ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไม่รู้ใจ]

..........

[เศษเหล็ก//]

ไม่แน่มั้ง อาจไม่ใช่หรอก
เขาคงหลอก ตัวเองเพื่อคลายเหงา
อย่าเพิ่งเสียใจ อย่าเพิ่งเศร้า
บางทีเค้า คงยังมิพร้อมก็ได้

ความเย็นชาคือบ่งบอกความรู้สึก
ความลึกๆ ที่อึดอั้นอยู่ข้างใน
ขอเวลาเขาสักนิดจะว่าไหม
ความห่วงใย ยังมีให้เธอเสมอมา

โทษทีน่ะ อย่าเข้าใจผิดคิดเช่นนั้น
สัญญามั่น มิได้หลอก เจ้าหรอกหนา
เพียงมีเหตุปัจจัย ใยต้องโศกา
ว่าเย็นชา เหงาๆ คงคิดไปเอง

.................เศษเหล็ก.

[บ้านริมโขง]

ทำไมเธอ เย็นชา หนักหนานัก
ด้วยประจักษ์ รักนี้ มีค่าไหม
มันร้าวราน นานแล้ว หรือแก้วใจ
ถึงทิ้งไกล ไม่หวง ห่วงกันเลย

ลืมคำมั่น สัญญา สาบานบอก
ไยจึงหลอก ชอกช้ำ ซ้ำเมินเฉย
ฉันคงเป็น คนหนึ่ง ซึ่งเหมือนเคย
มิอาจเผย ความนัย ให้ต้องอาย

ใยเธอเมินมองไปอะไรนั่น
ว่าตัวฉันเย็นชาน่าใจหาย
เพียงฉันนิ่งจริงใจรักไม่คลาย
วางเป้าหมายรักมั่นฉันและเธอ

สัญญาใดต่อกันถือมั่นนัก
แจ้งประจักษ์รักเจ้าเฝ้าเสนอ
มองให้ซึ้งถึงแก่นแสน..รักเธอ
หลับยังเพ้อละเมอหา..แม่ยาใจ.

บ้านริมโขง

[สมนึก นพ]

ขอโทษจ้า ที่มา เข้าใจผิด
ก็คงคิด มากไป เพราะใจหวง
คำสัญญา ให้ไว้ ไม่หลอกลวง
ก็เหมือนห่วง มัดสอง ต้องคู่กัน

แต่เดี๋ยวนี้ ผิดไป ให้มองเห็น
เหมือนผมเป็น กขค. ตัวย่อนั้น
จึงเห็นเย็น ชาอยู่ ดูทุกวัน
ก็ปล่อยมัน เถิดหนา ถ้าต้องอาย.

[masapaer]

ใจที่ปริรอแตกแยกสลาย
จะละลายรอลับดับมอดไหม้
คือชิ้นเนื้อที่กร่อนด้วยร้อนไฟ
คงจะเป็นเถ้าใจในเร็ววัน

แก้วที่ร้าวรอแตกแยกเศษส่วน
เข้ากระบวนการหลอมย้อมสีสรร
เป็นแก้วใหม่ใสสร้างอย่างเร็วพลัน
แล้วใจฉันหลอมใหม่ได้อย่างไร

ความสัมพันธ์ขั้นแตกแยกรู้สึก
จะผนึกด้วยสารสู่ขั้นไหน
จึงจะเชื่อมเป็นหนึ่งดึงเยื่อใย
หลอมรักไว้ให้เป็นอย่างเช่นเดิม

รักร้าวแล้วแก้วมานรอวันแตก
คงต้องแยกสัมพันธ์วันแรกเริ่ม
รักสิ้นทางอย่างเก่าแม้เฝ้าเติม
แต่สิ่งเพิ่มใจหรือ ?..คือร้าวราน

~ masapaer ~


   โดนคุณนพปาดหน้า..ฮือออ..

[เศษเหล็ก//]

*ฮ่าๆ..หัวเราะดังๆ..สร้างพลังสักนิด
ที่เคยยึดติด..คิดผิดและหลงไหล
ต้องรวมพลัง ลุกขึ้นสู้จุดประกายไฟ
เริ่มต้นใหม่ ให้กับหัวอกที่บอบบาง

*จากแตกร้าว กำลังจะหล่อหลอม
ใส่สีย้อม อุดมคติคิดสรรสร้าง
หัวอกเป็นหนึ่งมั่นคงมิแยกทาง
เหมือนแผ่นยาง เหนียวแน่นยากจะพัง

..............เศษเหล็ก.

