ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กล่องความทรงจำ]

  emo_107คือแบบว่า...ยังนึกอะไรไม่ออกอะคะ ก้อเลยนำกลอนเก่าๆ ของตัวเองมาฝากให้คิดถึงกันค่ะ
 

มันจบลงไปตั้งนาน                 
        ความรักของวันวาน ระหว่างเธอ กับฉัน
        เธอจากไป ทิ้งฉันให้อยู่  กับความเงียบงัน   
        ฉันหมดความสำคัญ ทางใจ ทางสายตา
                                  นึกสภาพสิ ในวันที่เธอ ทิ้งฉันไป       
                                  ฉันอึ้งและเหม่อ ไปพักใหญ่....
                  ก่อนกอดเธอไว้ด้วยน้ำตานองหน้า             
                                  "ฉันจะอยู่ยังไง" ..."โปรดอย่าทิ้งฉันไป"......   
                                    คือคำอ้อนวอน ขอเธอตลอดเวลา
                                    ฉันร้องไห้ จนเลือดจะแทนน้ำตา   
                                    เธอก็ยังแกะมือฉัน แล้วเดินจากลา อย่างไม่ใยดี
   ยอมรับนะว่า ประหลาดใจ                       
   กับการกลับมา ขอเริ่มต้นใหม่ ในวันนี้
   แต่ประโยชน์อะไร ที่ฉันจะกลับไปคืนดี     
   เพราะความปวดร้าว ยังคงทบทวี อยู่เต็มหัวใจ
                                    แล้วประโยชน์อะไรหละ ที่เธอจะกลับมา     
                                    เพราะในวันที่ฉันอ้อนวอน เธอด้วยน้ำตา...............
                                    เธอเคยเห็นค่าฉันบ้างไหม
                                    ถึงแม้ตอนนี้ ฉันยังไม่อาจลืมเธอได้ จนหมดใจ     
                                    ยอมรับนะว่า การกลับมาของเธอ ทำให้รู้สึกหวั่นไหว....
                                  แต่ไม่มีทางกลับไป......เป็นเหมือนเดิม 

 

[ฉันเอง]

ก้าวชีวิตที่ผิดพลาด



ถึงชีวิตได้เลือกแล้วคราต้องจาก

ยังคิดมากฝากรอยเท้าไว้ข้างหลัง

ทางชีวิตยามก้าวเดินไร้พลัง

ยังเจ็บฝังกับรักเก่าเศร้ามิคลาย


เลือกทางผิดคิดได้มันก็ท้อ

จะเฝ้ารอการกลับมารู้ว่าสาย

เพราะพี่ทำกับเธอไว้มากมาย

บอกไม่อายถ้าเป็นพี่ยังหนีไกล


เฝ้าพร่ำเขียนกลอนจากฝากให้อ่าน

เผื่อสงสารคนหลงผิดคิดไถล

ขอได้โปรดอย่าถิอสาลาจากไป

พี่ขอใฝ่ลาไกลจากไปเอง


ผิดไปแล้วขอรับกรรมที่ทำไว้

พอแล้วใจเคยฝักใฝ่ไปข่มเหง

ต่อหน้าเธอพี่ทำได้ไม่ยำเกรง

ทำอวดเบ่งทั้งที่ใจให้ระทม


ขอลาหนอพี่ขอบวชเพื่อชดใช้

ผ้าเหลืองให้ห่มใจหายขื่นขม

ใต้ร่มกาสาวพัตร์หัดแก้ปม

ที่ถาถมจมใส่ไม่เว้นวาย





ฉันเอง..

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เคยปลื้มจอมใจใหลหลง
เคยส่งคำหวาน มาขานไข
เคยรักหนักหน่วง กว่าดวงใจ
คลั่งไคล้เพียงเจ้าเฝ้ารอ

สายใยผูกพัน หมั่นคิดถึง
ติดตรึง ซึ้งสนิท ติดต่อ
หมายใจใฝ่คว้ามาพนอ
รักก่อเกิดหว่างท่ามกลางใจ

ไยเจ้ากลับทำเฉยชา
มีชาย อีกหนึ่งมา หน้าใหม่
เหมาะสมกันแท้แม่ทรามวัย
รู้ไหมใครต้องหมองมน

พี่รู้อยู่ว่าหาควรไม่
ที่จะรัก ทรามวัย แต่ต้น
ตัดใจลาร้างห่างกมล
ยอมทนเจ็บช้ำกล้ำกลืน

