ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[kinnaree]

~กินนรีหนีเที่ยว~

ขอลอยล่องท่องโลกแห่งความรัก
ด้วยท้อหนักพักเมื่อยให้เหนื่อยหาย
กินนรี...หนีเที่ยว...มาเดียวดาย
มิเว้นวาย ว้าเหว่ อยู่เอกา

กินนรีหลงลอยมาสู่โลก
กลัวชุ่มโชกด้วยชังให้กังขา
จากไพรพงหลงทิศไร้วิชชา
หวังเมตตาสักน้อยแต่เนิ่นนาน

จากไกรลาศแดนไกลพิไลภพ
อพยพหลงบินจากถิ่นฐาน
พายุพา..พัดพ้น..หิมพานต์
สู่ตระการเมืองกรุงแดนรุ่งเรื่อง

เก็บปีกหางวางซ่อนไว้ก่อนแล้ว
เหลือเพียงแก้วมณีส่องสีเหลือง
อยู่โลกหล้ามิถนัดคล้ายขัดเคือง
ผู้ปราดเปรื่องโปรดปลอบขอขอบคุณ

~กินนรี~

[kinnaree]

~กินนรี...พเนจร~

กินนรีเหนื่อยใจวิสัยโลก
เปียกจนโชกกับช้ำระกำไหม้
อยู่ก็ยากกลับก็ยากลำบากใจ
จำท่องเที่ยวเพื่อให้ไพรอำพราง
 
พเนจรหม่อนหมิ่นไร้ถิ่นที่
ไม่เหลือมีติดตนแม้ขนหาง
ต้องซังเซเร่ร่อนนอนริมทาง
จะก้าวย่างต่อไปอย่างไรดี
 
ไร้สมองมองเห็นเช่นมนุษย์
ผู้ไม่หยุดก่อกรรมทำบัดสี
อนิจจาหัวอก...กินนรี
เหลือเพียงเสียงดนตรีที่ชื่นชม

กินนรี...ดีดสีและตีเป่า
เพื่อบรรเทาความทุกข์ที่ทับถม
นอนกับดินกินกับทรายใจระทม
สุดตรอมตรมซัดเซพเนจร

[พรายม่าน]

อย่าหนีเที่ยวเปรียวท่องให้คล่องนัก
มีหล่มหลักปลักรกอยู่ดกดื่น
อำมหิตจิตต่ำขย้ำกลืน
แล้วจะคืนหิมพานต์สถานใด

แก้วมณีสีเหลืองยิ่งเรืองรุ้ง
เหล่าเหลือบยุงยิ่งกระหายตะกายใกล้
เกินคะเนเล่ห์คณาพวกตาไฟ
จะกลับใยใจเยินจนเกินยา

ที่ระยิบวิบไหวใช่ไกรลาศ
แต่เป็นแสงเพชฌฆาตที่รอฆ่า
อย่าหลงแสงแกล้งโศกโลกมายา
ตระการตาพาตายมาหลายตน

ค่อยค่อยเรียนเขียนรักรู้จักโลก
รู้จักโตรกตรอกผากว่าเวหน
จากเทวาถลาหลบมาคบคน
คงหลีกพ้นปนกากได้ยากเกิน

พรายม่าน
สันทราย
๐๔.๐๑.๕๔

[kinnaree]

กินนรี...พอใจ

กินนรีซาบซึ้งถึงจริต
ใช่หลงผิดติดพันคำสรรเสริญ
แม้นส้องเสพเทพไท้ใจจำเริญ
มิเพลิดเพลินจนพลั้งรู้ยั้งใจ

เหล่ามนุษย์สุดหล้าฟ้ากำหนด
ปากโป้ปดมุสาทุกปราศรัย
กระดกลิ้นปลิ้นปล้อนกะล่อนไฟ
ล้วนอุบายหมายฆ่าเป็นอาจินต์

มิเหลือศักดิ์แลศรีที่เหนือสัตว์
อัตคัตน้ำใจเหือดหายสิ้น
เหลือบแลหวังทั่วทั้งธรณิน
ยากไหลรินใจหลั่งน่าวังเวง

