แต่คุณเธอ ไม่ฟัง ยังหน้านิ่ว
ก็คงฉิว ขุ่นเคือง เป็นเรื่องหลัก
ซ้ำสั่งว่า อย่ามาพบ เดี๋ยวตบชัก
ช่างร้ายนัก จริงจริง ผู้หญิงอั๊วะ
ปล่อยให้เรา หลงเพ้อ ละเมอพร่ำ
ช่างใจดำ สิ้นดี ชอบตีผัวะ
เราทุ่มรัก ขนาดนี้ ยังมียัวะ
ถึงขาวจั๊วะ ปานใด คงไม่เจี๊ยะ
จึงอกหัก รักร้าว เฝ้าคิดถึง
นอนคนึง อยากลอง สักสองเผียะ
แล้วตัดใจ ไปหา อย่าโง้นเงี๊ยะ
หยิบโกเอี๊ยะ ไปด้วย กลัวป่วยซิ
พอไปถึง ซึ่งหน้า สารภาพ
ให้เธอทราบ ความใน เหมือนใจตริ
ว่ารักเธอ มากมาย ได้ ชิมิ
อย่าตำหนิ ฟังก่อน ค่อยย้อนรับ
เธอได้ฟัง คำแจ้ง แถลงไข
ก็เหมือนไฟ ได้เชื้อ ปลุกเสือหลับ
แล้วตะคอก เสียงดัง สุดยั้งยับ
ว่าให้กลับ ไปซะ อย่าซกมก
เธอไม่รับ รักเรา เลยเศร้ามาก
นึกกระดาก ใจท้อ เดินคอตก
สู้เสียงแรง พันผูก เหมือนถูกชก
ในหัวอก กลัดหนอง นั่งร้องครวญ
นี่นะหรือ แรงฤทธิ์ ความคิดถึง
หัวใจซึ่ง ให้เธอ กลับเพ้อป่วน
ก็คงเจ็บ และจำ แม้รำจวน
รักล้วนล้วน เมื่อช้ำ ก็อำลา...
