ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มหาซัง]

"ตัวเราเอง"

เมื่อปัญหา มารุม สุมเข้าใส่       
รบเร้าใจ ให้ท้อ จนฝ่อหนัก 
เกิดความกลัว ทั่วถิ่น สูญสิ้นรัก   
ไร้ซึ่งตัก พักเมื่อย ยามเหนื่อยกาย

คนรอบข้าง ห่างเหิน แล้วเดินหนี   
มิตรไมตรี ที่สร้าง ร้างสลาย
อภัยกัน พันครั้ง ยังเสื่อมคลาย   
ดีแทบตาย กลายผิด จริตคน   

ทั้งใส่ร้าย ป้ายสี นั้นมีทั่ว   
ขาวเป็นมัว หม่นดำ ทำสับสน
ภาพแสดง แกล้งกัน มันวกวน   
ลัวนเจือปน ผลอยาก หน้ากากมาร

คนเปลี่ยนไป ใครทำ หรือกรรมเก่า   
สังคมเน่า น่าหน่าย หลายสถาน
วัตถุหรือ คือเหตุแห่ง แหล่งตัวการ   
สิ่งหักหาญ ผลาญพร่า เข่นฆ่าธรรม

ใจเคยแข็ง แกร่งกล้า ดุจผาใหญ่     
ยังแกว่งไกว ไหวเอน เบนถลำ
ก้มหน้ารับ ซับไว้ ชดใช้กรรม     
ความบอบช้ำ ย้ำเยือน ดังเหมือนเงา

สงบจิต คิดตรอง แล้วมองเหตุ   
ใช่อาเพศ เปรตร้าย พรายขุนเขา
ล้วนแต่ตน คนสร้าง เส้นทางเรา     
สุขทุกข์เศร้า เราก่อ ขุดบ่อเวร

มหาซัง.....งงครับ

[ไม่รู้ใจ]

ตัวเราเอง มิใช่หรือ คือต้นเหตุ
ให้เกิดเภท ภัยหมอง มองสับสน
อีกทั้งโลก ใบนี้ มีวกวน
คนเปลี่ยนจน ตามไล่ ไม่ค่อยทัน

ธรรมะที่ มีสอน อ้อนวอนทั่ว
คนยังชั่ว มัวเมา เขามิหัน
ว่าจะปล่อย ทำไม่เห็น ก็เช่นกัน
แต่ใจมัน ยังคิด ผิดชอบมี

ยากจะเปลี่ยน ใจคน อย่าสนนัก
ให้ตระหนัก คุณค่า อย่าเปลี่ยนสี
จะเทาดำ ขาวล้วน มีส่วนดี
เพราะช่วยชี้ แบบอย่าง ทาง(เดิน)ของเรา

ไม่รู้ใจ
ผิดพลาด ขออภัย มาแจมแบบ ง่วงนอน อ่ะ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คิดคิดดูแต่ละคนบนโลกนี้
ก็ล้วนมีคำว่าเราเป็นเป้าหมาย
จะเด็กหนุ่มสาวแก่ไปถึงตาย
ไม่กลับกลายคำว่าเราจะเก่าไป

ตัวเราเองคำนี้ช่างมีค่า
ทั่วโลกาใดเทียบมาเปรียบได้
คำว่าเราเท่านั้นสำคัญไซร้
คนส่วนใหญ่ก็มักเป็นเช่นนี้เอง

รู้รักตัวกลัวตายรู้ไขว่คว้า
รู้แกร่งกล้าเมื่อผจญคนข่มเหง
รู้สมัครรักมั่นรู้หวั่นเกรง
รู้วังเวงเงียบเหงาเศร้าฤดี

รู้กอบโกยรู้ใฝ่คว้าหาโอกาส
รู้ฉลาดรู้ผลัก  รู้ศักดิ์ศรี        (คนเรารู้แต่ฉลาดส่วนมากไม่รู้โง่)
รู้รังแก รู้ช้ำรู้ย่ำยี
รู้อย่างนี้ คือตัวเรา รู้เข้าใจ