[ดอกกระเจียว]

อย่าร้าวรานเลยใจเมื่อใฝ่รัก
แน่ตระหนักเข้าไว้ด้วยใจหาญ
แม้ถ้าเขาผลักไสไม่ต้องการ
ก็จงอย่าทรมานเลยหัวใจ

ต้นรักปลูกผูกพันได้แตกกิ่ง
สองชายหญิงช่วยเติมน้ำจึงสดใส
ใส่ปุ๋ยพรวนเร่งต้นให้แตกใบ
ด้วยระแวดระวังภัยกันสองคน

ต้นรักซึ่งปลูกเปลี่ยวคงเดี่ยวโดด
สิ้นประโยชน์หากอีกฝ่ายเขาไม่สน
คิดปลูกรักให้สมปองตรองกมล
ปลูกกับคนที่จริงใจ..อย่างนายเจียว


 

[พริฎฐา]

ต้นรักปลูก ถูกหนอน ชอนใบช้ำ
คนใจดำ ย่ำยี ทั้งขี้เหนียว
หวงน้ำใจ ไร้ปุ๋ย เดินลุยเทียว
ทิ้งใบเขียว เหี่ยวแห้ง ต้นแล้งตาย

รักไม่ร้าว เขาเมิน ก็เกินเจ็บ
แค่เศษเล็บ เก็บทิ้ง นั้นยิ่งง่าย
แล้วใจแยก แตกหล่น จนกระจาย
คงเลวร้าย กว่าเล็บ เธอเก็บทิ้ง
 
 
สวัสดีค่ะ
ขอร้าวแบบขำขำนะคะ

[เศษเหล็ก//]

ต้นรักปลูก ถูกหนอน ชอนใบช้ำ
คนใจดำ ย่ำยี ทั้งขี้เหนียว
หวงน้ำใจ ไร้ปุ๋ย เดินลุยเทียว
ทิ้งใบเขียว เหี่ยวแห้ง ต้นแล้งตาย

รักไม่ร้าว เขาเมิน ก็เกินเจ็บ
แค่เศษเล็บ เก็บทิ้ง นั้นยิ่งง่าย
แล้วใจแยก แตกหล่น จนกระจาย
คงเลวร้าย กว่าเล็บ เธอเก็บทิ้ง
 
 
สวัสดีค่ะ
ขอร้าวแบบขำขำนะคะ

จากต้นรักกลายเป็นต้นรก
ใบหญ้าปก คลุมอย่างแน่นหนา
แล้งน้ำใจไร้คนเหยียวยา
แม้แต่หมา ยังเยี้ยวใส่ไม่มามอง

ขอโทษทีมิตั้งใจคำไม่สุภาพ
บ่ได้หยาบ แค่เว้าตามลำคลอง
เรื่อยเปื่อย ขออย่า ถือสาน้อง
ผมขอร้อง ถ้าผิด ขออภัย

...............เศษเหล็ก.

[ไม่รู้ใจ]

จะร้าวรอน แค่ไหน ยากไถ่ถาม
เป็นไปตาม ลิขิต ไม่คิดหวัง
ยังมีวัน ต้องลุก ปลุกพลัง
เพิ่มกำลัง ใจอยู่ สู้ต่อไป

ขอขอบคุณทุกๆท่าน ที่มาร่วมแจม นะคะ

 

[พริฎฐา]

ต้นรักปลูก ถูกหนอน ชอนใบช้ำ
คนใจดำ ย่ำยี ทั้งขี้เหนียว
หวงน้ำใจ ไร้ปุ๋ย เดินลุยเทียว
ทิ้งใบเขียว เหี่ยวแห้ง ต้นแล้งตาย

รักไม่ร้าว เขาเมิน ก็เกินเจ็บ
แค่เศษเล็บ เก็บทิ้ง นั้นยิ่งง่าย
แล้วใจแยก แตกหล่น จนกระจาย
คงเลวร้าย กว่าเล็บ เธอเก็บทิ้ง
 
 
สวัสดีค่ะ
ขอร้าวแบบขำขำนะคะ

จากต้นรักกลายเป็นต้นรก
ใบหญ้าปก คลุมอย่างแน่นหนา
แล้งน้ำใจไร้คนเหยียวยา
แม้แต่หมา ยังเยี้ยวใส่ไม่มามอง

ขอโทษทีมิตั้งใจคำไม่สุภาพ
บ่ได้หยาบ แค่เว้าตามลำคลอง
เรื่อยเปื่อย ขออย่า ถือสาน้อง
ผมขอร้อง ถ้าผิด ขออภัย

...............เศษเหล็ก.