วันนี้พี่ลืมปลื้มน้องแล้ว
ใจแววหวั่นไหวมีใครอื่น
แม้น้องบอกหมายจะได้คืน
ให้พี่ยื่น ดวงใจไปยังเธอ

ขอบอก น้องที่รัก หนักหนา
หัวใจมัน ค้านว่า อย่าเสนอ
จำหักรักล้นหมายปรนเปรอ
กลัวเก้อนะน้อง  พี่ต้องจร

[กล่องความทรงจำ]

มันจบลงไป ตั้งนาน
ความรักของ วันวาน ... ระหว่างเธอกับฉัน
แล้วเธอกลับมา วันนี้ เพื่ออะไรกัน
จะกลับมา สานความผูกพัน อีกทำไม

ยอมรับว่า ครั้งหนึ่ง เคยรักลึกซึ้ง กับเธอมาก
แต่รู้ไหม ตัดใจ มันยาก มากแค่ไหน
กว่าจะถึง วันนี้ ... ที่ฉันมีแรง ยื้อลมหายใจ
ต้องทรมาณ และเสียน้ำตา ไปเท่าไหร่...
เธอไม่เคยเห็นมัน

กลับไปเถอะนะ  อย่าเสียเวลา
เธอหมดคุณค่า ไปพร้อมกับการหลั่งน้ำตา...เป็นเลือดแล้ว วันนั้น
อย่าเพิ่งคิดได้...อย่าเพิ่งมาให้ ความสำคัญ
ยอมรับนะ...ว่าแค่รู้สึกไหวหวั่น...
แต่ไม่มีวัน หวนกลับไป...

[แป้งน้ำ]

ทุก ~ ทุกวัน . . ที่ฉันต้องอยู่อย่างเจ็บร้าว
เพราะฉันไม่อาจลืมเรื่องราว . .. และก้าวต่อ
อิทธิพลของเธอ . . . อาจทำให้พร่ำเพ้อ ~ คอยรอ
ชั่วขณะของคนทุกข์ท้อ . .. อยากให้เธอสานต่อความผูกพัน






เคยคิดว่า . .. ถึงเจ็บอีกครั้งก็ไม่แคร์
ขอเพียงแค่ . . เธอกลับมารักฉัน
แต่มันเป็นเพียงความคิดโง่  ~ โง่ . .. ของใจตีบตัน
ยอมรับตรง  ~ ตรงว่าไหวหวั่น
แต่ให้กลับไปเจ็บเพราะเธออีกครั้งนั้น . . . ไม่มีทาง







ทุก ~ ทุกวัน . . ที่ฉันต้องอยู่อย่างเจ็บร้าว
ไม่เห็นเธอถามข่าวคราว . .. ห่วงฉันบ้าง
ไม่สนิทใจ . . . หากต้องกลับไปเดินร่วมทาง~
มีชีวิตอยู่เพื่อรอเธอทิ้งขว้าง . .. อีกครั้ง





 

[กล่องความทรงจำ]

ทุก ~ ทุกวัน . . ที่ฉันต้องอยู่อย่างเจ็บร้าว
เพราะฉันไม่อาจลืมเรื่องราว . .. และก้าวต่อ
อิทธิพลของเธอ . . . อาจทำให้พร่ำเพ้อ ~ คอยรอ
ชั่วขณะของคนทุกข์ท้อ . .. อยากให้เธอสานต่อความผูกพัน






เคยคิดว่า . .. ถึงเจ็บอีกครั้งก็ไม่แคร์
ขอเพียงแค่ . . เธอกลับมารักฉัน
แต่มันเป็นเพียงความคิดโง่  ~ โง่ . .. ของใจตีบตัน
ยอมรับตรง  ~ ตรงว่าไหวหวั่น
แต่ให้กลับไปเจ็บเพราะเธออีกครั้งนั้น . . . ไม่มีทาง







ทุก ~ ทุกวัน . . ที่ฉันต้องอยู่อย่างเจ็บร้าว
ไม่เห็นเธอถามข่าวคราว . .. ห่วงฉันบ้าง
ไม่สนิทใจ . . . หากต้องกลับไปเดินร่วมทาง~
มีชีวิตอยู่เพื่อรอเธอทิ้งขว้าง . .. อีกครั้ง






  เพราะมากมาย +1 ไปเลยค่ะ

 

