่า เป็นเจ้าของฯ
ท่วงทำนอง กลอนมี ที่แต่งหา
มีคนอ่าน ขานตอบ ชอบใจนา
ว่างทุกครา มาแจม แจ่มจริงจริง.

ด.ช. นพ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

โอ้..เช้านี้    คิดกลอน  ไม่ค่อยออก
จะขอบอก  หากไม่เพราะ  อย่าต่อว่า
มันต้องมี  กันบ้าง  เป็นธรรมดา
โปรดเมตตา  สักครั้ง  หวังคะแนน 

หากไม่ให้  ไม่เป็นไร  หร็อกนะครับ
แต่จะนับ   วันคอย  น้อยใจแสน
เห็นเฝ้าหวง ห่วงหา  ยิ่งกว่าแฟน
แม้ยากแค้น  จะขอรอ  อยู่ต่อไป

แต่งกลอนมา ตามประสา  คนเงียบเหงา
เมื่อตื่นเช้า  อากาศ  ยังสดใส
พอสายหน่อย แดดอุ่น  ให้อุ่นไอ
เช้าวันใหม  ของคนเหงา  มาเม้าส์กลอน

ก็มันตื้อ  แบบนี้   ทำไงได้
แม้แต่งไป  ไม่น่ารัก  สักอักษร
ไม่ได้มีอะไรมาก  แค่อยากวอน
ว่าช้าก่อน  อ่านให้ครบ จนจบนะ   [/i]     คล้ายๆออกคำสั่งยังไงก็ไม่รู้  (อย่าว่ากันนะขี้เกียจแต่ง
                                                                 -ให้เพราะ เพราะมันแต่งยาก)

กดไปแล้ว หนึ่งคะแนน ให้แฟนคลับ
จำนวนนับ เพิ่มแน่ ไม่แปรผัน
มาเข้ากลอน รู้ซึ้ง ถึงความมันส์
มีขบขัน อยู่บ้าง เคยวางมา

จะน้อยใจ ใยเล่า เป็นเจ้าของฯ
ท่วงทำนอง กลอนมี ที่แต่งหา
มีคนอ่าน ขานตอบ ชอบใจนา
ว่างทุกครา มาแจม แจ่มจริงจริง.

ด.ช. นพ

โอ๊ะโอ๊ะ..โอ๋   มีคน  สนใจแล้ว
ถ้าเปลี่ยนแนว  แบบนี้  คงดียิ่ง
คะแนนเรา  พุ่งทะยาน  พล่านกว่าลิง
ไม่หยุดนิ่ง  แน่เลย  เฉยช้าไย

เห็นจะต้อง  แต่งอ้อน  ป้อนเรื่อยเรื่อย
ก็เรื่อยเปื่อย   แบบนี้  คงใช้ได้
ใครแต่งเพราะ  ปล่อยให้เขา  ว่ากันไป
สุดแต่ใจ   จะใฝ่คว้า  ก็แล้วกัน

หรือว่าเรา  ควรเปลี่ยนแนว แต่งไม่เพราะ
เพียงเกี่ยวเกาะ  ว่าความ ไปตามฝัน
เปลี่ยนอารมณ์  เสียบ้าง  ในบางวัน
เผื่อว่ามัน  เป็นโอกาส  อาจได้คลิ๊ก.....

[/size]     

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าที่เหงาหงอย
ชะเง้อคอยข้อความมาถามไถ่
วันนี้เงียบว่างเปล่าแสนเศร้าใจ
สิ้นเยื่อใยห่วงกันแล้ววันนี้

ไม่คิดว่ามาถึงให้อึ้งนัก
เคยทายทักเร็วจบเธอหลบหนี
แต่อย่างไรขอบคุณเธออยู่ดี
สำหรับช่อไมตรีที่ยื่นมา

นับแต่นี้ต่อไปคงไร้ข่าว
แม้เหน็บหนาวเพียงใดไม่เอ่ยว่า
สะกดกลืนฝืนคำทั้งน้ำตา
คำกล่าวลาไม่มีหรือพี่ชาย

อรุณสวัสดิ์ทานยาทานอาหาร
ข้อความผ่านโทรศัพท์ระงับหาย
นั่งหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ข้างข้างกายโทรศัพท์อับสัญญาณ.

