ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฉันเอง]

ยากจะถอน..



อยากจะลืมกลืนสิ้นทุกสิ่งฝัน

ดับตะวันจันทราที่พาเหงา

จบทุกสิ่งที่บั่นทอนถอนใจเรา

จมพาเศร้ากับทุกวันนั่นเหลือเกิน


แค่ว่าลืมทำไม่ได้ใจยังรัก

ให้หน่วงหนักมากรักสุดจะเขิน

ครั้งก่อนเก่ารักเราเฝ้าสุขเพลิน

เดี๋ยวนี้เหินห่างไกลทำใจตรม


เธอเปลี่ยนไปใจจากไม่อยากคบ

คงได้พบกับคนหวานไม่พาลขม

สร้างรังใหม่ทิ้งฉันไว้ให้ซานซม

ทิ้งให้จมกับอดีตที่กรีดใจ


คงยากหนอที่จะลืมเธอที่รัก

ดั่งทวนหักปักคาอกยากยกได้

มันทิ่มแทงทะลุใจเข้าภายใน

หากถอนไปฉันคงได้วายชีวี




ฉันเอง..

[ฉันเอง]

รักกลับลืมเธอทำได้อย่างไรหนอ
พี่เฝ้ารอที่จะลืมขืนสุดฝัน
ทำไม่ได้ที่จะลืมในทุกวัน
เธอทำได้อย่างไรกันนั่นเก่งจริง

สอนพี่หน่อยได้คอยลืมอย่างเธอบ้าง
จะได้จางห่างรักในทุกสิ่ง
พี่ยิ่งลืมกลับจำช้ำใจอิง
กลับรักยิ่งยากลืมฝืนใจตัว


ฉันเอง..

[กัลมลี*]

    หรือเธอไม่อาลัยในวันห่าง
หรือเธอลืมทุกอย่าง...ได้ง่ายง่าย
หรือเธอจะขบขัน...ฉันเดียวดาย
หรือเธอคลายความรัก...ตามเวลา

หรือเธอคิดเรื่องใด...ไยไม่ตอบ
หรือเธอชอบเห็นคน...ตาหม่นพร่า
หรือเธอแสร้งใส่ใจ...ใช้มารยา
หรือเธอมาเพื่อฝาก...ความเจ็บช้ำ

แต่ฉันลืมเธอจากใจไม่เคยได้
จึงหลั่งรินร้องไห้...ทั้งเช้า-ค่ำ
เธอโหดร้ายเพียงใดหรือใจดำ
ฉันก็จำแต่สิ่งดี...ที่สร้างมา

[สายลมสีขาว]

"ลืม" สิ่งนี้ที่ฉันปรารถนา
ตลอดเวลาอยาก"ลืม"ความหวั่นไหว
"ลืม"ให้สิ้นความรู้สึกที่ตรึกใจ
จากหนึ่งใครที่เคยรักและภักดี

อยากจะ"ลืม"น้ำเสียงเคยเคียงหู
"ลืม"หัวใจที่รับรู้ เพื่อหลีกหนี
อยากจะ"ลืม"ให้สิ้น รักเคยมี
แม้ธุลียังไม่คิดอยากจะจำ !

[ดาวระดา]

หลังเมฆเทาเงาดำกระทำทับ
ลำแสงจับขอบจ้าเหนือฟ้าใส
รุ้งเรียงร้อยสร้อยสีมณีใน
ผ่องอำไพเพลินพิศวิศิษฐ์แท้

เหมือนถูกลอกหมอกมัวความกลัวหาย
ประหนึ่งคล้ายข้ามเขตภัยเภทแผ่
หลุดจากโลกโศกซึมเมฆครึ้มแพ
เปลี่ยนฟ้าแค่เสี้ยวช่วงไม่หน่วงนาน

