ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

~ จดหมาย...ที่หายไป ~


หนึ่งหนุ่มน้อยลอยยิ้มริมหน้าต่าง
มือเท้าคางกรุ้มกริ่มหวานยิ้มฉ่ำ
โต๊ะหนังสือนั่นล่ะ!..ที่ประจำ
เขียนถ้อยคำสื่อสารถึงหวานใจ

เสร็จสรรพกิจกรรม ประจำวัน
ตระเวนฝันทั้งที่มิหลับใหล
วางกระดาษวาดคำเวิ้งอำไพ
โปรยยิ้มใหญ่ยิ้มน้อยหลายร้อยตอน

ถอดข้อความของใจ...เป็นลายลักษณ์
บรรยายแทนแน่นหนัก...เป็นอักษร
คะนึงโดยโหยหา...หว่านอาวรณ์
บอกก่อนนอนทุกวัน...ฝันถึงเธอ

เขียนประดิษฐ์ขีดประดับกับดินสอ
ลายเส้นต่อแต้มคละนำเสนอ
ศิลปะบังเกิด..ล้วนเลิศเลอ
เพียงเพราะเพ้อผ่านพร่ำ...โอ้คำรัก

คำขึ้นต้นตื่นเต้น...เพราะเฟ้นร่าย
คำลงท้ายตรึงทรวง...เพราะหน่วงหนัก
คำ ปล. ต่อหน่อย...หวานย้อยนัก
หนอทะลักล้นสู่...เธอผู้รับ

ระหว่างวันเว้นว่างระหว่างห้วง
อันทิ้งช่วงหนึ่งรอบการตอบกลับ
เฉิดหวังทอส่อแล้วฉายแวววับ
หนึ่งฉบับนับผ่านล้านคำนึง

มนตร์เสน่ห์เล่ห์พจน์แห่งจดหมาย
คือขอบข่ายห้วงจิตเฝ้าคิดถึง
คือการจดจ่อคอยถ้อยคำซึ้ง
และวันหนึ่งเหมือนว่ายิ้มหน้าบาน

เมื่อคอยรอส่อผินมาสิ้นสุด
เมื่อบุรุษไปรษณีย์มาที่บ้าน
เมื่อยื่นรับกับกมลระลนลาน
และเมื่ออ่านอวดตาจ่าหน้าซอง

ยิ้มแก้เขินเดินปรี่ไปที่ลับ
ใจขยับเต้นถี่ทั้งสี่ห้อง
ตาเขม็งเล็งวางไม่ห่างมอง
หัวใจพองเปิดอ่านซาบซ่านแท้


แต่!..บัดนี้....อรรถรส...แห่งจดหมาย
กาลล่วงกลายเป็นจุณพร้อมรุ่นแม่
ยุคโลกาภิวัตน์คนอัดแอ
เขาสนแค่เคลื่อนขับเร็วฉับไว

ช้าเป็นเต่า(สูงวัย)...ขัดใจโจ๋
แค่เน็ทหลุดพุทโธ่...โก๋ไม่ไหว
จึงเกลื่อนทั่วหัวอกสุมหมกไฟ
สูบฉีดไปในเลือด...ผู้เดือดดาล

กรอบกำหนดจดหมาย หลายวันรอบ
ที่เขียนตอบด้วยมือผู้สื่อสาร
และบรรจงลงส่วนกระบวนการ
ย่อมแทรกผ่านจิตผู้...เรียนรู้คอย

มนตร์เสน่ห์เล่ห์พจน์แห่งจดหมาย
นิยมหายกลายเห็นเป็นต่ำต้อย
จึงเก่าแก่ทิ้งซองเพียงร่องรอย
และทยอยถอยนำ..ถมตำนาน

...............................................

หนึ่งหนุ่มใหญ่วัยลุงลงพุงแล้ว
ยืนอมยิ้มตาแววแต่เปี่ยมหวาน
ริมหน้าต่างโต๊ะนั่น..คล้ายวันวาน
เขาหยิบอ่านจดหมาย..ป้าสายบัว!




ปล.อยากจะลงที่ บอร์ดน่าเสียดายของป๋าฮอร์ท แต่ก็ยาวเกินไป
     และขออนุญาตแยกออกมา เป็นอีกหนึ่งบอร์ด เฉพาะจดหมายนะครับ

[ตะวันฉาย]

...จดหมายรัก....ที่ไม่ได้ส่ง....


...จดหมายเรียงเพียงถ้อยร้อยคำส่ง
สลักลงเป็นอักษรกลอนสั่นไหว
ร่ายทุกคำย้ำตราพาทรวงใน
สู่ห้วงใจจดหมายรักสลักมา

...อัสสุคลอรอแต้มแซมอักษร
หยอดลงกลอนซึมซาบเป็นคราบหนา
ร้อยบรรเลงคล้ายเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา
กลั่นออกลาว่าเป็นบทลดรักลืม

...ภาพสะท้อนตอนเขียนเพียรฉาบฉาย
กรอประกายที่เราเคียงเมื่อเรียงปลื้ม
แต่บัดนี้ใยรักพักถูกยืม
สุดท้ายลืมความหลังที่ฝังใจ

...ทั้งคำโศกบทเศร้าลำเนาหา
ชื่นชีวาเคยมีสุขหยุดไสว
ดับแดดิ้นสิ้นแรงแทงหทัย
เหมือนเปลวไฟ ไหม้ทรวง ม้อดดวงมาลย์

...จดหมายยับที่ใจหาใคร่ส่ง
สุดท้ายคง เหลือเพียงฉัน มันประสาน
สิ้นกันแล้วหนอรักผลักใจจาร
ทรมานมิเหลือใยให้ใครแล

...จึงพับซองจ้องเก็บเหน็บใต้หมอน
โฉมบังอรมิอาจวางทางกระแสร์
จดหมายยับพับใส่ซองน้ำนองแด
สุดท้ายแผลก็แช่ช้ำกระหน่ำแทง....