มีอีกมากมายนักสุดจักคิด
รู้มิ่งมิตรรู้ศัตรู รู้ไกล,ใกล้
รู้สนิทชิดเชื้อ รู้เบื่อไป
รู้อะไร ก็ไม่พ้น รู้ตนเอง         (วกไปเวียนมา)   

[ฉันเอง]

หาใจให้เจอ

หากย้อนดูตัวเราก็เท่านี้
ไม่กี่ปีคงถึงคราวต้องดาวดิ้น
ชั่วชีวิตตามหาเป็นอาจินต์
ถึงความสุขทุกข์สิ้นเป็นฉันท์ใด

หากมุ่งหวังกอบโกยไม่เลือกหน้า
จะนำพาทุกข์ร้ายใส่ตัวได้
ถ้าเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เจือจารไป
ความสุขที่จะได้ให้ย้อนมา

หากตามหาชีวิตให้ผิดหวัง
เพื่อประทังความอยากละโมบหา
จะสูญสิ้นชีวิตและเวลา
ที่พึ่งพาคือหัวใจที่ใกล้ตัว

หากพบใจก็พบสิ่งที่ตามหา
จะนำพาทุกอย่างห่างสลัว
ความมืดมิดคิดห่างไม่หมองมัว
อย่าได้กลัวตัวเองข่มเหงใจ


ฉันเอง..

[พรายม่าน]

คงไม่ใช่เรา

เพราะผืนน้ำแผ่นิ่งอยู่ที่นั่น
กับลมพราวหนาวสั่นเลยหวั่นไหว
และดงตองร่องลู่อยู่ไวไว
เลยลวงหลงพะวงไป ไม่ใช่เรา

ถึงแผ่นฟ้าผาชันเหมือนวันนั้น
หรือทิวสนพ้นหลั่น ริมไหล่เขา
เพราะสะล้อทอลมพรมเบาเบา
ที่หลอกเราเฝ้ารื้นฝืนน้ำตา

เพราะธารน้อยอ่อยรินได้ยินเสียง
ก้อนหินใหญ่ไล่เรียง เคียงกกป่า
กับรอยนั่งสั่งสะท้อนก่อนคำลา
เป็นภาพพร่ามาเปรียบคอยเทียบเคียง

เพราะฝ้ายผืนพื้นลายบนปลายคร่าว
สะบัดราวล้อลมผสมเสียง
กับรอยยับขยับปลิวเป็นริ้วเรียง
ที่เคยพาดปาดเลี่ยงบนไหล่กลม

เพียงความเหงาหรือเราจะเท่านี้
กับริบหรี่ร่องรอยคอยทับถม
ก็สายน้ำยังไหลไผ่ล้อลม
เวลาตรมก็ไม่ไป ไม่ใช่เรา

พรายม่าน
สันทราย
๒๒.๐๑.๕๔

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะตัวเราเคล้าคลุกทุกสิ่งสรรค์
จึงผูกพันผันผ่านการทั้งผอง
ทั้งหนักเบาเอาสู้สู่ทำนอง
ตามครรลองแห่งตนผจญมา

จึงต้องรักตัวเราเอาไว้ก่อน
เพือผันผ่อนเติมพลังหวังคุณค่า
เร่งศึกษาพากเพียรเรียนวิชา
วันข้างหน้ารออยู่สู่เส้นชัย

เมื่อตัวเราเข้มแข็งแกร่งเป็นหลัก
จะคอยชักจูงจิตมิตรเคียงใกล้
เป็นคนดีมีศีลธรรมประจำใจ
ชีวิตจะแจ่มใสในสังคม

เพราะ "ตัวเรา"มีเราเฝ้าตามติด
มีสติคอยคิดจิตคอยข่ม
มิให้ไหลล่วงหล่นสู่โคลนตม
มิทับถม "ตัวเขา" ให้เศร้าซึม

 

"ปรางค์  สามยอด"