ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปู่โต้ง]

เพลิดเพลินละล่องลอย
สู่ห้วงดาวพราวพลอยระยิบฝัน
ระเริงแห่งหัวใจใครกักกัน
เจ้าปลดมันเหลิงเร่อย่างเสรี

อหังการ์จึงติดปีก
ห้วงพิลาศขาดฉีกสิ้นวิถี
พิสุทธิ์แห่งมรรคาบรรดามี
ต่างถูกเจ้าย่ำยีด้วยปีกกล้า

ปานโลกนี้เป็นของเจ้า
กระสันปองใดเล่าปรารถนา
ที่ประสงค์ยโสในโลกา
โดยกำลังวังชาอันคุใคร่

เบื้องหน้าอันมืดบอด
หนทางรอดยังไม่แจ้งว่าแห่งไหน
ปรารถนาเมามัวของหัวใจ
จักนำพาเจ้าไปได้พานพบ

คือปลายทางของความเขลา
ลวงรูปเงาฝังฝากกับซากศพ
อหังการ์ทั้งปวงก็ร่วงซบ
ทิ้งซากลงเคารพ สัจธรรม
…………………….
โดยคำ ลานเทวา

[masapaer]

เพลิดเพลินละล่องลอย
สู่ห้วงดาวพราวพลอยระยิบฝัน
ระเริงแห่งหัวใจใครกักกัน
เจ้าปลดมันเหลิงเร่อย่างเสรี

อหังการ์จึงติดปีก
ห้วงพิลาศขาดฉีกสิ้นวิถี
พิสุทธิ์แห่งมรรคาบรรดามี
ต่างถูกเจ้าย่ำยีด้วยปีกกล้า

ปานโลกนี้เป็นของเจ้า
กระสันปองใดเล่าปรารถนา
ที่ประสงค์ยโสในโลกา
โดยกำลังวังชาอันคุใคร่

เบื้องหน้าอันมืดบอด
หนทางรอดยังไม่แจ้งว่าแห่งไหน
ปรารถนาเมามัวของหัวใจ
จักนำพาเจ้าไปได้พานพบ

คือปลายทางของความเขลา
ลวงรูปเงาฝังฝากกับซากศพ
อหังการ์ทั้งปวงก็ร่วงซบ
ทิ้งซากลงเคารพ สัจธรรม
…………………….
โดยคำ ลานเทวา

ชัยชนะความขลาดผงาดยิ้ม
คอยกระหยิ่มยั่วเจ้าเข้าถลำ
แห่งกงเกวียนเวียนว่ายในรอยกรรม
ทางสีดำงามตามายาลวง

เป็นกับดักกักขังดึงรั้งร่าง
ล่อเดินทางอย่างเขลาสู่เงาบ่วง
ความมืดบอดบังปิดมิดทั้งปวง
ภายใต้ห้วงลืมหลงทะนงตน

ล้วนมายากิเลสเหตุลวงล่อ
จิตที่ก่อต่อร่างอย่างฉ้อฉล
ลวงคนเขลาเมาหลงดงกมล
ที่เล่นกลหลอกไว้ให้มัวเมา

อหังการ์กล้าแกร่งแรงจริต
แรงยึดติดคิดหลงดงความเขลา
ความมืดบอดทอดไว้ในใจเรา
ซุกความเศร้าโศกา ณ ปลายทาง


"มะสะแป ขออนุญาตต่อนะคะ ..แนะนำด้วยนะคะ"

[ทอฝัน]

เพลิดเพลินละล่องลอย
สู่ห้วงดาวพราวพลอยระยิบฝัน
ระเริงแห่งหัวใจใครกักกัน
เจ้าปลดมันเหลิงเร่อย่างเสรี

อหังการ์จึงติดปีก
ห้วงพิลาศขาดฉีกสิ้นวิถี
พิสุทธิ์แห่งมรรคาบรรดามี
ต่างถูกเจ้าย่ำยีด้วยปีกกล้า

ปานโลกนี้เป็นของเจ้า
กระสันปองใดเล่าปรารถนา
ที่ประสงค์ยโสในโลกา
โดยกำลังวังชาอันคุใคร่

เบื้องหน้าอันมืดบอด
หนทางรอดยังไม่แจ้งว่าแห่งไหน
ปรารถนาเมามัวของหัวใจ
จักนำพาเจ้าไปได้พานพบ

