ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายลมสีขาว]

นักกวี เขียนกลอน ตอนร้องไห้
ระอาใจ นัยน์รัก ได้หักสิ้น
ความห่วงใย กลายเป็น ธุลีดิน
หอมอวลกลิ่น น้ำตา ความอาวอน

สองมือสั่น จับปากกา จรดเขียน
จดบันทึก บทเรียน ด้วยอักษร
น้ำตาริน จิตหวั่น ตัวสั่นคอน
เมื่อครั้งนึก ตรึกย้อน ถึงวันวาน

รักเคยหอม อ้อมขวัญ อันยิ่งใหญ่
อบอุ่นไอ ใจเรา เคล้ากลิ่นหวาน
น้ำเสียงเรียก เพรียกถึง ตรึงยอดกานต์
ประดุจธาร หลั่งริน ประทินใจ

เคยสัญญา จะรักเธอ เท่าชีวิต
เคยลิขิต อนาคต วันสดใส
แต่แล้วเธอ ก็ได้...เดินจากไป
ทิ้งฉันไว้ ในเงา เคล้าน้ำตา

ดั่งชีวิต ของฉัน นั้นถูกพราก
และหายจาก วันคืน ซึ่งใฝ่หา
เหลือไว้เพียง ความฝัน และมายา
เพราะใจฉัน ถูกฆ่า ด้วยมือเธอ

[เพลิงคำ]

คำเริ่มขมคมเริ่มทู่ปูกลอนยาก
คราเธอจากฉันไปทิ้งให้เหงา
น้ำตาเล็ดเกล็ดร่วงดวงเริ่มเมา
อักษรเศร้าโศกซึมอึมครึมคำ

พจน์พูดมั่วทั่วทุกที่มีแต่ผิด
จดจริตแปลกเปลี่ยนเพี้ยนถลำ
โทษดินฟ้าอากาศปรามาสกรรม
ทุกอย่างย้ำเสียใจใส่ลงกลอน

จะมีใครไหนเพียงเคียงลิขิต
รู้ชีวิตฉันนั้นมันผุกร่อน
รับรู้รักหักเธอเจออาวรณ์
ยามล้มนอนซมทุกข์กระตุกใจ

อยากขีดเขียนเพียรตรึกนึกตันออก
ช้ำกระฉอกจากตาบ่ารินไหล
เพียงบรรทัดกัดฟันกลั่นกลอนไป
เผื่อครบได้สี่บทหมดน้ำตา

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เปลือยหัวใจใส่กลอนเมื่อย้อนคิด
ว่าชีวิตของเราช่างเศร้าแสน
มาเติบใหญ่ไกลห่าง ณ ต่างแดน
ให้คับแค้นแสนเข็นความเป็นไป

จากพ่อแม่แลญาติขาดเรือนเหย้า
มันน่าเศร้าอนาคตไม่สดใส
ทั้งความหวังยังรอแต่ก็ไกล
ทำฉันใดกันเล่าต้องเฝ้าทน

คิดความหลังขึ้นมาเวลานี้
อดีตมีมัวหมองต้องครองหม่น
ไร้จุดหมายสายแสงทุกแห่งยล
ไร้ตัวตนหม่นหมองเรียกร้องคืน

สุดจะคิดอิดหนาระอาอก
สุดจะยกหยิบปัญหาปรึกษาดื่น
ต้องเก็บงำล้ำลึกผนึกกลืน
แล้วสู้ฝืนทนไปด้วยใจรวน

คิดอดีตผ่านมามันน่าช้ำ
เวรหรือกรรมเรามีชีวีป่วน
เขียนบทกลอนวอนสวรรค์ถอนคันทวน
ควรมิควรชีวิตข้าอย่ากักเลย.  
 
     โดย Mayawin
  ๑๖  มกราคม ๒๕๕๔

[ทอฝัน]

...ไล้แป้นพิมพ์ปริ่มน้ำตาพร่าอักษร
บันทึกกลอนตอนเศร้าเขาทิ้งขว้าง
ละลายคำก่อนเลือนกลัวเคลื่อนจาง
อารมณ์สร้างกวีมีอยู่จริง...

