ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไม้หน้าสาม]

~ความรัก.....มันไม่เหมือนนิยาย
ที่จะสมหวังง่ายๆทุกฉากทุกตอน
ถึงร้อยรสให้เป็นบทละคร.......
ก็คงเป็นตอนที่ตัวเอก....ผิดหวัง
ความรัก.........ของเธอกับฉัน
ก็เหมือนความฝัน.....ที่รอวันพัง
โอกาส.........จะพบกันสักครั้ง
ยังไม่มีหวัง.......จะไปเพ้อฝัน
เพราะเธอ.........นั้นสูงเกินไป
พาให้จิตใจฉัน.....สิ้นแรงพลัง
เปรียบเรือ........คงไม่ถึงฝั่ง
ถ้าเปรียบเป็นหนัง..คือสิ้นโอกาสฉาย
ความรัก...........ไม่มาบรรจบ
สิ่งที่พานพบ.....คือเศร้าแทบตาย
ความรัก........ไม่เป็นดังหมาย
ผูกพันใจกาย...ร่วมได้ดั่งปอง
รักกัน.......แต่ต้องอยู่ไกล.....
ทั้งที่หัวใจเฝ้าแต่......เรียกร้อง
เฝ้าคอย........ชะเง้อตามอง
สิ่งที่คอยจ้องก็หายลับตา......
ความรัก......มันไม่เหมือนนิยาย
คร่ำครวญร่ำไห้......จิตใจโหยหา
สุดท้าย.......คือการร้างลา
แล้วลืมไปว่า......เราเคยรักกัน~

[ไพร พนาวัลย์]

ชีวิตจริงบิดเบือนเหมือนน้ำเน่า
ทั้งโศกเศร้าเร้าใจเหมือนในหนัง
เขาสร้างกันมาฉายได้สตังค์
คนคุ้มคลั่งก็มีตีกันตาย

ดั่งฉันเธอเพ้อพร่ำรำพันรัก
ผูกสมัครรักมั่นฝันสลาย
แล้วก็ออกมาโวยตีโพยตีพาย
รักแหนงหน่ายคล้ายลมดั่งคมเคียว

เมื่อไม่รักกันแล้วยามแก้วแตก
ก็ประจานกันแหลกต่างแยกเขี้ยว
ป้ายความผิดมิดหมีดีข้างเดียว
ไม่คิดถึงตอนเปลี่ยวคอยเหลียวมา

 เมื่อหมดรักหมดใคร่เยื่อใยแล้ว
จะไปไหนก็รีบแจวอย่าแว่วว่า
จงรีบไปให้ไกลไม่มองตา
ขอเวลางุบงิบอาจริบคืน

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ปรางทิพย์]

ยามผิดหวังพลั้งเผลอละเมอหลอน
จะกินนอนร้อนรนต้องทนฝืน
ต่างสาดโคลนโยนข้อท้อกล้ำกลืน
น้ำตารื้นขื่นขมระทมใจ

ดูละครสอนโลกที่โศกศัลย์
บ้างสร้างสรรฟันฝ่าบ้างสาไถย
แล้วหันมองข้องจิตผิดหรือไร
ที่รักให้ไร้ข้อมาต่อรอง

เพียงเพื่อหวังครั้งหนึ่งคะนึงหา
แม้เจ็บปร่าล้าใจไม่เป็นสอง
จะเก็บไว้ให้ลึกผนึกตรอง
มิร่ำร้องฟ้องใครให้เมตตา

[ดอกกระเจียว]

โลกเดี๋ยวนี้มีมนุษย์คิดแปลกแปลก
บ้างแบ่งแยกแตกฝ่ายให้ขมขื่น
พวกไม่มีเบ่งว่ามีนี้กล้ำกลืน
พวกอิจฉาทำหน้าชื่นก็มากมี

พวกเจ้าเยี่ยงเจ้าอย่างพรางหน้ากาก
ล้วนความอยากเต็มอกนรกผี
คิดแก่งแย่งช่วงชิงกันสิ้นดี
ทั้งที่มีความคิดเขลาเต็มกบาล

พวกขี้เกียจรักสบายก็มายมาก
พวกถือสากปากถือศีลเต็มถิ่นฐาน
พวกง่ายง่ายได้อะไรมันประมาณ
ทุกสิ่งการนั้นล้วนแต่ของกู