  "กานต์ฑิตา"

๒๖ มกราคม ๒๕๕๔

เมื่อเช้าตรู่ วันนี้ มีผู้เหงา
คงคอยเฝ้า ทักทาย หมายขับขาน
ยาแก้ปวด แก้ไข้ ไม่ได้ทาน
ทั้งอาหาร ฝืดฝืน กลืนไม่ลง

ขออภัย ด้วยนา สารภาพ
เพิ่งจะทราบ โทรหาย ได้ลืมหลง
สติฟั่น เฟือนไป ไม่มั่นคง
เพื่อนประสงค์ ยืมรถ กำหนดมา

เขาออกไป ไกลลับ กลับนึกได้
โทรชาร์ทไฟ อยู่ด้วย ซวยแล้วหนา
จึงหยอดตู้ ตามไป ไม่ชักช้า
ขอร้องว่า โทรนั้น ปิดทันที

จะเข้าเน็ต ไม่ได้ ไร้โทรศัพท์
ต้องต่อกับ เน็ตบุ๊ค บุกทุกที่
เข้ามาใหม่ ให้ผ่าน อ่านดูดี
ไวเล็ทมี รับถึง จึงลงกลอน

แล้วอาการ วันนี้ ดีขึ้นไหม
หากมีไข้ เชื้ออำ มันนำหลอน
จะแผลงฤทธิ์ รู้ทัน ตะวันรอน
มีหนาวร้อน หลอกให้ ได้ไฝ่ดู

จะหลงผิด คิดไป ได้หลายหนา
แค่พารา ทานไป ไร้ทางสู้
แต่อาการ จริงนั้น มันหลบอยู่
กว่าจะรู้ เกินไกล รับไม่ทัน.

ด.ช. นพ

สารภาพเช่นนี้ก็ดีอยู่
แต่มิรู้จริงไหมขานไขนั่น
โทรศัพท์ชาร์ตไฟอย่างไรกัน
สติฟั่นเฟือนลืมเพื่อนยืมรถ

แต่เอาเถอะจะเชื่อไม่เหลือบ่า
เอาเป็นว่าไม่โกรธยกโทษหมด
เห็นแก่ความห่วงใยจึงได้งด
แล้วกำหนดรถส่งคืนวันใด

ทำเป็นห่วงอาการที่เจ็บป่วย
จะเอออวยตอบดีมิมีไข้
อยากรู้จังคำถามนี้จากใจ
หรือแค่ไก๋แกล้งถามไปตามแกน

คารมของผู้ชายแปลหลายชั้น
จับต้องมั่นคั้นหนีบจึงบีบแน่น
ด.ช.นพอยู่ไกลภาคใต้แดน
โทรศัพท์เนี่ยแผนทำอะไร?.

  "กานต์ฑิตา"

๒๗ มกราคม ๒๕๕๔

[ปากะญอ]

๐ ค่ำคืนนี้ที่เหงาหงอย ๐

ฝากอักษรคนเศร้าเนาสักบท
หวังจะลดความหม่นที่ปนหา
ร้อยคำกานท์จากทรวงเสี่ยงดวงมา
คำอักษราอาจด้านบนลานกลอน

นามไม่เพราะเสนาะล้ำยังนำหยาด
เกิดรอยขาดคือใจไม่อาจถอน
บ่วงจาบรรถ์ จองจำลา มิอาทร
แม้อาวรณ์ยังตีจากฝากแผลคอย

จึงขอเขียนบทกลอนตอนใจจบ
เผื่อจะลบซากช้ำให้นำถอย
ฤา แผลเด่น เซ่นเงารัก เน้นหนักรอย
เป็นฝุ่นฝอยล่องกับลมระทมไป

กับค่ำคืน ที่หนาวเหน็บ เจ็บแผลรัก
ถูกศรปักจมฝังทั้งหวั่นไหว
มีน้ำตาอำลาแก้มแต้มอาลัย
เหงาสุดใจเกินทนอยู่...เมื่อรู้ว่าเธอลา...