หากคำใด ไม่งาม ในความคิด
แล้วมิ่งมิตร ลิขิตไว้ ทำไหนหนอ
หรือเห็นว่า มาใหม่ อยากให้ท้อ
จึงรินช่อ ต่อลิ่ม มาทิ่มแทง

หากถ้อยพจน์ รจนา ไม่น่ารัก
เชิญบอกทัก จักไข ไม่หน่ายแหนง
อาจผิดบ้าง พลั้งไป ให้ชี้แจง
คำแรงแรง แกล้งหยอก ขอบอก"ช้ำ"

 
ขออภัยเจ้าของกระทู้มา ณ ที่นี้ค่ะ

[ฉันเอง]

แสงใหม่..



รักโรยราริบริบรอรอนแรม

เหมือนจันทร์แจ่มร่วงโรยให้โหยหา

ไร้ซึ่งเสียงเรียกร้องสกุณา

ช่างเงียบเหงาเศร้าอุรายามฟ้ากลาย


ขอคืนค่ำจ้ำเร็วอย่าช้านัก

เพราะช้ำรักต้องการแสงเฉิดฉาย

กลัวหมุกมุ่นค่ำคืนอันเดียวดาย

เจ็บเพียงกายไม่เท่าไหร่เท่าใจตรม


ขอแสงใหม่ไออุ่นไคร่ลุ้นรอ

ยากไหมหนอนานเท่าไรอย่าให้ขม

แสนเจ็บแสบรวดร้าวคราวรักซม

อย่าทับถมให้จมหนักเพราะรักเลย




ฉันเอง..

[สมนึก นพ]

ต้นรักปลูก ถูกหนอน ชอนใบช้ำ
คนใจดำ ย่ำยี ทั้งขี้เหนียว
หวงน้ำใจ ไร้ปุ๋ย เดินลุยเทียว
ทิ้งใบเขียว เหี่ยวแห้ง ต้นแล้งตาย

รักไม่ร้าว เขาเมิน ก็เกินเจ็บ
แค่เศษเล็บ เก็บทิ้ง นั้นยิ่งง่าย
แล้วใจแยก แตกหล่น จนกระจาย
คงเลวร้าย กว่าเล็บ เธอเก็บทิ้ง
 
 
สวัสดีค่ะ
ขอร้าวแบบขำขำนะคะ

นำกิ่งรัก ปักชำ พร่ำถนอม
ไม่ยินยอม ใดใกล้ หมายทุกสิ่ง
ยังมั่นหมาย กลีบออก ดอกรักจริง
ไม่ทอดทิ้ง ห่างเจ้า เฝ้าดูแล

หนอนมาไต่ แมงตอม ไม่ยอมละ
หากปล่อยปละ เน่าไป ใบเป็นแผล
ปุ๋ยจากใจ ลงให้ ไม่อ่อนแอ
กิ่งก้านแผ่ พุ่มดอก ออกไรไร

เฝ้าพรวนดิน ไม่ห่าง กระถางแก้ว
มีดอกแล้ว จะบาน อีกนานไหม
โอ้พระเจ้า วันนี้ ฉันดีใจ
บานเมื่อไหร่ ขอชม ดมก่อนนา

แสงทองจับ ท้องฟ้า รับอรุณ
กลิ่นหอมกรุ่น ยวนใจ ดอกใดหนา
หรือว่ารัก ต้นนี้ คลี่ดอกมา
อนิจจา แมลงภู่ อยู่ภายใน

ทั้งหกเท้า ย่ำลง ตรงเกษร
ยังไชชอน ดุดัน กิ่งก้านไหว
เข้าทำลาย มลายสิ้น บินหนีไป
แล้วก็ไม่ หวนกลับ รับขวัญตา

จะเด็ดทิ้ง กิ่งก้าน นั้นคงเจ็บ
จากคมเล็บ กดไป ให้ผวา
หรือหากเล็บ จะหัก ติดปักคา
ก็ยิ่งมา ระกำ ย้ำแผลเป็น.

