...รักกระแทก แหลกย้ำ ทำให้เจ็บ
ให้หนาวเหน็บ ดวงมาลย์ สะท้านไหว
อกเจ้าเอย เคยรักซึ้ง ตราตรึงใจ
บัดนี้ใย เปลี่ยนแปร ไม่แน่นอน..
...ใจหนึ่งใจ จะกี่ทน กี่หนเจ็บ
รักที่เก็บ ด้วยใจ ไม่ถ่ายถอน
อนิจา มาหลีกลี้ หนีจากจร
บรรจถรณ์ ที่เคยเรียง เหลือเพียงรอย...
...ใจของเรา ไม่เคยแคร์ กับแพ้พ่าย
รักมิคลาย หายจากจิต มิคิดถอย
เมื่อรักเจ็บ เหน็บร้าว ไร้ก้าวคอย
แผลกี่รอย ซอยถี่เข้า เฝ้าฝังใน
...เทพผู้กอปรฤทธีทั้งสี่โลก
พึงอวยโศกครอบอกจนมอดไหม้
เอื้อดวงจิตหลอมเหลวด้วยเปลวไฟ
เผาผลาญให้มอดสิ้นทั้งจินดา
...จะเกิดดับกี่วัฏฏะวงรอบ
จักนบนอบด้วยเล่ห์เสน่หา
ยอมให้เหยียบย่ำเล่นเหมือนเช่นมา
ในทุกกาละภพที่สบกัน
...อย่าได้คลายอาวรณ์ตอนเคยมี
ในทุกที่ทางเที่ยวจะเหลียวหัน
จะรอคอยย่ำเหยียบ..อย่างเงียบงัน
รอเท้าเรียว..เหยียบฝัน...หยันใจเทอญ...
ตะวันฉาย ฉัตรบงกช
๑๐ มกราคา ๒๕๕๔
ถึงกมลคนปร่าปวดคาที่
ก็ฤดีสีฟกระหกระเหิน
ถึงกระแทกแตกดับแทบยับเยิน
ก็รักอย่าหมางเมิน..เดินจากลา
หากทั้งหมดทดสอบ..จนบอบช้ำ
จ้วงกระหน่ำซ้ำร้าย..เข่นหมายฆ่า
จะหยัดใจทุรนจนยิบตา
เผื่อซับโชคสักครา..เคราะห์ปรานี
สักร้อยเจ็บเหน็บใจไม่สาสม
สิพันหมื่นขื่นขมระดมที่-
หนึ่งเนื้อก้อนวอนรัก..แค่สักที
เพียงหวังรู้โลกนี้มีรักแท้
