ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาวระดา]

ดูมดดำคลำทางคงห่างเพื่อน
หลงทิศเถื่อนเคลื่อนเท้าย่างสาวถี่
ในไพรกว้างคว้างเคว้งเพลงพงพี
มดดำสีรี่เสาะเลาะคืนรัง

ข้ามใบหนามะค่าโมงสู่โล่งแจ้ง
ไต่หญ้าแห้งแรงเปรียวไม่เหลียวหลัง
พวกเผ่าพงศ์วงศ์วานอย่าพาลชัง
รีบคืนฝั่งรังเรือนเร่งเคลื่อนตัว

ใช่เกียจคร้านงานหนักหลบพักผ่อน
เพราะเดือดร้อนหลงทางพรางสลัว
หาถิ่นแถวแนวทิศด้วยจิตกลัว
สั่นระรัวหัวใจวัยมดน้อย

ก้าวต่อก้าวสาวไปไม่ยอมหยุด
ยังเร่งรุดคืนที่ไม่มีถอย
นึกแค้นเคืองเท้าใครที่ให้รอย
มาตัดสอยเส้นศรสัญจรมด

เจ้าของรอยเท้าใหญ่รู้ไหมหนอ
มาเหยียบท่อเส้นสร้างที่วางจด
สร้างทุกข์แสนแดนเทียวจนเลี้ยวคด
ลบเลือนหมดมดดำบ่นคร่ำครวญฯ

[สมนึก นพ]

ตัวมดดำ แยกทาง ห่างจากฝูง
มีสิ่งจูง ใจมัน จึงผันผวน
สัญชาติญาณ รู้สิ้น กลิ่นเย้ายวน
หอมอบอวล ลมทุ่ง ฟุ้งกระจาย

สู้ดั้นด้น ดมกลิ่น ถิ่นโล่งแจ้ง
มีกลแฝง กลบเกลื่อน เพื่อนทั้งหลาย
ผจญสู่ โลกกว้าง อย่างเดียวดาย
ความมุ่งหมาย อยากลิ้ม ชิมน้ำตาล

น่าสงสาร มดดำ ทำตัวเด่น
อยากจะเป็น ผู้จอง ครองน้ำหวาน
หลงเพลิดเพลิน ด่ำดื่ม ลืมไปนาน
เวลาผ่าน ได้คิด ติดกับวาง

จะถอยกลับ ยับยั้ง รั้งหลีกหนี
ก็สุดที่ ยื้อยุด ฉุดตัวขวาง
ยิ่งดิ้นไป ได้จม ถมกึ่งกลาง
นอนครวญคราง ความหวาน นั้นหลอกลวง.

[พรายม่าน]

ดูมดดำคลำทางคงห่างเพื่อน
หลงทิศเถื่อนเคลื่อนเท้าย่างสาวถี่
ในไพรกว้างคว้างเคว้งเพลงพงพี
มดดำสีรี่เสาะเลาะคืนรัง

ข้ามใบหนามะค่าโมงสู่โล่งแจ้ง
ไต่หญ้าแห้งแรงเปรียวไม่เหลียวหลัง
พวกเผ่าพงศ์วงศ์วานอย่าพาลชัง
รีบคืนฝั่งรังเรือนเร่งเคลื่อนตัว

ใช่เกียจคร้านงานหนักหลบพักผ่อน
เพราะเดือดร้อนหลงทางพรางสลัว
หาถิ่นแถวแนวทิศด้วยจิตกลัว
สั่นระรัวหัวใจวัยมดน้อย

ก้าวต่อก้าวสาวไปไม่ยอมหยุด
ยังเร่งรุดคืนที่ไม่มีถอย
นึกแค้นเคืองเท้าใครที่ให้รอย
มาตัดสอยเส้นศรสัญจรมด

เจ้าของรอยเท้าใหญ่รู้ไหมหนอ
มาเหยียบท่อเส้นสร้างที่วางจด
สร้างทุกข์แสนแดนเทียวจนเลี้ยวคด
ลบเลือนหมดมดดำบ่นคร่ำครวญฯ

ผ่านกิ่งไม้ไหม้ดำลงคลำเถ้า
ยิ่งมึนเมาเง่างันหัวปั่นป่วน
ขยับขาถลาเทเดินเซซวน
หนวดก็โยกโบกรวน อยู่ไรไร

กลิ่นของเพื่อนเลือนหายไปนานแล้ว
ทั้งถิ่นแนวแถวเนินเกินจำได้
ขอแต่พ้นเถ้าหลากกับซากไฟ
ถูกแมงมุมคลุมใยก็ยินดี