อย่างกับเป็นปัวโรว์สางคดี
คิดดูซีเมืองบ้านนับวันหรู
แต่จิตใจนับตกต่ำธรรมค้ำชู
น่าหดหู่ไหมท่าน..บ้านเมืองเรา

ประเพณีผีป่าไม่มีแล้ว
ไม่มีแววผีนาผีป่าเขา
สาวเดี๋ยวนี้สงวนนางก็ซึมเซา
หนุ่มไม่เอาเหมือนสะดิ้งเเบบลิงกัง

คำพ่อแม่สอนสั่งมันฟังอยู่
ใส่รูหูพอกลับไปลับหลัง
ก็ช่างแม่งช่างใครกูไม่ฟัง
ทุกข์จึงหลั่งล้นบ้านครับท่าน-คุณ

ปล: เขียนตามอารมย์ที่อยากเขียนกลอนครับ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ความหลังยังเมื่อครั้ง     คราวรัก
เพียงแรกเรียนรู้จัก       กับน้อง
ฉ่ำหวานชื่นใจนัก       ยามเจอะ
ใจพี่มันร่ำร้อง     แน่แล้วรักเธอฯ

ใจเผลอจึงมอบเจ้า    นวลอนงค์
รักมากบอกตามตรง    คลั่งไคล้
ฉ่ำใจใคร่ประสงค์       ครองคู่
เพียงแต่พี่ยากไร้       ไม่แม้นเนื้อนวลฯ

ใจหวลใจร่ำไห้         แหบโหย
ความรักพี่ร่วงโรย      เพราะเจ้า
ฐานะพี่สุดโกย          ทันต่อ น้องนา
จึงหม่นพี่ทนเศร้า     โศกแล้วเพราะใครฯ

มีใจไม่อาจได้          สมปอง
รักพี่ใช่ลองลอง       เล่นได้
หวานใสกลับมัวหมอง   ใจหม่น
เพราะพี่คนยากไร้     แค่นี้เองหรือฯ

มันคือความชอกช้ำ    ดวงมาน
กาลก่อนเคยรักหวาน      กลับสิ้น
เหลือแต่สิ่งร้าวราน   ใจแหลก
เหมือนชีพพี่ดับดิ้น    ชีพนี้พลันสลายฯ

สายใยรักขาดแล้ว     ฤาเหลือ
ความอบอุ่นจุนเจือ    จบสิ้น
ฤทัยเปรียบดังเรือ     จมสมุทร
ใจรักแตกเป็นชิ้น     สุดฟื้นคืนหวังฯ

       โดย Mayawin
   ๑๖  มกราคม  ๒๕๕๔

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ที่ผิดหวังครั้งนี้เพราะมีรัก
ที่อกหักเจ็บใจเพราะไม่ขอ(รักจากเธอ)
ที่ฉันต้องเสียใจเธอไม่รอ
นี่แหละหนออกหักเพราะรักเธอ

ที่ผิดหวังครั้งนี้ฤดีร้าว
ที่นอนหนาวเจ็บหนักเพราะรักเก้อ
ที่ฉันต้องเสียใจอย่าให้เจอ
นี่แหละเหนอใจเราช่างเศร้าจิง

[ฉันเอง]

ความผิดหวังซ้ำซ้ำไม่จำหรอก
เหมือนดังหอกทิ่มแทงกายใจนั่น
เจ็บระบมทมร้าวเศร้าทุกวัน
ไม่อาจหันมองเมินเหินรักไกล

ไร้นิยามความรักปักใจฉัน
เพราะว่ามันไม่เป็นเช่นรักใส
ต้องผิดหวังรักร้าวอยู่ร่ำไป
เอาอะไรนิยามหากร้างลา

เจ็บจนด้านหนาชาครารู้สึก
แต่สำนึกตรึกตรองยังมองหา
รักใสใสไหลรินรสกามา
ครองคู่ฟ้าจรดดินสิ้นมลาย


ฉันเอง..