เพราะใจปลื้มลืมคลั่งไม่ชั่งจิต
ลืมใช้สิทธิ์ปิดตามาเป็นฐาน
ก่อให้เกิดเจ็บปวดรวดร้าวราน
เมื่อวันวานเพราะใจไม่คิด....ลืม

[ตะวันฉาย]

...เขียนคำรักบนกระดาษวาดถ้อยไข
นานวันไปยังลบเลือนเลื่อนความหมาย
แผ่นอาจยับเปรอะน้ำตาทาเรียงราย
บทสุดท้ายก็ร้างลาหาไม่เจอ

...แต่คำรักเขียนลงตรงใจฉัน
กี่ร้อยพันหมื่นราตรีมีเสนอ
เทียวเกาะกลุ่มทุ่มใส่ใจบำเรอ
ชูเสนอมิอาจกลบ..ลบทางลืม...

...เพราะหัวใจรักมากจึงยากดับ
เฝ้าคอยนับรอยข่วนที่ชวนดื่ม-
ด่ำความร้าวก้าวซอยบนรอยยืม
สุดท้ายปลื้มเพียงช้ำที่เขาฝาก...ก่อนจากไป...

[ทอฝัน]

...สะท้านไหวในเหน็บจึงเจ็บปร่า
กรีดคมคำวาจามาเพิ่มใหม่
อีกกี่ร้อยรอยแผลเธอแล่ใจ
จนไม่เหลือเนื้อไหนให้ใครแล้ว

...ฉันจะลืมเธอแน่เมื่อแผลหาย
แต่มันกลายเสียก่อนต้องนอนแกร่ว
ถูกจองจำหัวใจไร้วี่แวว
หมดสิทธิ์ลืมเธอแล้วในชาตินี้...

.....................//ทอฝัน

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ก็เป็นคน...ขี้ลืม...ลืมทุกสิ่ง
ลืมเสียจริง...ติงใจ...ไว้เสมอ
ลืมปิดแก๊ซ...หม้อไหม้...ยามเผลอเลอ
ก็ละเมอ...ขี้เซา...เศร้าจริงจริง

ยังจะลืม...ล๊อกบ้าน...เมื่อยามออก
จึงได้บอก...จากใจ...ใช่ทุกสิ่ง
ลืมปิดไฟ...นอกใน...ใจประวิง
ไม่ไหวติง...เที่ยวเล่น...เป็นลั๊นล้า

ลืมกระเป๋า...เฝ้าหา...หายไปไหน
ก็ลืมไง...ที่บ้าน...มัวถามหา
ลืมประจำ...ทุกวัน...ทุกเวลา
นี่แหละหนา...ชีวิต...อัสดง

ลืมโทรศัพท์...นับครั้ง...ไม่มีถ้วน
มั่วแต่ป่วน...ชวนเพื่อน...ไปลืมหลง
พ่อโทรมา...ไม่ติด...เลยยัง.งง
ก็ลูก"ดง"...องค์ลง...หลงทั้งคืน

เที่ยวเสร็จสับ...ไปมา...ลืมกลับบ้าน
เอ๊ะเรือนชาน...ท่านใด...เมื่อยามตื่น
อ้อบ้านแม่...ร้านไทย...หน้าค่อยชื่น
อย่าค้างคืน...บ้านอื่น...ก็เป็นพอ

แต่อย่างหนึ่ง...ไม่ลืม...ไม่เคยลืม
"ดง"เป็นปลื้ม...เสมอ...ที่มีพ่อ
ยังมีแม่...ดูแล...ให้เกิดก่อ
คอยถักทอ...รักนี้...ไม่มีลืม

ยามพระอาทิตย์อัสดง

ปล. ถึงจะลืมจะเหลวไหลไปบ้าง แต่รักที่ป๊าม๊ามีให้ จะไม่ลืม
รักที่สุดก็ 2 ท่านนี้ในดวงใจ ไม่มีวันลืม และ ไม่คิดจะลืม