ก้าวสุดท้ายก่ายลงตรงทรายเกลี้ยง
ถึงหลุมเรียงเถียงรอบ่อถี่ถี่
คงบึ้งป่าหากินตรงดินดี
จ่อขยี้จี้ขยับจับแมลง

ถึงระโหยโรยแรงจากแปลงเถ้า
ยังเหยียดเท้าเบาสั่นหวั่นแสลง
ก้านสาบเสือเหลือทางวางตะแคง
ขยักแหย่งย่องโขยกหัวโยกคลอน

พ้นพงหญ้าป่าโปร่งเป็นดงกว้าง
กลิ่นจางจางรางโรยบางโชยอ่อน
คงเป็นกลิ่นถิ่นเก่าเราเคยนอน
เลยต้นบอนก่อนไทรก็ใกล้รัง

ถึงหญ้ายับทับเนินจนเยินยุ่ง
กิ่งต้นปรุงฟาดใบเหมือนใครสั่ง
แต่ทางชินกลิ่นเหลือระเรื่อยัง
ก็พอหวังดั่งได้ตั้งใจตน

พ้นปลวกใหญ่ไผ่โยนเป็นต้นสัก
เปลือกปริปักสลักกลับดูสับสน
ถึงพูพอนอ่อนลู่ดูพิกล
ตาไม่ผิดบิดพ้นคงต้นเดิม

กำลังใจพรูเพริดเหมือนเกิดใหม่
ขยับไต่ได้หวังกำลังเสริม
แต่ทางกลับลับหายมลายเติม
สุดขอบเรียบเปรียบเจิมด้วยขวานปาน

ค่อยค่อยเกาะเลาะลงบนผงไม้
เลี่ยนระนาบราบไล้ดังใครผ่าน
แล้วต้นสูงยูงคอนแต่ก่อนกาล
หายจากดงลงลานไปบ้านใคร

แล้วรังเราเขายิ่งจะทิ้งขว้าง
จะกระจายหายร้างไปทางไหน
จากสักหลวงสรวงทรงกลางพงไพร
เหลือซากให้ใกล้ถิ่นเพียงกลิ่นยาง


พรายม่าน
สันทราย
๐๕.๐๑.๕๔

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

มดแดงก็มีทุกข์

ณ ป่ากว้างร้างมนุษย์ผู้หยุดโลก
ใบไม้โบกหวิวหวิวปลิวลงต่ำ
มีมดแดงทรหดเพื่อนมดดำ
เรียงแถวย่ำกลางป่าพนาวัน

ฟ้ามืดครึ้มเมฆามาบังบด
เจ้าฝูงมดขนไข่จากไพรสัณฑ์
ขึ้นไม้ใหญ่ในพงซ่อนวงศ์มัน
หลบภยันตรายที่กรายพบ

น่าสลดกลางทางมียางไม้
มดแดงไต่หลีกเลื่อนอย่างเกลื่อนกลบ
บ้างถูกยางปางตายกายซึมซบ
โดนสยบศพหล่นปนธาตรี

บ้างก็รอดปลอดภัยใจฉ่ำชื่น
ปลุกใจตื่นหายนะถูกผละหนี
สุขสันต์ล้นเดินมาเสี้ยวนาที
ดวงฤดีหล่นร่วงเพราะบ่วงกรรม

ตัวกินมดจรดหน้าท้าผงาด
เพชรฆาตมาดเด่นเข่นยีย่ำ
คณานับรับเคราะห์กรรมเยาะย้ำ
บาปกระทำมดแดงแผลงโทษทัณฑ์

พอถึงรังหวังบรรลุจิตสุขี
ก็เกิดมีแผ่นดินไหวดวงใจสั่น
บ้านหลังน้อยพลอยตกสะทกครัน
ตัวไข่มันอยู่บนจานอาหารคน?