[อักษรารำพัน]

๐ เคยคลอเคล้าเคียงคู่.....ร่วมชู้ชื่น
กลับกลายกลืนโกรธเกลียด.....ทำเหยียดหยัน
เพียงเพราะพวกพ้องเพื่อน......ก็เลือนกัน
เสแสร้งสร้างสุขสันต์......ให้ฉันชม

๐ อบไออุ่นอิงแอบ......เคยแนบชิด
ต้องตามติดเตือนตัก.....จนรักขม
ไหววิเวกเหว่ว้า......เหงาอารมณ์
ชิดเชยชมแชเชือน......ต้องเลือนลา

๐ ทั้งที่แท้ท้อทด.....จนหมดหวัง
ยอมยับยั้งหยัดยืน......ทำชื่นหน้า
เฝ้าใฝ่ฝันฝึกฝืน......เธอคืนมา
ให้โหยหาแหนหวง......ร้าวดวงจินต์

๐ เย็นยะเยียบเยื้องย่าง.....บนทางฝัน
เศร้าโศกศัลย์ศักดิ์ศรี......เคยมีสิ้น
หม่นหมองมัวเหมือนมา......ให้ราคิน
หลงเล่ห์ลิ้นลวงหลอก......จนชอกช้ำ

๐ หนึ่งนัยนี้แน่นหนัก......ด้วยรักแน่
ไปเปลี่ยนแปรปล่อยปละ......จนถลำ
ร้างแรมรารักร้าว.....ถูกเขาทำ
ได้ดื่มด่ำดวงแด.......เพียงแค่มอง

๐ วิเวกไหวเวียนวน.....อยู่บนทาง-
ยะเยียบย่างยื้อยุด.....ประทุษผอง
แห่งห้วงห่มหักหาญ.....ใครผ่านมอง
เมื่อหม่นหมองมีไหม.....ผู้ใกล้ชิด

๐ นัยหนึ่งนี้แน่นหนัก.....เกินจักค้น
โดยดั้นด้นโดดเดี่ยว.....ทุกเทียวจิต
ฝ่าฝืนเฝ้าฝันใฝ่.....ด้วยใจมิตร
ฤๅรู้ฤทธิ์รอยร้าง.....ยามห่างไกล

๐ เอย..อกเอ๋ยออดอ้อน.....ก็รอนลา
หอมห่วงหาเหือดแห้ง.....อยู่แห่งไหน
ไร้เรี่ยวแรงรับรู้.....เถิดผู้ใด
อวลอุ่นไอโอบอ้อม.....ช่วยล้อมที

๐ ไยหยอกเย้าเยี่ยงเย้ย.....แล้วเลยหลบ
คนเคยคบเคยเคียง..........กลับเลี่ยงหนี
เปลี่ยนไปเป็นปล่อยปละ.....สิ้นวจี
ไม่หมายมีเหมือนแม้น.....เคยแสนรัก

๐ สู้สั่งสมสีสัน.....เมื่อวันสุข
ทัดทานทุกข์ทดท้อ......ที่รอปัก
จวบจนใจจดจ่อ.....แต่รอทัก
ก็กลับกักกีดกัน.....ไม่หันมา

๐ ร่องรอยรักเริ่มร้าง......เพราะต่างฝัน
เกี่ยวก้อยกันก่อนเก่า......เคยเฝ้าหา
จรจากเจ้าจำใจ......ไปไกลตา
รักแรมรารอยร้าว......ช่างหนาวใจ

๐ เพราะพันพัวเพ่งพิศ......ในจิตที่
หม่อนหมองมีมากมาย......เกินหมายไว้
ทุกข์ท่วมท้นทนทาน.......จนนานไป
หวาดหวิวไหววูบวาบ.....เกินทาบทา

๐ ชาติชายชาญชอกช้ำ......เกินคำไข
จนจิตใจจ่อมจม.....ก็สมสา
อกเอ๋ยอกอั้นอัด......จำตัดลา
ให้โหยหาไห้หวน......จนซวนเซ