กินนรีมีรักให้ทั้งโลก
แม้นชุ่มโชกติ-ชมใครข่มเขง
มีสันทรายพรายม่านขานบรรเลง
พอครื้นเครงทุกข์คลายพอใจค่ะ

~กินนรี~
 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

อ่านกลอนกานท์กินนรีชี้แจงเหตุ
กล่าวอาเพศเลศนัยใจมนุษย์
เชื่อไม่ได้เล่ห์แฝงตะแบงคุด
ทั้งแสนสุดพิศวงพา งง งวย

เห็นมนุษย์เป็นเสมือนเพื่อนสัตว์ร้าย
ชอบท้าทายกายจิตมิคิดช่วย
แต่ดึงดันหาญกล้าบ้าอำนวย
จะมอดม้วยมรณาก็ครานี้

เราขอเป็นกำลังใจยังท่าน
ให้สมหวังดังจิตประสิทธิ์ศรี
ให้ชูเชิดเลิศรสกินนรี
ปลอดภัยดีสู่ประจิมหิมพานต์

บัณฑิตเมืองสิงห์

[คนเผาถ่าน]

กินนรีที่หลงจากพงป่า
ขอเมตตาจากมนุษย์สุดใจหยั่ง
กินนรีหนีเที่ยวเปลี่ยวเอวัง
มาสู่ยังแดนมนุษย์สุดอำไพ

กินนรีจงมองตรองสักนิด
อย่ายึดติดจิตคนจนอ่อนไหว
อันมนุษย์ที่ดีมีถมไป
อยู่ที่ใจไขว่คว้ามาหาตน

หากว่าพี่นี้ขอกินนรี
มอบไมตรีดั่งมิตรหากคิดสน
จะเป็นเพื่อนชิดใกล้ในกมล
ให้เธอยลโลกกว้างอย่างยินดี

กลบทอักษรอันอ่อนไหว
เธอเป็นใครแปลงกายสู่ถิ่นนี้
ถึงอย่างไรขอต้อนรับด้วยไมตรี
กินนรีเข้าสู่บ้านกลอนไทย

คนเผาถ่าน

[สมนึก นพ]

กินนรี ลอยล่อง ท่องนภา
ร่อนถลา มาลง ตรงที่หมาย
แยกจากเพื่อน หมายเที่ยว เพียงเดียวดาย
ต้องพักกาย เหนื่อยอ่อน ผ่อนออมแรง

ถอดปีกหาง วางไว้ ใต้ผาหิน
สายน้ำริน ไหลอ่อน สะท้อนแสง
จะลงเล่น น้ำใส ให้ระแวง
ยังเคลือบแคลง ปลอดภัย มีไหมนา

ด้วยยินข่าว เล่าไกล ถึงไกรลาส
ดารดาษ มนุษย์ สุดสรรหา
ยังวางใจ ไม่ได้ ในทุกครา
เป็นพรานล่า พรหมจรรย์ หยันสตรี

ครั้นจะกลับ หิมพานต์ นั้นหลงทิศ
จำทางผิด แล้วนา พาหมองศรี
อยู่โดดเดี่ยว เดียวดาย ในพงพี
โศกโศกี ครวญคร่ำ พร่ำรำพัน

ด้วยแอบดู อยู่นาน สงสารน้อง
มานั่งร้อง ห่มไห้ ไร้สุขสันต์
จะเป็นยาม ป้องภัย ให้ทุกวัน
กว่าเจ้านั้น จะกลับ ลาลับไป

ในป่านี้ มีพราน ชาญฉลาด
ใช้บ่วงบาศ จ้องจับ เมื่อหลับไหล
จะรวบรัด มัดร่าง อย่างว่องไว
นำส่งให้ นายสุธน คนในเมือง

ชายร่างใหญ่ นั้นหรือ ชื่อพรานบุญ
นายเจือจุน รางวัล หลายอันเฟื้อง
กำลังดุจ กระบือ ที่ลือเลื่อง
คงได้เคือง กันแน่ ถ้าแส่มา

ยังเป็นห่วง น้องนั้น ในวันกลับ
เราจะรับ ทำใจ ได้ไหมหนา
ความรู้สึก มีแปลก แทรกอุรา
ก่อนนี้นา ไม่เป็น เหตุเช่นใด

ความคิดตัว เริ่มมี ที่สมอง
เห็นทีต้อง เก็บปีก หลีกซ่อนไหน
น้องรู้ทัน หันมา ว่าเข้าใจ
ส่งยิ้มให้ ปีกขยับ บินลับตา

เหลือแต่เรา เฝ้าแอ่ง แหล่งน้ำนั้น
คอยนับวัน ว่าน้อง ต้องมาหา
ตั้งหลายปี ผ่านไป ไม่เห็นมา
ยึดหน้าผา ที่ตั้ง เก็บร่างตน.