[ฉันเอง]

...จดหมายรัก....ที่ไม่ได้ส่ง....


...จดหมายเรียงเพียงถ้อยร้อยคำส่ง
สลักลงเป็นอักษรกลอนสั่นไหว
ร่ายทุกคำย้ำตราพาทรวงใน
สู่ห้วงใจจดหมายรักสลักมา

...อัสสุคลอรอแต้มแซมอักษร
หยอดลงกลอนซึมซาบเป็นคราบหนา
ร้อยบรรเลงคล้ายเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา
กลั่นออกลาว่าเป็นบทลดรักลืม

...ภาพสะท้อนตอนเขียนเพียรฉาบฉาย
กรอประกายที่เราเคียงเมื่อเรียงปลื้ม
แต่บัดนี้ใยรักพักถูกยืม
สุดท้ายลืมความหลังที่ฝังใจ

...ทั้งคำโศกบทเศร้าลำเนาหา
ชื่นชีวาเคยมีสุขหยุดไสว
ดับแดดิ้นสิ้นแรงแทงหทัย
เหมือนเปลวไฟ ไหม้ทรวง ม้อดดวงมาลย์

...จดหมายยับที่ใจหาใคร่ส่ง
สุดท้ายคง เหลือเพียงฉัน มันประสาน
สิ้นกันแล้วหนอรักผลักใจจาร
ทรมานมิเหลือใยให้ใครแล

...จึงพับซองจ้องเก็บเหน็บใต้หมอน
โฉมบังอรมิอาจวางทางกระแสร์
จดหมายยับพับใส่ซองน้ำนองแด
สุดท้ายแผลก็แช่ช้ำกระหน่ำแทง....

ข้อความโดย: ตะวันฉาย ฉัตรบงกช



 
จดหมายที่ยังไม่ได้รับ

ใจจดจ่อเฝ้ารอคอยจดหมาย
เคยแนบชิดติดกายไม่หน่ายแหนง
ยามเหงาเฝ้าเปิดอ่านไม่คลางแคลง
เหมือนดังแสงส่องใจให้ทุกครา

แสนดีใจกว่าสิ่งไหนได้มาโปรด
จะลงโทษลงฑัณฑ์กันไม่ว่า
ขอเพียงได้รับจดหมายใส่ซองมา
ที่จ่าหน้าถึงตัวพี่ที่อยู่ไกล

แกะถ้อยคำจำมั่นฝันถึงรัก
ถ้อยสลักมัดสัญญาอย่าเฉไฉ
รักคิดถึงห่วงหาอย่าทิ้งไป
ฝากหัวใจดวงน้อยน้องเฝ้าคอย

วันมองหาสัปดาห์เลื่อนเดือนเปลี่ยนผัน
ทุกทุกวันเฝ้าเหม่อมองเงียบเหงาหงอย
คอยเสียงเรียกที่เพรียกหาจากฟ้าปรอย
ส่งมาหน่อยจดหมายรักข้าจักคอย



ฉันเอง..

http://www.youtube.com/v/eZXzYy1a_7A?fs=1&hl=en_US

[masapaer]

"จดหมายหรือเธอที่..เปลี่ยนไป"


หยิบปากกาด้ามเก่งบรรเลงพจน์
ขึ้นต้นบทจดหมายใจเต้นถี่
ถึงปลายทางร่างคำพร่ำวจี
เผยฤดีที่เป็นเน้นลงไป

ทุกบทความยามร่างพลางยิ้มสรวล
หวานรัญจวนครวญถึงรำพึงใกล้
จะกี่วันถึงมือสื่อถึงใจ
รอคอยได้พร้อมฝันอันหวามทรวง

รอเวลาตอบกลับนับจดหมาย
จะส่งสายผูกพันปันความห่วง
หลากรู้สึกคละรุมสุมก่อรวง
ของทุกห้วงแห่งใจในคนรอ

เสียงเรียกไวไปรษณีย์มีจดหมาย
ใจตื่นคลายคล้ายชื่นระรื่นหนอ
เพียงได้รับจดหมายใจอิ่มพอ
หวังเพียงขอตอบความย้ำกลับมา

เปิดจดหมายไม้หอมพะยอมแห้ง
ประดิษฐ์แต่งร่วงพรูดูมากค่า
เป็นของฝากจากใจให้กานดา
ลงท้ายว่า “รักคิดถึง” ตรึงไม่เลือน

ตอบเธอกลับที่รัก..ฝากส่งไว้
ดาวน้อยพับส่งไปให้เป็นเพื่อน
จูบส่งท้าย..ลิปสีอ่อน..ซ้อนหวานเตือน
อย่าแชเชือนเลื่อนตอบมอบข้อความ

ปิดผนึกพร้อมจูบลูบอีกครั้ง
กับความหวังความฝันอันหวาบหวาม
จูบกระดาษแทนกายในทุกยาม
รอวันข้ามผ่านให้ได้พบกัน

ผ่านคืนวันรอคอยแทบถอยร่น
กระดาษหม่นหมองยับกลับพลิกผัน
สิ้นจารึกหมึกจางร้างแรมวัน
เธอลืมมันผันไปใช้อีเมล์ (E-mail)

คำฝากรักหักผันปานจรวด
ความเจ็บปวดของใจใครหักเห
พิมพ์ครั้งเดียวส่งสิบหยิบแจกเท
สุดคะเนหัวใจในเมล์เธอ


ปล........ไปหล่ะ 

[เมฆา...]

