ส่งจดหมายทั้งปีไม่มีตอบ
รอจนกรอบแกรบแล้วกินแห้วถัง
ส่งให้เธอมากมายเสียดายตังค์
ตอบมามั่งเคยไหมแม่ใจดำ
พี่รอแล้วรอเล่าจนเคราหงอก
คิดไม่ออกนงรามแม่งามขำ
ผิดอะไรไยหนอไม่ต่อคำ
หรือน้องจำไม่ได้หรือหน่ายกัน
แล้วอยู่มาวันหนึ่งพี่จึงรู้
บุรุษผู้ไปรษณีย์ขมีขมัน
นำจดหมายจ่าหน้ามาให้พลัน
ทำพี่นั้นตื่นเต้นมิเว้นวาย
แต่พอเปิดซองจดหมายแล้วได้อ่าน
พี่สะท้านทั้งตัวหัวใจสลาย
มันแสนเศร้าโศกาเจียนบ้าตาย
ใช่จดหมายแต่กลับได้การ์ดแต่งงาน
บอกว่าเชิญร่วมงานวิวาห์เขา
กับเจ้าบ่าวเศรษฐีมีหลักฐาน
ที่ 18 มกรานั้นวันอังคาร
ไปร่วมงานให้ได้...อย่่าสายนะ.............สุดช้ำ....
กลอนพาไปเหมืิอนกันครับ .....อีกแค่สองวันเอง
