ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มหาซัง]

"เยาว์วัย"

เมื่อเริ่มรัก มักไร้ ในเหตุผล   
เพราะสองคน เข้าใจ จึงใฝ่หา   
มีแรงดึง ขึงเหนี่ยว พันเกี่ยวมา   
วาสนา ฟ้าสั่ง หรือยังไง

เพียงแรกพบ สบตา ก็พาฝัน   
ยิ้มส่งกัน มันหวาน สะท้านไหว
ต่างก็มอง จ้องตา ค้นหาใจ   
ลึกลงใน ใต้ทรวง สู่ดวงจินต์

ทั้งสาวหนุ่ม ลุ่มหลง เพศตรงข้าม   
ดูสวยงาม ยามแย้ม ผลิแต้มกลิ่น
ความกำหนัด มัดใจ ให้โบยบิน   
เปลือยชีวิน สิ้นไป มิไยดี

เพราะเยาว์วัย ใครรั้ง ก็ยังฝืน   
แถมขัดขืน ยืนสู้ไม่รู้หนี 
พอผิดหวัง นั่งร้อง ก้องพงพี   
โทษฟ้านี้ ที่แกล้ง แปลงวิมาน

"มหาซัง"

[พริฎฐา]

เพราะเยาว์วัย ใจเหลิง อ่อนเชิงชั้น
มองโลกวันนี้แต่ ในแง่หวาน
ทุรชน กลลวง พวกบ่วงพาล
จึงคิดอ่าน การใหญ่ ผลาญวัยเยาว์

ฉวยโอกาส ฟาดฟัน ร้อย-พันเล่ห์
เพลิงเสน่หาไซร้ กว่าไฟเผา
พสุธา ว่าลึก สุดนึกเดา
ยังไม่เท่า เดากล พวกชนพาล

ดรุณี พี่เตือน เหมือนน้องรัก
ประเด็นหลัก จักต้อง มองทุกด้าน
โจรกาลี มีแฝง ทุกแห่ง-กาล
พระในบ้าน ค้าน-ติง จงนิ่งฟัง

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ต่อจาก มหาซัง  ลงท้าย   แปลงวิมาน



จากยังเล็ก  เติบใหญ่  ช่างไร้ค่า
ที่ผ่านมา  มิมี  ที่ฉ่ำหวาน
ทางชีวิต   คิดไป  ใช่น้ำตาล
ล้วนร้าวราน  ขื่นขม  อารมณ์ใจ

ต้องจากบ้าน  จากแม่ มาแต่น้อย
เหมือนเรือลอย ล่องตาม สายน้ำไหล
อนาคต  ยังไม่เห็น  ทางเป็นไป
ถึงเติบใหญ่  ทุกวันนี้  ที่ผ่านมา

มีบางเรื่อง  กลัดกลุ้ม  คอยสุมอก
สุดหยิบยก  แก้ไข  ในปัญหา
มันอึดอัด  อั้นไว้   ในอุรา
ยากเกินกว่า  จะปรึกษา  หารือใคร

ทุกวันนี้  เรื่องกลุ้ม   มักรุมเร้า
ใกล้แก่เฒ่า  ยังไม่คลาย  หายไปไหน
จึงต้องทน  อยู่อย่างนี้ ทุกปีไป
ผ่านเยาว์วัย  ไม่สดใส  เหมือนใครเลย.

      Mayawin

  ๙  มกราคม  ๒๕๕๔

[Music]

๐ เคยเขียนใจ.ให้คน.ที่บนฟ้า
ยังเก็บมา.ซ่อนไว้.ที่ใต้หมอน
เมฆที่เคย.หยอกยั่ว.ตัวละคร
ร่วมอ่านกลอน.บนฟ้า.น่าอัศจรรย์

๐ เดี๋ยวนี้มืด.มัวหม่น.คนก็จาก
ใส่หน้ากาก.บดบัง.กระทั่งฝัน
ร้อยลำนำ.พร่ำบอก.เหมือนหลอกกัน
ความผูกพัน.วัยเยาว์.คงเก่าเกิน

๐ มองรูปถ่าย.วันพบ.อยากลบทิ้ง
ทำเฉยนิ่ง.สีหน้า.แววตาเขิน
เกิดผิดพลาด.วาดหวัง.เรื่องบังเอิญ
จึงเผชิญ.ความช้ำ.เพียงลำพัง



 

[เศษเหล็ก//]

สุขกามานิ  ภูตานิ           โย ทณฺเฑน  วิหึสติ
อตฺตโน   สุขเมสาโน      เปจฺจ โส น ลภเต  สุขํ
 สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน
เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมไม่ได้สุข

.........................   ขุททกนิกาย    ธรรมบท    เล่มที่  ๒๕ หน้าที่  ๓๒

ปราถนาใดเล่าจะเท่าความสุข
ปราถนาทุกข์ใครบ้างอยากแสวงหา
ปราถนาจะหลุดพ้นจากโศกา
โรคร้ายหนา อย่าได้มา เข้าเบียดเบียน

ขออำนาจจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์คิดอย่างนี้
จงมั้งมี โชคลาภ จะกราบเศียร
ตนไม่ทำ ไม่ยอม คิดพากเพียร
ยังติเตียน ว่าสวรรค์ มิเมตตา

เมื่อเยาว์วัย พลาดพลั้ง หลงผิด
ยาเสพติด มั่วอบาย หนักหนา
มาบัดนี้ ใยเล่า ต้องหลั่งน้ำตา
เติบใหญ่มา เพิ่งคิดได้ สายแล้วเรา

.................เศษเหล็ก.

