ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เทโพ]

Title : -
Author : เทโพพยาดา
 ลืมตาตื่นคืนกลับจากหลับไหล
ด้วยฝันไป ว่าใจรัก เขาหนักหนา
แต่จำจาก พรากกันด้วยวันเวลา
น้ำในตา ทาทาบอาบทั้งใจ
 เหมือนตื่นขึ้น ฟื้นกลับจากหลับฝัน
จึงสุดกลั้น น้ำตาจะหลั่งไหล
แม้ภาพเลือนเคลื่อนห่างจางลงไป
ยังคงไว้ไม่เลือนลดด้วยบทกลอน

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

กล่าวอ้อนคำ ร่ำไห้ เป็นกลอนบท
แสนสลด รันทดใจ อาลัยหวัง
อยากง้อนาง ปรางค์ชมพู หดหู่จัง
โฉมตรูเบือน เอื้อนไม่ฟัง ชีวังวาย

ทั้งโอดครวญ คร่ำร้อง น้องไม่สน
พี่อดทน ด้วยรัก ประจักษ์หมาย
ขอทรามวัย จงใจดี ความโกรธคลาย
หากไม่พี่ คงมลาย ตายจมกอง...น้ำตา

บัณฑิตเมืองสิงห์

[เทโพ]

บท:บทโศก
เขียน:เทโพพยาดา

 โศกสลดหมดสิ้นทั้งดินฟ้า
เพราะเวลาพาพรากจากเราสอง
กระชากชวดปวดช้ำน้ำตานอง
ไม่สมปองรักสองเราต้องร้าวราน
จึงประพันธ์วรรณรสเป็นบทโศก
วิปโยกโชคร้ายให้หักหาญ
จึงวิงวอนพรพระมาประทาน
ยาสมานแผลรานร้าว...ใครเข้าใจ

[ดิษฐา]

โศกสะอื้นฝืนยิ้ม ลิ้มรสรัก
จักทายทักยักย้อน ให้อ่อนไหว
อากาศหนาวสาวเพลง บรรเลงไกล
บทโศกไหลใคร่ครวญ พัดทวนลม

เสียงสะอื้นกลืนกร่ำ ค่ำคืนหนาว
ระยิบดาวราวฟ้า มาทับถม
แสงจันทร์ฉายปลายฟ้า ช่างน่าชม
ใจขื่นขมจมดิ่ง อิงน้ำตา

บทเพลงเศร้าเล่าอ้าง วางเคียงคู่
กอดเข่าดูมองจันทร์ ขวัญผวา
ใกล้สว่างย่างใกล้ ใจชินชา
เหม่อมองฟ้าโศกศัลย์ กลั่นบรรเลง
 

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คิดถึงเธอเผลอใจไม่วายโศก
เพราะเป็นโรครักล้มเขาข่มเหง
เมื่อยิ่งคิดจิตท้อก็วังเวง
กอดตัวเองคลายเหงาเศร้าฤดี

ก็เพราะเธอจากไปไม่หวนกลับ
คงไปลับแล้วหนาแม่ยาหยี
ปล่อยฉันเศร้าโศกาทั้งตาปี
เป็นแบบนี้ทำไฉนนะใจเรา

กอดหมอนข้างวางคู่เหมือนอยู่อ้อน
บนที่นอนแทนนางมันช่างเหงา
สุดจะหักห้ามใจให้บรรเทา
จากโศกเศร้าสุดแสนที่แค้นทรวง

 

      โดย  Mayawin

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คิดถึงเธอขึ้นมาน้ำตาไหล
เธอจากไปไม่ลาน้ำตาร่วง
รู้ว่ารักหนักหนาสุดาดวง
เธอกลับควงอีกคนไม่สนเรา

คิดบ้างไหมใครทำให้ช้ำชอก
ถูกเธอหลอกทั้งปีฤดีเฉา
ขาดไออุ่นอ้างว้างไม่สร่างเซา
เธอไม่เข้าใจกันจึงผันลา

รู้ว่าช้ำอย่างนี้ไม่มีรัก
เรื่องอกหักจักห้ามไม่ถามหา
ทุกวันนี้โศกถวิลกินน้ำตา
ก็เพราะว่ารักเธอเกิดเผลอใจ

 


     โดย Mayawin

[เทโพ]

 ลืมตาตื่นจากคืนค่ำเป็นลำดับ
ยังย้ำเตือนมิเลือนลับจากหลับไหล
เหมือนดังจริงอิงแอบแนบฤทัย
สัมผัสใดไม่เลือนลบกลบลงเลย
 เพียงแต่ตื่นคืนพรากจากอายกลิ่น
ทั้งรสลิ้นกลิ่นอายมิได้เผย
ยังโอบอุ่นขุ่นคูอยู่ตามเคย
จะเปรียบเปรยว่าเคยยินจากถิ่นใด
 ยังอาลัยไสยานิทรากลับ
สงบเสียงเีพียงสดับเมื่อหลับไหล
รูปธรรมล้ำลับดับลงไป
คงเหลือไว้เพียงอารมณ์ความทรงจำ
.......
 แสนอาลัยใจข้าขอลาตื่น
ต้องหยัดยืนฝืนกายให้คมขำ
จึงทิ้งเจ้าให้เข้าความนามธรรม
พิลึกล้ำคำใดที่ได้ยิน
 จึงต้องปิดจิตใจให้สงบ
จะกลืนกลบลบฤทธิ์นิจสิน
ปล่อยเวลาพาใจใส่ปีกบิน
เสียงได้ยินสิ้นไปในน้ำตา
 จึงเกริ่นกลอนย้อนถึงรำพึงฝัน
ว่าวารวันมันทุกข์เข็ญเป็นหนักหนา
ตัวอักษรกลอนกราดเป็นดาษดา
ได้พ่วงพาน้ำตาลัยในกวี
 

[เทโพ]

บท:ยังโศก
-เทโพ
หัวใจข้าล้าลงคงไม่แกร่ง
พลังแรงแห่งจิตอันผิดหวัง
เหมือนพายุวาโยลมโถมประดัง
ทลายพังทั้งดวงห้วงฤทัย

[เทโพ]

ตะวันฉาย ประกายจับ ในหับห้อง
แสงสาดต้อง ยองไย ผ้าไหมขาว
ที่ถักทอ ต่อขึ้น เป็นผืนยาว
สะท้อนพราว คราวเช็ดปาด หยาดน้ำตา
คือผ้าห่ม ที่จมจับ คลุมทับฉัน
ในวารวัน ที่มันเศร้า ร้าวหนักหนา
คงจะเปียก อีกนาน ผ่านเวลา
ไปจนกว่า ผ้าห่ม จะจมลง
ก็เพราะเจ้า เข้ามา เมื่อข้าฝัน
คืนอันสั้น ผ่านไป ให้ไหลหลง
จนข้าฝืน ตื่นนอน ตอนปลดปลง
ก็ยังคง ฝากน้ำตา ด้วยอาลัย

เทโพ
:ยังเจ็บ