รอยยิ้ม คำหวาน ความห่วงใย
เริ่มจ่างหาย เปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน
ความห่าง อ้างว้าง เข้ามาครอง
ที่ไหลนองข้างแก้มคือน้ำตา...
ร้องไป ร้องให้จนหมดสิ้นหวัง
รักพัง คนเคยห่วงมาหายใจระทม
นานมากแล้วความรักที่อับจน..
นานจนฉันจะลืม หน้าคนอย่างเธอ
จนเวลาพาเรามาพบกันอีกครั้ง
ฉันยังจำทุกอย่างที่ฝันด้วยกันได้
เธอพยายามดึงฉันไว้เรียกร้องความเข้าใจ
แต่เธอรู้ใหมคน คนนี้เกือบลืมว่าเราเคยรักกัน..
ปล.เธอคือใครคนนั้นรึเปล่า บอกฉันทีว่าไม่ใช่
ดูเธอไปก็คล้ายทุกอย่าง แต่ยังไม่แน่ใจ
ไม่ได้เจอะเจอกันมานานแล้วเมื่อก่อน คุ้นๆว่าเคยคุ้นใจ
ทำไมต้องเหมือนกับเค้าคนนั้นทุกอย่าง คนที่เคยใจร้าย
