ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พระจันทร์สีน้ำเงิน]

พลีกมลมอบให้คนใจหยาบ
บัดได้อาบเนตรชลาพาหม่นหมาง
รักติดลบจบพลันเมื่อฝันจาง
ดุจดาวพร่างกลางห้วงแล้วร่วงไกล

ดวงกมลคนเราเท่ากำปั้น
เพียงเข็มบั่นกรีดเชือดก็เลือดไหล
ยิ่งปลายดาบอาบรักปักลงไป
เกินถอนถ่ายแผลปวดขมวดปม

ผ่านฤดูเดียงสามากี่ครั้ง
ก็พลาดพลั้งในเกมเอมรสขม
รอบชันษาอ่อนหัดซัดอารมณ์
รุมห้อมห่มสิเหน่หาประดามี

เพราะบ่วงหวานซ่านจิตพิษมันเร้า
คอยปลุกเป่าอกคนเสียป่นปี้
สลับแรงรุ่มหลงส่งฤทธี
มาไหววีคลี่ครอบล้อมกรอบทรวง

จึงยากรอนถอนหน่ายให้คลายออก
ดั่งถูกตอกล่ามทัณฑ์จากชั้นสรวง
เห็นกงจักรรูปดาวเป็นราวรวง
แล้วเผลอหน่วงช่วงคว้ามาเชยชม

ใจบางบางคนเราเท่ากำปั้น
กี่มรรคาจาบัลย์มิทันสม 
หามีได้หลาบจำแห่งช้ำตรม
เทียวติดหล่มจ่มปรักยากหักปลง

ทนสะอื้นปานใด..เจ้าใจเอ๋ย
รอหยาดชื้นระเหยเป็นผุยผง
อัศจรรย์ใหนเลยเคยมั่นคง
หมายประจง รักแท้!! แค่นิทาน

เสน่หาดุจกาฬที่ผลาญไหม้
เหมือนบ่วงไล่ล่ามศอรอสังหาร
ฉาบด้วยหอมล้อมถิ่นจินตมาน
เจียวดับปราณที่ละน้อย..ค่อยค่อยตาย

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~เว้าวอน~


สาปคำลวง ถ่วงถม ใต้ปมเศร้า
คล้ายสิ้นเงา  ไร้ตัวตน  ทนหวั่นไหว
นี่น่ะหรือ...คือคำตอบ...มอบคืนใจ
นี่ใช่ใหม....คือรางวัล...ความซื่อตรง

จะยิ้มสู้...หรืออยู่ อย่างสิ้นหวัง
แต่รักยัง ตามติด แผ่พิษสง
แม้นนิทรา หาเลี่ยงพ้น มนต์พะวง
ที่ยังส่ง ภาพหลอน บั่นทอนมา

แห่งหนใด ในโลก อันโศกนี้
จะพอมี ที่ทาง ล้างปัญหา
ช่วยขจัด ปัดเศร้า เงาเวลา
ให้ฉันกล้า ยืนตน...พ้นรำเค็ญ

หากสามารถ ตัดทิ้ง สิ่งหม่นหมอง
และตรึกตรอง ผองทุกข์ ที่ขลุกเข็ญ
แล้วเดินจาก รากเศร้า สู่เงาเย็น
แล้วมองเห็น ความคิด ที่ติดตน

ถึงตอนนั้น ฉันนี้ คงมีค่า
คุ้มน้ำตา ที่หลั่งล้น บนคราบหม่น
แค่สักครั้ง...ฉันหวังว่า...ฟ้าช่วยดล
ให้ฉันพ้น...มนต์เสน่ห์....เล่ห์หัวใจ

O

 


บอม ซอง ดุ๊ก
 

 


 

[ฉันเอง]

เสน่ห์นาง..



แม้มิวายพาใจไม่ให้คิด

สำนึกจิตมัวแต่หลงพะวงหา

อยากไปหมดอดไม่ได้ใจนำพา

จำต้องฝ่าเปลวไฟใคร่ร้อนแรง


ไม่มัวแข่งอวดสำแดงลีลาเลิศ

มันก่อเกิดจากภายใช่แอบแฝง

เข้าพันตูคลุกเคล้าเหล่าจำแลง

ราคะแฝงในจิตใจใฝ่นำทาง


แล้วมาติดกับดักเธอวางไว้

เดิมพันด้วยหัวใจใกล้ฟ้าสาง

ไปไม่รอดเลยจบเห่เสน่ห์นาง

เป็นอีกครั้งรักไม่จางจากหัวใจ



ฉันเอง..

[พริฎฐา]

  สมแล้วใจ ไหม้หม่น เสียจนท้อ
เคยพะนอ คลอเคลีย ก็เสียขวัญ
เสียแรงรัก ภักดี ยิ่งชีวัน
โลกคงหยัน ขัน,เยาะ หัวเราะเย้ย

สารพัน ปัญหา เคยฝ่าได้
บัดนี้ไร้ ใจข่ม อารมณ์เผย
คิดคับแค้น แน่นอัด เหลือตัดเลย
เมื่อคนเคย เผยรัก กล้าหักใย

เธออย่าโทษ โกรธเคือง ทำเรื่องยุ่ง
เมื่อมือมุ่ง พุ่งหอก มาตอกใส่
ล้วนมือคน ล้นทราม เหยียดหยามใจ
นั้นหาใช่ ใครอื่น อย่าตื่นร้อน

เลือดไม่ตกยางออก แต่ยอกจิต
ผลาญชีวิต ฤทธิ์แผลง กว่าแรงศร
เถิดจงเดิน เพลินไป ในไฟฟอน
ฉันอวยพร ตอนนี้ อเวจีรับ!

อโหสิ ที่ปั่น- หัวฉันแล้ว
แต่อย่าหมาย ได้แคล้ว กรรมแผ่ว-ดับ
เมื่อดักบ่วงเสน่หา เกินกว่านับ
คิดจะปรับ ดับกรรม น่าขำนัก

ทั้งชีวาตม์ อาจถูก ผูกใจเจ็บ
ฉันเคยเก็บ เหน็บหนาม มาจำหลัก
เมื่ออธรรม กรรมย้อน มารอนทัก
จะขืนหัก พักแค้น ด้วยแก่นธรรม