...............//ทอฝัน

[บ้านริมโขง]

ไม่อาจเขียน บทกลอน ตอนร้องไห้
น้ำในใจไหลรดลงหยดแหมะ
เปื้อนกระดาษขาดยุ่ยดูลุ่ยแระ
ต้องคอยแคะคำใหม่ไม่ให้เลือน

แต่เขียนกลอนตอนเหงา, เศร้าและโศก
เขียนตอนโลกใกล้แตกแหวกคมเฉือน
เขียนตอนใจสลายพ่ายดาวเดือน
เขียนเพื่อเตือนใจตน...คนอย่างเรา.

"บ้านริมโขง"

[ปรางทิพย์]

ชีวิตคนหม่นร้างมิสร่างโศก
ยามวิโยคโชคร้ายสลายฝัน
แม้ดิ้นรนค้นหาแทบจาบัลย์
โดนบีบคั้นกลั้นจิตด้วยพิษตรม

เคยคิดท้อรอวันที่ฝันหา
เมื่อได้มาพาทุกข์เข้ารุกถม
ด้วยความนัยใคร่ครวญป่วนระทม
รักลอยลมขมขื่นสะอื้นทรวง

โอ้ความรักจักเศร้าด้วยเขลาขลาด
พิศวาสคลาดเคลื่อนเสมือนหวง
ทุกคืนวันหวั่นไหวจากใจลวง
ดุจติดบ่วงห้วงเหวลงเปลวไฟ

ยิ่งคิดย้อนกลอนโศกวิโยคเหลือ
ฤาเขียนเพื่อเกื้อรักแล้วผลักไส
ถอดถ้อยพ้อต่อคำระกำใจ
เรียงร่ายไปไล่ผ่านม่านน้ำตา...

[พรายม่าน]

 

น้ำตาในคำกลอน

เคยแข็งขืนฝืนได้ถ้าให้เปรียบ
กับหัวใจเย็นเฉียบความเงียบเหงา
ยังเต้นได้แม้เพียงเสียงเบาเบา
เป็นเสียงเศร้าเก่าไกลให้ได้ฟัง

คงไม่มีกวีใดไม่ร้องไห้
เมื่อรินกรดรดใจเหมือนใครสั่ง
กรีดด้วยพรากถากด้วยรักผลักด้วยชัง
จะเหลือหวังใดกำมากล้ำกลืน

โอ้เดือนดายปลายดอยก็พลอยดับ
ฤาจะลับจากลานภาผืน
หลอกให้รอพ้อครวญวันหวลคืน
ไปหลงแสงแรงกลืน อยู่กลใด

แม้พร่าเลือนเผื่อนลางไปบางค่า
รอยน้ำตาหาเหือดจากใจไม่
ล้วนคำจารผ่านพรากมาจากใจ
บนร่ำไห้ของกวีที่รอคอย

พรายม่าน
สันทราย
๑๙.๐๑.๕๔

[ดิษฐา]

บทกลอนเศร้าเหงานี้ จากที่หนึ่ง
ที่ไร้ซึ่งสัมผัส ให้จัดให้
ต้นทางกลอนวอนมาด้วยล้าใจ
กลอนจึงไร้ไออุ่น ดูขุ่นมัว

ใจหวิวหวั่นสั่นไหว ในบางบท
อาจมีหยดน้ำตา ซึมทาทั่ว
บ้างลานลนจนกลอนไหว ไม่เป็นตัว
ดูหวาดกลัวไปบ้าง ในบางคำ

มวลอากาศปาดลม  สมน้ำหน้า
น้ำในตาไหลหยด รดถลำ
ดาวเรียงตัวมาเย้ย เหมือนเคยทำ
จันทร์ยังซ้ำนำแสง ตะแคงมอง

[bpmoon]

นักกวีเขียนกลอนตอนร้องไห้
หลั่งรินไหลน้ำตาแต่ละหยด
เฝ้าพากเพียรเขียนไปใจสะกด
เปรอะเปื้อนหมดน้ำตานองหน้าฉัน

เขียนบทกลอนมีแต่คำนำโศกา
กลั้นน้ำตาพาใจให้ไหวหวั่น
แสนทุกข์ยากลำบากใจระทมครัน
ใจจริงนั้นไม่อยากเขียนทั้งน้ำตา

[กฤษณาต้องน้ำ]

   