''..เมล์ละเมอ หรือเธอ ไม่สนใจ..''


...รับจดหมาย สีหวาน น้ำตาลอ่อน
ซองสะท้อน แวววาว พราวเสมอ
ไปรษณีย์ ยื่นให้ ยามได้เจอ
เหมือนละเมอ เพ้อฝัน นั้นปะไร

...รีบพินิจ จิตจ้อง มองอักษร
ที่อยู่ก่อน เปิดผนึก รู้สึกไหว
สั่นสะท้าน ปานเต้น เน้นที่ใจ
ระบุไว้ ชื่อเรา ยิ่งเร้าทรวง

...กลิ่นหอมหอม ล้อมกรอบ รอบซองสึก
เปิดผนึก เห็นดาว ราวดอกสรวง
ล้วนบรรจง พับทบ ประกบพวง
แต่ละดวง เด่นล้ำ ฉ่ำชื่นมาน

...ค่อยค่อยคลี่ กระดาษ หยาดคำรัก
แต่ละวรรค สลักซึ้ง ตรึงคำหวาน
พลอยกำซาบ ภาพเจ้า เยาวมาลย์
คิดถึงวาน ปานวาตย์ แทบขาดรอน

...ยิ่งรอยลิป สีอ่อน ขจรกลิ่น
หอมระริน แก้มพวง ห่วงสมร
พี่ประทับ จูบซ้ำ นะงามงอน
ด้วยอาวรณ์ ก้อนเสน่ห์ คะเนคะนึง

...เหลือจะข่ม ใจขับ หลับคืนค่อน
หวั่นบังอร รอนาน จะค้านขึง
จงส่งพิณ  บีบี  ที่ ดาวน์-ดึง (ดาวน์แล้วผ่อน)
หวังช่วยตรึง สัญญาณใจ ให้ตรงกัน

...จะได้แชท แอตออน ทุกตอนค่ำ
ป้อนถ้อยคำ พร่ำหา อุราสันต์
พิมพ์ข้อความ ตามด้วย รูปสวยพลัน
ส่งเป็นขวัญ  เป็นพร ก่อนนิทรา

...แต่แล้วไย แจ่มจันทร์  ไม่หมั่นตอบ
หรือมิชอบ บีบี ที่ส่งหา
ปล่อยให้พี่ กดแป้น จนแขนชา
แม้แต่เมล์ สักครา ยังไม่มี....

...ต้องให้รอ จดหมาย จนตายหรือ
ถึงจะสื่อ สานถ้อย คอยยาหยี
ถึงตอนนั้น คงแย่ แก่เต็มที
ลมที่มี คงม้วย ด้วยรอนาน...     


ปล. มิใช่นานธรรมดาน่ะ ...น๊านนน..นานนนน.....เลยเชียวแหล่ะ...อิอิ

***เมฆา...***

[พรายม่าน]

จากเพลงยาวกราวในใส่คำคล้อง
ฝากทำนองพ้องคำลำนำหา
ใจจะขาดปราศแล้วแก้วมาลา
เพียงชม้ายชายตาอีกคราเดียว

บรรจงจับพับงามเป็นสามเหลี่ยม
ห่อผ้าเตรียมเลี่ยมเหลือบสีเกีอบเขียว
พรมน้ำอบครบปรุงจรุงเจียว
ให้น้องเทียวเหลียวมองดั่งต้องมนต์

แล้วแอบวางหว่างเส้าเสาท่าน้ำ
ใจระส่ำพร่ำหาคาถาบ่น
เทวดาฟ้าด้วยจงช่วยดล
ให้หน้ามนคนหรูอย่าดูดาย

เกินไขว่หาค่าหวานดั่งกาลก่อน
แม้คำกลอนอ่อนช้อยก็พลอยหาย
สุนทรีย์ยีย่ำถูกทำลาย
สูญสลายกลายนิยามเป็นความเร็ว

แม้ไม่เทียมเยี่ยมคำลำนำนั้น
ขอเอาฝันวันสบเพื่อลบเหลว
กับความรัก ผลัก หนี ความดีเลว
เป็นทองเปลวปิดคร่ำอย่าต่ำเกิน

อยากฝากฟ้าฝ่าฝนปนฝ้าหมอง
ฝากครรลองของร้างที่ห่างเหิน
แม้คำหวานขานจากจะยากเดิน
ขออย่าเมินเพลินหายไม่ชายตา

อยากใด้คำน้ำตาลไม่หวานเท่า
แต่คำเหงาเข้าขับจนทับหนา
คงฝากได้ใช้คำธรรมดา
รักที่พรากจากมา ยังค่าเดิม

พรายม่าน
สันทราย
๑๓.๐๑.๕๔

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ข้ารอ~

พิราบน้อยห้อยสาร์นทะยานล่อง
สู่นวลน้องบัวคลี่จากพี่ผัน
กำดัดรุ่นกรุ่นร้อนป้อนรำพัน
มอบกำนัลผ่านถ้อยร้อยนำทาง

วลีรสบทอ้อนซ่อนความหมาย
มันมากมายหลายหลากจึงอยากสาง
แม้นคำชืดจืดวรรครักมิจาง
เพียงอยากล้างมนต์รุ่มที่สุมทรวง

แม้นว่าไร้คำตอบมอบคืนข้า
ถึงเพลานาทีปีผ่านล่วง
ถึงสิ้นหมายหน่ายเบื่อเนื้อถามทวง
ก็มิห่วง ดอกหนอ..แม้นรอนาน

เพราะข้าเติมใยรักในอักษร
พร้อมอาทรซ้อนสัตย์มัดคำหวาน
มีความห่วงพ่วงล้นให้ทนทาน
คือทุกด้านใจล้น..เพื่อคนดี