ปล. บทกลอนนี้มีแรงบันดาลใจมาจากบทกลอนของคุณ "พรายม่าน" ครับ
ชอบมากเลยครับตรงบทที่กล่าวว่า

"กำลังใจพรูเพริดเหมือนเกิดใหม่
ขยับไต่ได้หวังกำลังเสริม
แต่ทางกลับลับหายมลายเติม
สุดขอบเรียบเปรียบเจิมด้วยขวานปาน"
คุณพรายม่าน สันทราย
๐๕.๐๑.๕๔

ถ้าเราเป็นมดดำ อยู่ดีๆบ้านหายแต่กลับมีขวานมาวางอยู่ข้างหน้านี่ก็คงตกใจเหมือนกันนะครับ
ฝากถึงคนที่ชอบตัดไม้ทำลายป่าด้วยนะครับ 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ดาวระดา]

เสียงลมลู่ฟูฟ่องละอองฝุ่น
เกิดลมหมุนมลายก่อนสายฝน
เทกระหน่ำย่ำยีเปลียนสีชล
ป้ายแดงปนคนคละขณะนอง

กระแสเชี่ยวเลี้ยวลัดพร้อมกัดเซาะ
ไหลแรงเพราะพนารามมิห้ามล่อง
หมดแรงอุ้มกุมกำไว้สำรอง
ฝนเทท่องปองโปรยเหมือนโรยรัน

โอ้ชีวิตมดดำเลยย่ำแย่
ถูกกระแสอุทกธารประหารหั่น
สลัดร่างห่างรังประดังดัน
จากอารัญผืนใหญ่ไหลเริงลาม

เกาะใบเขียวเทียวท่องเพื่อป้องปก
ตื่นตระหนกตกใจเจียนไหวหวาม
มดน้อยหนอถ่อแพแค่ไหลตาม
หมดแรงห้ามยามนี้ชีวีท้อ

มดตัวนิดสิทธิ์น้อยคอยรับทุกข์
คนรานรุกบุกรังรู้ไหมหนอ
พนาดรห่อนเอื้อทุกเครือกอ
จะร้องขอรอใคร....ช่างไร้รอย

[พรายม่าน]

น้ำกระชากหลากเชี่ยวเกลียวกระหวัด
ถะโถมถัดขวัดคุ้งกระทุ้งถอย
ใบไม้ไกวไขว้โผนกระโจนลอย
ก่อนจะคล้อยคว่ำลงตรงริมโคลน

เขยื้อนเกี่ยวเหนี่ยวหาขาขยับ
หนวดไกวรับจับกิ่งหาสิ่งโหน
เป็นวันร้ายพ่ายยับเหมือนจับโยน
ก่อนจะโค่นป่นหวัง ลงฝังดิน

ที่ขอบเขินเนินโน่นมีโคนขอน
เป็นซุงคอนซ้อนข้างอยู่หว่างหิน
กวาดต้นล้างค้างหลากอยู่รินริน
กับปลายตัดตวัดดิน ดูชินตา

ระโหยหอบหมอบราบกับคราบข้น
กว่าจะพ้นทนฝืนขึ้นมาหา
ไม่เหลือกิ่งทิ้งรังให้สั่งลา
สายน้ำตาพร่าหล่นบนโคลนทาง

ชะตาย้ำซ้ำสั่งยังหยิบยื่น
โครมโครมครืนคลื่นผลักตะพักขวาง
กระแทกท่อนขอนขัดสะบัดพลาง
ก่อนเลือนลางจางหายกับสายโคลน

พรายม่าน
สันทราย
๐๖.๐๑.๕๔

[เพรางาย]

เกิดมาเป็นมด    แสนสุดกำสรด     ชีพคล้ายคลายค่า
ก็หนึ่งชีวิต         เกิดมามีสิทธิ์       คิดปรารถนา
ยาวไม่ถึงวา       อยู่ร่วมโลกา        โปรดอย่าเดียดฉันท์

จากมดสองตัว   ทิ้งปีกพันพัว         ฝากรักสัมพันธ์
สร้างรังน้อยน้อย   เพิ่มเป็นสิบร้อย    ค่อยแข็งขยัน
เขี้ยวคู่เล็กนั้น       ยามต้องป้องกัน    มั่นใจทุ่มเท

เคยเกี่ยวใบเกาะ  ฟังฝนหยดเผาะ   ไพเราะเสน่ห์
เศษไข่กระจาย     ซากเพื่อนเกลื่อนตาย   ภัยกรายทำเล่ห์
ร่างซวนซวดเซ     รังร่วงเค้เก้            สิ้นศัพท์สำเนียง

(กาพย์ขับไม้)

   [/font] [/color]

รู้สึกว่ามดกระทู้นี้จะแสนทุกข์เหลือเกิน  ใจร้ายกับคุณมดกันจัง

วันนี้อยากลองแต่งกาพย์ขับไม้ค่ะ  อาจจะแปลกๆ หน่อย  เพราะเพิ่งแต่งเป็นครั้งแรก