ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฉันเอง]

<a href="http://www.youtube.com/v/YyU2Gmu3WJU&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/YyU2Gmu3WJU&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

เหมือนดั่งเส้นขนานไม่พานพบ
ไร้จุดจบเหนือใต้ให้ผ่านผัน
สุดขอบฟ้าตรงข้ามกันและกัน
ไม่มีวันข้ามภพมาจบจริง

ต่อให้ตามหาเธอมากเท่าไหร่
เธอก็ให้ห่างไกลจากทุกสิ่ง
ห่างจากรักจากชีวิตที่พักพิง
ไม่หยุดนิ่งคิดจากพรากกมล

แม้ว่าเราห่างใกลเกินใจนึก
ความรู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ในทุกหน
ในความฝันในสำนึกในตัวตน
เหมือนสองคนหนึ่งชีวิตหนึ่งจิตใจ

ฉันเอง..

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เธอกับฉันช่างไกลเกินใจเอื้อม
สุดจะเชื่อมเส้นรักมาถักสาน
ถึงรักกันฝันใฝ่คงไม่นาน
ต้องถึงกาลชอกช้ำระกำใจ

เพราะความห่างต่างกันกางกั้นอยู่
สุดจะสู้ก้าวเดินเผชิญได้
มันช่างปวดร้าวลึกนึกข้างใน
ทำให้ไกลเกินฝันทั้งฉันเธอ

ได้เพียงส่งใจมาว่าแอบรัก
มอบใจปักภักดี ไม่มีเผลอ
รักเธอนั้นมั่นใจแม้ไม่เจอ
ก็ยังคงพร่ำเพ้อ...เธอผู้เดียว
...................................

หมายเหตุ

เมียมาเห็นเล่นคอมฯไม่ยอมหลับ
เธอคว้าหมับชกหน้าจนตาเขียว
เป็นรอยปูดเหมือนแพนด้าอย่าเอ็ดเชียว
ต้องแก้เกี้ยวแว่นดำ..ปิดช้ำรอย....

[กล่องความทรงจำ]

เธอเปรียบเหมือน ท้องฟ้า...
ฉันเหมือนสาย ธารา คู่ฟ้าใส
ทุกทุกวัน เราเคียงคู่ อยู่กันไป
แต่จะมา บรรจบพบกันได้....ไม่มีวัน

ได้แต่มองดู ท้องฟ้า....
แต่ไม่สามารถ เอื้อมมือมา สัมผัสฝัน
เราต่างเป็น เส้นขนาน ที่คู่กัน
ได้แค่เห็นทุกวัน...แต่เกินฝัน...จะคู่เคียง

[ปรางทิพย์]

ถึงทางแยกแรกเร้นเส้นขนาน
จำย่างผ่านม่านทุกข์ที่รุกโหม
หวังหลุดพ้นกลลวงที่ล่วงโลม
ที่จู่โจมโถมทับแทบยับเยิน

ดูแตกต่างห่างกันสุดชั้นฟ้า
ยิ่งเอื้อมคว้าปร่าแปร่งดังแกล้งเหิน
เหมือนติดปีกหลีกลี้หนีเผชิญ
ปล่อยเก้อเขินเดินเดี่ยวให้เปลี่ยวกาย

มองทางฝันวันนี้ที่เศร้าสร้อย
ใจดวงน้อยพลอยหม่นมนสลาย
ฤาจะต้องหมองหมางแทบปางตาย
จึงสบายหายโศกวิโยคทรวง

[ฉันเอง]

ไม่อยากเป็นเส้นขนานที่ผ่านผัน
ที่ผ่านวันมันปวดร้าวเกินกล่าวถึง
เหมือนแบ่งโลกเป็นสองฝั่งให้ฝังตรึง
เธอฝังนึงฉันฝั่งหนึ่งไม่ถึงกัน

ยามโลกเธอสว่างไสวตะวันฉาย
โลกของฉันกลับมืดหายกลายเป็นฝัน
อยากหลีกหนีให้ไกลใฝ่ตะวัน
ความมืดพลันตามติดเกาะชิดกาย

จุดเริ่มต้นจากเส้นเดียวเกี่ยวเธอฉัน
ผูกสัมพันธ์แม่นมั่นตะวันฉาย
ดูเรืองรองท้องฟ้าพาพริ้งพราย
กลับมืดหายเพียงเธอลาจากฟ้าไป

กลายเป็นเส้นขนานไม่พาลพบ
ไม่รู้จบที่ฟากฟ้าเวลาไหน
ยิ่งนานวันฉันยิ่งห่างเธอแสนไกล
เพียงฝากใจรักคิดถึงพึงให้เธอ



ฉันเอง..