คือปลายทางของความเขลา
ลวงรูปเงาฝังฝากกับซากศพ
อหังการ์ทั้งปวงก็ร่วงซบ
ทิ้งซากลงเคารพ สัจธรรม
…………………….
โดยคำ ลานเทวา

ชัยชนะความขลาดผงาดยิ้ม
คอยกระหยิ่มยั่วเจ้าเข้าถลำ
แห่งกงเกวียนเวียนว่ายในรอยกรรม
ทางสีดำงามตามายาลวง

เป็นกับดักกักขังดึงรั้งร่าง
ล่อเดินทางอย่างเขลาสู่เงาบ่วง
ความมืดบอดบังปิดมิดทั้งปวง
ภายใต้ห้วงลืมหลงทะนงตน

ล้วนมายากิเลสเหตุลวงล่อ
จิตที่ก่อต่อร่างอย่างฉ้อฉล
ลวงคนเขลาเมาหลงดงกมล
ที่เล่นกลหลอกไว้ให้มัวเมา

อหังการ์กล้าแกร่งแรงจริต
แรงยึดติดคิดหลงดงความเขลา
ความมืดบอดทอดไว้ในใจเรา
ซุกความเศร้าโศกา ณ ปลายทาง


"มะสะแป ขออนุญาตต่อนะคะ ..แนะนำด้วยนะคะ"

...สะกิดฝัน...บรรเจิด...เตลิดเหลิง
เปลี่ยนเปลวไฟ...ในเพลิง...กระเจิงกว้าง
วะวิบแวว...แนวตน...บนหนทาง
เปิดปมค้าง...พร่างพราย...ที่ปลายตา

...เพียงกับดัก...หักหาญ...เข้ารานเร้า
เปลี่ยนจากสุข...เป็นเศร้า...เฝ้าค้นหา
ยลคำเทพ...เสพรส...พจนา
คนเคว้งคว้าง...ร่างล้า...ผวาซวน

...สัจธรรม...ความจริง...ไม่กลิ้งกลอก
คอยหยันเย้ย...เผยยอก...ออกจนถ้วน
ใจสดับ...ทับทบ...ครบกระบวน
กระจ่างจิต...คิดทวน...จึงหวลปลง...

....................//ทอฝัน
...ศิษย์มืออ่อน กราบคาระวะด้วยกลอน โปรดสอนสั่งด้วยนะคะ...!!!

[ปู่โต้ง]

 


เก่งๆ กันทุกคนเลยนะนี่

 

[ปู่โต้ง]

ล่วงสืบสาวยาวนาน กว่าพานพบ

ลำดับภาพไม่สิ้นจบ แสวงหา

ทบแห่งหนรนเร่ วันเวลา

เรายึดพารูปเงา ใดเล่าแท้


จากความเขลาเล่าอ้าง บนทางชอบ

ตัณหาคือคำตอบ อันเผื่อแผ่

ความจริงสักเศษเสี้ยว ใดเหลียวแล

ปล่อยไปตามผันแปร อยู่เช่นนั้น


อาจบางเงาเร้ารบ ในสบซึ้ง

ร่านประหนึ่งงดงาม ทุกความฝัน

โลกเคยไม่รอเราให้เท่าทัน

สืบหน่อเหง้าเผ่าพันธุ์ อยู่เรียงราย
 

เนิ่นกว่าเนิ่นเกินนับอัปภาคย์

ภาพชีวิตล้นหลาก รูปความหมาย

แต่เกิดดับลับเห็น ในเป็นตาย

จากทุกพาย พานพบสงบรู้
 

กระจ่างค้นหนไป ถึงไหนเจ้า

ทิ้งเส้นทางสายเก่า เพียงเล่าสู่

กว่าสิ้นหนาวสุดท้าย ปลายฤดู

ห่มอณูเขลาเร้น อยู่เช่นไร


จาก รูปเงาฉาบทามายาภาพ

หลับเถิดผู้ศิโรราบ โลกอ่อนไหว

จบเบื้องหลังครั้งเก่า ลำเนาใจ

รู้พ่ายแพ้อันเป็นไป ธรรมดา

…………………….

