ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แป้งน้ำ]

นั่งอยู่ใกล้ ~ ใกล้ . . ความเหงา
เอื้อมมือวาดดวงดาวให้แผ่นฟ้า
ความเศร้าเริ่มทำปฏิกิริยา
กับต่อมน้ำตา . .. ของคนวาดดาว




น้ำตารินจนต้นหญ้าเปียกชื้น
ระบายความขมขื่นให้ต้นหญ้าฟัง . .. ในคืนหนาว
ภาวนาให้คุณส่งความคิดถึงมาสักคราว
คนดี . . . ถ้ารู้คุณจะภูมิใจหรือเปล่า
ว่าคนที่คุณทิ้งไว้ให้รวดร้าว . .. ยังรักคุณ

[บอม ซอง ดุ๊ก]

เหมือนไร้ผู้คน
มีฟ้าสีหม่น.~..กับคนใจเหงา
เพียงลมพัดพริ้ว...ห วิ ว ห วิ ว...เพียง..เบา~เบา
คล้ายฟื้นทรงจำ...ตอกย้ำรอยเศร้า..~กับเรื่องของเรา..ใต้เงาน้ำตา



เธอกลัวบ้างใหม..?
ถ้าต้องหวั่นไหว...ไปพร้อมปัญหา
ถ้ายืนคนเดียว..แล้วต้อง เปลี่ยว~เปลี่ยว...แม้เสี้ยวเวลา
หากเหมือนกับฉัน..งั้น..ลองหันมา...สบตาคนเหงา....แค่เรา..~~สองคน








 

[แป้งน้ำ]

เหมือนไร้ผู้คน
มีฟ้าสีหม่น.~..กับคนใจเหงา
เพียงลมพัดพริ้ว...ห วิ ว ห วิ ว...เพียง..เบา~เบา
คล้ายฟื้นทรงจำ...ตอกย้ำรอยเศร้า..~กับเรื่องของเรา..ใต้เงาน้ำตา



เธอกลัวบ้างใหม..?
ถ้าต้องหวั่นไหว...ไปพร้อมปัญหา
ถ้ายืนคนเดียว..แล้วต้อง เปลี่ยว~เปลี่ยว...แม้เสี้ยวเวลา
หากเหมือนกับฉัน..งั้น..ลองหันมา...สบตาคนเหงา....แค่เรา..~~สองคน

อยากให้คุณก็เหงา
จะได้เข้าใจความรู้สึกของคนสับสน
ทุกคืน . . ที่มีความเหว่ว้ามาปะปน
ถ้าคุณจักมันสักหน . .. ก็คงดี





ถ้าหากมองตาแล้วคุณเข้าใจฉันทุกสิ่ง
คงไม่ปล่อยฉันทิ้งไว้อย่างนี้
อ้อมกอดอบอุ่นของคุณกำลังโอบกอดใคร . .. คนดี
เหตุใด . . ความรักของฉันพ้นทวี
แต่ความรู้สึกจากคุณที่ฉันสัมผัสได้นี้ . . . กลับเลือนราง

[แป้งน้ำ]

ใบไม้โบกใบทักทายไหว ~ ไหว
ปลิ่วหล่นเกลื่อนกระจาย . . ตามสายลมแรงอุ่น
ฉันเหมือนใบไม้ใบนั้นเมื่อขาดคุณ
หัวใจปลิวตก ~ ว้าวุ่น . .. ไร้ทิศทาง



. .. คนดี . ..
ลมพัดแรงขึ้นทุกที . .. นอกหน้าต่าง
"คิดถึงคุณ" มันช่างทารุณและอ้างว้าง
ตั้งแต่ไร้เงาคุณเคียงข้าง
โลกไม่เคยหมุนด้านสว่าง .. . ให้ฉันเลย

[ฉันเอง]

มั่นใจในเธอ..