[GreenMonkey]

อันวัยเยาว์ เปรียบว่า เป็นผ้าขาว
ทั้งหนุ่มสาว บริสุทธิ์ ผุดผ่องใส
จงอ่อนโยน อ่อนน้อม พร้อมละไม
อย่าอ่อนใจ โอนอ่อน บั่นทอนตน

หากมีรัก จักพลาดล้ม จมความทุกข์
เพราะความสุข นั้นลวงตา พาสับสน
เกิดมาแล้ว หนึ่งครั้ง ยั้งใจตน
จะหวังผล ก่อนห่าม ไม่งามเลย

ใช้วัยเยาว์ เฝ้าใฝ่ ใจศึกษา
เรียนวิชา เรียนโลกไว้ อย่าได้เฉย
ประพฤติตน เหมาะสม น่าชมเชย
เด็กน้อยเอย คือพวกเจ้า รุ่นเยาว์วัย

.. GreenMonkey ..

[ปรางทิพย์]

เหมือนผ้าขาวคราวแต้มแซมสีสัน
แตกต่างกันครั้นวาดปรารถนา
หวังให้เป็นเห็นไว้ในจินตนา
ลืมไปว่าผ้าสวยอาจย้วยยาน

ด้วยต่างคนด้นดึงดูขึงขัง
บ้างปิดบังฟังว่าน่าสงสาร
แต่แฝงเล่ห์เห่กล่อมตะล่อมพาล
บ้างประหารผ่านเกมส์ช่างเปรมปรีดิ์

ยามเยาว์วัยใคร่ขอวอนพ่อแม่
โปรดดูแลแก้ไขใกล้วิถี
มอบอบอุ่นหนุนนำค้ำชีวี
ถ้อยวิธีที่สอนแต่ก่อนมา

[ฉันเอง]

ครั้งเยาว์วัยหวลให้ได้คืดถึง

สลักตรึงในห้วงจิตนิมิตหา

ความอบอุ่นครั้งก่อนได้ย้อนมา

อยู่พร้อมหน้าครอบครัวถ้วนทั่วคน


ครั้นเวลาล่วงไปได้เติบใหญ่

ห่างหายไปมีครอบครัวทั่วแห่งหน

กระจัดกระจายตามแหล่งที่พักตน

ความสุขล้นได้ลดน้อยถอยลงมา


พ่อแม่เสี่ยเปลี่ยนชีวิตเหมือนแพแตก

จำต้องแยกกระซ่านเซ็นที่เป็นหนา

ต่างดำรงคงชีวิตในโลกา

ยากนำพาให้มาพบจบด้วยดี


ในสังคมที่ดิ้นรนด้นขวนขวาย

ตะเกียกตะกายเลี้ยงชีวิตที่บัดสี

เหมือนกันหมดไม่ว่าจนหรือมั่งมี

กิเลสนี้ฝังในใจไม่คลายเลย




ฉันเอง..

[+**+.+*+...หนอนน้อย....บนใบชา...+**+.+*+.]

    เมื่อแรกเริ่มลืมตาเห็นคุณแม่
ขอบคุณแท้พระพุทธคุณสร้าง
ต่อมาเหลือบขวาเห็นคุณพ่อพร่าง
ผู้อยู่ข้างคุณแม่บนเตียงนอน

   เมื่อเดียงสาฉันมีเพื่อนผองมาก
สมัครสมานก่อตั้งเป็นกลุ่มก้อน
พวกเราต่างวิ่งเล่นพเนจร
เดินร่อนไปในหมู่บ้านอันกว้างไกล

    ทั้งเพื่อนสาวชายหญิงมีมากหน้า
หัวโจกกล้าฉันนี้ใช่ใครไหน
วิ่งเล่นกันจรเที่ยวสนุกใจ
กลับบ้านสายสองทุ่มถูกพ่อตี

    จนก้นลายช้ำเขียวด้วยเจียวหวาย
ถูกหวดไม้ลอยช้ำนั้นออกสี
แต่ความเจ็บคุณพ่อบอกว่าดี
นำสุขศรีมีชัยสู่สกุล

    ถูกฟาดไปสามทีไม่เข้าใจ
ว่าทำไมไม้มันช่วยเกื้อหนุน
นำศรีสุขสู่เผ้าเหล่าสกุล
ได้แต่ครุ่นคิดจนเจริญวัย

   เมื่อเติบใหญ่ฉันก็รู้คุณไม้หวาย
ที่ฉันเคยแขวบปราบหวาบเสียว
ว่ามันสร้างคนได้ดีจริงเชียว
ที่เคยแสบแปลบเสียวขอขอบคุณ


                           (กวี...ปาแปง)