ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วฤก]

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ชื่นชมกลอนครู~


ครูวฤก ลึกล้ำ รำพันเลิศ
ช่างบรรเจิด คมคล้อง ทำนองไข
จังหวะรับ ศัพท์รัก สลักใจ
ดั่งท่านได้ สังคีต กรีดร่วมแรง

นำโศกเศร้า เหงาว้าง สร้างอักษร
ท่วงอุทธรณ์ วอนวรรค ชักแถลง
บทอิงเปรียบ เทียบซึ้ง พึงแสดง
เห็นแจ่มแจ้ง แจงผ่าน ชาญประพันธ์

สวยสล้าง วางแยบ แบบผู้รู้
ยามเมื่อดู คมคิด สฤษฎ์สรร
ให้นึกย้อน ตอนครู สู้ผลักดัน
คงมุ่งมั่น มากมาย หลายปีเดือน

ความเหนื่อยอ่อน ตอนนี้ ช่างมีค่า
เมื่อเวลา ร่ายรำ ผ่านคำเอื้อน
ประหนึ่งศิลป์ เร้นร่าง มิลางเลือน
คงคล้ายเหมือน เทพแห่งศัพท์ ประทับครู

เพราะผมอ่าน กานท์แก้ว แล้วต้องทึ่ง
แม้นไม่ถึง ซึ่งสาร์น พออ่านรู้
ว่าปราณีต ขีดเน้น เช่นวิญญู
ว่าท่านชู ท่านนพ เคารพกลอน


O กลอนของครูสุดยอดมากครับ..ขอแสดงความนับถือครับ O


เทพกลอนตัน บอม ซอง ดุ๊ก

 
     

[ไพร พนาวัลย์]

ขอฝากเพลงผ่านลมห่มไอรัก
ให้ประจักษ์รักข้ามาร่วมห้อง
หวังแนบชิดเนื้อนวนชวนประคอง
ดั่งละอองหวานชื่นร่มรื่นใจ

ฟังเพลงรักพักกายให้หายหนาว
มองดวงดาวเคียงเดือนเกลื่อนไสว
ดวงเนตรน้องผ่องพราวกว่าคราวใด
สุขฤทัยไหนปานผ่านสายลม

เราทั้งสองประคองคู่อยู่เคียงใกล้
มอบดวงใจให้กันวันเหมาะสม
ฟังเพลงรักปักอุราพารื่นรมย์
ต่างชื่นชมสมใจในเสียงเพลง

 

"ปรางค์  สามยอด" 

[ดอกกระเจียว]

จังหวะเสียงสำเนียงหวานประสานพร้อม
ทำนองกล่อมแกมลมมาพรมผ่าน
โสตสดับซับซึ้งตรึงในมาน
ลบร้าวรานโรยลาเริงอารมย์

วะวาบไหวหวิววอนไม่ย้อนยอก
ระบายบอกสุขสิ้นในเสพสม
วะหวั่นไหวเหว่ว้าพาระทม
ละลอยลมลิ่วไปในเสียงเพลง


แบบว่าขอแจมนักกลอนใหญ่หน่อย

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เย็นสายลมเยือกหนาวเมื่อคราวเจ็บ
ความหนาวเหน็บแซกซ่านเข้าผ่านผิว
เสื้อสะบัดกวัดไกวจนชายปลิว
ไหวไหวพริ้วลิ่วลมระทมพรรณ

อากาศหนาวร้าวผิวสยิวนึก
พารู้สึกเย็นยะเยือกไสเสือกฉัน
ฉวีแตกแหลก ริ้ว เกร็ดปลิวนั้น
เพราะเหมันต์มาเยือนไม่เคลื่อนคลาย

ตื่นยามเช้าหนาวเนื้อขาดเสื้ออุ่น
จะปะชุนเสื้อเก่า ของเราหาย
สั่นสะท้านซ่านผิวสยิวกาย
ด้วยเป็นชายไร้นางข้างที่นอน

จึงฝากเพลงลอยลมเพื่อบ่มรัก
คงมีสักนางหนึ่ง ซึ่งฟังอ้อน
จะยอมมอบดวงใจไม่คลายคลอน
ด้วยหลงกลอนวอนรักที่ปักทรวง 

[ดอกกระเจียว]

อ่านกลอนหมอวฤกนึกกลัวผี
แสนโชคดีเรามิได้ไปสอบหมอ
จบปอหกแล้วเราก็เพียงพอ
หนักเกินหนอการพากเพียรเรียนวิชา

เคยอ่านในหนังสือที่หมอเขียน เรียนหมอไม่ยากหรอก..แต่หนัก คุณหมอว่า

[ฉันเอง]

เพียงสายลมพัดผ่านยอดหญ้าไหว
เหมือนโดนใจไหวเอนเส้นสายสั่น
เกิดเป็นเสียงหวีดหวิวปลิวตามกัน
ให้ไหวหวั่นตามเสียงสำเนียงลม

ยามคิดถึงพึงยินเสียงสายลมทัก
ยามหลงรักมักเป็นเพลงสายลมข่ม
ยามผิดหวังสายลมกล่อมให้เศร้าตรม
ยามระบมลมพัดแรงเหมือนแกล้งกัน

ฝากลมพาสายใยให้ไปถึง
ผูกมัดตรึงดวงใจในห้วงฝัน
กล่อมบรรเลงเพลงรักจากชีวัน
จากตัวฉันถึงเธอที่เพ้อไกล


ฉันเอง..