ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพลิงคำ]

มองรอบรอบกรอบประตูดูว่างเปล่า
ความเงียบเหงาเฉียบเย็นเข็ญขื่นขม
นิ่งเนิ่นนานอ่านลึกผนึกตรม
ปล่อยอารมณ์แล่นหายสลายไป

คนเคยเคียงเรียงคำรำเริงถ้อย
กลับทยอยถอยเลือนแรกเกลื่อนใกล้
จากมากมายหลายหลากมากน้ำใจ
วันนี้ไหววนเปลี่ยนเวียนคนมา

คู่หยอกเย้าเขาห่างอย่างคนอื่น
จำทนฝืนเฝ้าคอยละห้อยหา
แม้ยังรักถักห่วงดวงดารา
ต้องจำลาจำใจไกลห่างกัน

มิตรสนิทชิดเชื้อช่วยเหลือได้
หายห่างไปทีละคนเหมือนตนฝัน
ยามลืมตาเต็มตื่นลื่นหลบพลัน
สุดท้ายนั้นน่าขำกรรมเราเอง

[ตัวฉัน*]

๐พบเพื่อจากจากเพื่อจรลุทางหน้า   
ตามเวลาล่วงเลยไปใครคิดฝัน
คำสัญญาจะคู่กันนานนิรันดิ์         
จำจากกันด้วยอายุสังขารไป

๐เพียงแรกเกิดลืมตามองดูโลก       
ยังไม่โศกเสียใจซักแค่ไหน
อยู่คนเดียวตัวคนเดียวไร้ซึ่งใคร   
ยังยิ้มได้สุขได้ทุกคืนวัน

ชยณัฐ*
๓ ม.ค.๒๕๕๔

[ดิษฐา]

เดือนปีผ่านกาลเก่า ที่เฝ้าผ่าน
ในห้วงกาลวานเวียน ขีดเขียนฝัน
หวังมีใครรู้สึก นึกถึงกัน
ร่วมแบ่งปันวันวาน ที่ผ่านไป

มีร่องรอยยิ้มเคลื่อน เปื้อนใบหน้า
ครั้นใจล้าโรยแรง ทำแสร้งใกล้
มีไอรักถักทอ ไม่ท้อใด
ร้อยทั้งใจใฝ่ฝัน กับวันเดือน

เดือนปีนับเนิ่นนาน ผ่านกาลก่อน
เฝ้าหลอกหลอนย้อนวน ใจปนเปื้อน
รักห่างหายคลายใจ ไร้ใครเยือน
ไม่มีเดือนเคลื่อนรัก แม้สักครา

คราวลมหนาวหอบลม มาพรมพร่ำ
ปล่อยใจช้ำพร่ำเพ้อละเมอหา
รอบข้างไร้ใครหนึ่ง เคยพึ่งพา
ความชินชามาล้ำ ห่มย้ำใจ

[ฉันเอง]

เพราะหลงซื่อถือตัวเองเป็นเยี่ยงอย่าง

คนรอบข้างเลยไม่เหลือเผื่อให้เห็น

เพราะใจร้อนทำก่อนคิดผิดประเด็น

ทุกสิ่งเป็นความผิดติดตัวมา


ต้องยอมรับผลกรรมที่ตามชิด

เหงาเศร้าจิตติดบ่วงกรรมที่ทำหนา

แล้วเมื่อไหร่จะหลุดรอดปลอดชีวา

สิ่งล้ำค่าเป็นบทเรียนอย่าเพียรทำ




ฉันเอง..

[yotaga]

นั่งโดดเดี่ยวดูดาวที่พราวฟ้า
หมู่ดาราส่งแสงส่องสุดสดใส
แม้วันนี้เป็นวันที่ไม่เหลือใคร
ให้อยู่ใกล้ชิดเคียงข้างไม่ห่างกาย

แต่ว่าในหัวใจดวงเดียวนี้
มีเธออยู่คู่เคียงไม่ห่างหาย
ยังคิดถึงตรึงจิตมิเสื่อมคลาย
เธอยังมีความหมายเสมอใจ

เธอยังคงเป็นแสงตะวันส่อง
ให้ทุกห้องหัวใจสว่างไสว
เป็นเสมือนแสงทองผ่องอำไพ
ให้ฉันได้ยลแสงแห่งความดี

ไม่อยากเห็นดวงตะวันทอแสงหม่น
ไม่อยากเห็นคนที่รักไร้สุขศรี
อยากจะให้ประสบโชคทวี
ให้มั่งมีคู่คิดชิดเชยชม

[ปรางทิพย์]

ยามโดดเดี่ยวเหลียวหายิ่งพาเหงา
เหลือเพียงเงาเฝ้าตรมเกินข่มไหว
เคยแนบชิดผิดหวังชังหรือไร
โอ้หนอใจไยขื่นสะอื้นทรวง

เมื่อวันวานหวานนักกลับผลักไส
สงสารใจไม่คิดว่าพิษหวง
จะรุนแรงแบ่งแยกแทรกคำลวง
คนเคยห่วงทวงถามดุจหยามกัน

คงจะถึงซึ่งจุดสะดุดรัก
จึงแตกหักปลักจมซมโศกศัลย์
ต่อแต่นี้ที่เหลือเพื่อจาบัลย์
ลืมฝากฝันวันหมายกับสายลม

เช็ดน้ำตาพาตัวที่มัวหม่น
หลีกผู้คนทนทุกข์ที่จุกขม
แล้วหลบซ่อนนอนเดี่ยวจากเขี้ยวปม
ดูสาสมถมทับก่อนลับลา