ตูทุ่มเทให้สูอยู่ก็มาก สู้ลำบากทำไปเพื่อให้สู
สูกลับเมินไม่ปลื้มซ้ำลืมตู สูจะรู้ไหมว่าตูข้างอน
ก็ตูแต่งกลอนกานท์ในบ้านเก่า ทุกค่ำเช้าทอถักในอักษร
สูกลับเมินเฉยไปไม่อาทร แม้ตูวอนยังเฉยไม่เคยแล
เมื่อตูถอดใจวางหาทางใหม่ สูไฉนมาตู่ว่าตูแย่
ตูก็คนจริงใจใช่ผันแปร สูที่แท้แหละร้ายหลอกใช้ตู
ตูตีจากก็เป็นสิทธิ์จะคิดจาก คงไม่มากเกินไปใช่ไหมสู
ถ้าจะวัดถูกผิดลองคิดดู สูหรือตูใครแน่แย่กว่ากัน
ไม่เคยมีคอมเม้นท์ให้เห็นบ้าง ช่างอ้างว้างอดสูกระทู้ฉัน
ทุ่มเทให้มากมายหลายร้อยวัน ที่ได้นั้นมันก็คือท้อใจ
สู้รวบรวมกวีฝีมือกล้า ที่ผ่านตาคอมเม้นท์เคยเห็นไหม
ตูต้องเม้นท์ให้ตนน่าจนใจ ก็นี่ไงตูข้าถึงลาจร
เพราะนึกท้อแต่งไปก็ให้ช้ำ เพียงสักคำแวะทักในอักษร
เพื่อให้เกิดแรงใจเสริมใส่กลอน แค่อยากย้อนคอมเม้นท์ไม่เห็นมีฯ
ลองเอา ตูๆ สูๆ มาแต่งบ้าง มันคล้ายกับชีวิตตนเอง