ตะวันรอนอ่อนล้าฟ้าผลัดผืน
ข้ายังยืนเหลือบจ้องท้องวิถี
หวังสักวันพิราบคาบไมตรี
คืนใจนี้ ที่เฝ้ารอ จ.ม.นาง


O


บอม ซอง ดุ๊ก

[ดอกกระเจียว]

บรรจงเขียนบรรทึกคำก่อนนำส่ง
ลงตู้ตรงช่องสอดอย่างฝากหวัง
นานเท่าใดเล่าหนอเฝ้ารอฟัง
เสียงประกาศดังดังมีชื่อเรา

มันระทึกหัวใจว่าใครนั่น
กางกระดาษอ่านรำพันเมื่อครั้งเหงา
แม้สำนวนซื่อๆก็ถือเอา
นี่เพื่อนเราแน่แท้ที่ส่งมา

เราเฝ้าทวนครวญคำหวังฉ่ำหวาน
หวังเจือจานเพื่อนรักผู้ส่งหา
หลายฉบับขยับขั้นธรรมดา
เราจึงมาเป็นนักกลั่นและนักกรอง

เป็นไอ้หนูนักสืบเป็นเชร์อล๊อค(โฮล์ม)
เป็นนักกลอนสอนบอกก็พอคล่อง
ต้นเหตุจากจดหมายลงลายทอง
เผินเผินมองเหมือนยุงลายมันตีกัน

อ่านจดหมายหลายฉบับก่อนพับเก็บ
เอาหมุดเย็นซ่อนไว้ใต้ความฝัน
ขึ้นไปเหยียบดาวได้ในสักวัน
ลายมือหวัดหวัดพวกนั้นเหมือนทองคำ

[masapaer]

''.จูบออนไลน์.''


แม้จดหมึกนึกนานพลันช้าหน่อย
จนคนคอย..ชราหนัก..รักยังหวาน
อยู่ที่พี่ชายแล้วแก้วดวงมาน
สลักกานท์หวานชมหรือลมลวง 

ทุกวันต้องลากทุยลุยหนองน้ำ
ก่อนพลบค่ำยามแรงแสงวันล่วง
รอกระดาษบรรยายรักในทรวง
ที่รำพันทุกห้วงของดวงใจ 

ชะเง้อแง้แลหาเหมือนบ้าบิ่น
สาวบ้านถิ่นอรัญมิทันสมัย
จรุงแต่งแต้มศรีขาดวิไล
อยู่ห่างไกลปืนเที่ยงเสี่ยงรักลา 

ลงทุนซื้อบีบีด้วยชีวิต
ทุยอุทิศเพื่อฝันอันอุตส่าห์
รับข้อความพี่ชายในท้องนา
อนิจจาเล็กไปไม่สำราญ 

ขายข้าวได้รอบนี้มีโน๊ตบุ๊ค
เล่นแทบจุกแต่รักหวังปักฐาน
เกรงพี่ชายหายต้องจองขึ้นคาน
ดอกเบี้ยบานก็ดาวน์เอามาดึง  (เหมือนกัน) 

แถมไม่ลืมแอร์การ์ดฉลาดไหม
จะเชื่อมใจในเอ็มเข้มข้นถึง
ผ่านแคมฟอกซ์บอกรักปักตราตรึง
ฝากคะนึงก่อนนอนแชทออนไลน์

อยากส่งจูบจุ๊บจุ๊บมิผลุบผัน
เหมือนจดหมายมอบกันนั่นไฉน
พี่ส่งลิ้งค์แลกจูบจุ๊บจุ๊บไว
น้องจูบใส่หน้าจอ..หนอไฟช๊อต !  อิอิ   


ปล.บางทีกระดาษเก่าๆ ก็เจ๋งกว่านะเพ่..

[ฉันเอง]

"จดหมายหรือเธอที่..เปลี่ยนไป"


หยิบปากกาด้ามเก่งบรรเลงพจน์
ขึ้นต้นบทจดหมายใจเต้นถี่
ถึงปลายทางร่างคำพร่ำวจี
เผยฤดีที่เป็นเน้นลงไป

ทุกบทความยามร่างพลางยิ้มสรวล
หวานรัญจวนครวญถึงรำพึงใกล้
จะกี่วันถึงมือสื่อถึงใจ
รอคอยได้พร้อมฝันอันหวามทรวง

รอเวลาตอบกลับนับจดหมาย
จะส่งสายผูกพันปันความห่วง
หลากรู้สึกคละรุมสุมก่อรวง
ของทุกห้วงแห่งใจในคนรอ

ข้อความโดย: masapaer 

มีจดหมายเสียบประตูอยู่หน้าบ้าน
จึงแกะอ่านภายในใจร้องขอ
อ่านถ้อยความจำรัสน้องถักทอ
รักไม่ท้อสิ่งไหนใคร่ทบทวน

ไม่มีการเปลี่ยนแปรหรือใดอื่น
จดหมายคืนส่งกลับนับไม่ถ้วน
แสนคิดถึงดวงใจให้รัญจรวญ
คิดว่าด่วนจากพีไปไม่เหลือใจ

พี่เฝ้าอ่านคำหวานในจดหมาย
กลั่นจากใจใส่กานท์ที่ขานไข
มีสิ่งเดียวที่โหยหากว่าสิ่งใด
คือหัวใจใส่จดหมายแล้วส่งมา


ฉันเอง..