๐ ป่วนปั่นแปรเปลี่ยนไป......มันไม่เหมาะ
ยังยิ้มเยาะเย้ยหยัน......ก่อนหันเห
แรงรักเรารุมรุม.......เคยทุ่มเท
ล้างโลเลเล่ห์ลวง.......ติดบ่วงกรรม

[พระจันทร์สีน้ำเงิน]

เจ็บเพราะรักเป็นพิษสะกิดลึก
จิตสำนึกสั่งเดินเพลินถลำ
โดยซาตานสีชมพูผู้ชี้นำ
ทอดให้ดำเนินลงตรงพรมแดง

กลีบช่อมาลย์หว่านโปรยโรยรายหอม
กำจายล้อมปวงฤทธิ์จริตแฝง
แท้ซ่อนซุกไฟฟอนอันร้อนแรง
หาเคลือบแคลงใดเลยหลงเชยชม

เจ็บเพราะรักบังตาน่าอนาจ
ถูกพิฆาตรอยหวานจนรานล่ม
เมื่อเดียงสามสมยอมจึงตรอมตรม
ขมวดปมแผลร้ายยากคลายคืน

ตราบรักร้าวดาวดิ้นแทบสิ้นศักดิ์
หัวใจภักดิ์ชูชมกลับขมขื่น
สุดแจกแจงหวานอมทนขมกลืน
กลั้นสะอื้นฝืนเหน็บเจ็บทรวงใน

[ไม่รู้ใจ]

ต้นรักปลูก ถูกหนอน ชอนใบช้ำ
คนใจดำ ย่ำยี ทั้งขี้เหนียว
หวงน้ำใจ ไร้ปุ๋ย เดินลุยเทียว
ทิ้งใบเขียว เหี่ยวแห้ง ต้นแล้งตาย

รักไม่ร้าว เขาเมิน ก็เกินเจ็บ
แค่เศษเล็บ เก็บทิ้ง นั้นยิ่งง่าย
แล้วใจแยก แตกหล่น จนกระจาย
คงเลวร้าย กว่าเล็บ เธอเก็บทิ้ง
 
 
สวัสดีค่ะ
ขอร้าวแบบขำขำนะคะ

นำกิ่งรัก ปักชำ พร่ำถนอม
ไม่ยินยอม ใดใกล้ หมายทุกสิ่ง
ยังมั่นหมาย กลีบออก ดอกรักจริง
ไม่ทอดทิ้ง ห่างเจ้า เฝ้าดูแล

หนอนมาไต่ แมงตอม ไม่ยอมละ
หากปล่อยปละ เน่าไป ใบเป็นแผล
ปุ๋ยจากใจ ลงให้ ไม่อ่อนแอ
กิ่งก้านแผ่ พุ่มดอก ออกไรไร

เฝ้าพรวนดิน ไม่ห่าง กระถางแก้ว
มีดอกแล้ว จะบาน อีกนานไหม
โอ้พระเจ้า วันนี้ ฉันดีใจ
บานเมื่อไหร่ ขอชม ดมก่อนนา

แสงทองจับ ท้องฟ้า รับอรุณ
กลิ่นหอมกรุ่น ยวนใจ ดอกใดหนา
หรือว่ารัก ต้นนี้ คลี่ดอกมา
อนิจจา แมลงภู่ อยู่ภายใน

ทั้งหกเท้า ย่ำลง ตรงเกษร
ยังไชชอน ดุดัน กิ่งก้านไหว
เข้าทำลาย มลายสิ้น บินหนีไป
แล้วก็ไม่ หวนกลับ รับขวัญตา

จะเด็ดทิ้ง กิ่งก้าน นั้นคงเจ็บ
จากคมเล็บ กดไป ให้ผวา
หรือหากเล็บ จะหัก ติดปักคา
ก็ยิ่งมา ระกำ ย้ำแผลเป็น.