โดยคำ ลานเทวา



 
 

[ไม่รู้ใจ]

หลงระเริงสุขล้ำถลำล่วง
สิ่งทั้งปวงแน่วแน่แก่เพียงร่าง
จึงทะนงหลงตนข้นจึงจาง
ดั่งอำพรางด้วยมนต์ที่มืดดำ

ติดบ่วงแล้วกงกรรมนำประหาร
มิใช่มารที่ไหนในเช้าค่ำ
ตัวของตัวทำเองมิเกรงกรรม
จึงถลำใช้เวรเซ่นชีวี

 ขอรับใช้กรรมเก่าแต่ปางก่อน
ที่จะย้อนเหยียบย่ำกระหน่ำจี้
จะยิ้มรับกับทุกข์บุกมาตี
เชิญย่ำยีให้สมเถิดพรหมอินทร์

 ชีวิตฉันมันสนุกคลุกคละเคล้า
แต่ไม่เศร้าไม่โศกโขยกดิ้น
ขอต่อสู้อยู่ไปใต้ฟ้าดิน
จนกว่าชีพจะสิ้นใต้บ่วงกรรม

 อย่าให้ฉันชนะอีกนะเจ้า
กี่ภูเขาเดินผ่านทุกย่านย่ำ
จะหัวเราะก้องฟ้าแม้หน้าดำ
แต่ใจฉ่ำกำชัยอยู่ในมือ

 "ปรางค์  สามยอด"

คิดถึงลูกหลานทุกคนเสมอ เน้อ

[ปู่โต้ง]

จะดีงามอย่างไร ฉันไม่รู้
เท่าที่สองตาดู ฉันไม่เห็น
ทั้งบางสิ่งหลากล้วน ควรจะเป็น
อาจแผกเพี้ยนเปลี่ยนประเด็น เกินคาดเดา……

จะต้องการอะไร ฉันไม่รู้
หลายสิ่งหวังพรั่งพรู ทั้งใหม่เก่า
ครุ่นหาค้นจริงฝัน ใดบรรเทา
ผ่านไหววูบเพียงรูปเงา อันเป็นไป…..

จะถูกผิดอย่างไร ฉันไม่รู้
ปล่อยสลดอดสู แค่หวั่นไหว
คงสุดแต่ความเขลา ความเข้าใจ
ชีวิตพึงเช่นไร ก็เช่นนั้น…..

จะเลวทรามอย่างไร ฉันไม่รู้
พึงพอใจไหนสู่ นรกสวรรค์
โลกแยกไว้ทางใคร ก็ทางมัน
โน่น คืนวัน เราเพลิดเพลินอยู่เนิ่นมา….

จึงอะไรอะไรที่ ฉันไม่รู้
จากที่เห็นและเป็นอยู่ ปรารถนา
ผ่านอะไร อะไร ในมรรคา
เหมือนบอดตามืดใจ กระไรนั่น…..
……………………..
โดยคำ ลานเทวา

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~กับดัก สร้างมาพร้อมใจ~


แม้นตรองถ้วน ครวญถี่ ซึ่งดีชั่ว
กับร้อนรัว ตัวสั่น กระสันเสริม
ท้ายที่สุด ต้องมาหยุด ณ.จุดเดิม
เหมือนใจเติม ไม่เคยเต็ม เฝ้าเล็มเลีย

เหนื่อยใจแท้ แพ้มาร ต้านไม่อยู่
รู้ทั้งรู้  "กับดัก" ยังชักเสีย
เจ็บบ่จำ หนอ..จิต คิดแล้วเพลีย
กลายเป็นเบี้ย เสียดุลย์ พระคุณกาย

เห็นหอมดี รี่ดม ต้องขมขื่น
เห็นรสรื่น ชื่นจิบ แทบชิบหาย
เห็นงามพริ้ง ชิงพลอด เกือบวอดวาย
เห็นสุดท้าย ภาพตัวเรา...ไม่เข้าที

ยังหอบพุง มุ่งลิ้ม แม้นอิ่มนัก
ยังช้อนศักดิ์ ชักยศ แม้นสดสี
ยอมร้างคู่  อู่รัก แม้นภักดี
อยู่เช่นนี้ หนอว่าโลก...อันโศกตรม

ร้อยครรลอง ครองธรรม ชี้นำแจ้ง
พันเปลี่ยนแปลง แจ้งเจตน์ ซึ่งเหตุสม
หมื่นแบบอย่าง ทางเที่ยง ยังเกลี้ยงกลม
แต่มิถม ปมปรับ...รับเป็นทาน

" กับดัก "ร้าย ร้ายซัด กำหนัดซับ
สติหลับ กับใจ ไร้แก่นสาร
บ่วงบาศชั่ว "ตัวเรา..สร้าง" ทางแห่งมาร
คือร้อยล้าน...อุปสรรค....กับดักตน

O

บอม ซอง ดุ๊ก


 

[ฉันเอง]

ประดับ กับดัก..