[hort39]

เมื่อจดหมายหายไปในช่วงเปลี่ยน
การขีดเขียนลดน้อยถอยคุณค่า
การเรียนรู้เร่งรัดตัดเวลา
การศึกษาหาได้ในไอที

การละเล่นแบบไทยก็ไม่เห็น
เล่นเกมส์เน็ตเช้าเย็นเห็นทุกที่
วิถีความเป็นไทยแทบไม่มี
ยังโชคดีมีกลอนให้ออนลายน์

นี่คือหนึ่งคุณค่าน่าสรรเสริญ
ความเจริญช่วยเสริมเพิ่มความหมาย
มีเว็บบอร์ดให้ฝากกลอนกันมากมาย
สิ่งทีหายยังมีสิ่งทดแทน....

 

[เมฆา...]

  “ จูบออนไลน์ กลายเป็นอื่น ”


...ไปรษณีย์ พี่เอ๋ย ไยเลยผ่าน
หนุ่มไกลบ้าน รอข่าว จากสาวฮอท
หลายเดือนแล้ว แนวลาง ห่างคอมพ์ด็อด
เวอร์วายเว็บ คิดฮอด พลอยจอดจาง

...เช็กอีเมลล์  ก็หาย โหดร้ายนัก
จดหมายรัก หรือก็คอย เหมือนรอยร้าง
กลิ่นสุคนธ์ ปนแก้ม แซมผมนาง
ก็เลือนลาง ล่องลอย เกินคอยรอ

...น้ำตาไหล ใจกลุ้ม มะรุมฤทธิ์
คะนึงนิจ  พิศขวัญ  แจ่มจันทร์หนอ
เปิดแคมฟอกซ์ ช็อกผวา น้ำตาคลอ
เห็นชื่อย่อ สาวอรัญ มันปวดใจ

...คงลืมแล้ว แก้วจ๋า นางฟ้าพี่
เข้าออนไลน์ แต่ละที มีหนุ่มใหม่
มาป้อยอ ขอแอต แชทเมนต์ไป
แล้วคนไกล ในกรุงเล่า เจ้าทำเมิน

...ปล่อยให้เรา เฝ้ารอ ต่อคอมเมนต์
ทีคนอื่น ทำเป็น เห็นเคอะเขิน
รู้ไหมหนา ว่าเหน็บ เจ็บเหลือเกิน
แหมคงเพลิน ทิ้งเรา เหงาคนเดียว

...แม้แต่ใน เฟสบุ๊ค ก็ทุกข์เหมือน
รับเป็นเพื่อน  เชือนแช ไม่แลเหลียว
เห็นว่าเรา ภูธร ก็ถอนเทียว
แสนจะเปลี่ยว ขมขื่น สะอื้นทรวง

...ก็แค่เพียง อยากถาม ยามห่างหาย
จึงต้องร่าง จดหมาย  ว่าชายหวง
ด้วยน้ำคำ พร่ำบอก ใช่หลอกลวง
เพื่อประท้วง ท้วงติง หญิงอรัญ

...แล้วใส่ซอง สีสาย ลวดลายสวย
ผนึกด้วย แสตมป์ตรา อากรขวัญ
พร้อมรอยจูบ ลูบไล้ ใจรำพัน
และน้ำตา หยดนั้น อันระทม

...หวังข้อความ จากทรวง ที่ห่วงหา
ถึงกานดา เพ็ญพักตร์ คนรักผม
หันมาจาร กานท์พจน์  งดแชทชม
หวั่นหลงลม คมลิ้น อินเตอร์เน็ท......


ปล. แม้แต่คำลงท้าย ใจร้ายนัก...(ไฟช๊อต)



***เมฆา...***




ปล.2 ขอบพระคุณ มะสะแปร์ครับ ที่แจ้งว่าตกหล่นไป 1 บท แฮะๆๆ ขออภัยด้วยนะครับ สงสัย เมฆา ERROR! ซะแล้ว อิอิ

[ตะวันฉาย]

 
จดหมายที่ยังไม่ได้รับ

ใจจดจ่อเฝ้ารอคอยจดหมาย
เคยแนบกายสายอักษรจากสวรรค์
กำลังใจจากคนไกลส่งถึงกัน
เก็บไปฝันยามได้อ่านจากกานดา

แสนดีใจกว่าสิ่งไหนได้มาโปรด
จะลงโทษลงฑัณฑ์กันไม่ว่า
ขอเพียงได้รับจดหมายใส่ซองมา
ที่จ่าหน้าถึงตัวพี่ที่อยู่ไกล

แกะถ้อยคำจำมั่นฝันถึงรัก
ถ้อยสลักมัดสัญญาอย่าเฉไฉ
รักคิดถึงห่วงหาอย่าทิ้งไป
ฝากหัวใจดวงน้อยน้องเฝ้าคอย

วันมองหาสัปดาห์เลื่อนเดือนเปลี่ยนผัน
ทุกทุกวันเฝ้าเหม่อมองเงียบเหงาหงอย
คอยเสียงเรียกที่เพรียกหาจากฟ้าปรอย
ส่งมาหน่อยจดหมายรักข้าจักคอย

ฉันเอง..

จดหมายยับ...ฉบับหนึ่ง...(หวังว่าคงไดรับ)

...ร่อนจดหมายมาถึงด้วยซึ้งจิต
ดั่งถูกมนต์เนรมิตให้คิดสอย
เขียนอักษรกลอนนำใช่คำลอย
ใจประดอยบรรจงลงอักษรา

...ฝากถ้อยคำนำกล่าวส่งข่าวรัก
ใช้กานท์ปักความในให้ห่วงหา
กี่คืนหนาวดาวเคลื่อนเลื่อนอำลา
ยังคิดถึงพี่ยาทุกราตรี

...ทุกวันคอยสบตาจอพอมีหวัง
คิดถึงจังอักษรกลอนใจพี่
ร้อยคำรักผ่านม่านซ่านฤดี
แทรกซึมที่หทัยใจคนรอ

...พับจดหมายใส่ซองลองส่งหา
ผูกอุราตามติดชิดใกล้พ่อ
มนต์กานดาไม่หวานบนลานจอ
สบสายตาบ้างหนอพอเป็นทาน...