[my smile]

ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา
ต้องเจอต้องคราบน้ำตาที่รินไหล
นอนไปพร้อมกับความปวดใจ
ร้องไห้ซ้ำซ้ำจนหลับไปทุกที

หัวใจรวดร้าว
ทุกอดีตยังตอกย้ำเรื่องราว ณ ตอนนี้
หนึ่งวันที่ผ่านพ้นเหมือนเป็นปี
ชีวิตไม่รู้จะก้าวไปทางไหนดี...ท้อใจ

แล้วเธอก็กลับมา
เพิ่มหยาดหยดน้ำตารู้บ้างไหม
การกระทำที่เหมือนเป็นห่วงเป็นใย
และอะไรต่อมิอะไรที่แกล้งทำ

ไม่อยากให้เธอเห็นค่า
ทุกอย่างไม่ต้องการคืนมาให้เจ็บช้ำ
ยอมรับว่าหวั่นไหวแต่ไม่ขอกลับไปกับคนใจดำ
ได้โปรดอย่ามาย้ำ..ให้หนึ่งใจดวงนี้ช้ำ..เจ็บกว่าเดิม

[sitang]

เศษแก้วสิ้นแววความรัก
แตกหักหมดความผ่องใส
มิเหลือแม้เพียงเยื่อใย
มอดไหม้มีเพียงน้ำตา
อย่าถามว่าเจ็บเพียงไหน
ตอบได้เคยรักเท่าฟ้า
ปวดร้าวเกินกล่าววาจา
สุราคือยาบรรเทา
ซมเซาซึมเศร้าโศกทรวง
ถูกลวงบ่วงรักอับเฉา
ดวงจิตคิดเพียงมายเมา
กลับเหล้าเพื่อนแท้เดียวดาย

[/color]

[my smile]

เศษแก้วสิ้นแววความรัก
แตกหักหมดความผ่องใส
มิเหลือแม้เพียงเยื่อใย
มอดไหม้มีเพียงน้ำตา
อย่าถามว่าเจ็บเพียงไหน
ตอบได้เคยรักเท่าฟ้า
ปวดร้าวเกินกล่าววาจา
สุราคือยาบรรเทา
ซมเซาซึมเศร้าโศกทรวง
ถูกลวงบ่วงรักอับเฉา
ดวงจิตคิดเพียงมายเมา
กลับเหล้าเพื่อนแท้เดียวดาย

[/color]

ไม่ถาม.ว่าเจ็บ.เพียงไหน
เคียงข้าง.ปลอบใจ.เผื่อหาย
หวังเพียง.ทุกข์เธอ.อ่อนคลาย
สุดท้าย.อย่างไร.ก็เอา

ทุกคำ.พร่ำไป.เพื่อปลอบ
คำตอบ.คือคน.แก้เหงา
เป็นเพียง.สายลม.บางเบา
ข้างเธอ.ตอนเหงา.ร้าวราน

ไม่มอบ.ให้เธอ.ความเศร้า
ไม่ใช่.เหล้าเมา.รสหวาน
ไม่เหมือน.กับใคร.เมื่อวาน
แค่ฉัน.หนึ่งคน.เพื่อนเธอ

[ดอกกระเจียว]

หยิบกระดาษวาดสีให้มีค่า
ช่อนน้ำตาอาลัยมิให้เห็น
รูปหัวใจสีชมพูเหมือนหวานเย็น
พร้อมรอยแยกแตกกระเซ็นเพื่อวิงวอน

เติมเทาดำแบล๊กกราวดูยับย่น
ส่งหน้ามนเสริมนำคำอักษร
สีแดงเข้มอยู่หลังหทัยวอน
อย่างโอนอ่อนว่า"รัก"มาทักทาย

กลับไปนอนคิดหวังเมื่อครั้งหนึ่ง
ที่เคยซึ้งเพียงใดไม่หักหาย
อย่างยอมรับกับอุราว่าเสียดาย
ในจดจำมิห่างหายเคยรักเธอ

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อแยกทางกันเดินเมินคุณค่า
ไม่ต้องมาให้เห็นเซ่นรอยแผล
เมื่อไปแล้วไปเลยอย่ามาแล
เพราะเพียงแค่ทางผ่านให้ทานไป

สิ่งที่แล้วอโหสิมิอาฆาต
เคยพลั้งพลาดชั่งมันฉันทนได้
แต่วันนี้หมดศรัทธาอย่าเยื่อใย
เชิญทางใครทางมันฉันขอลา