ธรรมชาติแมลงภู่กับดอกไม้
ย่อมเป็นไปอย่างนี้มีให้เห็น
รักสุดรักสุดหวงบ่วงลำเค็ญ
ถ้าทุกข์เข็ญเกินไปก็ปล่อยวาง
 
อันรักร้าวเหมือนแก้วที่ตกแตก
มันจำเป็นต้องแยกปลดแอกบ้าง
ด้วยเข้ากันไม่ได้ในเส้นทาง
จึงต้องห่างไกลกันอย่าหวั่นเลย
 
"ปรางค์  สามยอด"

[สมนึก นพ]

นำแก้วแตก หลอมใหม่ ไม่สนิท
คงไม่ติด เหมือนเก่า รอยร้าวเห็น
แต่เศษแก้ว มีหลาย ให้กระเด็น
ดังเฉกเช่น กับขวาก เกลื่อนมากมาย

ได้เหยียบย่ำ แล้วนี่ ที่โดนตำ
เป็นแผลช้ำ ปวดแย่ แต่ไม่หาย
แหลมคมบาง ฝังมิด ติดในกาย
ทุรนราย ทรมาน ปานขาดใจ.

[สมนึก นพ]

๐ เคยคลอเคล้าเคียงคู่.....ร่วมชู้ชื่น
กลับกลายกลืนโกรธเกลียด.....ทำเหยียดหยัน
เพียงเพราะพวกพ้องเพื่อน......ก็เลือนกัน
เสแสร้งสร้างสุขสันต์......ให้ฉันชม

๐ อบไออุ่นอิงแอบ......เคยแนบชิด
ต้องตามติดเตือนตัก.....จนรักขม
ไหววิเวกเหว่ว้า......เหงาอารมณ์
ชิดเชยชมแชเชือน......ต้องเลือนลา

๐ ทั้งที่แท้ท้อทด.....จนหมดหวัง
ยอมยับยั้งหยัดยืน......ทำชื่นหน้า
เฝ้าใฝ่ฝันฝึกฝืน......เธอคืนมา
ให้โหยหาแหนหวง......ร้าวดวงจินต์

๐ เย็นยะเยียบเยื้องย่าง.....บนทางฝัน
เศร้าโศกศัลย์ศักดิ์ศรี......เคยมีสิ้น
หม่นหมองมัวเหมือนมา......ให้ราคิน
หลงเล่ห์ลิ้นลวงหลอก......จนชอกช้ำ

๐ หนึ่งนัยนี้แน่นหนัก......ด้วยรักแน่
ไปเปลี่ยนแปรปล่อยปละ......จนถลำ
ร้างแรมรารักร้าว.....ถูกเขาทำ
ได้ดื่มด่ำดวงแด.......เพียงแค่มอง

๐ วิเวกไหวเวียนวน.....อยู่บนทาง-
ยะเยียบย่างยื้อยุด.....ประทุษผอง
แห่งห้วงห่มหักหาญ.....ใครผ่านมอง
เมื่อหม่นหมองมีไหม.....ผู้ใกล้ชิด

๐ นัยหนึ่งนี้แน่นหนัก.....เกินจักค้น
โดยดั้นด้นโดดเดี่ยว.....ทุกเทียวจิต
ฝ่าฝืนเฝ้าฝันใฝ่.....ด้วยใจมิตร
ฤๅรู้ฤทธิ์รอยร้าง.....ยามห่างไกล

๐ เอย..อกเอ๋ยออดอ้อน.....ก็รอนลา
หอมห่วงหาเหือดแห้ง.....อยู่แห่งไหน
ไร้เรี่ยวแรงรับรู้.....เถิดผู้ใด
อวลอุ่นไอโอบอ้อม.....ช่วยล้อมที

๐ ไยหยอกเย้าเยี่ยงเย้ย.....แล้วเลยหลบ
คนเคยคบเคยเคียง..........กลับเลี่ยงหนี
เปลี่ยนไปเป็นปล่อยปละ.....สิ้นวจี
ไม่หมายมีเหมือนแม้น.....เคยแสนรัก

๐ สู้สั่งสมสีสัน.....เมื่อวันสุข
ทัดทานทุกข์ทดท้อ......ที่รอปัก
จวบจนใจจดจ่อ.....แต่รอทัก
ก็กลับกักกีดกัน.....ไม่หันมา

๐ ร่องรอยรักเริ่มร้าง......เพราะต่างฝัน
เกี่ยวก้อยกันก่อนเก่า......เคยเฝ้าหา
จรจากเจ้าจำใจ......ไปไกลตา
รักแรมรารอยร้าว......ช่างหนาวใจ

๐ เพราะพันพัวเพ่งพิศ......ในจิตที่
หม่อนหมองมีมากมาย......เกินหมายไว้
ทุกข์ท่วมท้นทนทาน.......จนนานไป
หวาดหวิวไหววูบวาบ.....เกินทาบทา