[ไม้หน้าสาม]

รักเธอจนปานจะกลืน     เธอกลับหยิบยื่นความช้ำสู่ฉัน
แบบนี้เราเลิกคบกัน       เมื่อใจเธอนั้นเริ่มผันเปลี่ยนไป
ในเมื่อไปกันไม่รอด        อย่ามัวพร่ำพรอดพิรี้พิไร
เลิกแล้วไปไหนก็ไป      ฉันทำใจได้เมื่อเราร้างลา
อย่าบอกว่ายังรักฉัน       ในเมื่อเธอนั้นใฝ่ฝันสู่ฟ้า
อย่างฉันต้อยต่ำราคา     ไม่มีคุณค่าให้เธอสนใจ
ถึงฉันจะไม่สุขนัก           แต่เมื่อมีรักแล้วมาผลักไส
ชาตินี้ไม่ขออะไร            ขอไปให้ไกลจากเธอก็พอ
เคยรักกันมาเท่าไร          ในเมื่อขัดใจต่างไปเถิดหนอ
นึกแล้วมันช่างบ้าบอ       สุดท้ายเราก็ตกลงเลิกกัน
โล่งอกเริ่มชีวิตโสด        เหมือนฟ้ามาโปรดอะไรแบบนั้น
โล่งใจเหมือนไปสวรรค์     นี่แหละคือฝันที่ฉันต้องการ
รักเธอเหมือนตกนรก        ตอนนี้โล่งอกนรกถูกผลาญ
รอดแล้วอย่าให้เสียการ     เริ่มชีวิตหวานหาแฟนใหม่เอย

[ไม้หน้าสาม]

~เพียงฤดีหนึ่งร้าวที่หนาวเหน็บ
เพียงหนึ่งใจยังเจ็บด้วยรอยแผล
เพียงหนึ่งน้ำคำย้ำให้ช้ำแด
เพียงหนึ่งแค่วันวานที่ผ่านไป

เพียงหนึ่งรักภักดีกลับมีทุกข์
เพียงหนึ่งสุขเคยซ่านเฝ้าหวั่นไหว
เพียงหนึ่งนั้นวันนี้ไม่เหลือใจ
เพียงหนึ่งความสดใสที่เคยจำ~

[ไม้หน้าสาม]

เคยผิดหวังครั้งก่อนตอนรักจาก
ยิ่งเจ็บมากยิ่งจำย้ำในหัว
เคยคิดฆ่าตัวตายไม่วายกลัว
ว่าพวกพ้องของตัวต้องเสียใจ

เคยคิดเผาตัวตายหลายปีก่อน
พอนึกย้อนแล้วน่าน้ำตาไหล
ช่างโง่เง่าเต่าตุ่นเกิดคุณใด
ใครต่อใครจะหยามไม่งามเลย

กินไม่ได้นอนไปก็ไม่หลับ
กระส่ายกระสับรักร้างหมดทางเผย
ต้องหนาวเหน็บเจ็บอยู่เรื่องคู่เชย
เพราะไม่เคยมีใครที่ไหนแล

จนบัดนี้ปีเลื่อนเดือนก็ล่วง
แต่คู่ควงที่เหมาะไร้เบาะแส
จะจีบสาวคนไหนเขาไม่แคร์
ด้วยพ่อแม่เรานั้นท่านไม่รวย

อยากมีรถมีบ้านเงินล้านบ้าง
ต้องฝันค้างไม่ถึงเพราะพึ่งหวย
ที่คิดไว้หมายตวงกลับดวงซวย
โชคไม่อวยข้างเราก็เศร้านาน

รูปไม่หล่อจ้อไปก็ไม่เก่ง
เรื่องร้องเพลงพอได้แต่ไม่หวาน
ตำแหน่งยามตามนั้นคือขั้นงาน
เงินเดือนผ่านหกพันที่ฉันมี

เคยคิดเผยความในให้สาวเห็น
เปิดประเด็นไปแล้วเธอแจวหนี
ซ้ำบอกว่าขาอ่อนที่หล่อนมี
ทั้งชาตินี้อย่าหมายจะได้ชม

จึงมาเอื้อนเอ่ยความไปตามคิด
ว่าชีวิตเรานี้มีแต่ขม
คิดหาแฟนแสนช้ำเหมือนย้ำปม
ความระทมเก่าหวนทบทวนมา

ขอลาแล้วแนวช้ำไม่ย้ำคิด
เมื่อไร้สิทธิ์ผิดเล่ห์เสน่หา
ก็ขออยู่ขึ้นคานแม้ลานตา
ดีกว่าคว้าพลาดซ้ำแล้วช้ำใจ

[ไม้หน้าสาม]

เมื่อความหวังครั้งแรกแหลกสลาย
ชีวิตคล้ายเรือล่องท่องมรสุม
ฝ่าคลื่นฝันวันเจ็บหนาวเหน็บรุม
ต้อนสู่มุมแห่งเหงาเศร้าสิ้นดี