รอยเลอะเทอะเปรอะเปื้อนมันเลือนลบ
ฉันเฝ้ากลบเฝ้าฝังทั้งไฝฝ้า
อย่ามารื้อมาฟื้นกลืนน้ำตา
เสียเวลาทำงานขี้คร้านฟัง

โบกมือลากันแล้วจงแคล้วคลาด
ไม่ว่าชาติปางไหนรีบไปฝัง
ทุกอย่างจบกันแล้วดั่งแก้วพัง
เดินหันหลังให้กันนิรันดร

 

"ปรางค์ สามยอด"

แบบว่า มาในมาดใหม่อ่ะนะ เคียดแฮง

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เรารักเธอมากล้น   เพียงใด
เธอกลับปันใจไป    คบชู้
เสียงแรงที่หลงใหล  เธอมาก
คนอื่นเขาก็รู้        ต่างตั้งนินทาฯ

เห็นผัวว่าโง่แล้ว    ดังควาย
เลยกกชู้สบาย       แม่เจ้า
ชาวบ้านบอกขยาย   จึงทราบ
หัวอกผัวรุมเร้า      แย่แล้วเมียฉันฯ

ดังฝันใครบั่นด้วน    คอเรา
เพราะเหตุเมียมัวเมา  เช่นนั้น
หย่าเจ้าพี่ซบเซา   จิตตก
ครองรักช่างแสนสั้น  จบสิ้นยามเผลอฯ

เธอคงจะคิดได้     สำนึก
แสดงออกความรู้สึก   ว่าง้อ
หมายให้พี่รำลึก      วันสุข
จึงบอกเธออย่าล้อ  แค่นี้จบเลยฯ

เคยเจ็บมันเจ็บแล้ว   ยังจำ
หาใช่หวนทวนทำ     เล่นได้
เรื่องนี้ไม่ใช่ขำ        นาแม่
ทุกสิ่งที่เลวร้าย       จบแล้วขอลาฯ

บังอรอย่าฉุดรั้ง      อีกเลย
ในเมื่อสิ่งที่เคย     จบแล้ว
รักสิ้นทุกสิ่งเผย    ขอบอก
อดีตรักก็ดุจแก้ว    แตกแล้วเกินประสานฯ


   ขอแจมด้วยโคลงสี่ครับ(ไม่รับรองว่าจะสุภาพ)ใครอ่านแล้วรู้สึกว่ามันเจ็บจี๊ดโดนใจอย่าลืมให้ซักคลิ๊กนะ

       โดย Mayawin
   ๑๕  มกราคม ๒๕๕๔

[ปรางทิพย์]

ขอยอมรับกับใจว่าไหวหวั่น
รอยรักนั้นบั่นทอนยามอ้อนหา
แต่เจ็บเกินเมินคำและน้ำตา
ถ้อยสัญญามาเปลี่ยนเป็นเสี้ยนใจ

มันทิ่มแทงแสร้งลวงดั่งบ่วงล่อ
คำว่ารอพอห่างก็ร้างไหว
นี่หรือรักภักดีมิมีใคร
ยามจากไกลไยทิ้งสิ่งโสมม

ฤาจะเห็นเป็นเหยื่อยามเมื่อเหงา
หวังใดเล่าเฝ้าถามความขื่นขม
ต่อแต่นี้ที่หมายสลายจม
รอยระทมถมทับยากกลับคืน

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คนเคยรักปักใจไว้กับเจ้า
พอมีเขากลับเห็นเราเป็นอื่น
ยื่นข้อหาว่าลวงทวงใจคืน
เจ้าหยิบยื่นความช้ำให้อำลา

นี่หรือรักหนักแน่นเหมือนแผ่นหิน
กลับหักบิ่นสิ้นรักเหมือนหยักผา
มีรอยร้าวกร้าวแกร่งกลับแหว่งวา
แล้วจะหารักจริงจากหญิงใด

พอเบื่อเราเจ้าหล่อนก็จรจาก
ซ้ำยังฝากบาดแผลเกินแก้ไข
เจ็บและจำย้ำอยู่อดสูใจ
พบคนใหม่ให้เรานั้นเฝ้ารอ

เจ็บแบบนี้มีไหมอภัยได้
ช่างโหดร้ายผิดหญิงเสียจริงหนอ
คนหน้าใสใจดำพกคำยอ
เธอมันก็แค่หญิงไม่จริงใจ

พอเถอะเธอเจอหน้าอย่าเกี่ยวข้อง
อยากขอร้องน้องนางห่างได้ไหม
เมื่อมีเขาเข้าคบเราจบไป
โอกาสหน้าฟ้าใหม่อย่าได้เจอ.