"ตะวันฉาย"

[masapaer]

"รักละเมอ หรือเธอตาลาย "


ต้องลงทุนขายทุยลุยไซเบอร์
เพราะเผยอฝากใจไม่เคยเข็ด
ต้องอดนอนออนไลน์ให้คอเคล็ด
แต่น้ำตาต้องเล็ดเช็ดทั้งคืน

จะให้รอจดหมายกลัวตายก่อน
เพราะว่านานครึ่งค่อนจะร่อนยื่น
กว่าจะส่งคงตรมล้มทั้งยืน
กลัวพี่ชื่นกับใครไม่รอกัน

ตอบอีเมล์กลับไปหลายครั้งแล้ว
ยังไร้แววตอบมาพาเสียขวัญ
พี่ออนเอ็มคงบล็อคล็อคทุกวัน
ต้องนอนฝันร้ายมากอยากบอกจัง

รับข้อความออนไลน์หัวใจเต้น
อยากจะเม้นท์กลับไวไม่เหลียวหลัง
แต่นามสื่อถึงใครใจแทบพัง
มิใช่นามน้องยังทำรังแก

ตอบข้อความก็ช้าว่างานสุม
หรือสาวรุมออนเอ็มแทะเล็มแน่
เห็นไอคอนออนไลน์ใจอ่อนแอ
สายบัวแพ้สายสวาทแทบขาดใจ

สาวบ้านถิ่นอรัญคงฝันค้าง
เครือข่ายกว้างยิ่งเร็วลงเหวใหญ่
พี่บอกลาเฟชบุ๊คซุกไฮไฟว์
ชมสาวใสงามทรงรูปลงบล็อก ! 

ปล.ใครกันแน่ใจร้าย..น้องจ๋า ๆ ส่งมาทำไม  ไม่ได้ชื่อจ๋า... (ลงเน็ท..นี่ไม่ร้ายน๊า ..)



ก่อนส่งดูดีๆ..นะจ๊ะ..

 

[ฉันเอง]

จดหมายยับ...ฉบับหนึ่ง...(หวังว่าคงไดรับ)

...ร่อนจดหมายมาถึงด้วยซึ้งจิต
ดั่งถูกมนต์เนรมิตให้คิดสอย
เขียนอักษรกลอนนำใช่คำลอย
ใจประดอยบรรจงลงอักษรา

...ฝากถ้อยคำนำกล่าวส่งข่าวรัก
ใช้กานท์ปักความในให้ห่วงหา
กี่คืนหนาวดาวเคลื่อนเลื่อนอำลา
ยังคิดถึงพี่ยาทุกราตรี

...ทุกวันคอยสบตาจอพอมีหวัง
คิดถึงจังอักษรกลอนใจพี่
ร้อยคำรักผ่านม่านซ่านฤดี
แทรกซึมที่หทัยใจคนรอ

...พับจดหมายใส่ซองลองส่งหา
ผูกอุราตามติดชิดใกล้พ่อ
มนต์กานดาไม่หวานบนลานจอ
สบสายตาบ้างหนอพอเป็นทาน...

"ตะวันฉาย"



มีจดหมายค้างปีพี่ได้รับ
หน้าซองยับพับครึ่งพึงสงสาร
ค่อยคอยเปิดแผ่วเบาเฝ้าอ่านกานท์
น้องนงค์คราญขานไขใส่ฟืนไฟ

หลังห่างหายไปนานพล่านหัวอก
พร่ำเพ้อพกใจสั่นสุดหวั่นไหว
กลัวจะขาดการติดต่อจากน้องไป
แสนดีใจที่ได้รับตอบกลับมา

มีโปสการ์ดหลายแผ่นแทรกให้พี่
ดวงฤดีเที่ยวทั่วไทยหรือไรหา
ไม่มาแวะหาพี่หน่อยน้องแก้วตา
จะนำพาท่องอยุธยาราชธานี

เฝ้ายืนอ่านหลายเที่ยวหลายรอบนัก
เธอเขียนทักในจดหมายว่ารักพี่
และคิดถึงห่วงหาทุกนาที
ยอดชีวีค่ำคืนนี้พี่ตอบไป


ฉันอง..

[masapaer]

มีจดหมายเสียบประตูอยู่หน้าบ้าน
จึงแกะอ่านความในใครเฉลย
นานแล้วหนาไม่ได้รับจากเธอเลย
ยอดยาเอยพึงรู้ไว้ใจพี่ครวญ

ไม่มีการเปลี่ยนแปรหรือใดอื่น
จดหมายคืนส่งกลับนับไม่ถ้วน
แสนคิดถึงดวงใจให้รัญจรวญ
คิดว่าด่วนจากพีไปไม่เหลือใจ

พี่เฝ้าอ่านคำหวานในจดหมาย
กลั่นจากใจใส่กานท์ที่ขานไข
มีสิ่งเดียวที่โหยหากว่าสิ่งใด
คือหัวใจใส่จดหมายแล้วส่งมา


ฉันเอง..

จดหมายถูกตีกลับนับไม่ถ้วน
ทุกซองล้วนสงสัยไม่จ่าหน้า
หรือส่งผิดกันนี่หนอพี่ยา
จึงได้ว่าตัดพ้อคนรอคำ

หรือจงใจไสส่งลงที่อื่น
แล้วแกล้งโกรธไฟฟืนให้กลืนกล้ำ
ยังมิตอบมอบไปใช่ใจดำ
รอผู้นำจดหมายเขาไม่มา

แอบสงสัยไปรษณีย์พี่เขาป่วย
รอบหน้าช่วย..ส่งเองซี..ดีอยู่หนา
จะได้ยื่นมือรับกับสบตา
ขอเพียงอย่าช้าไปน้องใจร้อน..

