พ่อครับ..
ใกล้ถึงวันที่ห้าธันวานับ
เป็นวันพ่อเคารพรับทุกแห่งหน
ลูกคนนี้เหินห่างพ่อพอมองตน
แสนสับสนวุ่นวายกลางใจเมือง
ก่อนกาลน้อยลูกยังเยาว์พ่อเฝ้าปลูก
ดูแลลูกทั้งเก้าคนขัดสนเขือง
ทั้งอยู่กินแสนลำบากยากประเทือง
พ่ออดทนยากปลดเปลื้องทุกข์แบกเอา
พี่คนโตดูแลน้องช่วยพ่อแม่
เสื้อผ้าแก้ผลัดกันใช้ไม่อายเขา
หนังสือเรียนเรียงลำดับช่วยบรรเทา
ยามล้อมวงนั่งกินข้าวเก้า-สิบคน
กับข้าวมีประจำทำใข่น้ำ
น้ำพริกตำสะท้านเรือนหัวเขื่อนขน
ผักกับแกล้มไปเด็ดได้ใกล้เรือนตน
พ่อปลูกไว้อย่างสับสนปนไปมา
เลี้ยงเป็ดไก่ได้กินไข่ในตอนเช้า
ประหยัดเอาเข้าครัวไม่ต้องหา
ช่วยกันปลูกผูกสัมพันธ์จนชินตา
พอโตขึ้นเป็นฝั่งฝาสี่ห้าคน
ลูกคนนี้อยู่กับพ่อจวบพ่อดับ
ลาไกลลับสุดอาลัยใจสับสน
อยู่กับแม่ได้ไม่นานบันดาลดล
ก็ล่วงลับไปอีกคนระทมใจ
ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเหมือนปลวกนั่น
วันทั้ววันทำแต่งานไม่ไปไหน
ลืมพ่อแม่ลืมพี่น้องไปได้ไง
หวลอาลัยใจระลึกถึงพ่อเรา
อยากบอกพ่อ พ่อครับ ผมรักพ่อ
กำเนิดก่อ เป็นผมได้ ไม่อายเขา
จะทำดี เพื่อพ่อ แลผองเรา
และทุกคน ที่เข้าถึง พึงให้ใจ
รักพ่อครับ
ผมเอง..