[ฉันเอง]

มีเพียงหนึ่งพึงคบแล้วจบสิ้น
ไม่ถวิลใครอื่นให้ฝืนหมอง
แม้ไร้สิทธ์คิดไกลเกินใฝ่ปอง
แค่เมียงมองต้องใจใคร่ยินดี

มีเพียงสิทธิ์ได้รักก็มากแล้ว
แม้ต้องแผ้วผิดหวังไม่ห่างหนี
ถึงต้องปวดกลืนกล้ำช้ำฤดี
เพียงรักนี้มีลิชิตให้ผิดไป

แม้เป็นเส้นพาดผ่านด้านขนาน
ยากพบพานขานเจอเสมอได้
อยากให้เธอรับรู้ดูด้วยใจ
นานเท่าไหร่ใจนี้ยังมีเธอ


ฉันเอง..

[bpmoon]

เส้นขนาน...
เป็นเส้นตรงที่ยาวไปด้วยกัน
แต่ไม่มีทางที่จะมาบรรจบพบกันได้ และไม่มีทางที่จะมาอยู่ที่จุดๆเดียวด้วยกันได้...
เธอกับฉันคงเป็นดั่ง...เส้นขนานนี่แหละ...
 

[ไพร พนาวัลย์]

แม้สองเราจะเป็นเส้นขนาน
ไม่มีทางพบพานสมานสมัคร
แต่ใจเราสองดวงยังพ่วงรัก
รู้ประจักษ์แก่ใจไม่เคยลืม

เส้นขนานเคียงคู่อยู่เคียงข้าง
ระยะทางแสนไกลยังใจปลื้ม
จึงอบอุ่นหัวใจดั่งได้ยืม
ยิ่งดูดดื่มดวงแดให้แก่กัน

แม้ร่วมทางไม่ได้ก็ไม่ท้อ
เฝ้าพะนอคนดีมิกีดกั้น
เป็นมิ่งมิตรพี่น้องปองแบ่งปัน
ผูกสัมพันธ์ไมตรีดีกว่าเอย


"ปรางค์  สามยอด"

[สายลมสีขาว]

เส้นขนาน ขนาบ ตราบฟากฟ้า
ทอดยาวไป สุดสายตา ไม่อาจเห็น
ไร้จุดหมาย คือสิ้นสุด นี่...ประเด็น
และรักเป็น เพื่อนกัน ตลอดไป

ฉันรักเธอ นะเพื่อน ผู้เอื้อนเอ่ย
ไม่เกินเลย กว่านั้น หรือหวั่นไหว
เธอคือเพื่อน เพื่อนฉัน ทั้งนอกใน
หมดทั้งใจ ให้เธอ นะเพื่อนเอ่ย

เธอไม่เคย ทำร้าย จิตใจฉัน
แม้จะหมั่น หาเรื่อง ให้เคืองเฉย
แต่ว่ารัก ก็รัก ที่สุดเลย
จำไว้นะ เพื่อนเอ๋ย อย่าทิ้งกัน

จะดูแล ด้วยใจ ทั้งเช้า-ค่ำ
และเน้นย้ำ คำเพื่อน ให้เกลื่อนฝัน
จะคอยเคียง ห่วงใย ทุกวี่วัน
เพียงขอเธอ เพื่อนฉัน เสมอไป ^^


......เพื่อนนะเพื่อน ไม่ใช่อย่างอื่น... !!!!!

(ย้ายมาจากเรื่องแรงบันดาลใจ เพราะโพสผิดอัน แหะๆ)

[chaipan1999]

เส้นขนาน สิ้นฟาก ยากบรรจบ
แม้นพานพบ ใกล้กาย ก็คลายสูญ
สุดเอื้อมคว้า ครองรัก จักอาดูร
กลับพอกพูน ความเหงา เฝ้าเดียวดาย

เป็นเหมือนฟาก ฝั่งฝัน ไร้วันถึง
ห้อตะบึง สิ้นภพ จบความหมาย
โอบเพียงลม พรมซ่าน สะท้านกาย
แม้วางวาย ชวดชม สมฤดี

ขนานกาย เธอฉัน พลันสะท้อน
รักอาวรณ์ แดดิ้น สิ้นสุขขี
ขอชาติหน้า บรรจบ พบกันที
อย่าได้มี เส้นขนาน พาลพรากกัน....


 

[ฉันเอง]

สุดขอบฟ้ายากบรรจบ  มาพบสิ้น
ผลาญชีวิณ สิ้นวิญญาณ มาขานไข
หนักเกินอก ตาพร่าบอด พร่ำพรอดไป
ถึงอยากไร เธอไม่ได้ ไกล้สำเนียง

จะรู้ไหมที่ใจเรามันเฝ้ารัก
สุดตระหนักพร่ำพูดไปไม่ได้เสียง
คำว่ารักมันสั้นนักผลักเธอเคียง
จึงบ่ายเบี่ยงหนีไปให้ไกลตา

ต่อแต่นี้ชั่วชีวีคงไม่พบ
ยากเกินกลบหัวใจใฝ่ปองหา
อย่างไรหนอขอได้พบเธอสักครา
จะบอกว่า ฉันรักเธอ เสมอไป



ฉันเอง..