แม้มีคนมากมายให้ดื่นดาษ

แต่ไม่อาจทดแทนใจคนนี้ได้

เป็นหนึ่งเดียวของชีวิตและจิตใจ

ที่หมายให้เฝ้าดูแลแคร์ทุกวัน


อยากรู้ว่าเธอจะคิดเหมือนฉันไหม

อยากเอาใจแลกใจได้เฝ้าฝัน

จะดูดซับความอบอุ่นทุกคืนวัน

ไม่ห่างหันยามย้างเยื้องแนบประครอง


ชั่วเวลาของชีวิตมันน้อยนิด

ฉันขอฝากชีวิตลิขิตผอง

เพื่อให้เธอคนเดียวได้ครอบครอง

มิหมายต้องแลเก็บเกี่ยวเหลียวผู้ใด




ฉันเอง..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ใบไม้โบกใบทักทายไหว ~ ไหว
ปลิ่วหล่นเกลื่อนกระจาย . . ตามสายลมแรงอุ่น
ฉันเหมือนใบไม้ใบนั้นเมื่อขาดคุณ
หัวใจปลิวตก ~ ว้าวุ่น . .. ไร้ทิศทาง



. .. คนดี . ..
ลมพัดแรงขึ้นทุกที . .. นอกหน้าต่าง
"คิดถึงคุณ" มันช่างทารุณและอ้างว้าง
ตั้งแต่ไร้เงาคุณเคียงข้าง
โลกไม่เคยหมุนด้านสว่าง .. . ให้ฉันเลย

รู้ใหม?..ฉันรออยู่
ยังเฝ้าดู...ไกล~ ไกล..ไม่นิ่งเฉย
อยากจะรวมทุกนาที..ที่ เ ป็ น เ ร า..เอาไว้เช่นเคย
และอยากเอ่ย..เผยบางคำ...ที่ซ่อนเก็บงำ..~..มาเป็นแรมปี



จากตรงนั้น
ส่งผ่านถึงฉัน..~ ณ.ตรงนี้
ความหนาวเหน็บ..เจ็บเท่าไหร่นั้น...ฉั น เอง~รู้ ดี
ทุกๆนาที...มีความห่วงใย..~..พร้อมคำข้างใน....ว่ าฉั น รั ก เ ธ อ

[ดอกกระเจียว]

ฉันเหงา..ฉันสบตากับข้างฝา
กับรูปดาราอยู่ในหนังสือ
ไร้ความรู้สึกใดใดตอบรับ..คนอาภัพร้องไห้ฮือฮือ
เพราะอะไรน่ะหรือ..ก็เพราะเหงาเศร้าหัวใจ




หากแม้นได้สบตากับเธอ
พร้อมกับพร่ำเพ้อว่ารักใกลัใกล้
มันจะรู้สึกดีเท่าใด
ฉันเองก็มิอาจรู้ได้..ตลอดชวีวิตที่ผ่านมา
ฉันตอบได้เลยว่า..ฉันไม่เคย

[ละอองฝน]

น้ำตาซึมทุกครั้งที่มองรูปเธอ
บางครั้งเผลอ..เรียกชื่อเธอออกมาด้วยซ้ำ
ยิ่งใจอยากลืม..ใจกลับยิ่งจำ
อยู่ไหนนะ..คนใจดำ ห่างหายฉันไป

ความรู้สึกของคนเหงา
แค่ลมพัดเบาๆ..ใจก็หวั่นไหว
หากเธอเคยเหงา เธอคงเข้าใจ
ความรู้สึกตอนนี้ฉันเป็นอย่างไร..
...รับรู้สักนิดไหม คนดี

อยากให้เธอกลับมา
ฉันห่วงหาเหลือเกิน ตอนนี้
วอนสายลมไหว..บอกคนไกลให้ฉันที
คนเหงาคนเศร้าคนนี้..คิดถึงเธอคนดี เหลือเกิน

 

[ฉันเอง]

น้ำตาซึมทุกครั้งที่มองรูปเธอ

บางครั้งเผลอ..เรียกชื่อเธอออกมาด้วยซ้ำ

ยิ่งใจอยากลืม..ใจกลับยิ่งจำ

อยู่ไหนนะ..คนใจดำ ห่างหายฉันไป


ความรู้สึกของคนเหงา

แค่ลมพัดเบาๆ..ใจก็หวั่นไหว

หากเธอเคยเหงา เธอคงเข้าใจ

ความรู้สึกตอนนี้ฉันเป็นอย่างไร..