ปรับเปลี่ยนความ เศร้าใจ ที่ในอก   
น้ำตาตก รินเร้า เศร้าใจหนอ
ปรับเปลียนเป็น คำกลอน น้ำตาคลอ
 มือนั้นหนอ ขีดเขียน เปลี่ยนเป็นกลอน
   
ตัวอักษรเ ลือนเลอะ เปรอะน้ำตา
เพราะรักมา มากนัก ยากจักถอน
อีกกี่เดือน กี่ปี ไม่แน่นอน
ใจอาวร ยากถอนรัก ที่ปักใจ
   
 คงมีเพียง สุราว่า เป็นเพื่อน
ช่วยให้เลือน ลืมเศร้า ลืมเขาได้
เทดื่มกิน แล้วสิ้นเศร้า ความเหงาคลาย
พอเมาหาย กลับเศร้า......เหงากว่าเดิม
กฤษณาต้องน้ำ
เสริมงาม
28 มค 54

[/b]


 

[ไพร พนาวัลย์]

เอาน้ำตาแทนหมึกผนึกไว้
มอบให้ใครคนหนึ่งซึ่งเมินหน้า
นับแต่นี้คงมีเพียงดารา
ที่จะมาแทนเจ้ายามเหงาทรวง

รู้ทั้งรู้ว่าเราต้องเศร้าแน่
เพราะเป็นแค่คนไกลแม้ใจห่วง
รู้ทั้งรู้ว่าเขาเฝ้าแดดวง
เพราะพุ่มพวงเหว่ว้าทุกนาที

ดีใจด้วยช่วยซับน้ำตาเจ้า
ที่มีเขาชิดใกล้มิหน่ายหนี
ดีใจด้วยหมดทุกข์สุขเสียที
พบคนดีร่วมทางอย่าร้างลา

จงไปดีเถิดหนาแก้วตาพี่
สองชีวีร่วมห้องปองเริงร่า
จงไปดีเถิดน้องล่องนาวา
สู่เมฆาแดนสวรรค์ทุกวันคืน

 

"ปรางค์  สามยอด"
 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

จับพู่กันวาดลายคลายในรส
น้ำตาตกปรกสลดระทดหวัง
เขียนกลอนร้อยถ้อยกานท์นานเวงวัง
น้ำตาหลั่งดั่งธารแหลกลานเลือน

นักกวีเขียนกลอนตอนร้องไห้
สุดช้ำใจไห้หาระอาเหมือน
โศกเศร้าดั่งฟ้าฟาดผงาดเตือน
แค่เพียงเอื้อนเอ่ยคำนำโศกา

น่าสงสารน้ำตาทากระดาษ
เลอะเปรอะเปื้อนเกลื่อนกลาดมิอาจหา
คำปลอบใจไขพจน์รจนา
เพียงชินชาอย่างนั้นนิรันดร

นักกวีเขียนกลอนตอนร้องไห้
ดุจกองไฟรุมเร้าเข้าถอดถอน
ความเจ็บช้ำกล้ำกลืนฝืนอาวรณ์
ให้เป็นตอนชอกช้ำระกำใจ

บัณฑิตเมืองสิงห์

[กัลมลี*]

เขียนบันทึกความรักในวันเหงา
ด้วยปากกาของเขา...เคยมอบให้
ตัวอักษรทุกตัวแทนหัวใจ
กลอนบทใหม่วันนี้ไม่มีเธอ

เขียนบันทึกจากใจในวันเศร้า
กับเรื่องเก่าที่ทำให้มองเหม่อ
บรรยายความรู้สึกจากแรกเจอ
ลงท้ายที่รอเก้อ...เพราะเธอลืม

[สายลมสีขาว]

ครั้งสุดท้าย ที่ฉัน ได้เห็นเขา
ก็เพียงเงา เงาหนึ่ง ซึ่งไร้แสง
ไม่มีฤทธิ์ พิษภัย และเรี่ยวแรง
เพราะบางสิ่ง เสียดแทง อยู่ในใจ

ใครทำใคร ใครผิด ก็ย่อมรู้
แล้วใยฉัน ต้องสู้ กู้สิ่งไหน
ก็ในเมื่อ เธอทำ ไม่ใช่ใคร
ห่วงอะไร กับความเจ็บ ที่สร้างเอง

?????????????