นอนซมไข้ใจท้อก็ต้องถอย
ด้วยบุญน้อยกว่าน้องจึงหมองศรี
แม้รักมากจากลาค่าเคยมี
นับจากนี้ขอไกลไม่มีเธอ

ตัดใจลาฟ้ากั้นสัมพันธ์รัก
ต้องอกหักหมองหม่นเป็นคนเซ่อ
สี่ห้องใจให้หมดยังอดเจอ
เพียงพร่ำเพ้อรักเขาเศร้าไม่วาย

นับแต่นี้ชีวิตที่ผิดหวัง
จะขอฝังรักร้างให้จางหาย
ใจมอบเธอเผลอถลำจำจนตาย
วันสุดท้ายลาน้องด้วยหมองมัว...

[ปรางทิพย์]

นับแต่นี้ที่คิดนั้นผิดพลาด
สายใยขาดหวาดนักเมื่อรักขม
ต้องเจ็บช้ำคำหยามประนามจม
ความทุกข์ตรมปมเก่ายากเข้าใจ

ดุจเรือน้อยลอยคว้างกลางลมคลื่น
ยากจะฝืนขืนลำกระหน่ำไหว
ต้องโคลงเคลงเคว้งคว้างทุกอย่างไป
จำแกว่งไกวไหลตามด้วยความชัง

มรสุมรุมเร้าเข้าประชิด
รอยลิขิตพิษร้ายสลายหวัง
เมื่อต้องจากพรากกันความฝันพัง
เสมือนฝังขังร่างไม่ต่างเลย

พอคลื่นกลบจบเงียบเย็นเฉียบนัก
รอยแตกหักรักร้าวคราวเฉลย
ต้องซมซานปานโลกย์ทุกข์โศกเปรย
โอ้อกเอ๋ยเคยชินแทบสิ้นใจ...

[ไม้หน้าสาม]

ในวันที่ชีวิตต้องเดินไปด้วยความหวัง
หัวใจที่ยังเฝ้าร่ำร้องโหยหา
อาจมีบ้างต้องเจ็บช้ำ....เป็นธรรมดา
ปาดน้ำตาจากสองแก้มรินแต้มใจ

ในเมื่อทุกคนต่างก็เป็นเช่นนี้
คงไม่มีใครล่วงพ้นไปได้
อยากมีชีวิตก็ห้ามท้อ....สู้ต่อไป
กว่าถึงวันชีพสลายทำลายลง

ชีวิต....ใครบ้างไม่เคยเศร้า
ไม่เคยมีความว่างเปล่า....ไม่เคยหลง
ต่างแต่จะยอมเจ็บช้ำหรือทำใจให้มั่นคง
เพื่อมุ่งตรงสู่จุดหมาย....ปลายทาง

ในเมื่อชีวิตต้องอยู่ด้วยความหวัง
หรือจะปล่อยให้ความเจ็บแต่หนหลังมาเคียงข้าง
ด้วยเห็นเป็นมิตรทั้งที่เป็นสิ่งที่คอยปิดคอยอำพราง
ให้เราไกลจากแสงสว่าง....ที่ส่องอยู่ปลายทางอุโมงค์

หยุดเสียทีเถิด....น้ำตา
ที่รินไหลเจิ่งหน้าดุจน้ำโขง
ความเจ็บและช้ำไม่ควรนำมาเชื่อมใยโยง
ควรทำชีวิตให้ปลอดโปร่ง.....แล้วก้าวต่อไป

[ไม้หน้าสาม]

เบื่อหน่ายกับความสูญเสีย
อ่อนล้า...เพลีย....กับความผิดหวัง
เหมือนทั้งโลก...โศกจะสุม...รุมประดัง
ไม่หยุดยั้ง....เวลา....แม้นาที

มีไหม...ใครเคียงข้าง
ที่จะเดินร่วมทาง.....ฉันคนนี้
ที่ผ่านมา.....มองหา.....ไม่เห็นมี
ริบหรี่.....ชีวิตนี้.....ช่างเลือนลาง

ขอได้ไหม...ใครสักคน
บนถนน....ที่อ้างว้าง.....
รักกัน....จริงใจ....ไม่จืดจาง
อย่าอ้าง...ว่าดีเกิน...แล้วเมินไกล....