[ปรางทิพย์]

กินนรีคลี่ปีกหวังหลีกหนี
ท่ามราตรีลี้หลบกระทบแสง
กางปีกร่อนวอนเว้าเฝ้าสำแดง
ยามโรยแรงแข็งขืนยังฝืนบิน

ท่วงลีลาท่ารำระส่ำสาย
ปีกสยายกรายกรีดเป็นคีตศิลป์
ค่อยย่างเยาะเคาะเท้าเท่าดวงจินต์
ก่อนผกผินถิ่นเกิดด้วยเทิดไพร

อยู่ปะปนคนหยามประนามพจน์
บริบทรสรักโดนผลักไส
ต้องพิสูจน์ทูตฐานบนลานไฟ
โอ้หนอใจ...ใครเล่าจะเท่าเธอ...

อิอิ...อ่านแล้วก็จินตนาการไปค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

[kinnaree]

~กินนรี…บ่น~ 

กินนรีมีเพื่อนเยี่ยมเยือนเหย้า
พอบันเทาทุกข์ทนที่บ่นเพ้อ
โปรดเมตตาปราณียามที่เจอ
กลัวจะเผลอจนพลาดบ่วงบาศก์พราน-

อำมหิตโหดเหี้ยมซ่อนเหลี่ยมลึก
อุบายตรึกตรองจิตวิตถาร
หมดเพศหญิงเพศชายหัวใจมาร
เพียงเจือจานแก้จนด้วยใจโจร

หนึ่งชิวิตเช่นกันไยหมั่นฆ่า
หลั่งน้ำตาให้เห็นยังเข่นโคน
กินนรีหนีกลัวจนตัวโยน
อยากตะโกนก้องฟ้าทั่วธานี

คนก็มีหัวใจใช่ไหมค่ะ
แล้วฉันล่ะใช่ไร้หัวใจนี่
คนกับเทพเสพสุขสนุกดี
สัตว์ตายฟรีใช่มั้ยช่วยไขความ

~กินนรี~
 

[ฉันเอง]

กินรีหนีเที่ยวเพลินเชียวหนา

ไม่กลับป่าไกรลาศที่วาดฝัน

หลงเมืองกรุงกลิ่นจรุงทุกคืนวัน

แสงสีนั่นยังกับดาวที่วับวาว


รูปรสมีกลิ่นและสีชวนหลงไหล

สัมผัสใคร่ให้ละเลงผืนผ้าขาว

จิตสำนึกไม่ควรคู่อยู่หมู่ดาว

คงถึงคราวฝากชีวิตไว้ติดดิน



ฉันเอง..

[ดอกกระเจียว]

กินรีมโนราท์บอกข้าเถิด
ด้วยข้าเกิดคิดมอบใจใฝ่ถวิล
นามศรีธน-สุธนเคยยลยิน
เป็นอาจินแต่นามข้าควรนามใด

เพื่อบุพเพสันนิวาสมิคลาดหมาย
เพราะวุ่นวายใจจิตจะคิดไข
ด้วยรักเดียวไม่คิดจะหวั่นใจ
"กินรีข้าควรนามใด"จึงคู่กัน


คุณชายจีบดะ

[kinnaree]

~กินนรีแถลงไข~

กินนรีขอแจงแถลงไข
ไม่กลับไปไกลลาศตามคาดฝัน
เพราะปีกหางห่างหายมาหลายวัน
อัศจรรย์บินได้มลายลง

เหล่ากินนรคงหาเมื่อข้าหาย
ไร้ต้นสายปลายเหตุอาเพทหลง
คงพลิกดินพลิกฟ้าหมดป่าพง
ต่างงวยงงสงสัยไปไหนฤา