...รับรู้สักนิดไหม คนดี


อยากให้เธอกลับมา

ฉันห่วงหาเหลือเกิน ตอนนี้

วอนสายลมไหว..บอกคนไกลให้ฉันที

คนเหงาคนเศร้าคนนี้..คิดถึงเธอคนดี เหลือเกิน


ข้อความโดย: ละอองฝน






เผลอใจ..




ฟังเสียงเธอเว้าวอนออดอ้อนนัก

เหมือนรู้จักมานานก่อนผันหนี

ยังคิดถึงเธออยู่ทุกนาที

แต่ที่หนีหน้าเธอเพราะกลัวใจ


ฉันยังรักคิดถึงเธออยู่เสมอ

ยังพร่ำเพ้อน้ำคำที่พร่ำใส

ยากจะลบหรือเลือนเฉือนออกไป

จะมีใครไหนเล่ามาแทนกัน


แม้นมีดาวมากมายอยู่บนสรวง

มิอาจควงเด็ดดาวมาเข้าฝัน

เพราะมีดาวดวงเดียวเกี่ยวสัมพันธ์

ดาวดวงนั้นคือเธอที่เผลอใจ




ฉันเอง..

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

รูปถ่ายใบนั้น
ฉันนำออกมาดู เพราะคิดถึง
มันอาจดูเก่าเลือนราง แต่ฉันยังตราตรึง
กับใครคนหนึ่ง... ที่ถูกเรียกว่า "แม่เรา"

แม่จ๋า...?
ลูกอยากบอกแม่ว่าเหงา
อยากกอดแม่หรือเพียงเห็นแม้เงา
ในช่วงเวลาที่สองเรา... ยังห่างไกล

แม่จ๋า...?
แม่คิดถึงลูกบ้างไหม
ในเวลาที่ลูกไม่มีใคร
ทั้งช่วงที่น้ำตาลูกรินไหล... ทะลักออกมา

แม่จ๋า...?
รอนะ รอลูกกลับไปหา
พร้อมกับช่อดอกไม้ปริญญา
วันนั้นก็คงถึงครา... ที่เราได้พบกัน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

 

  ไม่รู้เลย ว่าความเหงาเป็นยังไง

ไม่รู้สิ..........
ฉันคงตอบไม่ได้
ว่ารสชาติของความเหงาเป็นยังไง
แต่สิ่งที่เข้าใจคือต้องอยู่ตัวคนเดียว

ไม่รู้สิ.........
ฉันคงตอบไม่ได้
ว่ารสชาติความรักเป็นยังไง
แต่สิ่งที่เข้าใจคือต้องอยู่ตัวคนเดียว

ไม่รู้สิ........
ฉันคงตอบไม่ได้
ว่ารสชาติความอบอุ่นเป็นยังไง
แต่สิ่งที่เข้าใจคือต้องอยู่ตัวคนเดียว

แล้วอย่าถามว่าทำไม
ก็ชีวิตของฉันไม่มีใครมาข้องเกี่ยว
เพราะห่างไกลพ่อแม่เดินทางมาอยู่แต่แค่คนเดียว
ฉันจึงไม่มีใครแลเหลียวมาสนใจ

ตั้งแต่อายุเพียงสิบสามกว่า
ต้องออกจากบ้านมาไร้คนห่วงหามาเป็นผู้อาศัย
อยู่กับคนแปลกหน้าซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร
เพราะก็ไม่ใช่เป็นญาติพี่น้องกัน

อีกอย่างหนึ่งคือฉันไม่มีเพื่อน
สิ่งคอยเตือนคือตัวเราก็เท่านั้น
ยามเจ็บป่วยต้องช่วยตัวเองอยู่ทุกวัน
นี่แหละ...คือสภาพปัจจุบัน.....ที่ฉันเป็น

           Mayawin

[ดิษฐา]

ยังไม่คุ้นกรุ่นไอ ในความห่าง
และทางร้างว่างเกิน จึงเดินหนี
รู้สึกเหงาเป่าปัด กัดชีวี
ปล่อยใจหนีลี้หลบ  เลือนลบไป

ความรู้สึกชัดตรึง เหมือนเพิ่งผ่าน
เสียงขับขานเวียนวน มิพ้นใกล้
ความเดียวดายก่ายเงา ยังเย้าใจ
ความเหงาไต่ไถ่ถาม เฝ้าตามวน