เบื่อแล้ว....กับน้ำตา
ที่มันอ่อนล้า....แล้ว....รินไหล
ล้างให้หมด...ความอัปยศ....แห่งใจ
ไม่มีใคร....ก็ไปได้.....โดยลำพัง....

[ไม้หน้าสาม]

เสียเวลาให้เธอนั่งเพ้อจีบ
กลับถูกบีบจากพ่อตาหน้าเงินหนอ
ค่าสินสอดให้ไปยังไม่พอ
พ่อตาต่อว่าสิบหมื่นยืนมือมา

ถ้าไม่มีไม่ต้องแต่งแกล้งชัดชัด
ช่างเอารัดเอาเปรียบเหมือนเหยียบหน้า
ทำได้ไงกันหนอคุณพ่อตา
สิบหมื่นหาได้ที่ไหนใครให้ยืม

จะมีเมียทั้งทีกลับมีกลุ้ม
หัวอกหนุ่มรุมเร้ารินเหล้าดื่ม
เพราะผิดหวังหมายใจจะให้ลืม
พ่อไม่ปลื้มชวดเมียน่าเสียดาย

โอ้น้องเอ๋ยเคยชิดสนิทนัก
ต้องพลาดรักสุดทนคนใจร้าย
เรียกสิบหมื่นชื่นกระไรเหมือนให้ตาย
จะแต่งเมียกลับไม่ง่ายท้ายช้ำตรม

ขอฝากไว้ให้คิดสะกิดครับ
ควรหมั่นนับเงินตราอย่าเหมือนผม
มีสิบหมื่นชื่นใจรักได้ชม
เขานิยมเงินทองเป็นของดี

สร้างฐานะให้ดีก่อนมีคู่
จึงเลิศหรูเชิดหน้ามีราศี
หากมีเงินนับว่าน้อง หากทองมี-
-ก็นับพี่ ดังนี้แล  ว้า...แย่จัง...  

[ไม้หน้าสาม]

ยามผิดหวังฟังเพลงบรรเลงเศร้า
ไม่คลายเหงาสักคราจวบฟ้าสาง
หัวใจหม่นทนหมองมิร้องคราง
เปลี่ยนเวรอย่างเงื่องหงอยเศร้าศร้อยใจ

มาอยู่ยามตามสั่งระวังเหตุ
คอยสังเกตภัยร้ายที่กรายใกล้
ต้องคอยดูให้เห็นความเป็นไป
ยังเจ็บใจในรักที่มักลา

ยามเสียใจใครมอบคำปลอบจิต
ใช้ชีวิตยากไร้อนาถา
ไม่มีสาวมาสนคนธรรมดา
ยามน้ำตารินไหลใครมาดู

ยามอ้างว้างช่างเหงานั่งเฝ้าป้อม
ง่วงก็ยอมทนหน่อยคอยเงี่ยหู
ใครบุกรุกหน้าเสนอต้องเจอตู
ยามไร้คู่ช่างอับเฉาเหงาสิ้นดี

[ไม้หน้าสาม]

ไม่มีหร็อก...หญิงสาว....ในบทกวี
ไม่มีหร็อก.....ผี.....ที่อยู่ในโลง
ไม่มีหร็อก....รถไฟ.....ที่หัวลำโพง
ไม่มีหร็อก....ไก่โต้ง....ที่อยู่ในเล้า

ไม่มีหร็อก.....นักร้อง....ในคาเฟ่
ไม่มีหร็อก...ยิเก....ในคำกล่าว
ไม่มีหร็อก....ไข่แดง....ในไข่ดาว
ไม่มีหร็อก....แกะขาว....ในแกะดำ

[สมนึก นพ]

ไม่มีหร็อก...หญิงสาว....ในบทกวี
ไม่มีหร็อก.....ผี.....ที่อยู่ในโลง
ไม่มีหร็อก....รถไฟ.....ที่หัวลำโพง
ไม่มีหร็อก....ไก่โต้ง....ที่อยู่ในเล้า

ไม่มีหร็อก.....นักร้อง....ในคาเฟ่
ไม่มีหร็อก...ยิเก....ในคำกล่าว
ไม่มีหร็อก....ไข่แดง....ในไข่ดาว
ไม่มีหร็อก....แกะขาว....ในแกะดำ

ก็เห็นอยู่ โมรา ฆ่าสามี
ก็เห็นอยู่ มีผี ตีใบ้หวย
ก็เห็นอยู่ รถไฟ ได้งบรวย
ก็เห็นอยู่ ในอวย ไก่สวยนา

ก็เห็นอยู่ นักร้อง ประคองไมค์
ก็เห็นอยู่ ลิเกใหม่ มิตรหรรษา
ก็เห็นอยู่ ไข่แดง แฝงกลางนา
ก็เห็นอยู่ แกะหนา มาเปรียบเปรย

ไม่ได้เกรียน แวะเวียน มาสนุก
ไม่ได้เกรียน เปลี่ยนทุกข์ เป็นสุขเฉย
ไม่ได้เกรียน เลียนกลอน ทุกตอนเลย
ไม่ได้เกรียน เขียนเอ่ย อภัยมา.