นานเพียงไหนที่ใจเฝ้าร่ำร้อง

เคยเหลียวมองตัวเองบ้างมีไหม

เครื่องประดับล้มหลามจวบท่วมใจ

มันหนักไปหรือเปล่าไม่เฝ้าดู


มาตัวเปล่าใยเล่าไม่ตรองคิด

วิปริตอาเพศเปรตติดหรู

อยู่บ้านช่องห้องหับใหญ่เกินรู

ขับรถหรูโฉบเฉี่ยวแต่เปลี่ยวกาย


ยึดถือยึดติดแน่นเกินตัดออก

มีมัวหมอกบังตายากล้างหาย

ทุกข์ถาโถมโผจับแทบวางวาย

เจอลูกร้ายมัวแย่งสมบัติกัน


ยามคิดได้ที่ทำไปเหมือนเหนื่อยเปล่า

ชั่วชีวิตยืนยาวเล่าแค่ฝัน

นอนจมพื้นปลุกไม่ตื่นเขาสวดกัน

จบแค่นั้นไปตัวเปล่าเหมือนเจ้ามา


ฉันเอง..

[ภู กวินท์]

คือมายาร่างแหเราแค่พบ
พลันประสบตามันก็หวั่นไหว
ด้วยฤดีสมานบันดาลไป
เพียงเข้าใจในรูป…เหมือนสูบกลืน

ข้ามไปเถอะภาระอย่าสะท้าน
บ่วงบาศกาลเวลาอย่ามาฝืน
ไหลไปตามทำนองของค่ำคืน
ทุกฉ่ำชื่นด่ำดื่ม…ลืมอณู

เห็นว่าเป็นวังวนยังทนเฝ้า
สิ่งไหนเล่าเผาผลาญสำราญอยู่
หวาดเตลิดเกิดเหตุของเขตกู
รู้ทั้งรู้จมปลัก…ยังดักดาน

ในสิ่งที่สมมุติสุดจะเดา
กูจะเอาทุกหนที่คนผ่าน
จะสูบเลือดสูบเนื้อเหลือวิญญาณ
สู่วิมานนานนับ…เกินรับรู้.!

 

ด้วยจิตคารวะ

[ดอกกระเจียว]

โลกกระจ่างสร้างเราให้ลึกซึ้ง
เพื่อตราตรึงบาปกรรมประดับไว้
ชั่วและดีสถิตหว่างกลางดวงใจ
พร้อมมาลัยเอ่ยลาเท่านั้นเอง

[สายใย]

 
ก็แค่คนเคยหลงในดงรัก
ติดกับดักภักดิ์เพลินเดินถลำ
องุ่นเปรี้ยวเลี้ยวลดอ้างบทธรรม
หวังลดช้ำชอกเหลือในเนื้อใจ

แสงจันทร์เพ็ญเด่นนภาว่ามืดนัก
เพราะอกหักมาก่อนจึงสอนได้
เกือบแดดิ้นสิ้นวาสน์สวาทใคร
เขาก็ไม่เคยรับติดกับเรา

ป.ล. จากหัวใจหนึ่งมิตรซึ่งติดกับ อิ ๆ


 

[ระบายจันทร์]

กับดักลมลวงใจใครเหมือนบ้าง
พิษจางจางโดนเข้าก็ร้าวหนัก
ช่างร้ายเหลือที่มาหลอกว่ารัก
หลอก.จะภักดีฉันอย่างมั่นคง

รู้..หนุ่มกรุงมีจิตแค่คิดใคร่
ตระหนักดีแก่ใจ..มิใช่หงส์
เพียงดอกไม้ไร้ค่ากลางป่าดง
จะพิษสงใดใด..ก็ไม่มี

การกลับมา..เคยหวังท้ายพังสิ้น
กรดกับดักกัดกินเสียป่นปี้
มีดอกหญ้าเคียงคู่..ดูไม่ดี
ฉันจึงอยู่ตรงนี้..อย่างเจียมใจ