[ดาวระดา]

ลืมก้าวข้ามหนามโง้งริมโค้งฝัน
ความจาบัลย์คั่นใจบางจึงห่างเหิน
เหลือเพียงก้าวสุดท้ายไม่ไกลเกิน
ก็ถึงเนินหลักชัยใกล้ถึงแล้ว

เพราะฉันเผลอหรือเธอลืม..หวังดื่มด่ำ
ไม่ยอมค้ำประคองกันฝันลดแผ่ว
เกิดความพรั่นหวั่นไหวตอนใกล้แนว
ความวาวแววแก้วกลมถูกรมควัน

เหลือเพียงรอยปล่อยแล้งจนแห้งขอด
ทางเคยทอดยาวเหยียดเสียดสวรรค์
ต้องมล้างทางตรงถูกลงทัณฑ์
ต่างจาบัลย์พันรอบในกรอบรัก

[ไพร พนาวัลย์]

ลืมไม่ลง

คำว่าลืมสั้นสั้นแต่มันลึก
เฝ้าแต่นึกตรึกตรองอยากมองผ่าน
แต่ทำไมฤทัยท้อทรมาน
ยังซมซานถึงเขาไม่เข้าใจ

เขาผลักไสให้ลบ มันจบแล้ว..!
แต่ยังแว่วคำหวานเคยขานไข
เคยพลอดพร่ำรำพันแบ่งปันใด
สองฤทัยย่อมรู้อยู่แก่ตัว

เรารักกันมั่นใจเฝ้าใฝ่ฝัน
ทุกคืนวันรักลิ้มได้ยิ้มหัว
เจ้าแสนงอนอ่อนใจไม่เคยกลัว
พี่เย้ายั่วหยอกเอินสะเทิ้นอาย

เราเคยร่วมสร้างฝันสวรรค์เปิด
รักเตลิดลอยล่องประคองว่าย
มิให้จมบ่มรักสลักลาย
สองเคียงกายร่วมฝันคืนจันทร์เพ็ญ

เจ้ายิ้มรับขยับสู้ไม่รู้เบื่อ
แก้มแดงเรื่อเจือจานจนมานเต้น
สองดื่มด่ำฉ่ำหวานซ่านกระเซ็น
จนมองเห็นหาดสวรรค์ที่ฝันปอง

แต่วันนี้สวรรค์เบี่ยงเจ้าเลี่ยงหลบ
ไม่อยากพบรักเก่าที่เราสอง
ร่วมสร้างสรรค์ฟันฝ่าไม่มามอง
ให้พี่ท่องคำ"ลืม"จนซึมเซา

 

"ปรางค์  สามยอด"

 

[ณัฐชรี]

ลืมไม่คง...คงไม่ลืม...รักดื่มด่ำ
เชื่อน้ำคำออดอ้อนอันอ่อนหวาน
เชื่อในตัวของเจ้าเยาวมาลย์
ข้าชายชาญฝังใจ...ลืมไม่ลง

รักละมุนหอมชื่นวันคืนก่อน
กลิ่นนวลนอนแนบผ้าข้าเคลิ้มหลง
เศษผมเจ้าติดหมอนข้านอนชม
นวลหน้ากลมแก้มนิดเคยชิดกัน

มือน้อยน้อยของเจ้าหยอกเย้าข้า
สองดวงตาคมฉายประกายฝัน
ผิวเนื้อนิ่มนวลทองพิศผ่องพรรณ
พักตรานั้นติดตาข้าจดจำ

คงเป็นเพราะบุญข้าทำมาน้อย
เอ็งจึงพลอยห่างหนทิ้งคนต่ำ
แม้นเอ็งลืมวันเดือนเคลื่อนคืนคำ
แต่ข้าช้ำ... "ลืมไม่ลง คงไม่ลืม"

วรรณศิลป์

เสาร์ ๑๒ มีนาคม ๒๕๕๔