อิอิ..ปล..ล้อกันเล่นขำขำ นะค๊า..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ข้ารอ~

พิราบน้อยห้อยสาร์นทะยานล่อง
สู่นวลน้องบัวคลี่จากพี่ผัน
กำดัดรุ่นกรุ่นร้อนป้อนรำพัน
มอบกำนัลผ่านถ้อยร้อยนำทาง

วลีรสบทอ้อนซ่อนความหมาย
มันมากมายหลายหลากจึงอยากสาง
แม้นคำชืดจืดวรรครักมิจาง
เพียงอยากล้างมนต์รุ่มที่สุมทรวง

แม้นว่าไร้คำตอบมอบคืนข้า
ถึงเพลานาทีปีผ่านล่วง
ถึงสิ้นหมายหน่ายเบื่อเนื้อถามทวง
ก็มิห่วง ดอกหนอ..แม้นรอนาน

เพราะข้าเติมใยรักในอักษร
พร้อมอาทรซ้อนสัตย์มัดคำหวาน
มีความห่วงพ่วงล้นให้ทนทาน
คือทุกด้านใจล้น..เพื่อคนดี

ตะวันรอนอ่อนล้าฟ้าผลัดผืน
ข้ายังยืนเหลือบจ้องท้องวิถี
หวังสักวันพิราบคาบไมตรี
คืนใจนี้ ที่เฝ้ารอ จ.ม.นาง


O


บอม ซอง ดุ๊ก

~ตอบตัวเองหรือคุณบอมซองดุ๊กจ้ะ~


น้องได้รู้พี่ชายถ่ายทอดรัก
ที่เสียหลักข่าวข้องใช่น้องหมาง
ฤา สาร์นล่มลมซัดสะบัดทาง
หรือฟ้ากลางดินป้อง..น้องยังรอ

จริงจริงนั้นน้องนี้ใช่ดีเด่น
ที่ประเคนรำพึงซาบซึ้งหนอ
เพียงแค่บอกรักกันนั้นเพียงพอ
โอ้ว่าพ่อทูนหัวของบัวบาน

เมื่อวันก่อนตอนเย็นเห็นอ้ายใหญ่
มันสุมไฟไส่ซุงปรุงอาหาร
แลคับคลาเนื้อหนังตั้งถ้วยจาน
พิราบสาร์นของพี่ที่ส่งมา

มันคงโดนปืนผาฆ่าจนร่วง
ปล่อยรักทวงทอดท้อก่อปัญหา
เราทนทุกข์มันแซ่บแอบนำพา
น่าเอาพร้าบั่นคอ..หนอพวกมัน

งั้นเยี่ยงนี้นี่เมล์ของตัวน้อง
จักมิต้องลำบากหากกระสัน
เพียงชายแอตแชตมาว่ารู้กัน
เพียงแค่นั้นรักเราสิ้นเหงาทรวง


  boukie@krungsri ayutthaya ตอนปลาย.com


บอม ดุ๊ก ดิ๊ก

[ฉันเอง]

จดหมายถูกตีกลับนับไม่ถ้วน
ทุกซองล้วนสงสัยไม่จ่าหน้า
หรือส่งผิดกันนี่หนอพี่ยา
จึงได้ว่าตัดพ้อคนรอคำ

หรือจงใจไสส่งลงที่อื่น
แล้วแกล้งโกรธไฟฟืนให้กลืนกล้ำ
ยังมิตอบมอบไปใช่ใจดำ
รอผู้นำจดหมายเขาไม่มา

แอบสงสัยไปรษณีย์พี่เขาป่วย
รอบหน้าช่วย..ส่งเองซี..ดีอยู่หนา
จะได้ยื่นมือรับกับสบตา
ขอเพียงอย่าช้าไปน้องใจร้อน..

อิอิ..ปล..ล้อกันเล่นขำขำ นะค๊า..

ข้อความโดย: masapaer



เฝ้านั่งนับจดหมายที่ตีกลับ
มีมากมายหลายฉบับวางทับซ้อน
อยากให้เธอได้รับจักอ้อนวอน
ไม่อยากผอนผ่อนเวลาเนิ่นนานไป

จะว่าไปไปรษณีย์นี้อาจป่วย
แต่ว่าป่วยคงป่วยหนักด้วยไฉน
ป่วยเป็นปีเลยตีกลับสองพันใบ
นี้แล้วไซร้ ได้ดีเด่นจึงเห็นควร

งานนี้ บุรุษไปรษณีย์  รับไปเต็มๆ   



ฉันเอง   

[ไพร พนาวัลย์]

"รักละเมอ หรือเธอตาลาย "


ต้องลงทุนขายทุยลุยไซเบอร์
เพราะเผยอฝากใจไม่เคยเข็ด
ต้องอดนอนออนไลน์ให้คอเคล็ด
แต่น้ำตาต้องเล็ดเช็ดทั้งคืน

จะให้รอจดหมายกลัวตายก่อน
เพราะว่านานครึ่งค่อนจะร่อนยื่น
กว่าจะส่งคงตรมล้มทั้งยืน
กลัวพี่ชื่นกับใครไม่รอกัน

ตอบอีเมล์กลับไปหลายครั้งแล้ว
ยังไร้แววตอบมาพาเสียขวัญ
พี่ออนเอ็มคงบล็อคล็อคทุกวัน
ต้องนอนฝันร้ายมากอยากบอกจัง

รับข้อความออนไลน์หัวใจเต้น
อยากจะเม้นท์กลับไวไม่เหลียวหลัง
แต่นามสื่อถึงใครใจแทบพัง
มิใช่นามน้องยังทำรังแก

ตอบข้อความก็ช้าว่างานสุม
หรือสาวรุมออนเอ็มแทะเล็มแน่
เห็นไอคอนออนไลน์ใจอ่อนแอ
สายบัวแพ้สายสวาทแทบขาดใจ

สาวบ้านถิ่นอรัญคงฝันค้าง
เครือข่ายกว้างยิ่งเร็วลงเหวใหญ่
พี่บอกลาเฟชบุ๊คซุกไฮไฟว์
ชมสาวใสงามทรงรูปลงบล็อก ! 

