ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

หากระฆังเก่า..ยังมีเสียง

ลมโบยโบก โกรกไป ในจินต์ฉัน
ภาพวานวัน อันตรธาน ละลานหาย
เหลือแค่เพียง เสียงจันทร์ ร่ายบรรยาย
แปลความหมาย ปลายทาง กระจ่างจินต์

ใบไม้แห้ง แสร้งร่วง ลวงหลอกฟ้า
ปลิวไปมา ดาดาษ พาดเศษหิน
ฝูงนกกา มารวม ร่วมโบยบิน
พาชีวิน สิ้นสุข ทุกข์จับใจ

มีวัดร้าง ทางพายัพ ลับชายป่า
ไพรพนา รกชัฏ สัตว์อาศัย
มีเสียงแปลก แมกไม้ฟัง วังเวงใน
ห้วงหทัย ไห้ระทม ขมขื่นทรวง

ระฆังเก่า เคล้าฝุ่นจับ ประดับวัด
เสมือนทัศน์ กัดกร่อน ผ่อนหนักหน่วง
ลายสลัก มักกลาย เป็นลายลวง
ความโชติช่วง ล่วงหก ตกตรอมตรม

ภาพบอกบ่ง องค์ระฆัง ใกล้พังแล้ว
เสมือนแก้ว แตกง่าย ทรายผสม
กระแทกตี ที่ระฆัง ดังระงม
เสียงสูงคม ชมชื่น สะอื้นไป

คิดจะเทียบ เปรียบระฆัง ดั่งความรัก
ที่เก่านัก มักเคลื่อน เลือนไฉน
ถ้าโอกาส วาดมา พาดวงใจ
ต้องโหมใส่ ไม่ยั้ง หรือรั้งมือ

ระฆังเก่า ใกล้พัง ยังมีเสียง
เหมือนรักเพียง เอียงเอน เบี่ยงเบนหรือ
หากรักเก่า เฝ้าดู ดีอยู่ฤๅ
ควรจะยื้อ ถือรัก พิทักษ์นาน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ใบลาน]

แม้เสียงดัง กังวาน เพี้ยนผ่านผิด
หากก็คิด เป็นอื่น ได้อีกหรือ
เสียงระฆัง ที่ยัง ลั่นระบือ
ฟังอย่างไร ก็คือ เสียงระฆัง

เฉกเช่นรัก เนิ่นนาน กาลเวลา
อาจแปรเปลี่ยน ไปมา จากความหลัง
แต่ก็เป็น เช่นรัก ที่จีรัง
หากเธอยัง มั่นใจ ในความรัก
*****************

[สมนึก นพ]

ระฆังเก่า วัดร้าง โดนขว้างทิ้ง
แขวนอยู่นิ่ง ตรงนั้น มันเงียบเหงา
เคยเหง่งหงั่ง กังวาน พลันซบเซา
ใบไม้เน่า ผุพัง ฝังร่างมัน

เสียงดังก้อง ในอดีต มาคิดหลบ
ต้องแอบซบ วัดเก่า เขาเย้ยหยัน
ทะนงตน เกินไป รั้งไม่ทัน
โชว์เสียงนั้น สั่นตี มีได้ไกล

แสงเป็นมัน แวววาว เฝ้าขัดถู
ให้เขารู้ ว่าเด่น นี่เห็นไหม
ยังยั่วยวน ชวนเชิญ เพลิดเพลินใจ
เพียงหวังให้ เขาตี มีเสียงดัง

หลายมือผ่าน นานวัน นั้นสึกหรอ
ยังทนรอ ต่อไป ดังใจหวัง
เสียงเริ่มเลียน เปลี่ยนไป ไม่น่าฟัง
ต่างกลับหลัง ห่างหาย ไม่ใครเยือน

ผลสุดท้าย คิดได้ เมื่อสายแล้ว
ระฆังแก้ว สดใส หาใครเหมือน
มีคราบฝุ่น เกาะเขรอะ ดูเลอะเลือน
ยังปนเปื้อน หลายอย่าง รอบข้างมี

อยากขอร้อง ลมด้วย ช่วยได้ไหม
พัดใบไม้ กองใหญ่ ให้หลีกหนี
เว้นช่องว่าง รอบข้าง ร่างฉันที
ณ ตรงนี้ เผื่อใคร ได้พบพาน

แม้จะเป็น ใบเก่า เอาขัดใหม่
จะสดใส ด้วยจิต คิดประสาน
เสียงจะเพี้ยน บ้างนา ร้างช้านาน
จำที่ผ่าน มานั้น นั่นบทเรียน.