๐ ชาติชายชาญชอกช้ำ......เกินคำไข
จนจิตใจจ่อมจม.....ก็สมสา
อกเอ๋ยอกอั้นอัด......จำตัดลา
ให้โหยหาไห้หวน......จนซวนเซ

๐ ป่วนปั่นแปรเปลี่ยนไป......มันไม่เหมาะ
ยังยิ้มเยาะเย้ยหยัน......ก่อนหันเห
แรงรักเรารุมรุม.......เคยทุ่มเท
ล้างโลเลเล่ห์ลวง.......ติดบ่วงกรรม

มีมาใหม่มากมาย.............ให้หัดเขียน
เร่งร่ำเรียนรู้รอบ...........ชอบด้วยหนา
กลกลอนกลิ้งกลับกานท์......ประสานมา
คงค้นคว้าค่ำคืน.................ตื่นเช้ามี

หลงไหลเลิศลำล้ำ............พร่ำแบ่งปัน
ยังยืนยันยกย่่อง.................ต้องราศรี
เข้มข้นขานไขขำ.................สัมผัสดี
ทันท่วงทีทบทวน..............ล้วนยากจัง

สองสามสี่สมเสริม..............เติมห้าครบ
จงใจจบจริงจิต.................ดังคิดหวัง
รองรับรอบรัดเร่ง.................เบ่งพลัง
เวียนวนวังวอนวาน............อ่านด้วยนา

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

ดูหน้าเธอ เย็นชา หนักหนานัก
ด้วยประจักษ์ รักนี้ มีค่าไหม
มันร้าวราน นานแล้ว หรือแก้วใจ
ถึงทิ้งไกล ไม่หวง ห่วงกันเลย

ลืมคำมั่น สัญญา สาบานบอก
ไยจึงหลอก ชอกช้ำ ทำเมินเฉย
ฉันคงเป็น คนหนึ่ง ซึ่งเหมือนเคย
มิอาจเผย ความนัย ให้ต้องอาย

กาลเวลา อาจผันผ่าน เนิ่นนานนัก
แค่รู้จัก ก็ยังซึ้ง ถึงความหมาย
อยู่ห่างกัน ด้วยเหตุผล อีกมากมาย
กลับเดียวดาย ที่ต้องผ่าน ร้าวราญใจ

มีเส้นทาง ที่ต่างสาย และหลายหลาก
จำต้องจาก ฟ้าพรากเดือน ทุกเงื่อนไข
สิ้นแสงดาว สุกสะกาว เมื่อคราวใด
ตะวันไกล ส่องปิดฝัน  ใจสั่นเอน

[/size][/color]

[ไพร พนาวัลย์]

นำแก้วแตก หลอมใหม่ ไม่สนิท
คงไม่ติด เหมือนเก่า รอยร้าวเห็น
แต่เศษแก้ว มีหลาย ให้กระเด็น
ดังเฉกเช่น กับขวาก เกลื่อนมากมาย

ได้เหยียบย่ำ แล้วนี่ ที่โดนตำ
เป็นแผลช้ำ ปวดแย่ แต่ไม่หาย
แหลมคมบาง ฝังมิด ติดในกาย
ทุรนราย ทรมาน ปานขาดใจ.

นี่แหละคือรักร้าวเข้ามาแทรก
ชีวิตจึงต้องแยกดั่งแขกไล่
อยู่ใกล้กันมันทุกข์ไม่สุขใน
จึงจำไกลหลีกเร้นเซ่นรอยคม
 
แต่จะขอจดจำเคยนำรัก
ที่สลักครั้งเก่าเฝ้าสุขสม
รักหอมหวานซ่านซาบอาบอารมณ์
เฝ้าชื่นชมสมใจในรสรัก
 
มาบัดนี้ความดีไม่มีเหลือ
ไม่มีเยื่อมีใยให้ทอถัก
หมดศรัทธาชมเชยที่เคยภักดิ์
ถอดสลักหัวใจหน้าไม่มอง
 
ลายเริ่มออกบอกใบ้ไม่แคร์แล้ว
ต่างก็พร้อมตีแก้วให้ดังก้อง
รักเป็นพิษฤทธิ์ร้ายมิหมายปอง
เคยร่วมห้องร้อนรนจนต้องลา
 
"ปรางค์  สามยอด"