ปล.ใครกันแน่ใจร้าย..น้องจ๋า ๆ ส่งมาทำไม  ไม่ได้ชื่อจ๋า... (ลงเน็ท..นี่ไม่ร้ายน๊า ..)



ก่อนส่งดูดีๆ..นะจ๊ะ..

 

พอเปิดคอมออนเอ็มเต็มจอแล้ว
เห็นกลอนของน้องแก้วมาแนวน็อค
คำสุดท้ายร่ายรางคงพรางบอก
หวังเสยพล๊อกปลายคางทำอย่างเซียน

โอ้สาวถิ่นอรัญขยันนัก
อยากจะรักอยากจะหลงคงโดนเฆี่ยน
ขายเจ้าทุยลุยบาง(กอก)ลืมทางเกวียน
เข้าแวะเวียนเวบไซ้ส์ลืมไร่นา

ร่อนอีเมล์มากมายหวังขายรัก
ใครสมัครแอด,เม้นท์อยากเห็นหน้า
เอารูปใครมาหลอกรีบบอกมา
ล้วนหน้าตาสวยจังชั่งไม่อาย

พี่ก็หลงงงงวยป่วยใจแป้ว
หลงรักเธอเข้าแล้วแนวใจง่าย
อยากจะเป็นแฟนคลับมากลับกลาย
เธอมีรักมากมายคงคลายคลอน

เห็นลีลาร่ายกลอนอักษรสาร
หลั่งคำหวานหว่านล้อมกล่อมฉะอ้อน
ทั้งร่ายรำเริงร่าท้าต่อกลอน
ดั่งจารจรจากใจให้มาลุย

เฝ้าติดตามจดหมายที่ปลายฝัน
ทุกคืนวันรอรับคงยับยุ่ย
รอเธออยู่หน้าจอพอได้คุย
ต้องหน้ามุ่ยไม่มาน่าน้อยใจ

รับจดหมายประจำตอกย้ำว่า
ต้องรีบส่งเงินมาอย่าช้าได้
ถ้าไม่ส่งจะรู้เป็นยังไง
แม้แต่ไข่ไม่มีให้ลูกกิน

ณ วันนี้ไม่มีจดหมายแล้ว
ฟังเสียงแว่วโทรศัพท์รับแทบดิ้น
เธอ miss call อ้อนมาเป็นอาจิณ
จนเคยชินหูชา...ไม่มาแล้ว!!

 

“ปรางค์  สามยอด”

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เคยส่งศาส์นหวานถ้อยเพียรร้อยรัก
เรียบเรียงถักทอฝันที่หวั่นไหว
เธอกลับเมินเฉยอยู่ไม่รู้ใจ
ทิ้งพี่ให้ไหวหวั่นกับจันทรา

พี่รักน้องเพียงใดไฉนแกล้ง
น้องระแวงพี่ผิดเพราะดิษฐา
ยามพระอาทิตย์อัสดงหลงเมฆา
ที่เจียนบ้าไปนั้นคือฉันเอง

พี่แค่คนเผาถ่านสงสารเถิด
รักนั้นเกิดจากใจใช่ข่มเหง
บ้านริมโขงเคยพักเมื่อรักเคว้ง
ยังยำเยงพรายม่านสังหารใจ

กาแฟดำทำให้พี่ไม่หลับ
เฝ้านอนนับวันอยู่น้องรู้ไหม
ม้าก้านกล้วยเคยปลื้มลืมหรือไร
แม่ทรามวัยไหงคลั่งพลังศรัทธา

กามนิต คงดล จนใจเจ้า
ให้ไปเฝ้าบ้านกลอนไทยหรือไงหนา
พี่เคยจ้อง เจรียงคำ ย้ำสัญญา
ว่าน้องจ๋า มายาวิน ไม่สิ้นรัก

ดอกกระเจียวเคยให้ไหงกลับทิ้ง
ลืมบัณฑิตเมืองสิงห์ที่รู้จัก
บอม ซอง ดุ๊ก หล่อหรือ เจ้าถือนัก
น้องจึงภักดิ์ ใจปลื้ม ลืมสายใย

ที่ที่เคยพบกัน พร่ำ สรร พรอด
ปรางค์ สามยอด เจ้าปลื้มลืมไฉน
พี่ลูบโลมปรางทิพย์แวววิบใจ
ด่ำฤทัยพริฏฐาอย่าลืมเลือน

รักสุดรักมากมายจดหมายส่ง
หากน้องคงยังรักปักใจเหมือน-
พี่รักเจ้าเฝ้าคิดถึงคนึงเตือน
โปรดมาเยือนสักครั้ง...พี่ยังรอ

   โดย Mayawin  ๑๔ มกราคม ๒๕๕๔

ปล.มีชื่อใครบ้าง ขาดชื่อใครบ้าง  หากล่วงเกินไป ข้าขออภัยเด้อ....