   โดย Mayawin
 ๑๕ มกราคม ๒๕๕๔

[ฌลา]

....ในที่สุดความจริงใจ...
ก็ไม่เหลือสิ่งใด...ไว้ให้ฉัน..
ในที่สุดความรักแท้....ก็เหลือเพียงแค่...ความร้าวราน
ในที่สุดความผูกพัน...ก็เหลือเพียงแค่ฉัน....คิดไปเอง

...สุดท้ายเธอก็ไป....
ทิ้งฉันเอาไว้....กับความคว้างเคว้ง
กอดหมอนร่ำไห้....เมื่อบทเพลงแห่งความเปล่าไร้...บรรเลง
ท่ามกลางความมืดที่วังเวง....ฉันนอนกอดตัวเอง...เดียวดาย

...แล้วเธอก็กลับมา....
พร้อมกับคำพูดจา...ขอโทษที่ทำร้าย
เธอขอเช็ดน้ำตา...พร้อมกับคำสัญญา...จะไม่ทำให้เสียใจ
หวั่นไหวนะฉันหวั่นไหว...แต่เสี้ยวหนึ่งในหัวใจ...ยังจดจำ

...กลัวเป็นแค่..คำสัญญา...
ที่จะทำร้ายเหมือนที่ผ่านมา....ซ้ำซ้ำ
กลัวสุดท้าย...ฉันก็เหลือเพียงความเดียวดาย...ให้จดจำ
ผิดไหมที่ฉันกลัวต้องเจ็บช้ำ...ไม่ขอกลับไปฝันกับคำ...สัญญา

[กล่องความทรงจำ]

....ในที่สุดความจริงใจ...
ก็ไม่เหลือสิ่งใด...ไว้ให้ฉัน..
ในที่สุดความรักแท้....ก็เหลือเพียงแค่...ความร้าวราน
ในที่สุดความผูกพัน...ก็เหลือเพียงแค่ฉัน....คิดไปเอง

...สุดท้ายเธอก็ไป....
ทิ้งฉันเอาไว้....กับความคว้างเคว้ง
กอดหมอนร่ำไห้....เมื่อบทเพลงแห่งความเปล่าไร้...บรรเลง
ท่ามกลางความมืดที่วังเวง....ฉันนอนกอดตัวเอง...เดียวดาย

...แล้วเธอก็กลับมา....
พร้อมกับคำพูดจา...ขอโทษที่ทำร้าย
เธอขอเช็ดน้ำตา...พร้อมกับคำสัญญา...จะไม่ทำให้เสียใจ
หวั่นไหวนะฉันหวั่นไหว...แต่เสี้ยวหนึ่งในหัวใจ...ยังจดจำ

...กลัวเป็นแค่..คำสัญญา...
ที่จะทำร้ายเหมือนที่ผ่านมา....ซ้ำซ้ำ
กลัวสุดท้าย...ฉันก็เหลือเพียงความเดียวดาย...ให้จดจำ
ผิดไหมที่ฉันกลัวต้องเจ็บช้ำ...ไม่ขอกลับไปฝันกับคำ...สัญญา

+1 เลยค่ะ

[กล่องความทรงจำ]

ขอโทษนะ ที่ทำให้ เข้าใจผิด
ที่เธอคิด ว่าฉัน จะกลับไปเริ่มใหม่
เพราะการที่ยัง พูดคุยกับเธอ โดยที่ไม่รู้สึก รู้สา อะไร
คงทำให้เธอ เข้าใจ ... ว่าฉันดีใจ ที่เธอกลับมา

แต่เปล่าเลย ไม่ได้คิดอะไร ไปอย่างนั้น
เพราะคืนวัน ที่เจ็บช้ำ สอนให้รู้ว่า....
มันดีเสียอีก กับการที่อยู่คนเดียว โดยที่ไม่ต้องเสียน้ำตา
หวั่นไหวที่เธอคืนกลับ....ก็เพียงเพราะว่า
กลัวจะได้ยินสัญญา จากวาจาที่จอมปลอม