บ้านเก่านั้นหิมพานตประเทศ
สุดปลายเขตหิมาลัยมิใช่หรือ
มีกินนรนาคครุฑมนุษย์คือ-
มีนามชื่อคนธรรพ์คู่กันมา

พระสุธนยลยินหมดสิ้นแล้ว
จะใจแป้วถอดใจก็ไม่ว่า
ใคร่ครวญคิดด้วยจิตพิจารณา
กล้าไม่กล้าอย่างไรตามใจเทอญ
~กินนรี~

 

[เพลิงคำ]

กินนรีหลงป่ามาเข้ามุ้ง เฮ้ย! มาเข้ากรุง
ดูยิ่งยุ่งยากเย็นเห็นขนไหม
ช่างมันมันเถิดหางหายสลายไป
สุธนไซร้ใฝ่ฝันดันลงดิน

อันฟ้าสูงยูงหงส์ทนงศักดิ์
หากคิดรักจักช้ำคำติฉิน
ยามเกลือกกลั้วเมือกแล้วแก้วราคิน
ควรคืนถิ่นที่มานารีเอย

ใครเอาหางนางไปให้ต้องหา
โปรดเอามาอย่าซ่อนวอนเฉลย
สงสารน้องร้องป่าวหนาวจังเลย
ปีกนั้นเหวยคือเสื้อใส่ใครขโมย..ฮ่าๆๆ

ก้านกล้วยไม่ได้เอาไปนะครับ จริงจริ๊ง! (แม้จะเคยก็เถอะ อิอิ)

 

[พรายม่าน]

ปลงใจปลิดริดปีกหลีกไกรลาส
ปลดหางพาดปราดพรากจากไพรสูง
ทิ้งคนธรรพ์คันทรงโค้งยางยูง
มลายฝูงมุ่งฝันประจันไฟ

ถ้าเลือกหลบคบหลงเลือกวงร่าย
ก็พอหายคลายท้อพอถูไถ
กลางเมืองเทพเสพเทียมคอยเสี้ยมภัย
ยังพอหาหัวใจใสใสเจอ

พ้นจากพรานผลาญทรวงด้วยบ่วงบาศก์
ขอให้สมดังมาตรอย่าพลาดเผลอ
อย่าหลงงามตามคำหลงบำเรอ
หลงฟุ้งเฟ้อเพ้อมัวจนตัวตาย

ถ้าใช้ใจแลกใจได้ถูกที่
เพราะหัวใจดีดีไม่มีขาย
พระสุธนค้นไปไม่งมงาย
แถวแถวนี้ก็ลอยชาย อยู่หลายคน


พรายม่าน
สันทราย
๐๗.๐๑.๕๔

[kinnaree]

~กินนรีเสี่ยงรัก~

อันว่ารักสลักเหลาเข้าใจยาก
ดุจดั่งน้ำท่วมปากมิอยากบ่น
กลัวไม่เข้าหูใครไหนสักคน
เหมือนวิ่งชนภูเขาภูเราตาย

กินนรีมีใจแต่ไม่แลก
มนุษย์แปลกชอบปดเป็นกฏหมาย
ใจแลกใจแลกจริงหรือหญิงชาย
เห็นบั้นปลายกลายกลิ้งทอดทิ้งกัน

ชนไกรลาศแดนไกลมิได้โม้
หรือคุยโวโอ้ว่าฟ้าสวรรค์
เพียงสบตารู้ใจในนิรันดร์
หนึ่งกัปป์กัลป์สั้นนักกับรักเรา

อยากมีคู่อยู่เคียงเพียงเท่านั้น
ต้องนิรันแห่งรักสลักเสลา
ตลอดชีพชนม์นั้นมิบันเบา
รักสองเราอวตารเท่ากาลวาย

~กินนรี~

 

[ฉันเอง]