ด.ช. นพ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ไม่มีหร็อก...หญิงสาว....ในบทกวี
ไม่มีหร็อก.....ผี.....ที่อยู่ในโลง
ไม่มีหร็อก....รถไฟ.....ที่หัวลำโพง
ไม่มีหร็อก....ไก่โต้ง....ที่อยู่ในเล้า

ไม่มีหร็อก.....นักร้อง....ในคาเฟ่
ไม่มีหร็อก...ยิเก....ในคำกล่าว
ไม่มีหร็อก....ไข่แดง....ในไข่ดาว
ไม่มีหร็อก....แกะขาว....ในแกะดำ

ก็เห็นอยู่ โมรา ฆ่าสามี
ก็เห็นอยู่ มีผี ตีใบ้หวย
ก็เห็นอยู่ รถไฟ ได้งบรวย
ก็เห็นอยู่ ในอวย ไก่สวยนา

ก็เห็นอยู่ นักร้อง ประคองไมค์
ก็เห็นอยู่ ลิเกใหม่ มิตรหรรษา
ก็เห็นอยู่ ไข่แดง แฝงกลางนา
ก็เห็นอยู่ แกะหนา มาเปรียบเปรย

ไม่ได้เกรียน แวะเวียน มาสนุก
ไม่ได้เกรียน เปลี่ยนทุกข์ เป็นสุขเฉย
ไม่ได้เกรียน เลียนกลอน ทุกตอนเลย
ไม่ได้เกรียน เขียนเอ่ย อภัยมา.

ด.ช. นพ

ไม่มีหร็อก  ดนตรี  ในบทเพลง
ไม่มีหร็อก  คนเก่ง  ในคนกล้า
ไม่มีหร็อก  พิเศษ  ในธรรมดา
ไม่มีหร็อก  น้ำตา  ในอาดูร

ไม่มีหร็อก  เงินตรา  ในกระเป๋า
ไม่มีหร็อก  รอยเงา  ในแสงสูรย์
ไม่มีหร็อก  จำนวนเพิ่ม ในการคูณ
ไม่มีหร็อก  เทิดทูน  ในบูชา

                       แจมด้วย..............

[ไม้หน้าสาม]

ความผิดหวังครั้งหนึ่งตราตรึงจิต
พาให้คิดถึงครั้งยังรักเขา
ไม่ฉลาดเลยตัวด้วยมัวเมา
อันตัวเราโง่ไปหรือไงกัน
ฟ้านั้นสูงจูงใจไปไขว่คว้า
ดินด้อยค่าครองทุกข์สิ้นสุขสันต์
แม้ว่าผ่านนานปีไม่มีวัน
จะหวนคืนมานั้นเป็นขวัญใจ
เหมือนดังบาปสาปซ้ำกระหน่ำเคราะห์
เหมือนฟ้าเยาะหยันเย้ยเกินเอ่ยไหว
เหมือนทำนบพลันแยกแตกจากนัยต์
เหมือนดังไฟไหม้ซ้ำเพราะคำคน
ตัดใจลาฟ้าสูงควรยูงคู่
ตัดใจรู้ว่ารักมักสับสน
ตัดใจลืมปลื้มไฉนในกมล
ตัดใจพ้นผ่านร้างเพื่อห่างตรม
เมื่อมีรักปักใจมิได้หวาน
เมื่อมีมารกั้นรักก็มักขม
เมื่อมีใจให้เธอกลับเพ้อจม
เมื่อไม่สมใจหมายก็คล้ายเมิน
ฉันทำใจให้ลืมเคยปลื้มมาก
ฉันใช่อยากลาร้างทำห่างเหิน
ฉันเพียงบอกวันนี้คุณดีเกิน
ฉันขอเดินไปตามยะถากรรม