กินรีเสี่ยงรักทักทายว่า

หลงมายาโลกสีสรรที่พลันเห็น

เฝ้าท่องไปในราตรีที่เยือกเย็น

หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำท่ามฝูงชน


เห็นรถราขวักไขว่มากมายนัก

ใคร่รู้จักไร้ปีกยิ่งนึกสน

จะไปไหนก็ได้ตามใจตน

ไม่ต้องทนใช้ปีกบินให้สิ้นแรง


ทั้งผู้คนแต่งกายแสนน่ารัก

เสื้อผ้ามักบางเบาไม่แสลง

แค่สองชิ้นถอดเก็บง่ายจ่ายไม่แพง

อีกออมแรงกว่าเครื่องทรงที่ใส่มา


เขาเขียนคิ้วทาปากโป๊ะหน้าขาว

ไร้กลิ่นคาวให้ชวนดมภิรมณ์หา

แค่แรกเห็นหลงเสน่ห์ชาวพารา

จึงทิ้งป่าถอดเครื่องทรงลงเดินดิน




ฉันเอง..

[jt]

กินรี หนีมาเที่ยว บ้านพี่เถิด
อย่าเตลิด ไปไหนไกล ให้เหนื่อยล้า
แม้พี่เป็น เช่นมนุษย์ ธรรมดา
แต่กานดา อย่ารังเกียจ เดียดฉันกัน

จะแต่งขน แม่โฉมงาม ตามคำขอ
จะเคลียคลอ เอาใจใส่ ไม่แปรผัน
ตื่นเช้ามา จะบ้วนน้ำ แม่นวลจันทร์
แค่บางวัน ไปตีไก่ ให้ก็พอ

 

[อัศจรรย์จิต]

พวกพรานไพรไพรีต้องหนีห่าง
บ่วงบาศฆาตอำพรางวางปกปิด
กินนรีผลีผลามยามเชยชิด
ต้องตกติดพิษลวงแห่งบ่วงพราน

ระเริงชลวนเวียนต้องเรียนรู้
วิเคราะห์ดูผู้หมายทำลายผลาญ
กอปรกับเกี่ยวเหนี่ยวนบประสบการณ์
เพื่อกุมชัยภัยกร้านพ้นผ่านเลย

ไม่ได้เขียนนานแล้วได้มาสองบทนี่แหละค่ะแค่นี้ก็เต็มกลืนละคะ

[kinnaree]

~กินนรี   ฝากตัว~

ระลึกดูรู้เช่นแลเห็นชาติ
เพลงพิฆาตจากคิดที่จิตเผย
ซ่อนสำแดงแผงเร้นเช่นเคยเคย
บ้างเปรียบเปรยบ้างปรามบ้างหยามใจ

ทั้งมนุษย์เปรตสัตว์เดรัจฉาน
อันธพาล-ผู้ดีต่างมีไซร้
เทพสมมุติต่างมีอยู่ที่ใด
อยู่ที่ใจกุศลของตนเอง

เห็นน้ำใจไมตรีที่มีให้
กินนรีน้องใหม่ยังไม่เก่ง
กับเภทภัยใจหญิงยังกริ่งเกรง
กลัวนักเลงทุกถิ่นหยามหมิ่นเอา

ขอฝากตัวหัวใจเอาไว้ด้วย
โปรดจงช่วยอุ้มชูในผู้เขลา
รักน้อยๆแต่นานๆเจือจานเรา
กราบแทบเท้าทุกท่านที่ผ่านมา

 

[kinnaree]

~กินนรีหนีทุกข์~

กินนรีหนีทุกข์เที่ยวซุกซ่อน
หลบตะรอนไปทั่วทุกทิศา
หมู่มนุษย์ไพรีคอยบีฑา
แค้นเข่นฆ่าอาฆาตจากชาติใด

หวังเพียงเพื่อเนื้อหนังประทังหิว
ต้องปลิดปลิวชีวิตอุทิศให้
ดุจหมาป่าล่าเนื้อดุเหลือใจ
จะมีไหมเมื่อใด..ไร้ศัตรู

ให้ยืนเดินนั่งนอนผักผ่อนบ้าง
เป็นเพียงนางนกน้อยถอยไม่สู้
อยากมุดน้ำดำดิน...มีถิ่นรู
เป็นเช่นงูก็ไม่ได้เบื่อหน่ายจัง

เพียงแค่เกิดเป็นนกวิหคเหิร
ต้องเผชิญศาสตราทั้งหน้าหลัง
ทั้งปืนผาหน้าไม้ไม่ระวัง
คงได้ฝังชื่อนามตามหลุมดิน
~กินนรี~